Μ’ αυτήν τη φράση θέλησε η μάνα του Κυριάκου Παπαχρόνη να απεικονίσει την ιδιόρρυθμη συμπεριφορά του γιου της και προσπαθώντας να δώσει τη δική της εξήγηση στο κακό που ακολούθησε.

Ο Κυριάκος Παπαχρόνης γεννήθηκε στην Ξάνθη και η ιστορία του ξεκινά στην ηλικία των 14 ετών. Σ’ αυτήν την τρυφερή ηλικία, ο Παπαχρόνης είχε μια τραυματική εμπειρία με ιερόδουλο, η οποία «πρόσβαλε» και ειρωνεύτηκε τον ανδρισμό του, αποκαλώντας τον «ανίκανο». Ο Κυριάκος Παπαχρόνης προφανώς και δεν λησμόνησε το γεγονός, το οποίο του δημιούργησε αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στις γυναίκες. Στο πίσω μέρος του μυαλού του, άρχισε να χτίζει ένα σχέδιο εκδίκησης. Οι γυναίκες γι’ αυτόν πλέον είχαν γίνει «κόκκινο πανί».

Στα 19 του, όντας έφεδρος αξιωματικός (ανθυπολοχαγός) και υπηρετώντας στην 5η Μοίρα των ΛΟΚ στη Δράμα, αρχίζει τη δράση του κινούμενος μεταξύ Θεσσαλονίκης, Δράμας, Καβάλας και Ξάνθης. Βιασμοί και δολοφονίες γυναικών, καθώς και βομβιστικές επιθέσεις θα του αποδώσουν το προσωνύμιο «ο δράκος της Δράμας». Το σκοτάδι γίνεται ο καλύτερος σύμμαχός του.

Η δράση του τερματίστηκε όταν συνελήφθη στις 13 Δεκεμβρίου του 1982 από την Ασφάλεια Δράμας και ύστερα από κινητοποίηση όλων των Αρχών της Ανατολικής Μακεδονίας.
Αρχικά αρνήθηκε τα πάντα. Έπειτα από μαραθώνια ανάκριση, τελικά ο Παπαχρόνης ομολογεί:

Τον βιασμό και τη δολοφονία με στιλέτο στις 5-9-1981, της ιερόδουλης Γρ. Θεοχαρίδου στη Δράμα.

Την απόπειρα δολοφονίας στις 20-12-1981, της Μ. Ποστιάδου στη Δράμα.

Την απόπειρα βιασμού και δολοφονία στις 15-1-1982, της φοιτήτριας Ε. Παπαδοπούλου στη Δράμα.

Τον βιασμό και την άγρια δολοφονία στις 15-8-1982, της εικοσάχρονης φοιτήτριας Αναστασίας Αλεξανδρίδου στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης.

Τις απόπειρες βιασμού και δολοφονίας κατά της 18χρονης Αγοραστής Τέζα και της τριαντάχρονης νοσοκόμας Βασιλικής Λαζαρίδου στην πόλη της Δράμας.

Την απόπειρα βιασμού και δολοφονίας κατά της 23χρονης Δ. Πεχλιβανίδου.

Δύο ακόμη απόπειρες βιασμού και δολοφονίας κατά μιας ιερόδουλης και μιας άλλης γυναίκας στην Ξάνθη.

Πέντε βομβιστικές επιθέσεις.

Συγκεκριμένα, δύο ωρολογιακές βόμβες στις 12-3-1982 στο Ταχυδρομείο και στην Εθνική Τράπεζα της Ξάνθης, άλλες δύο στις 13-3-1982 στην Τράπεζα Πίστεως κι σε ένα κατάστημα στην Καβάλα και μια πέμπτη στις 16-6-1982 στην είσοδο του στρατοπέδου της Δράμας.
Έναν εμπρησμό στο Διεθνές Αεροδρόμιο Καβάλας.

Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων, η κοινή γνώμη συγκλονίζεται από τον κυνισμό και τις δηλώσεις του Παπαχρόνη. «Θόλωνε το μυαλό μου. Ήθελα να χτυπήσω. Έφθανα στο μεγαλείο. Τη χτυπούσα, τελείωνε…»

Έλεγε πως τον τρέλαινε και τον ερέθιζε ο ήχος των τακουνιών. Απευθυνόμενος μάλιστα σε δημοσιογράφο της ΕΡΤ, της είπε «Εσένα σ’ αγαπάω γιατί έχεις ψηλά τακούνια»!

Καταδικάστηκε δις εις θάνατον και σε κάθειρξη 23 ετών, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια.

Όταν άκουσε την ποινή, σηκώθηκε και χειροκροτώντας αναφώνησε «ευχαριστώ» και στη συνέχεια «τι βάζετε τέτοιες ποινές; Πόσα χρόνια θα ζήσουμε;». Δήλωνε αμετανόητος: «Στείλτε με στο απόσπασμα, γιατί αν βγω έξω, πάλι τα ίδια θα κάνω».
Το Διαρκές Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης τον καταδίκασε για τις βομβιστικές επιθέσεις, σε 15 χρόνια φυλάκιση και εικοσαετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων. Παρά την προηγούμενη καταδίκη του, το δικαστήριο ύστερα από πρόταση του στρατιωτικού επιτρόπου, του αναγνώρισε το ελαφρυντικό ότι «δεν κινούνταν στις πράξεις του εκ ταπεινών ελατηρίων».

Από τους γνωστούς του και τους συναδέλφους του, ο Παπαχρόνης περιγράφονταν ως άτομο βίαιο, με ιδιαίτερη σωματική δύναμη και μεγάλη «λόξα» με τα των στρατιωτικών. Οι ειδικοί έκαναν λόγο για ένα «μωσαϊκό παραλογισμού».
Παραδόξως όμως, στη φυλακή ο Παπαχρόνης έγινε ίνδαλμα για πολλές γυναίκες, οι οποίες αλληλογραφούσαν μαζί του εκφράζοντας μάλιστα την επιθυμία να τον γνωρίσουν... κι από κοντά! Αντίστοιχα, μετέπειτα επίδοξοι «δράκοι» «εμπνεύστηκαν» απ’ αυτόν και θέλησαν τον μιμηθούν.

Ο Κυριάκος Παπαχρόνης, ύστερα από 21 χρόνια και 6 μήνες στις φυλακές, κατέθεσε αίτηση αποφυλάκισης και αποφυλακίστηκε τον Δεκέμβριο του 2004, σε ηλικία 44 ετών και με περιοριστικούς όρους.

Η δήλωσή του όταν αποφυλακίστηκε ήταν η εξής:

«Πριν 22 χρόνια, παρασυρόμενος από την ακρισία της ηλικίας και κυρίως από τις φαυλεπήβολες συναναστροφές μου, πουλήσαμε όλοι μας τις ψυχές μας στον Eωσφόρο -όπως ο Φάουστ- κι εγώ προσωπικά έχασα, λαμβάνοντας εξοντωτική ένδικη μισθαποδοσία. Ζητώ από τη θεσπίζουσα πολιτεία από την κοινή γνώμη συγγνώμη από “μέσης ψυχής” για εκείνα τα απεχθή φορτία των ανομιών μου και υπόσχομαι στο εφεξής να διαβιώ “εν αγνεία και σεμνή πολιτεία…” και φυσικά “άμεμπτος εν παντί…”».

Ο βιασμός είναι ένα απο τα μεγαλύτερα εγκλήματα τα οποία μπορεί να διαπράξει ένας άντρας πάνω στο σώμα αλλά και μέσα στην ψυχή μιας γυναίκας. Οι βιαστές είναι άτομα με σοβαρά ψυχικά προβλήματα, τα οποία είναι απαραίτητο να λάβουν ψυχιατρική βοήθεια. Τα θύματα των βιασμών καταντούν συχνότατα άτομα με μη αναστρέψιμες ψυχικές νόσους ύστερα απο τη βία την οποία υπέστησαν. Οι αληθινοί άντρες δεν βιάζουν.