Υπερθέαμα καφροβόλεϊ

Τι θυμήθηκα; Πήγα πίσω στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του βόλεϊ που διοργανώσαμε το 1995 στην Ελλάδα, το οποίο φυσικά έζησαν και θυμούνται μόνο οι βολεϊκοί. Έγινε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, και ένας όμιλος και στην Πάτρα, και είχαμε ακόμα μια φορά φουσκώσει το μπαλόνι αγωνιστικά και οργανωτικά. Πηγαίναμε και τότε για μετάλλιο ανοικτής… παλάμης.

Εκτός από τη Ρωσία και την Ιταλία, δεν υπολογίζαμε κανέναν άλλον κι ας φώναζε ο φουκαράς ο Χιλμπέρτο Ερέρα περί του αντιθέτου. Μαθημένος στα δύσκολα ήξερε πως αργά η γρήγορα θα έσκαγε πάνω του η φούσκα, όπως και έγινε τόσο με τον Κουβανό αλλά και με όσους ακολούθησαν και προηγήθηκαν.

Θυμάμαι πως στο Ευρωπαϊκό του 1995, μεταξύ των ομάδων που υπολογίζαμε από ελάχιστα έως καθόλου ήταν η Σερβία και η Πολωνία, δείγμα πως η βολεϊκή μας κουλτούρα ήταν και είναι και όπως φαίνεται, πάντα κοντά και γύρω από το μηδέν.

Η Σερβία από τότε απογειώθηκε και το 2000 κατέκτησε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο Σίδνεϊ και η Πολωνία αργά αλλά σταθερά γιγαντώθηκε, ξεπέρασε τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1980 και επένδυσε χρήμα, τεχνογνωσία και έμψυχο δυναμικό στο άθλημα του βόλεϊ.

Όσοι παρακολουθήσατε τους αγώνες του Παγκοσμίου Λιγκ από το Γκντανσκ, είναι βέβαιο πως θα μείνατε με ανοικτό το στόμα. Ήταν η απόλυτη φιέστα. Ένα υπερθέαμα.

Ακόμα και όσοι δεν το γουστάρετε το άθλημα, όσοι κάνετε εμετό με το βόλεϊ, αξίζει να δείτε ένα σετ από τον τελικό, για να καταλάβετε ποιο ακριβώς είναι το άθλημα και κυρίως ποια είναι η τηλεοπτική κάλυψη του μέλλοντος όχι μόνο στο βόλεϊ αλλά γενικότερα στα αθλητικά γεγονότα.

Με δέκα κάμερες, τέσσερα slow motion και δύο μικροκάμερες έγινε η τηλεοπτική κάλυψη και όπως παραδέχεται και ο τεχνικός υπεύθυνος της ιταλικής RAI, η τεχνολογία που χρησιμοποίησε η πολωνική κρατική τηλεόραση αλλάζει τα δεδομένα και αναγκάζει όλες τις χώρες να στραφούν προς την ίδια κατεύθυνση.

Με πλάνα που δείχνουν την μπάλα να ακουμπάει ακόμα και τα… νύχια των παικτών που κάνουν μπλοκ, την μπάλα να παραμορφώνεται ύστερα από επίθεση, τα οριακά χτυπήματα στη γραμμή, τον μορφασμό του αθλητή, την κίνηση του προπονητή, εκθέτοντας παράλληλα τους διαιτητές και τους επόπτες για τα πολλά και τραγικά λάθη τους που δεν δικαιολογούνταν για τέτοιου επιπέδου διοργανώσεις.

Αξίζει πραγματικά να δείτε τη μετάδοση του αγώνα. Θα ξεχάσετε ακόμα και το σκορ. Ένα πραγματικό υπερθέαμα που αποθεώνει και απογειώνει το άθλημα.

Φυσικά τίποτα δεν θα έμοιαζε εξωπραγματικό εάν δεν υπήρχε η μεθοδικότητα, η εργατικότητα και το μεράκι των Πολωνών. Ένα λαός που ξεχωρίζει για την κουλτούρα του και την αγάπη του για τον αθλητισμό.

Τίποτα επίσης δεν θα γινόταν εάν δεν υπήρχε η υποδομή του εντυπωσιακού γηπέδου «Έργκο Αρίνα» του Γκντανσκ χωρητικότητας 10.500 θεατών. Με ειδικά τηλεοπτικά στούντιο, με φωτισμό ειδικό για τηλεοπτικές μεταδόσεις, με ειδικές θέσεις για την τοποθέτηση καμερών και ακουστική μοναδική στον κόσμο.

Όσο για το αγωνιστικό σόου, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ακόμα και η ταχύτητα των Βραζιλιάνων λύγισε μπροστά στην ασύλληπτη δύναμη των Ρώσων, οι οποίοι επιτέλους κατάλαβαν πως η διαφορά γίνεται στην υποδοχή και στη γρήγορη ανάπτυξη. Με τέτοια επίθεση και τέτοιο σερβίς δεν αντέχει καμία ομάδα την πίεση. Μέχρι τώρα οι Ρώσοι πόνταραν πολλά στη δύναμη, στο μπλοκ αλλά και στο σερβίς, όμως, αντιλήφθηκαν πως για να πάρουν αποτέλεσμα σε μεγάλες διοργανώσεις θα πρέπει τα παραδοσιακά τους στοιχεία να συνδυαστούν με υποδοχή, επίθεση σε δέκατα δευτερολέπτου, ποιοτικότερη τακτική και φυσικά άμυνα.

Η τριβή τους με Ιταλούς προπονητές αλλά και η αυτοπεποίθηση που έχουν αποκτήσει πλέον οι νέοι Ρώσοι διεθνείς, τους καθιστούν τα απόλυτα αφεντικά, ακόμα και με προπονητή τον Αλεκνό που φημίζεται για τους χαμένους τελικούς.

