Ο Αντώνης που πάει παντού

***************************

Ο Αντώνης Φώτσης θα ζήσει τα επόμενα δύο χρόνια στο Μιλάνο. Ομολογώ ότι τον ζηλεύω, μολονότι η πόλη είναι χαμηλά στη λίστα των αγαπημένων μου προορισμών. Δύο χρόνια μακριά από την Ελλάδα και την απίστευτη παρακμή στην οποία όλοι μας βολοδέρνουμε. Δύο χρόνια μακριά από τους χούλιγκανς και την αγριότητα των ελληνικών ντέρμπι. Δύο χρόνια μακριά από την ανυπόφορη πίεση που τρώει την ψυχή των αθλητών, ακόμα και εκείνων που –όπως ο Φώτσης– βρίσκουν τρόπους να αποστασιοποιούνται και ν’ αφήνουν τη δουλειά έξω από το σπίτι. Δύο χρόνια με εγγυημένους και υψηλότατους μισθούς, βγαλμένους από τα ταμεία μιας ομάδας που έχει τη στήριξη της οικογένειας Αρμάνι αλλά και των προέδρων της Μίλαν και της Ίντερ.

Δύο χρόνια μακριά από ευρωπαϊκούς τίτλους και μεγαλεία, θα μου πείτε. Ίσως. Αλλά ποιος αισθάνεται αυτή τη στιγμή αισιόδοξος για το αύριο του ελληνικού μπάσκετ; Και πόσο απίθανο είναι να χτιστεί στο Μιλάνο μια καινούρια υπερδύναμη του μπάσκετ, στα χνάρια της ομάδας που σάρωνε τα ευρωπαϊκά γήπεδα στη δεκαετία του ’80;

Δύο χρόνια μακριά από ευρωπαϊκούς τίτλους, επιμένετε εσείς. Ε, λοιπόν, μικρό το κακό. Για πολλούς από εμάς, πλούσιους ή λιγότερο πλούσιους, προέχουν η ψυχική ηρεμία, η ποιότητα ζωής και το καθαρό μυαλό. Μπορείτε να μαντέψετε ποια πόλη ανακηρύχθηκε από το υψηλού κύρους περιοδικό Monocle η καλύτερη του πλανήτη για να ζήσει κάποιος εν έτει 2011; Το Ελσίνκι. Μάλιστα, το Ελσίνκι. Με δεύτερη τη Ζυρίχη και τρίτη την Κοπεγχάγη. Οι μητροπόλεις του άγχους είναι εξαφανισμένες από τη λίστα. Ούτε λόγος για Αθήνα βέβαια.

«Ναι, αλλά έχουμε ήλιο», σας ακούω να λέτε. Είναι προτιμότεροι δηλαδή οι 35-40 βαθμοί του καλοκαιριού από τους 20-25 και τη δροσούλα; Τέλος πάντων, ας το αφήσουμε αυτό, γιατί πάει μακριά η βαλίτσα. Μελετήστε μόνο τις ζωτικές στατιστικές που έφεραν το Ελσίνκι στην κορυφή των «most liveable and loveable cities in the world»: 32% των καθημερινών μετακινήσεων γίνονται με τα πόδια ή με το ποδήλατο, 134 τετραγωνικά μέτρα πρασίνου αντιστοιχούν σε κάθε κάτοικο, η ηλιοφάνεια ανέρχεται σε 1.858 ώρες ετησίως, οι φόνοι πέρυσι ήταν 5 και οι διαρρήξεις 382 (από 684 το 2009), η αστυνομία φτάνει σε 6,6 λεπτά ύστερα από έκτακτη κλήση, το ασθενοφόρο έρχεται σε 9 λεπτά, η ανεργία είναι 6,6%, οι 49 από τους 85 δημοτικούς συμβούλους είναι γυναίκες, λειτουργούν 50 βιβλιοθήκες, το εκπαιδευτικό σύστημα ψηφίστηκε νούμερο ένα στον κόσμο. Να συνεχίσω ή πάθατε overdose μελαγχολίας;

Ο Φώτσης είναι από τους λιγότερο «Ελληνάρες» Έλληνες του αθλητισμού μας. Μολονότι δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα εξωστρεφής, ξέρει να εκτιμά τις μικρές χαρές της ζωής και συχνά γίνεται παιδί. Απ’ όσο γνωρίζω, πέρασε καλά και στην Αμερική (2001-2, Μέμφις Γκρίζλις) και στην Ισπανία (2003-5, Ρεάλ Μαδρίτης) και στη Ρωσία (2005-8, Ντιναμό Μόσχας). Έγινε και καλύτερος μπασκετμπολίστας, ειδικά στα χρόνια του στην Ντιναμό. Στα χέρια του Ομπράντοβιτς, βέβαια, πέρασε στο επόμενο επίπεδο.

