H φούσκα και η Ισινμπάγιεβα

Στην Κωνσταντινούπολη, στη Βαρκελώνη, στο Μιλάνο, στη Μόσχα, στη Μαδρίτη, στην Αγία Πετρούπολη, στο Μόναχο, στο Τελ Αβίβ και αλλού, το μπασκετοδολάριο τρέχει ποτάμι. Την ίδια ώρα που εμείς λιμοκτονούμε και βλέπουμε έντρομοι το οικοδόμημα να καταρρέει, οι Τούρκοι φέρνουν στην Κωνσταντινούπολη τον Ντερόν Ουίλιαμς και πολλοί άλλοι άσοι του ΝΒΑ ψάχνουν βολικό πορτοφόλι για να πραγματοποιήσουν παρόμοια αρπαχτή όσο διαρκεί το λοκ-άουτ.

Οι δικές μας ομάδας δεν μπορούν να κρατήσουν ούτε τα δικά τους παιδιά. Ο Φώτσης, ο Μπουρούσης και ο Μαυροκεφαλίδης έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους και έγιναν "γκασταρμπάιτερ" δίπλα στο Σχορτσανίτη, το Ζήση, το Βασιλειάδη, το Μαυροειδή, και αρκετούς άλλους ξενιτεμένους. Άλλοι πρωτοκλασάτοι Έλληνες διεθνείς, όπως ο Παπαλουκάς, ο Τσαρτσαρής και ο Περπέρογλου, είναι προς το παρόν άνεργοι. Ξένοι αστέρες σαν τον Τεόντοσιτς και το Νίκολας αναχώρησαν εκόντες-άκοντες για άλλες πολιτείες.

Πού πηγαίνουμε, αλήθεια; Αυτό είναι που ονομάζεται επιλεκτική χρεωκοπία;

Οπως και στην περίπτωση της ελληνικής Οικονομίας, μόνο οι αιθεροβάμονες εκπλήσσονται. Ήταν εξαρχής προφανές, ότι το σύγχρονο χρηματιστήριο του ελληνικού μπάσκετ ήταν μία φούσκα, την οποία συντηρούσαν κόντρα σε κάθε επιχειρηματική λογική τα πορτοφόλια των Αγγελοπουλαίων και των Γιαννακοπουλαίων. Δεν υπήρχε τρόπος για να γίνει βιώσιμο το χρέος που δημιουργήθηκε στον οικογενειακό τους προϋπολογισμό από τα εξωφρενικά συμβόλαια παικτών και προπονητών. Ήταν θέμα απόφασης και -κοινής, νομίζω- στρατηγικής η εκλογίκευση των οικονομικών δεδομένων.

Στην καινούρια πραγματικότητα, δεν υπάρχει χώρος για χρυσοπληρωμένους "Μίδες". Ακόμα και η παραμονή του Σπανούλη στον Ολυμπιακό και του Διαμαντίδη στον Παναθηναϊκό αποτελεί υπέρβαση των ορίων. Θεωρήθηκε όμως απαραίτητη, για λόγους γοήτρου και τελικά επιβίωσης. Πιθανή πώληση των δύο άσων θα σηματοδοτούσε την πλήρη κατάρρευση του σκηνικού. Οι τέσσερις συντεταγμένες γύρω από τις οποίες θα κινηθούν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός τώρα που έφτασε η επόμενη, βαριά συννεφιασμένη μέρα είναι ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Ομπράντοβιτς και ο Ίβκοβιτς.

Ειδικά οι δύο τελευταίοι. Aν πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι αξίζει να παραμείνουν...

Οι δύο Σέρβοι προπονητές καλούνται τώρα να υπενθυμίσουν -αν δεν αποχωρήσουν, που μάλλον θα αποχωρήσουν...- ότι μπορούν να φτιάξουν μενού γκουρμέ ακόμα και με πιο ταπεινά υλικά. Το έχουν αποδείξει και στο παρελθόν. Το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1992 με την προσφυγοπούλα Παρτίζαν είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα της καριέρας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ενώ το ασημένιο μετάλλιο του 2009 με τη νεανική Εθνική Σερβίας υπήρξε προσωπικός θρίαμβος για τον Ντούσαν Ιβκοβιτς.

Πίσω από τους δύο μεγάλους, ο ΠΑΟΚ μπαίνει στα προκριματικά της Ευρωλίγκας με το βλέμμα στραμμένο στο Eurocup, ενώ ο Άρης κατεβάζει την πήχυ σε επίπεδα Παραολυμπιακών Αγώνων. Ήταν λοιπόν οφθαλμαπάτη η σύντομη αντεπίθεση της Θεσσαλονίκης. Οι μικρομεσαίες ομάδες κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας πνιγμένες από τα χρέη και την οικονομική δυσπραγία, ενώ η άλλοτε κραταιά ΑΕΚ ετοιμάζεται να ολοκληρώσει την εξευτελιστική της κατρακύλα με συγχώνευση με την ΑΕΚ Άργους.

Η χρεωκοπία εδώ μοιάζει πλήρης, αναπόφευκτη και διόλου ελεγχόμενη. Δεν υπάρχει σωτηρία ούτε με μνημόνιο ούτε με μεσοπρόθεσμο. H κατάρρευση της ποδοσφαιρικής παράγκας θα μπορούσε να εξελιχθεί σε χρυσή ευκαιρία για αντεπίθεση του μπάσκετ, αλλά το μπάσκετ παλεύει με τις σάρκες του, έστω και χωρίς στημένους αγώνες.

Υποψιάζομαι ότι οι δύο μεγάλοι θα παρουσιαστούν και φέτος αξιόμαχοι στις μάχες της Ευρώπης, με καύσιμη ύλη την αξία των σπουδαίων τους προπονητών και την άμιλλα ανάμεσα στους δύο φίλους που αναλαμβάνουν πλέον τα ηνία τους στο παρκέ. Οι εντός των τειχών αναμετρήσεις δεν έχουν δα μεγάλη σημασία. Οι ευρωπαϊκές επιτυχίες είναι που συντηρούν το "momentum" του αθλήματος και το ενδιαφέρον των τρίτων.

Αυτές άλλωστε κράτησαν το μπάσκετ όρθιο στα δύσκολα για την Α1 χρόνια της ανυπαρξίας του Ολυμπιακού: οι πορείες του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη, συνδυασμένες με τα κατορθώματα της Εθνικής ομάδας.

Θα είναι άλλωστε ευπρόσδεκτο ένα πρωτάθλημα στο οποίο οι "αιώνιοι" θα χάνουν πότε πότε από τρίτους και από τέταρτους. Ο γιγαντισμός των τελευταίων ετών και η φτώχεια των υπόλοιπων ομάδων απειλεί να αποτελειώσει ό,τι έχει απομείνει από τις εσωτερικές διοργανώσεις. Σε ορισμένες περιπτώσεις, γίνονται ωραίοι αγώνες με τον πήχυ τοποθετημένο χαμηλά.

Μέχρι σήμερα, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός θύμιζαν την ...Ισινμπάγιεβα, η οποία κατέφτανε ξένοιαστη στο στάδιο όταν οι υπόλοιπες αθλήτριες σκούπιζαν ιδρώτα τριών ωρών. Μπορεί να μην είναι πιά σε θέση να καταρρίψουν παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά διατηρούν την τεχνική, την πείρα και το ειδικό βάρος για να ακροβατήσουν στη διεθνή κορυφογραμμή.

Όπως έκανε πρόπερσι στην Πολωνία η Εθνική ομάδα, παρά τις χτυπητές απουσίες της...