Βeach giagia.gr

Για να είμαι ειλικρινής είχα χωθεί στις καλαμιές στο Αλυκό της Νάξου μέχρι που μου… χάλασαν την ηρεμία αυτοί οι… τύποι του μπιτς βόλεϊ. Σε ένα μικρό μίνι μάρκετ της Μικρής Βίγλας μια γιαγιά καθισμένη πλάι στο ταμείο του μαγαζιού, περηφανεύονταν στους τουρίστες για την επιτυχία της Εθνικής πόλο γυναικών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Όταν έφτασε η σειρά μου στο ταμείο ενημερώθηκα σχετικά και μάλιστα με όλες τις λεπτομέρειες για τον άθλο των κοριτσιών του πόλο αλλά και για το μπιτς βολεϊ...

Μετά ένας παππούς για να υπερθεματίσει «πετάχτηκε» και άρχισε να μιλάει για την ομάδα βόλεϊ γυναικών της Νάξου που του χρόνου θα παίζει στην Α2.

Αφού μοιράστηκα για αρκετή ώρα τις… χαρές τους η κουβέντα τελείωσε… άδοξα όταν η γιαγιά με ρώτησε «από πού είμαι» και «τι δουλειά κάνω». Το από πού είμαι ήταν εύκολο… Απάντηση για το επάγγελμα δεν έδωσα ποτέ. Θα ήταν δύσκολο να εξηγήσω στην γιαγιά την πραγματικότητα.

Έτσι έφυγα από το μίνι μάρκετ πιο… σοφός και πιο ενημερωμένος αφού η «πρώτη σελίδα» της «giagias.gr» δεν περιελάμβανε ούτε «στημένα», ούτε φανταστικά μεταγραφικά σενάρια που είναι η πρέζα των οπαδών.

Η γιαγιά είχε το ρεπορτάζ μόνο για τα «άλλα σπορ», για τα αθλήματα που σύμφωνα με τους εκδότες, διευθυντές, αρχισυντάκτες και μεγαλοδημοσιογράφους του αθλητικού ρεπορτάζ «δεν πουλάνε» αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο απασχολούν, ενδιαφέρουν και ενθαρρύνουν τον απλό κόσμο. Ίσως διότι η προσπάθεια των αθλητών στα «άλλα σπορ» δεν ταυτίζεται με τον δόλο αλλά με την κατάθεση ψυχής.

Την επομένη άρχισαν στην παραλία Αγ.Γεωργίου οι τελικοί του Πανελληνίου πρωταθλήματος μπιτς βόλεϊ και η Νάξος παρότι βρίσκονταν στο φόρτε της τουριστικής περιόδου, αγκάλιασε τη διοργάνωση, τις αθλήτριες, τους αθλητές και της έδωσε την αίγλη που της αξίζει για να γραφτεί το καλύτερο φινάλε της σεζόν.

Πολύ κουβέντα έγινε για το αγωνιστικό επίπεδο του εφετινού πρωταθλήματος μπιτς βόλεϊ. Σίγουρα δεν είχε καμία σχέση με τις προηγούμενες σεζόν όσον αφορά τα γυναικεία τουρνουά. Χωρίς τις Τσιαρτσιάνη, Αρβανίτη, την Παπαγεωργίου, τις πρωταθλήτριες Κύπρου Κωνσταντίνου, Αγγελοπούλου και τις Μαγκανάρη, Μεθενίτη οι ελπίδες μας για υψηλού επιπέδου θέαμα είχαν περιοριστεί από το πρώτο σερβίς. Ευτυχώς που ήρθαν και οι ελληνοαμερικάνες Παπαγεωργίου και Ρουμπάνη και έπεσε και λίγο... αλάτι.

Έχοντας συνηθίσει να βλέπουμε 4-5 δυνατές ομάδες οι οποίες στελεχώνονταν από την αφρόκρεμα του ελληνικού μπιτς βόλεϊ όπως οι Καραντάσιου, Αρβανίτη, Τσιαρτσιάνη, Κουτρουμανίου και λίγο παλαιότερα και η Σφυρή το ενδιαφέρον ήταν πάντα μεγάλο στα γυναικεία τουρνουά.