Ο Μαχίμ Μιχαΐλοφ είναι πραγματικά «μαξίμ» και δικαίως MVP της διοργάνωσης. Υπεραθλητής που θα μπορούσε άνετα να διακρίνεται με επιτυχία σε πολλά ομαδικά σπορ. Μαζί με τους Μπιριούκοφ, Βολκόφ, Κτέι, Απαλίκοφ και τον Μουσέρσκι των 2 μέτρων και 18 εκατοστών συνθέτουν ένα μείγμα θηριώδους εξάδας με μέσο όρο ύψος στα 2,07μ. Όταν ο κοντός της υπόθεσης είναι ο λίμπερο Αλεξάντερ Βολκόφ με ύψος 1,93μ καταλαβαίνετε τι γίνεται.

Από την άλλη και η Βραζιλία δεν έδειξε στα καλύτερά της και ίσως ο Μπερνάρντο Ρεζέντε να μην περίμενε πως οι Ρώσοι θα άντεχαν μέχρι τέλους. Τους είχαν πιάσει «κώτσους» πολλές φορές στο παρελθόν και πίστευαν πως το ίδιο θα γίνει και τώρα. Πόνταραν στο λάθος του αντιπάλου, που όμως δεν έγινε ποτέ.

Πάμε, όμως, πάλι πίσω στο 1995. Οι Πολωνοί –που παρεμπιπτόντως θυμάμαι πως τότε οι Έλληνες τους αντιμετώπιζαν ως τους φουκαράδες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης– χρόνο με το χρόνο έχτισαν μια πραγματική αυτοκρατορία. Δεν είναι τυχαίο πως το 2006 έφτασαν στον τελικό του Παγκοσμίου πρωταθλήματος και εφέτος ανέβηκαν στην 3η θέση του Παγκοσμίου Λιγκ σημειώνοντας παράλληλα τεράστια βήματα ανόδου τόσο αγωνιστικά, όσο και οργανωτικά.

Έφτιαξαν υπερσύγχρονα γήπεδα, μπήκαν στο άθλημα πολυεθνικές εταιρίες-κολοσσοί και δημιούργησαν ένα πραγματικό θαύμα, επιχειρώντας ανταλλαγή τεχνογνωσίας με όλες τις προηγμένες βολεϊκά χώρες όπως η Βραζιλία, η Γαλλία και φυσικά η Ιταλία, και δεν είναι τυχαίο πως προπονητής της Εθνικής Πολωνίας είναι ο Ιταλός Αντρέα Αναστάζι.

Σε ένα από τα επόμενα blog μας θα αναφερθούμε αποκλειστικά στο θαύμα της «χρεοκοπημένης» Αργεντινής που ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες της και με ηγέτη-προπονητή τον πρώην «πράσινο» Χαβιέ Βέμπερ αναρριχήθηκε στην ελίτ του παγκοσμίου βόλεϊ έχοντας στη σύνθεση της τον «λίγο» για τον Ηρακλή Κιρόγκα.

Απόψε δεν έχουμε τη δύναμη και τη διάθεση να κάνουμε συγκρίσεις του ελληνικού βόλεϊ με αυτές τις χώρες, γιατί το πιθανότερο είναι πως θα καταρρεύσουμε ψυχολογικά. Κάποτε ίσως να το τολμήσαμε, αλλά αποδείχτηκε ιεροσυλία. Άλλωστε, μπορούμε κάλλιστα να αυτομαστιγωθούμε και να περάσουμε και καλύτερα. Κάποτε ίσως να το τολμήσαμε, αλλά αποδείχτηκε ιεροσυλία.

Την ίδια ώρα οι Εθνικές μας ομάδες παίζουν μεταξύ συγγενών και φίλων σε άδεια γήπεδα, χωρίς σκοπό, χωρίς αρχή και τέλος και με νέο δίλημμα που θα μας απασχολήσει τις επόμενες ημέρες εάν πρέπει να ξαναγυρίσει στην Εθνική Ανδρών ένας διεθνής αθλητής που τιμωρήθηκε για χρήση απαγορευμένης ουσίας.

Με μια ομοσπονδία που πολεμάει τον «αόρατο εχθρό», με παράγοντες που μοιράζουν υποσχέσεις για την είσπραξη 3,5 εκατ. ευρώ, με συλλόγους που σκέφτονται το λουκέτο του… αύριο και με αθλητές να θυμίζουν τους Κουβανούς που αυτομολούν, το ελληνικό βόλεϊ καλείται να επιβιώσει.

Το χειρότερο είναι πως στην Ελλάδα το βόλεϊ δεν το γνωρίζει ο κόσμος, δεν το ξέρει γιατί δεν το βλέπει και δεν το μαθαίνει.
Όλα αυτά τα χρόνια έμαθε κάτι μεταξύ καφροβόλεϊ σε κλουβιά και σκουός στη γυάλα. Σε αυτό το άθλημα γαλουχήθηκαν και ανδρώθηκαν οι παράγοντές μας και αυτά είναι τα ιδανικά που πρεσβεύουν.

Για αυτό, πριν το ξεχάσουμε τελείως το ρημάδι το άθλημα, παρακαλούμε τη Nova όποτε έχει κανένα κενό τώρα το καλοκαίρι, να ρίχνει λίγο τελικό από Παγκόσμιο Λιγκ μήπως και τον δει κανείς κατά τύχη.

Υ.Γ. Τρέμω στην ιδέα να μετρήσω αθλητές, διαιτητές και κυρίως παράγοντες, εάν είδαν απόψε τον απόλυτο αγώνα του σύγχρονου βόλεϊ.