Τα… μαθητικά ρούχα!

Την πρώτη μέρα του Αυγούστου του 1986, θα ερχόταν στη ζωή ο Κάρλος Αλεξάντρε ντε Σόουζα Σίλβα, όπως είναι ολόκληρο το όνομά του. Θα γεννηθεί στην Ντούκε ντε Καχίας, από τις πλέον πλούσιες πόλεις της χώρας, όπου η φτώχεια δεν είναι τόσο έντονη ή τουλάχιστον τόσο ορατή όσο στις υπόλοιπες περιοχές. Μόνο που για τον Καρλάο, τα στατιστικά δεν είχαν αξία. «Η ζωή μου ήταν πολύ επίπονη», διηγείται κάθε φορά που η συζήτηση έρχεται γύρω από τα παιδικά του χρόνια. Το ποδόσφαιρο, αν και κομμάτι της ζωής του, δεν ήταν προτεραιότητα.

«Λάτρευα το ποδόσφαιρο, ωστόσο υπήρχαν πράγματα που προείχαν για μένα. Να σπουδάσω, όπως πάντα με ενθάρρυνε η μητέρα μου και να βοηθάω την οικογένειά μου όσο μπορούσα». Αμφότερα θα βοηθούσαν με τον τρόπο τους τον νεαρό Κάρλος. Η προπόνηση απείχε από το σπίτι του και το κλισέ –καμιά φορά– δεν είχε λεφτά ούτε για το εισιτήριο, έβρισκε εφαρμογή. «Στη Βραζιλία σού επιτρέπουν να μετακινείσαι δωρεάν ως μαθητής. Έτσι, πολλές φορές πήγαινα στην προπόνηση με τη στολή του σχολείου», θυμάται για τον τρόπο που ξεγελούσε τη φτώχεια του. «Αν δεν προλάβαινα το λεωφορείο, θα πήγαινα με ποδήλατο». Μια διαδρομή που διαρκούσε –όπως προσθέτει– περίπου 50 λεπτά!

Εκείνο που δεν μπορούσε να ξεγελάσει ήταν η πείνα του. Ένα κομμάτι ψωμί που έπαιρνε το πρωί από το σπίτι του, έπρεπε να τον κρατήσει για όλη την ημέρα, αφού θα επέστρεφε αργά το βράδυ στο σπίτι. «Πέρα από την ιστορία με τη στολή, είχα γενικά μια συνήθεια να αποφεύγω να πληρώνω… Δεν είχα επιλογή. Η ζωή μου στη Βραζιλία ήταν πολύ δύσκολη. Κι όταν κοιτάζω πίσω και βλέπω τι πέρασα για να φτάσω εδώ, έχω υποσχεθεί ποτέ να μην πειράξω κανέναν, να μην κάνω σε κανέναν κακό».

Κλειστές πόρτες!

Η ταλαιπωρία και η δυστυχία του Καρλάο δεν θα τελείωναν στα πρώτα εφηβικά χρόνια. Δεν θα αρκούσε ένα δοκιμαστικό για να εντυπωσιαστούν με το ταλέντο του, δεν θα ερχόταν ο μάνατζερ με κάπα σούπερ ήρωα για να τον βγάλει από τη μιζέρια του. Εξάλλου, θα διέφερε από τον μέσο Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή, όντας ψηλότερος απ’ όλα τα παιδιά. Η πρώτη του ομάδα θα είναι η Bom Sucesso, στην οποία εγγράφηκε σε παιδική ηλικία. Το 2004 βρέθηκε στο Σάο Πάουλο, όπου και έπαιξε σε μια ομάδα Νέων. Εκεί εμφανίστηκαν οι πρώτοι... δωρητές ελπίδας.

