Περί εθνικής προδοσίας...

Εάν η ελληνική μπασκετική πιάτσα ήταν τόσο σκληρή όσο οι Κροάτες, οι Γάλλοι και οι Λιθουανοί (σε παρεμφερείς περιπτώσεις) θα είχαμε κρεμάσει κουδούνια στον Παπαλουκά, στον Διαμαντίδη, στον Τσαρτσαρή, ακόμη και στον Μαυροκεφαλίδη, που έθεσε εαυτόν εκτός Εθνικής ομάδας, χθες επικαλούμενος το σοβαρό πρόβλημα υγείας της μητέρας του. Κουδούνια, μια ταμπέλα που θα έγραφε «προδότες», μαζί με μια πρόταση δήμευσης των περιουσιών τους, αφορισμού τους από την Εκκλησία και απέλασής τους!

Υπερβάλλω βεβαίως, αλλά η υπερβολή δεν έχει πάντοτε τα όριά της...

Ας μην ανησυχούν όμως ο Τεό, ο Μήτσος, ο Κώστας, ο Λουκάς και όποιος άλλος πρόκειται να βαδίσει μελλοντικά στον δικό τους δρόμο: η κοινή γνώμη (και όσοι την εκφράζουν ή ακόμη και τη χειραγωγούν) είμαστε πολύ πιο γενναιόδωροι από τους ίδιους!

Με τον Μαυροκεφαλίδη να γίνεται σήμερα ο... postremus inter pares στο κύμα της εθελουσίας εξόδου, που (όχι απλώς πλήττει, αλλά) κοντεύει να πνίξει την Εθνική ομάδα, γίνομαι τόσο κυνικός, ώστε να αναρωτιέμαι φωναχτά πλέον ποιος θα είναι ο επόμενος που θα μας την κάνει! Τουλάχιστον ο Διαμαντίδης, ο Τσαρτσαρής και ο Παπαλουκάς φρόντισαν να δηλώσουν εξαρχής την απροθυμία τους, ο Μπουρούσης θα τους έκανε παρέα ως (τηλε)θεατής, αλλά ανακάλεσε την εν βρασμώ ψυχής δήλωσή του και ξαφνικά μας ήρθε η... κατακεφαλίδα του Λουκά!

Κατόπιν όλων αυτών είναι... Ηλία φαεινότερον ότι περισσότερο από τη δυσάρεστη περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τους κανονικούς (εντός παιδιάς, εννοώ) αντιπάλους της, στη Λιθουανία η Εθνική θα αντιμετωπίσει τους δικούς της δαίμονες και αυτή την –πολύ της μόδας πλέον– τάση απόδρασης των παικτών από τις τάξεις της.

Α, για να μην πάει χαμένη μια έκφραση που χρησιμοποίησα προηγουμένως, σπεύδω να την εξηγήσω: όντως πιστεύω ότι όσο περνούν τα χρόνια, οι παίκτες γίνονται ολοένα και πιο... τσιγκούνηδες σε συναισθήματα, αλτρουισμό, αλληλεγγύη, συναδέλφωση και κυρίως διάθεση να εξαργυρώσουν την αγάπη και την αφοσίωση του κόσμου και γενικώς να επιστρέψουν στην κοινωνία αυτά που εισπράττουν.

Θα το κάνουν ίσως όταν αποσυρθούν από την ενεργό δράση και παίζουν σε καμιά ομάδα παλαιμάχων, αλλά τότε θα ’ναι αργά!

Ναι, ομολογώ πως κουμάντο στην ανάγκη των παικτών να ξεκουράσουν τα κορμιά τους, να επαναφορτίσουν τις μπαταρίες τους ή να ασχοληθούν με σοβαρά οικογενειακά προβλήματα (όπως τώρα συμβαίνει με τον Λουκά), δεν μπορεί να κάνει κανείς, ειδικώς δε σε περιπτώσεις ζητημάτων υγείας, η κουβέντα είναι πολύ λεπτή και χρήζει προσοχής και σεβασμού. Αλλά να, οι αρνήσεις μάς ήρθαν μαζεμένες και δεδομένης της δυσκολίας και ακόμη περισσότερο της κρισιμότητας του Ευρωμπάσκετ, δεν θα ’θελα να ’μουν ούτε ψύλλος στον κόρφο του Ζούρου, που αλλιώς θα είχε ονειρευτεί την παρθενική επιχείρηση του στον πάγκο της Εθνικής...