Από το Μιλάνο, είμαι βέβαιος ότι θα κάνει και μικρές εκδρομές για να παρακολουθήσει αγώνες της Φόρμουλα 1 ή και να τρέξει με το δικό του γρήγορο αυτοκίνητο στις πίστες της περιοχής. Μαζί με τη γυναίκα του τη Μία, θα μεγαλώσει το παιδί τους χωρίς να φοβάται να κυκλοφορήσει στο δρόμο και θα ανταλλάξει και τα σχετικά «tips» με τον... γείτονα και εξίσου χαζομπαμπά Νίκο Ζήση.

Σας έχει τύχει ποτέ να βγείτε έξω στην Αθήνα ή στον Πειραιά ή στη Θεσσαλονίκη μαζί με γνωστό αθλητή του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού ή άλλης μεγάλης ομάδας; Μία και μοναδική φορά το έκανα και είδα τρεις χαπακωμένους οπαδούς να ξεκινούν επεισόδιο που κόντεψε να οδηγήσει όλους τους εμπλεκόμενους στο τμήμα. Εννοείται ότι ο μπασκετμπολίστας τούς έριχνε δύο κεφάλια. Και δεν ήταν καν από τους θερμόαιμους. Όταν όμως άκουσε να του βρίζουν τη μάνα κατάμουτρα έγινε έξαλλος. Ευτυχώς, μπήκαν στη μέση οι ψύχραιμοι.

Στην Αρμάνι Τζινς ο Φώτσης θα εργαστεί απερίσπαστος, δίχως να φοβάται τα ιπτάμενα αντικείμενα και τους εν δυνάμει κακοποιούς της (όχι μόνο αντίπαλης) εξέδρας. Και θα αφήσει για λίγο πίσω του την κατεστραμμένη του πατρίδα. Ναι, τον ζηλεύω. Και όχι μόνο για τον τραπεζικό του λογαριασμό.

Την τελευταία τριετία, ο Φώτσης ήταν από τα πολυτιμότερα γρανάζια του Παναθηναϊκού. Χρειάστηκε βέβαια να ντυθεί... Νοβίτσκι στον τελευταίο τελικό, για να γίνει σύνθημα στα χείλη της εξέδρας. Δεν θα εκπλαγώ αν αναδειχθεί MVP όταν, επιτέλους, ανακοινώσει τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματός του ο ΕΣΑΚΕ. Θα αποτελεί δικαίωση για αυτόν τον αφανή ήρωα. Ίσως άξιζε και αυτός μια θέση στο βάθρο της Βαρκελώνης δίπλα στους Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή, Μπατίστ τη στιγμή της απονομής του ευρωπαϊκού τροπαίου. Μπορεί να έλειψε αρκετά χρόνια από την ομάδα, αλλά πρωτοφόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού πολύ πριν από τους υπόλοιπους: το 1997, στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών. Ο Αντώνης θα πάρει τη σύνταξή του πριν από τους περυσινούς του συνοδοιπόρους.

Περισσότερο από κάθε άλλον Έλληνα μπασκετμπολίστα της σύγχρονης γενιάς, ο Φώτσης θα μπορούσε να μείνει και να κάνει καριέρα στο ΝΒΑ. Του ταιριάζει το στιλ του παιχνιδιού, ο τρόπος ζωής, η νοοτροπία, όλα. Βιάστηκε όμως να περάσει τον Ατλαντικό και βιάστηκε και να επιστρέψει. Αν είχε δοκιμάσει ξανά, ας πούμε δυο-τρία χρόνια αργότερα, μάλλον θα ήταν τώρα κάτοικος Αμερικής.

Και θα ερχόταν τα καλοκαίρια για να παίξει στην Εθνική ομάδα! Ο Φώτσης υπηρετεί ανελλιπώς τα εθνικά συγκροτήματα εδώ και 15 χρόνια, από τις 25 Ιουλίου του 1996 όταν πρωτόπαιξε με τους Παίδες κόντρα στην Ιταλία στο «Τουρνουά Φιλίας» στο Ηράκλειο. Δεν έχει περάσει ούτε ένα καλοκαίρι στις παραλίες. Δεκατέσσερα στα δεκατέσσερα. Ακόμα και το 2007, όταν έχασε το Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας λόγω τραυματισμού, είχε συμμετάσχει στην προετοιμασία της Εθνικής και στα έξι φιλικά της.

Δικαίως φοράει αυτός το αόρατο περιβραχιόνιο. Κι ας μην είναι «παλαιού τύπου» αρχηγός, φωνακλάς και εκδηλωτικός και ηγετική φιγούρα. Το μετάλλιο του 2009 στην Πολωνία φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, αφού από τα χέρια του σημειώθηκε το πιο κρίσιμο καλάθι του μικρού τελικού. Ποιος θα τολμήσει να τον κατηγορήσει αν –ο μη γένοιτο– ζητήσει φέτος εξαίρεση;