Με την αποχώρηση των Καραντάσιου, Σφυρή και πολύ πρόωρα της Κουτρουμανίδου το ελληνικό μπιτς βόλεϊ έγινε πιο φτωχό. Οι υποδομές δεν ανέδειξαν κάτι νέο. Καμία από τις αθλήτριες της σάλας δεν ακολούθησαν τα βήματα των Σφυρή, Καραντάσιου είτε γιατί δεν είχαν τα κίνητρα, είτε γιατί φοβήθηκαν τον ανταγωνισμό, την απόρριψη και τη μοναξιά της επιβίωσης μακριά από τη σιγουριά των σωματείων. Οι Τσιαρτσιάνη, Αρβανίτη έμειναν απελπιστικά μόνες, χωρίς ανταγωνισμό εντός των τειχών.

Στους άνδρες, επίσης το επίπεδο δεν έχει καμία σχέση με τα διεθνή τουρνουά αλλά υπάρχει μια μικρή και ανεπαίσθητη βελτίωση σε σύγκριση με το παρελθόν. Η ήττα των Ξενάκη, Μπιλλήρη στα ημιτελικά ήταν τεράστια έκπληξη αφού είχαν κερδίσει και τα τέσσερα Masters που προηγήθηκαν. Στις 31 του μηνός ο Μάνος «κάηκε» και έχασε μοναδική ευκαιρία να κατακτήσει τον 7ο τίτλο του. Πάντως, η παράδοση που τον θέλει να μην χάνει σε τελικό συνεχίστηκε ενώ δεν συναντήθηκε ποτέ με τους Κοτσιλιάνο, Ζουπάνι που τελικά κατέκτησαν δίκαια τον τίτλο.

Είναι αλήθεια πως το ανδρικό μπιτς βόλεϊ δεν έκανε ποτέ τη διαφορά και ότι έχουμε δει μέχρι τώρα οφείλεται στην τρέλα κάποιων αθλητών που αφιέρωσαν την καριέρα τους στο άθλημα αλλά ακόμα και σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν ανυπέρβλητα εμπόδια με σημαντικότερο αυτό της επιβίωσης.

Οι περισσότεροι αθλητές παίζουν μπιτς βόλεϊ για το χόμπι τους αν και βαθιά μέσα τους θα ήθελαν να είχαν εγκαταλείψει τη σάλα η οποία μέχρι τώρα πρόσφερε ένα αποκούμπι και μια οικονομική ενίσχυση για να βγουν τα έξοδα της υπόλοιπης σεζόν.

Οι ομάδες που πρωταγωνίστησαν στα τελικά της Νάξου έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς. Όλοι οι αθλητές διακατέχονται από ανασφάλεια και κανείς δεν γνωρίζει τι τους επιφυλάσσει το μέλλον. Φοβούνται πως δεν θα αντέξουν για πολύ αφού οι λιγοστοί χορηγοί αλλά και οι γονείς τους κάποια στιγμή θα «γονατίσουν».

Μοιραία είτε θα ακολουθήσουν τα χνάρια κάποιου συλλόγου γνωρίζοντας πως ίσως και να μην πληρωθούν είτε θα πρέπει να εγκαταλείψουν το αγαπημένο τους άθλημα και γενικά τους φιλέδες.

Το ελληνικό μπιτς βόλεϊ αν υπάρχει σήμερα το οφείλει στον βασικό χορηγό που είναι η Lipton Ice Tea αλλά και στις προσπάθειες μερικών ανθρώπων που μένουν μακριά από το φως της δημοσιότητας.

Αν για οποιοδήποτε λόγο σταματήσει αυτή η χορηγία το Πανελλήνιο πρωτάθλημα θα σβήσει. Η ΕΟΠΕ είναι σε καθεστώς χρεοκοπίας και επί πλέον η παρούσα διοίκηση της έχει αποδείξει πως ούτε γνωρίζει το άθλημα, ούτε και θέλει να επενδύσει σε στελέχη και τεχνογνωσία για να κάνει τη διαφορά στα δύσκολα χρόνια που έρχονται.