Σκέπτομαι εδώ και κάμποση ώρα εάν όντως όλες αυτές οι αρνήσεις συνιστούν εντέλει αχαριστία εκ μέρους των παικτών. Η ακόμη και προδοσία, για την οποία κατηγορήθηκαν πριν από τέσσερα χρόνια οι πρωτοκλασάτοι Κροάτες (συμπεριλαμβανομένου και του Βούιτσιτς) και τις προάλλες ο Σισκάουσκας - και μάλιστα από έναν... πρόγονό του στην Εθνική Λιθουανίας, τον Σεργκέι Γιοβάισα! Το σίγουρο είναι ότι με τις αλλεπάλληλες και σταθερά επαναλαμβανόμενες πλέον απουσίες, ξαναγυρίζουμε σε μια εποχή που πίστευα ότι είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί: πριν από 20-25 χρόνια, όταν ανακοίνωναν τις προσκλήσεις τους (σε κανονικές εργάσιμες ώρες και όχι Παρασκευή λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, όπως συνέβη τώρα) ο Πολίτης, ο Κιουμουρτζόγλου και ο Δενδρινός και τρέχαμε νυχτιάτικα ή αξημέρωτα στο ξενοδοχείο «John’s» για να δούμε ποιοι θα εμφανίζονταν και ποιοι θα έκαναν κοπάνα, μέσα μάλιστα από ένα ευρύ ρεπερτόριο εξηγήσεων ή απλώς δικαιολογιών: άλλους δεν τους άφηνε η ομάδα τους, άλλοι βίωναν περίεργο εικοσιτετράωρο, άλλοι είχαν στραβοκοιμηθεί, άλλοι διότι η ομοσπονδία δεν τους έκανε ένα ρουσφέτι, άλλοι γιατί είχαν ραντεβού στον οδοντίατρο κι άλλοι επειδή την προηγούμενη μέρα δεν τους έκατσε μια γκόμενα!

Κατά καιρούς όλοι την έκαναν την κοπάνα τους. Όλοι, πλην ενός, που δεν έλειψε ούτε από προπόνηση, πόσο μάλλον από κανένα μεγάλο τουρνουά, γι’ αυτό άλλωστε θεωρείται το απόλυτο σύμβολο συνέχειας, συνέπειας, λατρείας και αφοσίωσης στην εθνική ομάδα...

Θεωρώ περιττό να αναφέρω το όνομά του, αλλά επειδή εδώ κι έναν χρόνο απέχει συνειδητά από την μπασκετική δράση και κοντεύουμε να τον ξεχάσουμε, το γράφω: ο Παναγιώτης Γιαννάκης, τον οποίο κάποια στιγμή βαρεθήκαμε να βλέπουμε να φοράει τη φανέλα με το Νο.6 κι όταν στο Τορόντο (μεσούντος του Μουντομπάσκετ του 1994) η ΕΟΚ διοργάνωσε εκδήλωση προς τιμήν του για τη συμπλήρωση 300 συμμετοχών και του χάρισε ένα επιτραπέζιο ρολόι, ο Φάνης Χριστοδούλου έβαλε τα γέλια και φώναξε από τη γαλαρία, όπου καθόταν:

«Το ρολόι θα χαλάσει, η Ευγενία θα το δώσει στον παλιατζή και ο Παναγιώτης θα συνεχίσει να παίζει στην Εθνική»!

Εν τέλει ο «δράκος» πρόλαβε το ρολόι, διότι έπαιξε μόνο άλλα δύο χρόνια και πλήρης ημερών (περπατώντας προς τα 38), ετών θητείας στις Εθνικές ομάδες (21) και συμμετοχών (351 με τους άνδρες και άλλες 60 στις υπόλοιπες) αποσύρθηκε στις 2 Αυγούστου του 1996, μετά τον αγώνα με τη Βραζιλία στο Ολυμπιακό Τουρνουά της Ατλάντας.

