0 σχόλια

Πριν από λίγο καιρό έγραψα ένα comment σε ένα άρθρο του συνάδελ–φου μου Νίκου Παπαδογιάννη. Βασικά του έλεγα ότι μ’ αρεσε το κομμάτι του και το προσυπογράφω.

Μερικοί -αρκετοί- δεν συμφώνησαν και το έγραψαν στα δικά τους comments.

Μπράβο τους και πολύ καλά έκαναν.

Ένας απ' αυτούς –δεν λέω ποιος γιατί δεν μ’ αρέσει να δίνω ανθρώπους– έγραψε επειδή εκνευρίστηκε που συμφωνούσα με τον κ. Παπαδογιάννη– ότι δεν είναι δυνατόν να μιλάω εγώ που λόγω του αδελφού έκανα έκθεση φωτογραφίας στη Βουλή των Ελλήνων και μάλιστα εισέπραξα 100.000 ευρώ.

Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα και δεν πίστευα στα μάτια μου.

Δεν έχω κανει ποτέ εκθεση φωτογραφίας. Πουθενά και ποτέ, πόσο μάλλον στη Βουλή με αμοιβή 100.000 ευρώ.

Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν στο «τι έγινε μωρέ; Άσ’ το να περάσει. Θα ξεχασθεί!»

Όοοοοοοοοοοοοοοοχι!

Έγραψα λοιπόν αμέσως μια απάντηση ζητώντας του να μου πει πού βρήκε αυτά τα τα στοιχεία και αν δεν υπάρχουν να γράψει απλώς μια λέξη: Συγγνώμη.

Έκανε την πάπια.

Δεν ήξερε όμως ότι εγώ δεν τα αφήνω τα πράγματα να περνούν. Και δεν τα αφήνω γιατί όταν έχω άδικο δεν διστάζω να ζητήσω εγώ συγγνώμη.

Επανήλθα.

Με τα πολλά βγήκε στον αφρό και είπε ότι το ’χε διαβάσει κάποτε σε μια εφημερίδα και ότι τώρα είναι σε διακοπές στη Δονούσα και μόλις επιστρέψει θα ψάξει το προσωπικό αρχείο του και αν το βρει θα το... δημοσιεύσει.

Ακόμα περιμένω. Αυτές δεν είναι διακοπές, είναι ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες.

Χθες έγραψα για το πόσο μ’ έχει εντυπωσιάσει η επίδραση του ΠΑΟΚ στον κόσμο εδώ στη Μακεδονία.

Προφανώς και δεν άρεσε στους φίλους του Άρη (και των υπολοίπων ομάδων της Σαλονίκης). Ξαφνικά λοιπόν μαζεύτηκε ένα κύμα (βασικά) Αρειανών που έλεγαν (παραδειγματικά το λέω) για τον Ζαγοράκη, για μαλαματίνες, για την πνευματική ιδιοκτησία του σλόγκαν «Πάνω από όλα» κ.λπ.

ΟΚ. Το καταλαβαίνω, αν και όλα αυτά δεν είχαν καμία σχέση με όσα είχα γράψει. Όμως μια κουβέντα φυσικό είναι να απλώνεται. Και ξαφνικά εμφανίζεται ένα comment, που λέει ότι το ’γραψα επειδή γυναίκα μου είναι φανατική ΠΑΟΚτσού (η οποία αν και δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο είναι Αρειανή) και με πίεσε να το κάνω γιατί η ίδια είχε ανεβάσει στο site της ένα video όπου ενας ΠΑΟΚτσής μπαμπάς στα γενέθλια του γιόκα του, τραγούδησε ένα τραγούδι του ΠΑΟΚ - και έτσι θα έπαιρνε επισκεψιμότητα το site της.

Και εγώ είχα κάνει ΕΝΤΕΛΩΣ το διαφορετικό. Αντί να δημοσιεύσω το link του συγκεριμένου post στο site της γυναίκας μου, δημοσίευσα το link του video στο Youtube. Ήταν καθαρά θέμα τακτ (που στη χώρα μας είναι άγνωστη λέξη).

Του απάντησα.

Μου απάντησε λέγοντας (πάνω-κάτω) εντάξει μωρέ και τι έγινε; Αλλά ο αδελφός σου... και γράφει περί ανωνυμίας και επωνυμίας στο internet, αφού κι εγώ είχα αναφερθεί σε αυτό.

Από τη γυναίκα μου, στον αδελφό μου και ίσως αύριο στη μάνα μου ή στο μωρό την κόρη μου.

Δεν σας αρέσει η αλήθεια ΜΟΥ;

Με γεια σας με χαρά σας.

Εμένα μ’ αρέσει η ΔΙΚΗ ΣΑΣ αλήθεια και την τιμώ. Σιχαίνομαι όμως τα ψέματά σας, επειδή δεν μπορείτε στηρίξετε διαφορετικά την αλήθεια σας. Και δεν εννοώ τον Άρη αλλά γενικώς.

Ναι, συμπαθώ τον ΠΑΟΚ.

Το ’κρυψα ποτέ; Ή μήπως πρέπει να ζητήσω την άδειά σας;

Και τον Πιερικό συμπαθώ πολύ από παιδί, γιατί τον θυμάμαι να έρχεται στην Αθήνα, στη Λεωφόρο και να παίζει πάντα επιθετικό ποδόσφαιρο. Τι σημαίνει αυτό;

Αύριο μεθαύριο σκέφτομαι να γράψω ένα άρθρο για τον Νίκο Γκάλη. Δεν φαντάζεστε πόσο συγκίνηθηκα πέρυσι που έφυγε ο Γιώργος Τσιλιγκαρίδης –ο έφορος του Άρη– ο άνθρωπος που έφερε τον ΜΕΓΑΛΟ Νικ στην Ελλάδα.

Ξαναρωτάω.

Τι σημαίνει αυτό; Θα με μισήσουν οι ΠΑΟΚτσήδες; Με γεια τους με χαρά τους. Ο Τσιλιγκαρίδης όμως τον έφερε.

Τι θα γίνει τότε;

Θα έχω ανακαλύψει το μεγαλείο του Άρη;

Ποιος βλάκας πίστεψε ότι δεν σέβομαι την ιστορία του προαιώνιου εχθρού του ΠΑΟΚ; Εδώ σέβομαι την ιστορία του προαιώνιου εχθρού της δικής μου ομάδας, την ιστορία του Ολυμπιακού.

Ξέρω, ξέρω, μιλάω σε τοίχους.

Αυτό που εσείς ΔΕΝ ξέρετε είναι ότι δεν με χαλάει καθόλου να πιάνω διάλογο με τοίχο. Έχω προπονηθεί παιδιόθεν, αφού ήμουν το (κατά πολύ) μικρότερο παιδί της οικογένειάς μου.

Ε, αφού δεν καταλαβαίνετε από διάλογο (όσοι δεν καταλαβαίνετε), θα παίξουμε το βαρετό παιγνίδι του μονολόγου.

Γι’ αυτό το συγκεκριμένο άρθρο ζητώ από τους συναδέλφους μου στο gazzetta, να μη δημοσιεύσουν comments. Ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά. Όποιος θέλει να γράψει ψέματα, ας τα γράψει στον σκληρό του δίσκο, να τα βλέπει να χαίρεται.