Τους είπα να κόψουν την πλάκα και ότι -ο άντρας ο βαρύς ο πρόστυχος- δεν τα μασάω εγώ κάτι τέτοια. Πρόσθεσα πως «δεν είναι Πρωταπριλιά» και πως «αν ψάχνετε για κορόιδα, πάρτε κανέναν ψηφοφόρο του Πασόκ, για να σταματήσει να ψάχνει τα λεφτά που ...υπάρχουν και να αγοράσει με αυτά εισιτήριο για τα κλαίει-ωχ».

Από την άλλη άκρη επέμειναν: «Αρχίζουν, σου λέω. Από Παρασκευή 22 Ιουλίου μέχρι Δευτέρα 1η Αυγούστου. Σε έντεκα μέρες έξι αγωνιστικές, μία ανά δύο μέρες και όλα τα ματς στην Αθήνα»!

Προσέξτε τι αποφάσισαν οι άνθρωποι: να αρχίσουν τα κλαίει ωχ...
α) δύο μήνες και κάτι μετά τη λήξη του πρωταθλήματος
β) ενώ πολλά συμβόλαια έχουν λήξει
γ) ενώ υπάρχουν ακόμα δικαστικές εκκρεμότητες
δ) ενώ είμαστε ντάλα καλοκαίρι και η θερμοκρασία βαράει 40 βαθμούς
ε) ενώ οι ποδοσφαιριστές βρίσκονται σε διακοπές ή στο ξεκίνημα της προετοιμασίας
στ) εδώ βάλτε ό,τι κατεβάσει η κούτρα σας - αφού κι αυτοί κάνουν ό,τι κατεβάσει η δική τους.

Αποφάσισαν, λοιπόν, να τα κάνουν τώρα τα πλέι-οφ. Και μάλιστα στην Αθήνα, που οι 35-40 βαθμοί είναι ακατέβατοι, ακόμα και τη νύχτα. Και να παίζουν οι ανέτοιμοι, απροπόνητοι ποδοσφαιριστές (όσοι περίσσεψαν κι όσοι ανακαλύφθηκαν μαυρισμένοι στο Σούπερ Παραντάιζ) κρίσιμα παιχνίδια κάθε δύο μέρες. Σαν τα κοτόπουλα θα πέφτουν καταής. Θα μπρουμουτάνε. Θα πηγαίνουν οι θλάσεις σύννεφο. Χώρια τις θερμοπληξίες.

Εκτός κι αν οι Φουτμπολιγκιώτες πιστεύουν πως τα κλαίει-ωχ είναι φιλικά προετοιμασίας και πως οι προπονητές θα μπορούν να αντικαταστήσουν και τους 11 παίκτες στο ημίχρονο. Αν υπάρξει τέτοια ρύθμιση, μήπως να πάω πάσο; Μπα, δεν πάω, γιατί δεν το χωράει ο νους μου. Πρέπει να έχουν απωθημένα με τους ποδοσφαιριστές οι άνθρωποι. Κάτι τους έκαναν και τους εκδικούνται. Λέτε να διαμαρτύρονται οι παράγοντες με αυτόν τον τρόπο για το άθλιο θέαμα που βλέπουμε όλο το χειμώνα στα γήπεδα;

Πάντως, αν δεν τίθεται ζήτημα εκδίκησης, ας τους πηγαίνανε να παίξουν τα ματς στα τρία πέντε δεκαπέντε (3Χ5=15) Πηγάδια για να έχει δροσιά. Ας τους ανεβάζανε -με αναρρίχηση για ζέσταμα- στα έξι οκτώ σαρανταοκτώ (6Χ8=48) Πηγάδια, που έχει μεγαλύτερο υψόμετρο. Ας παίζανε την άνοδο σε μπιτς σόκερ, στο φινάλε. Στην παραλία, στην άμμο, να πλατσουρίζανε και να παίζανε μαζί με την άνοδο στοίχημα τις μπίρες. Τόσο παραλίες που είναι αυτοί που διοικούν το ελληνικό ποδόσφαιρο, για εκεί είναι οι παίκτες: ή για τις παραλίες ή για να παίρνουν τα βουνά!

Και κάτι ακόμα: δεν γίνεται, ρε παλικάρια, δυόμισι μήνες μετά το τέλος της σεζόν να θεωρούνται τα κλαίει-ωχ κομμάτι του ίδιου πρωταθλήματος. Άλλη διοργάνωση είναι. Πέστε τα αλλιώς. Κατά το «Φούτμπολ Λιγκ», πέστε τα «Σάμερ Λιγκ». Πέστε τα «Σάμερ ιν δε σίτι», μιας και θα γίνουν στην Αθήνα. Πέστε τα «Σάμερ Τάιμ» ή... «Ντόνα Σάμερ» ή «Ντόνα Κάραν», τέλος πάντων.

Σταματάω γιατί με βάρησε η ζέστη.

Τους παίκτες όχι ακόμα...

Μέχρι να παίξει η Ντόνα Σάμερ σέντερ μπακ και να μαρκάρει τον Καμπάνταη, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...