Nα σου πω μια ιστορία (3)

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ: Σας γράφω από τη Φρανκφούρτη και (σας έχω προειδοποιήσει ότι) θα σας ζαλίσω για κάμποσες μέρες, μεταφέροντας σας ιστορίες απ' όλον τον κόσμο. Τύχη αγαθή, που λένε (και το εννοώ διότι τέτοιες εμπειρίες είναι όντως συναρπαστικές) με έφερε εδώ και στο Βερολίνο, ως τον μοναδικό Έλληνα προσκεκλημένο σε ένα εκπαιδευτικό δημοσιογραφικό ταξίδι το οποίο διοργανώνουν η γερμανική κυβέρνηση και το ινστιτούτο Γκαίτε. Ξαφνικά, λοιπόν, μαζευτήκαμε δημοσιογράφοι του αθλητικού ρεπορτάζ από 13 διαφορετικές χώρες, κάποιες από αυτές μάλιστα συνιστούν πολύ ξεχωριστές περιπτώσεις διότι απλούστατα είναι ανεξερεύνητες από την καθημερινότητα μας ή ακόμη και άγνωστες! Σας συστήνω λοιπόν τους καινούργιους φίλους μου ζητώντας από τον καθένα -στο πλαίσιο αυτής της παγκοσμιοποιημένης σχέσης μας- να διηγηθεί μια ιστορία από τον αθλητισμό της πατρίδας του, για λογαριασμό των αναγνωστών του Gazzetta.gr. Κάποιες από αυτές έτυχε να έχουν και ελληνικό ενδιαφέρον ή απλώς συγγένεια και σχέση με την Ελλάδα όπως συμβαίνει και με την τρίτη, κατά σειρά, την οποία υπογράφει ο Βιετναμέζος δημοσιογράφος (της εφημερίδας «Τhe Tao and Van Hoa», που σημαίνει «αθλητισμός και κουλτούρα») Τουάτ Ντατ Φαμ.

Good morning Vietnam, λοιπόν!

ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΣΤΗΣΩ ΣΤΑ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ: Το Βιετνάμ βρίσκεται στη χερσόνησο της Ινδονησίας, έχει πληθυσμό 91.000.000 κατοίκους, η πρωτεύουσα της είναι το Ανόι και χρειάστηκε πολλά χρόνια για να κλείσει τις πληγές που άνοιξε ο πόλεμος ο οποίος διήρκεσε επί είκοσι χρόνια. Βρισκόμαστε σε φάση οικονομικής εξέλιξης και είμαστε η πρώτη χώρα στον κόσμο σε παραγωγή κάσιους και μαύρου πιπεριού και η δεύτερη, μετά την Ταϊλάνδη, στο ρύζι.

Η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΗΓΗΘΩ: Συζητώντας με τον Έλληνα φίλο μου, μου είπε με σχεδόν ενοχικό ύφος για τις πολλές αθλητικές εφημερίδες που έχετε, αλλά κι εμείς δεν πάμε πίσω. Στο Βιετνάμ κυκλοφορούν καθημερινά εννέα αθλητικές εφημερίδες, ενώ υπάρχουν και δυο εβδομαδιαίες, μεταξύ των (κρατηθείτε) άνω των 1000 που εκδίδονται σε ολόκληρη τη χώρα! Νομίζω ότι μόνο η Κίνα έχει περισσότερες εφημερίδες από εμάς και ο αριθμός τους διπλασιάστηκε από το 1996 και πέρα, όταν άρχισε να απελευθερώνεται η οικονομία με την εφαρμογή των νεωτεριστικών μέτρων (Doi Moi). Όλες οι αθλητικές εφημερίδες ασχολούνται σε συντριπτικό ποσοστό, που φτάνει το 90% με το ποδόσφαιρο, αλλά όχι τόσο με το ντόπιο, όσο με το διεθνές, που είναι πολύ δημοφιλές. Θα έλεγα ότι η αναλογία επί καθημερινής βάσεως είναι 70% της ύλης για το ξένο ποδόσφαιρο και 30% για το δικό μας. Όσο για το υπόλοιπο 10% που περισσεύει από την κυριαρχία του ποδοσφαίρου στις εφημερίδες αυτό μοιράζεται στο μπάντμιντον, στο βόλεϊ και στο πινγκ πονγκ.

Α, για να μην το ξεχάσω, κι επειδή έμαθα τι συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες στην Ελλάδα. Ως γνωστόν, η Ασία είναι το βασίλειο του τζόγου και το Βιετνάμ δεν θα μπορούσε να αποτελεί την εξαίρεση αυτού του κανόνα. Δεν είμαστε σαν τη Μαλαισία ή την Κίνα, αλλά και στην πατρίδα μου το παράνομο στοίχημα γνωρίζει μεγάλες δόξες. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ποσά παίζονται, ακόμη και για τα πιο απίθανα ή τρελά πράγματα, πέρα από τους αγώνες του ποδοσφαίρου. Δεν χρειάζεται να ποντάρεις μέσω INTERNET, μπορείς να παίζεις ακόμη και την ώρα που πίνεις καφέ, στοιχηματίζοντας, για παράδειγμα, τι χρώμα μπλούζα θα φοράει η πρώτη γυναίκα που θα στρίψει από τη γωνία!