«Οι μάνατζερ που με ανέλαβαν μου υποσχέθηκαν πως θα παίξω επαγγελματικά στην Ατλέτικο Μινέιρο, όμως ύστερα από λίγο καιρό εξαφανίστηκαν. Δεν τους είδα ποτέ ξανά στη ζωή μου». Ο 18χρονος βρισκόταν στο Σάο Πάουλο και παρότι προσφέρθηκε ομάδα στο Ρίο να τον δοκιμάσει, δεν είχε τα λεφτά για να κάνει τη μεταγραφή του. Προπονούνταν για έξι μήνες, πριν τον αφήσουν να φύγει. Έμοιαζε ως το τελειωτικό χτύπημα για την καριέρα του, για τα όνειρά του στο ποδόσφαιρο. Κι όμως δεν ήταν…

«Η κοπέλα μου, μου ανακοίνωσε ότι είναι έγκυος». Το 2006, αφού έχει ταλαιπωρηθεί στη διαδικασία ανεύρεσης ομάδας, θα παρατήσει το ποδόσφαιρο. «Ήμουν άνεργος και η γυναίκα μου περίμενε το πρώτο μας παιδί. Μπορεί να φανταστείτε πώς ένιωθα; Είχα έναν καλό φίλο που δούλευε σε εργοστάσιο με λάμπες. Είχα άλλη επιλογή; Όχι! Πήγα εκεί και υπέγραψα τη σύμβαση, ώστε να δουλεύω για 200 ευρώ. Μερικές φορές καθόμουν και τα απογεύματα, ώστε να πάρω κάτι παραπάνω για την οικογένειά μου».

Τότε ήταν που η μοίρα έκρινε πως είχε δοκιμάσει όλες τις αντοχές του και αποφάσισε να του δώσει την ευκαιρία. «Ένας προπονητής μου, μου είπε για ένα δοκιμαστικό στο “Σάο Κριστοβάο” κι ευτυχώς ο διευθυντής μου ήταν αρκετά καλός, ώστε παρά το συμβόλαιο να μου επιτρέψει να δοκιμάσω. Έπαιξα ένα μήνα χωρίς να πληρωθώ και αποφάσισα να επιστρέψω οριστικά στο εργοστάσιο. Τότε, εμφανίστηκε ο Μαΐα Μπουσταμάντε και μου μίλησε για τη Λεϊρία».

Το όνειρο πραγματοποιείται…

Ανάμεσα στον Ρομάριο, τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Μέσι, υπάρχει ένα ακόμα όνομα που ξεχωρίζει όταν ο Καρλάο μιλάει για τα είδωλά του. Η ζωή Λιέντσον είχε πολλές ομοιότητες με εκείνη του 25χρονου επιθετικού… «Μπορεί να μη δούλεψα εγώ σε σούπερ μάρκετ, αλλά είχα φτάσει μέχρι και σε οικοδομή να δουλεύω παράλληλα με το σχολείο», διηγείται ο νέος άσος του ΠΑΟΚ γεμάτος περηφάνια. Κι όπως ο 34χρονος επιθετικός διέπρεψε στην Πορτογαλία, παρότι μετακόμισε σε σχετικά μεγάλη ηλικία (σ.σ. 26), έτσι ονειρευόταν και ο Κάρλος.

«Ο μάνατζέρ μου ήξερε κάποιους ανθρώπους στην ομάδα και πήγα για να κάνω το τεστ. Στοιχημάτισα όλη μου τη ζωή στο να πετύχω στην Πορτογαλία. Ευτυχώς, με βοήθησε ο Θεός και υπέγραψα στη Λεϊρία». Ο πρώτος του μισθός θα ήταν 2.000 ευρώ. Αστείο ποσό, αν αναλογιστούμε τις αμοιβές των ποδοσφαιριστών, αστρονομικό όμως για τον εργάτη των 200 ευρώ. Η Λεϊρία είχε χτυπήσει φλέβα χρυσού. Το πρώτο του εντυπωσιακό στατιστικό θα είναι 12 γκολ σε ισάριθμους αγώνες στη δεύτερη κατηγορία της Πορτογαλίας και μαζί με την ομάδα του θα κατακτήσουν τη δεύτερη θέση και την άνοδο.

Εκεί, τα νέα θα είναι ακόμα καλύτερα. Τόσο για τον ίδιο, όσο και τον… πρόεδρο της Λεϊρίας, που βλέπει την ευκαιρία να πλουτίσει.

