Αν και δεν είμαι μέγας φαν του Κόπα Αμέρικα, παρακολούθησα και τα δύο ματς της Βραζιλίας. Το πρώτο, εναντίον της Βενεζουέλας, μόνο και μόνο επειδή ήθελα να δω σε ολόκληρο παιχνίδι τι σόι παίκτης είναι αυτός ο Νεϊμάρ, για τον οποίο γράφεται από την αρχή του καλοκαιριού ότι η Ρεάλ θα δώσει 45 εκατ. ευρώ.

Το δεύτερο, το χθεσινό εναντίον της Παραγουάης (αντικαταστάθηκε στο 81’ από τον σκόρερ της ισοφάρισης Φρεντ), για να... επιβεβαιώσω την αίσθηση που αποκόμισα για τον 19χρονο με το λοφίο από το πρώτο ματς. Μπας και έκανα λάθος, ρε παιδί μου, μπας και το παλικαράκι ήταν σε κακή ημέρα ή είχε τρακ στην εκκίνηση του τουρνουά.

Ε, λοιπόν, αν ο Μουρίνιο δώσει –όχι 45, αλλά– 30 εκατ. ευρώ για τον Νεϊμάρ, είμαι διατεθειμένος να γράψω για τιμωρία στο Gazzetta πεντακόσιες φορές την ατάκα του Νικόλα Πατέρα «το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τυχερό που έχει εμένα και τον κύριο Μαρινάκη».

Δεν ξέρω αν χρησιμοποιείται σε λάθος θέση από τον προπονητή του, εκεί… κάτω αριστερά. Είναι πολύ πιθανό, διότι σε περιπτώσεις που –προφανώς με δική του πρωτοβουλία–κινήθηκε με την μπάλα προς το ημικύκλιο της περιοχής ή χωρίς την μπάλα (σπάνια!) στα 5-8 μέτρα έξω από την περιοχή, ήταν πολύ πιο επικίνδυνος και λίγο πιο ουσιαστικός. Πολύ πιθανό είναι επίσης να μην τον «εξυπηρετεί» ο τρόπος με τον οποίο παρατάχθηκε η Βραζιλία στα δύο ματς, δηλαδή με έναν καθαρόαιμο επιθετικό, ο οποίος μάλιστα στην ομάδα του δεν αγωνίζεται στη συγκεκριμένη θέση (Πάτο).

Αυτό που είδα, όμως, είναι το εξής: πρόκειται για έναν πιτσιρικά ο οποίος διαθέτει αξιοπρόσεκτη τεχνική και εκρηκτικότητα, θέλει σχεδόν πάντα την μπάλα στα πόδια του (τεράστιο μειονέκτημα πλέον στο σύγχρονο ποδόσφαιρο η μη κίνηση χωρίς την μπάλα) και το μόνο ξεχωριστό που διαθέτει και αν βελτιώσει μπορεί να πάρει μεταγραφή σε μια «επιπεδάτη» ευρωπαϊκή ομάδα, είναι η κάθετη πάσα του.

Διακρίνεται από ατομισμό (σύνηθες για Βραζιλιανάκια της ηλικίας του), κάνει αμέτρητες λανθασμένες πάσες, σταματιέται σχετικά εύκολα στο 1 vs 1, δεν «τελειώνει» τις φάσεις με σουτ ή τελική πάσα (χθες η πρώτη τελική του προσπάθεια στο 56’), δεν έχει την απαραίτητη για «τζαρτζαρίσματα» δύναμη, ώστε να νικήσει τον προσωπικό αντίπαλό του στις περιπτώσεις που του τύχει ταχύς μπακ. Στα θετικά του τα σχετικά καλά στημένα, η διάθεσή του για μαρκάρισμα (όχι μόνο με τα…μάτια, αλλά με σωστό πρέσινγκ ορισμένες φορές).

Θα πει κάποιος δικαιολογημένα: «Ρε Γιάννη, ο Κριστιάνο τι έκανε στα 19 του;». Η απάντηση είναι: «μάθαινε ποδόσφαιρο». Στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Με 29 ματς πρωταθλήματος (4 γκολ), από τα οποία στα 14 συμμετείχε ως αλλαγή. Και έκλαιγε στον τελικό του Eurο! Η αναφορά γίνεται στον Ρονάλντο γιατί έχει γραφτεί από πολλούς ξένους αναλυτές ότι ο Νεϊμάρ είναι «κριστιανοειδές». Και όντως είναι! Στο «ελαφρύ» τρέξιμο και στα κολπάκια με την μπάλα. Σε τίποτα άλλο δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Κριστιάνο. Ούτε στην ταχύτητα ούτε ασφαλώς στο σουτ ούτε καν στην ντρίμπλα και στην πάσα. Ούτε στην εκτελεστική δεινότητα (διότι για τον Κριστιάνο έχουν γραφτεί πολλά άσχημα, ειδικά στις άτοπες συγκρίσεις των ΜΜΕ με τον Μέσι ελέω της εμπορικότητας των ονομάτων, αλλά σπάνια επισημαίνεται ότι έχει ισχυρότατο ένστικτο σκόρερ).

Ποιος είναι αυτός που κοστολόγησε 45 εκατ. ευρώ για τον Νεϊμάρ, δεν γνωρίζω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν ο Ζοσέ Μουρίνιο πάρει αυτόν τον παίκτη (δεν νομίζω), ειδικά με ποσό άνω των 20 εκατ. ευρώ (κι αυτό μόνο και μόνο λόγω της ηλικίας του), θα χάσω πάσα ιδέα για τον «Μου». Και θα συνειδητοποιήσω, στην ακραία μορφή της, την επίδραση των σκληρών νόμων της αγοράς στο ποδόσφαιρο. Το «κάνω μεταγραφή για να κάνω μεταγραφή» μότο. Διότι αν ο Νίνης πριν από τρία χρόνια ή ακόμη περισσότερο ο Φετφατζίδης λέγονταν «Νίνιο» και «Φετφατζιδίνιο» και έκαναν στη Βραζιλία αυτά που έκαναν –έστω και περιστασιακά– στην Ελλάδα, οι ρήτρες τους που τώρα δεδομένης της κατάστασης φαίνονται αστείες, θα ανταποκρίνονταν στην πραγματική αγοραστική αξία τους.