Όταν ο ίδιος ο πρόεδρος της ΕΟΠΕ Αχιλλέας Μαυρομάτης αντιμετωπίζει το μπιτς βόλεϊ σαν πανηγυράκι και κάθε φορά που αναφέρεται σε αυτό προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του αλλά και όσους τον ακούνε πως πρόκειται για ένα «ξεχωριστό και ελιτίστικο άθλημα» τότε αντιλαμβάνεται κανείς πως το μέλλον του μπιτς βόλεϊ είναι προδιαγεγραμμένο.

Πιο σοβαρά και από τα προβλήματα που προκαλεί η οικονομική κρίση, είναι η άγνοια για το άθλημα. Ο Μαυρομάτης δεν έχει «μυρωδιά» από το μπιτς βόλεϊ παρότι θήτευσε πολλά χρόνια πλάι στον Θανάση Μπελιγράτη ο οποίος λόγο και του υιού του Παύλου έδωσε τα…ρέστα του για το άθλημα σε σημείο πρόκλησης αθλητών και σωματείων.

Ο Μαυρομάτης υποτίθεται πως αντιπροσωπεύει τους «κλασικούς» παράγοντες που βλέπουν το μπιτς βόλεϊ σαν «μόδα» και σαν μια «ελιτίστικη» εκδοχή του βόλεϊ που «διακωμωδεί» το άθλημα, επιβαρύνει τους αθλητές και τέλος τους οδηγεί στην πόρτα της εξόδου από τον σύλλογο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως ένα χρόνο μετά την εκλογή του ο Μαυρομάτης συνεχίζει να κάνει αμφιλεγόμενες και αντιφατικές δηλώσεις σχετικά με το παρόν και το μέλλον του αθλήματος, μπερδεύοντας ακόμα περισσότερο τους αθλητές, τα σωματεία αλλά και τους χορηγούς που επενδύουν στο άθλημα.

Ο Μαυρομάτης προτίμησε να βρεθεί σε εγκαίνια ενός σταδίου στη Βουλγαρία από το να βρεθεί στη Νάξο και να αφουγκραστεί αθλητές και τοπικούς φορείς. Έφτασε στο νησί λίγες ώρες πριν τους τελικούς και τον ενδιέφερε η φωτογραφία της απονομής και η δήλωση στην κρατική τηλεόραση.

Το ελληνικό μπιτς βόλεϊ δεν θέλει άλλους «περαστικούς». Θέλει ανθρώπους που να το αγαπάνε και να ενδιαφέρονται. Θέλει κοντά του τους βετεράνους, τους αθλητές και τις αθλήτριες. Θέλει όλους αυτούς που στήνουν φιλέδες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Θέλει μία ενιαία στρατηγική κι ένα πλάνο που θα ενώσει όλες τις δυνάμεις, όλους τους φορείς και όλους τους χορηγούς που δραστηριοποιούνται σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.

Το μπιτς βόλεϊ δεν είναι «τσίρκο» όπως θέλουν να το βλέπουν κάποιοι, δυστυχώς ακόμα και εντός της ΕΟΠΕ. Είναι από τα καλύτερα αθλητικά προϊόντα που μπορούν να επιβιώσουν ακόμα και σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Είναι ένα άθλημα που μπορεί να σταθεί μόνο του και να δώσει κίνητρα σε όλους τους βολεϊμπολίστες και τις βολεϊμπολίστριες που το καλοκαίρι μένουν σε απραξία. Μπορεί να δώσει ζωή αλλά και αγωνιστικά και οικονομικά κίνητρα σε αθλητές και αθλήτριες και να αποτελεί σημείο αναφοράς της βολεϊκής κοινότητας και τη θερινή περίοδο που τα σωματεία αδρανούν.

Είκοσι χρόνια μετά την επαγγελματική παρουσία του μπιτς βόλεϊ στην Ελλάδα ήρθε η ώρα για αλλαγές και για ενιαία διαχείριση όλων των τουρνουά, ενιαία βαθμολογία των αθλητών και κυρίως για αλλαγή φιλοσοφίας στο άθλημα, διαφορετικά όπως και το βόλεϊ θα μπει σε καθεστώς χρεοκοπίας.