Το μαύρο σύννεφο!

«Η αλλαγή στη ζωή μου μέσα σε τρία χρόνια ήταν απίστευτη». Ακόμα πιο απίστευτα, όμως, θα ήταν τα μαντάτα που θα έφταναν στον Καρλάο στις 3 Σεπτεμβρίου του 2010. Μόλις είχε τελειώσει την προπόνηση, όταν το χαμόγελό του πάγωσε. Τον ενημέρωσαν πως η μητέρα των παιδιών του –ενδιάμεσα είχαν χωρίσει– είχε τροχαίο ατύχημα με το μηχανάκι της στη Βραζιλία και βρισκόταν σε κώμα. Ο 24χρονος εκείνη την εποχή Βραζιλιάνος επέστρεφε εσπευσμένα στην πατρίδα του και θα έπρεπε να περάσει ακόμα μια σκληρή δοκιμασία.

«Ζήσαμε μαζί πέντε χρόνια και ήταν πολύ σημαντικός άνθρωπος για μένα. Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο, όπως την ήξερα εγώ και πρέπει να αντικρίσεις αυτό που αντίκρισα… Κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι πολύ δυνατός για να το αντέξει. Απλά, πρέπει να ευχαριστήσω τον Θεό και την οικογένειά μου για τη δύναμη που μου έδωσαν». Η μητέρα των παιδιών του θα έχανε τη μάχη… Εκείνος ήταν αποφασισμένος να την κερδίσει.

Ο Καρλάο σκόραρε πέντε φορές σε οκτώ αγωνιστικές και κέντρισε το ενδιαφέρον των περισσότερων μεγάλων ομάδων της Πορτογαλίας, κυρίως δε της Σπόρτινγκ. Η αρχική του τιμή ορίζεται στα 4 εκατ. ευρώ και οι διαπραγματεύσεις εκείνη την εποχή δεν είχαν αίσιο τέλος. Όχι για τη Σπόρτινγκ τουλάχιστον… Η ομάδα που θα δώσει στη Λεϊρία τα λεφτά που ήθελε, ερχόταν από την άλλη άκρη του κόσμου!

Οι Κασίμα Άντλερς από την Ιαπωνία έδωσαν το ποσό και από τον περασμένο Ιανουάριο ο Καρλάο άφησε το ευρωπαϊκό όνειρο για να ζήσει στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Η προσαρμογή του δεν ήταν όπως την περίμενε. Εξάλλου, θα βρισκόταν στην Ιαπωνία σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τη χώρα, αφού «χτυπήθηκε» από τον καταστροφικό σεισμό. «Ένιωσα τα πάντα να τρέμουν. Ήμασταν στο πούλμαν της ομάδας και είδα τις ρωγμές στα κτήρια, ήταν τρομακτικό», διηγήθηκε για εκείνες τις πρώτες ώρες, 85 χιλιόμετρα μακριά από το Τόκιο, όπου βρισκόταν.

Σύντομα θα επέστρεφε στη Βραζιλία, αφού το πρωτάθλημα θα διακοπτόταν, χωρίς να ξέρει τι να περιμένει στην Κασίμα. «Συμβαίνουν συνέχεια σεισμοί. Υπάρχει η ραδιενέργεια, απ’ την οποία κινδυνεύουν και δεν ξέρουμε καν όλη την αλήθεια». Η σκέψη να φύγει από την Ιαπωνία γινόταν ολοένα και πιο έντονη και οι σειρήνες απ’ την Πορτογαλία είχαν αρχίσει εκ νέου να χτυπούν.

«Θα ήθελα πολύ να επιστρέψω στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο», δηλώνει με αφορμή το ενδιαφέρον της Βιτόρια Γκιμαράες. Μόνο που όπως φαίνεται, η επόμενη αποστολή του θα είναι στην Τούμπα. Ένα μέρος όπου οι ωραίες ιστορίες εκτιμώνται ανάλογα…