Έτυχε να βάλω το μάτι μου και το αυτί μου στην κλειδαρότρυπα των αποδυτηρίων του «Georgia Dome» και ομολογώ ότι η (θαρρείς βγαλμένη από αρχαιοελληνική τραγωδία) τελετή αποχώρησής του είναι από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές που έχω βιώσει στην καριέρα μου.

Κλείνω εδώ την παρένθεση με τον Γιαννάκη, αφήνοντας αναπάντητη μια απορία: θα έπρεπε ή όχι η δική του αφοσίωση να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση προς τις επόμενες γενιές;

Ο ευρών τη σωστή απάντηση κερδίζει χρυσούν (και όχι επιτραπέζιον) ωρολόγιον!

Εύχομαι και ελπίζω να διαψευσθώ οικτρά, αλλά οι συνθήκες στις οποίες θα κληθεί να προετοιμαστεί η Εθνική ομάδα δεν μου δίνουν περίσσια αισιοδοξία. Το γράφω αυτό πάντως χωρίς ενοχές και με αυτοσαρκαστική διάθεση, διότι συνήθως πέφτω έξω στις προβλέψεις μου και υπό αυτήν την έννοια η διαίσθησή μου δεν αποτελεί έγκυρη λυδία λίθο για το τι μέλλει γενέσθαι στο Ευρωμπάσκετ. Συν τοις άλλοις αυτή η ομάδα έχει αποδείξει κάμποσες φορές στο παρελθόν ότι μπορεί να αντιμάχεται τους θεούς και τους δαίμονες που στέκονται απέναντί της και –σε πείσμα των προβλέψεων και των καταστάσεων– να στέκεται όρθια...

Προς επίρρωσιν αυτού υπενθυμίζω την έκτη θέση στο Μουντομπάσκετ του 1990, όταν η ομάδα πήγε στην Αργεντινή με τσακισμένη ψυχολογία από την απουσία του Γκάλη (αλλά, όπως είπε τότε ο Ντέιβιντ Στεργάκος, «είμαστε το διαμάντι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής») και την τέταρτη θέση στο Ευρωμπάσκετ του 2007, όταν η προετοιμασία αναλώθηκε περισσότερο στις κουβέντες και στους τσακωμούς για τα συνδικαλιστικά προβλήματα...

Τώρα βεβαίως έπεσαν όλα μαζί: οι τέσσερις αρνήσεις (απουσίες), η υπόθεση του Μπουρούση που μετά το «είπα-ξείπα» βρέθηκε μπλεγμένος σε αυτήν την περίεργη από πάσης πλευράς κουβέντα με τον Ψωμιάδη και το... μνημόνιο: το εννοώ αυτό, διότι σε μια εποχή που ο ελληνικός λαός υποφέρει και το μπάσκετ δεν μπορεί να μείνει αλώβητο από την κρίση και αποψιλώνεται συνεχώς, η εθνική ομάδα του μπάσκετ πρέπει να κρατήσει ψηλά το λάβαρο και να μην παρασυρθεί στην κάθετη πτώση, που γνωρίζουν όλες οι αξίες μας.

Γι’ αυτόν (τον τελευταίο) λόγο πιστεύω ότι οι παίκτες και όλο το ελληνικό μπασκετικό σύστημα θα έπρεπε να δώσουν μια ευκαιρία στη συσπείρωση και στη συστράτευση και να ανταποκριθούν σε ένα προσκλητήριο στο οποίο δεν περισσεύει κανείς. Την ώρα που ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός μειώνουν δραματικά τους προϋπολογισμούς τους, την ώρα που πρωτοκλασάτοι παίκτες και προπονητές την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια στο εξωτερικό, την ώρα που ο πήχης χαμηλώνει πολύ και το μπάσκετ ξαναγυρίζει σε φάση ερασιτεχνισμού, ε, διάβολε αυτήν την ώρα έχουμε ανάγκη από μεγαθυμία, από θυσίες, από λίγο παραπάνω «je t’ aime»!

