Ο Τσιρίλο και ο στράικερ

Η συμφωνία του ΠΑΟΚ με τον Τσιρίλο κάλυψε το ένα από τα –θεωρητικά– δύο κενά που παρουσίαζε το ρόστερ του Δικεφάλου ενόψει της νέας περιόδου.


Και λέω θεωρητικά, διότι αν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα από την ΠΑΕ θα μπορούσαν να γίνουν ορισμένες διορθωτικές κινήσεις που αφορούν το έμψυχο υλικό. Κάποιοι παίκτες θα μπορούσαν να αντικατασταθούν. Με δεδομένα όμως τα οικονομικά περιθώρια στα οποία κινούνται ο Κωνσταντινίδης και ο Μπόλονι, δεν υπάρχει η πολυτέλεια για αλλαγές στο ρόστερ, αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι κανείς από τους παίκτες που έχουν συμβόλαια με την ομάδα δεν δέχεται να φύγει χωρίς αποζημίωση. Και ο ΠΑΟΚ δεν έχει τη δυνατότητα να αποζημιώσει παίκτες και παράλληλα να προσθέσει νέα συμβόλαια στο μπάτζετ.


Οι απόψεις για την ανανέωση του συμβολαίου με τον Ιταλό αμυντικό διίστανται. Αρκετά σημαντικός αριθμός φιλάθλων περίμενε νέο πρόσωπο στην άμυνα της ομάδας και εκφράζει την απογοήτευσή του για την ανανέωση της συμφωνίας με τον Τσιρίλο. Θεωρώ ότι τον αδικούν τον Ιταλό και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.


Το θέμα είναι καθαρό επικοινωνιακό και όχι ουσιαστικό. Αν η ΠΑΕ το χειριζόταν με διαφορετικό τρόπο, δεν θα υπήρχαν μουρμούρες. Ο Τσιρίλο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν η πρώτη επιλογή του ΠΑΟΚ. Αν δεχόταν την προσφορά που του κατέθεσε ο Κωνσταντινίδης πριν από ένα μήνα θα είχε υπογράψει συμβόλαιο και δεν θα υφίστατο κανένα ζήτημα. Θα φαινόταν σε όλους φυσιολογικό να ανανεώσει τη συνεργασία του με την ομάδα ύστερα από ομολογουμένως πολύ καλή χρονιά.


Αν εξαιρέσουμε το δίμηνο Αυγούστου-Σεπτεμβρίου πέρσι, ο Τσιρίλο ξεπέρασε με την απόδοσή του τις προσδοκίες. Σαφώς και δεν είναι Μαϊκόν, αλλά δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε ότι είχε ουσιαστική προσφορά στους περισσότερους αγώνες της ομάδας στην Ελλάδα και την Ευρώπη.


Η επιμονή του για συμβόλαιο 250.000 ευρώ ανάγκασε τον τεχνικό διευθυντή της ΠΑΕ ΠΑΟΚ να αναζητήσει σε άλλες αγορές παίκτη για να καλύψει τη θέση του Ιταλού στην άμυνα. Οι περιπτώσεις του Ελ Ζαρ και του Σαμί ήταν σίγουρα αξιόπιστες, αλλά με τα χρήματα που διέθετε ο Δικέφαλος δεν μπορούσε να τους αποκτήσει.


Εν κατακλείδι με 200.000 (αυτά αποφάσισαν καλώς ή κακώς ότι μπορούν να δαπανήσουν για αμυντικό) ευρώ που διέθετε η ΠΑΕ για αμυντικό, καλύτερη λύση από τον Τσιρίλο δεν υπήρχε στην αγορά. Έγιναν σκέψεις και για τον Ταυλαρίδη, αλλά προτιμήθηκε ο Μπρούνο λόγω εμπειρίας και χημείας με το σύνολο. Με σεβασμό θα δεχθώ και τις αντίθετες απόψεις, αλλά τα γεγονότα είναι όπως τα περιγράφω.


Το θέμα του επιθετικού είναι εντελώς διαφορετικό. Ο ΠΑΟΚ αναζητά έναν παίκτη που θα έχει την ικανότητα να... σπρώχνει την μπάλα στα δίχτυα. Ένα φορ περιοχής που θα κάνει τη δουλειά που ΔΕΝ έκαναν ο Μουσλίμοβιτς και ο Φιλομένο. Την αλήθεια την ξέρουμε. Το καλό είναι και ακριβό. Για τον παίκτη που θα λύσει το επιθετικό πρόβλημα του Δικεφάλου πρέπει να δαπανηθεί σοβαρό ποσό.

Με 200.000 και 300.000 ευρώ δεν μπορείς να αποκτήσεις επιθετικό από τον οποίο να περιμένεις να σκοράρει 15 γκολ σε μια περίοδο. Γκολ που έλειψαν από τον ΠΑΟΚ πέρσι. Αυτό σημαίνει ότι διοίκηση και τεχνική ηγεσία οφείλουν να εξασφαλίσουν ένα αξιοσέβαστο ποσό, προκειμένου να προσθέσουν στην ομάδα τον επιθετικό που θα «βγάλει» τα κάστανα από τη φωτιά.


ΥΓ1. Θεωρώ ότι μετά την απόκτηση επιθετικού δύσκολα θα γίνει άλλη μεταγραφική κίνηση, εκτός κι αν παραχωρηθεί παίκτης. Αν για παράδειγμα παραχωρηθεί ο Κουτσιανικούλης στον Εργοτέλη (προσφέρει αρκετά χρήματα στον ΠΑΟΚ και το 50% των δικαιωμάτων του παίκτη) θα αναζητηθεί ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στα πλάγια.


ΥΓ2. Στο θέμα των υποψηφίων επενδυτών τηρώ στάση αναμονής. Ύστερα από 25 σχεδόν χρόνια έχω καταλήξει σε ένα σοβαρό συμπέρασμα. Αγοραπωλησία επιτυγχάνεται όταν ο αγοραστής καταθέσει το αντίτιμο της πώλησης στον πωλητή. Στην προκειμένη περίπτωση πωλητής δεν υπάρχει, υπάρχει όμως η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, στην οποία μπορούν να κατατεθούν χρήματα από οποιονδήποτε επιχειρηματία, ο οποίος αυτόματα θα καταστεί μεγαλομέτοχος. Τόσο απλά.