Για όλους αυτούς (και τους σχετικούς ή συνεπαγόμενους) λόγους άνοιξα την κουβέντα και για το έλλειμμα των συναισθημάτων, στο οποίο ο καθένας μπορεί να βάλει την ετικέτα που τον βολεύει: μικροψυχία, αγνωμοσύνη, αχαριστία, ακόμη και προδοσία!

Ακολουθώντας την εθνική ομάδα του μπάσκετ σε όλες τις διοργανώσεις από το 1983 και πέρα, εκτός από το κύκνειο άσμα του Γιαννάκη, δεν θα ξεχάσω ποτέ και μια δήλωση του Φασούλα: παραμονή της πρεμιέρας του Ευρωμπάσκετ του 1993 στην Καρλσρούη, ο Παναγιώτης (που εκείνες τις μέρες βρισκόταν σε πόλεμο με τον ΠΑΟΚ και κατηφόριζε προς τον Ολυμπιακό) είχε περιγράψει την Εθνική ομάδα ως όαση μέσα στην έρημο της σκληρής καθημερινότητας και των επαγγελματικών συγκρούσεων και μάλιστα παραποίησε το ρηθέν υπό του Μεγάλου Αλεξάνδρου (για τον Αριστοτέλη) λέγοντας ότι «στις ομάδες οφείλουμε το ζην και στην Εθνική το ευ ζην»!

Τι λες τώρα, Πάνι!

Στα 18 χρόνια που πέρασαν από τότε, αλλά ακόμη και στο απώτερο παρελθόν η Εθνική συνέχισε να είναι το ευ ζην για τους παίκτες, για τους προπονητές, για τους παράγοντες, για όλη την μπασκετική φάρα. Πολλές φορές μάλιστα ολόκληρο το μπάσκετ αποτέλεσε την εξαίρεση στον κανόνα όχι απλώς των συνθηκών του στενού περιβάλλοντος του, αλλά ακόμη και της ελληνικής κοινωνίας και ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας, που πολλές φορές κυριεύεται από σύνδρομα, φαντάσματα, αρπακολλατζίδικες λογικές, αποκαθηλώσεις ειδώλων και αυτοκαταστροφικές τάσεις...

Ως εκ τούτου, ιδού η Λιθουανία, ιδού και το πήδημα!

ΥΓ1. Στην κυριολεξία επί του πιεστηρίου, διότι ενώ είχα στείλει το κείμενο, διαβάζω ότι η ΕΟΚ, λέει, προχωρεί στην εφαρμογή του κανονισμού εξετάζοντας παράλληλα την περίπτωσή του. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Το δεύτερο σκέλος αφορά προφανώς στη διερεύνηση και στην εξακρίβωση των λόγων που οδήγησαν τον Λουκά στη σημερινή άρνηση, όσο για το πρώτο μού φαίνεται από υπερβολικό έως υποκριτικό και από προσχηματικό έως αστείο. Πρώτα απ’ όλα ο Μαυροκεφαλίδης δεν αγωνίζεται πλέον στον Ολυμπιακό για να τιμωρηθεί με αποκλεισμό δύο αγωνιστικών και συν τοις άλλοις δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχει καμιά διακρατική σύμβαση για τέτοιες υποθέσεις. Δεύτερον και σημαντικότερον: όταν στο πρόσφατο παρελθόν δεν τιμωρήθηκε ποτέ και κανείς παίκτης για άρνηση υπηρεσιών στην εθνική ομάδα, θα την πληρώσει ο Μαυροκεφαλίδης; Εκ του ασφαλούς, προφανώς, διότι δεν πρόκειται να αντιδράσει κανένας Ολυμπιακός και κανένας Παναθηναϊκός...

ΥΓ2. Τελευταία φορά που θυμάμαι ότι η ΕΟΚ προχώρησε στην εφαρμογή του κανονισμού ήταν για τον Οικονόμου πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια!