Έβλεπα τις ειδήσεις εκεί στα ξένα και διάβαζα για πεσμένες κυβερνήσεις, ξαπλωμένους πρωθυπουργούς, συγκυβερνήσεις συνενόχων, πτωχεύσεις, διαδηλώσεις, επεισόδια, ανασχηματισμούς (είδε ο Γιώργης ότι μπατάρει το καράβι με μοναδικό αντιπρόεδρο τον Θηριόδωρο Πάνκοιλο κι έβαλε μπαλάντζα στην πλώρη τον Μπιγκ Μπένι), μόνο σεισμός δεν έγινε. Εκτός κι αν έγινε και με τόσες αναταράξεις δεν το πήραμε χαμπάρι...

Κι όταν γύρισα πίσω, τα βρήκα όλα όπως πριν. Όχι μια διαλυμένη χώρα, αλλά ...την ίδια διαλυμένη χώρα. Χωρίς χαμόγελο, χωρίς προοπτική. Μόνο με αγανάκτηση και αγανακτισμένους. Από το αεροδρόμιο αγανακτείς. Σε πιάνει η μυρουδιά, η μπόχα. Μια χώρα στην οποία δεν κάνει ζέστη ή κρύο. Κάνει δύσπνοια!

Ανοίγεις την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το Ίντερνετ και μόλις δεις, ακούσεις, διαβάσεις τις ειδήσεις, νιώθεις να σου έρχεται το πλάγιο. Σαν να βγαίνει από τον οθόνη ο Οξαποδώ. Λες να πάρεις μια ανάσα, να το γυρίσεις στην τρελή, να διαβάσεις κανένα αθλητικό να ξαλεγράρεις, να δεις τι γίνεται στην ομαδάρα σου, τι παιχταράδες θα φέρει ο πρόεδρας, πόσα Τσάμπιονς Λιγκ θα σηκώσεις την επόμενη δεκαετία και ...νάτος πάλι ο Οξαποδώ.

Σαν το ελληνικό κράτος κι ο ελληνικός αθλητισμός. Χρεοκοπημένος. Φτώχεια. Τα μεγάλα ονόματα στις φυλλάδες, είναι πλέον ή...
α) ...αυτά που θέλουν να φύγουν, ή...
β) ...μεγάλα αλλά μόνο σε ηλικία, ή...
γ) ...μεγάλα με επώνυμα σιδηρόδρομους, σαν τον Παμίνο τον Κωτσηγαϊδούρη από τον Αστέρα Κάτω Ζάγανης που θέλει να φέρει στην ομάδα ο πρόεδρας προσφέροντας ένα τραπέζωμα στη Λεμονιά του Ιορδάνη κι ένα ζευγάρι παπούτσια φορεμένα από το προηγούμενο μεγάλο όνομα του συλλόγου, τον Χαραλάμπη τον Ντουρουβίδα.

Στερέψαμε. Όχι από ιδέες, αλλά από λεφτά. Ακόμα κι αν σκεφτεί ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας το σενάριο με την προοπτική να γράψει πως "ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ ΡΟΝΑΛΝΤΟ" (όπως γράφει ο τίτλος, πριν συμπληρώσει με μικρά γράμματα) "είδε ο πρόεδρας στις διακοπές του στο Κάπρι και τον ρώτησε πού κουρεύεται", πλέον θα ντραπεί να το γράψει. Δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για κούρεμα...

Μόνο κούρεμα εξόδων, συντάξεων και μισθών...

Παλιά, διαβάζαμε και κανένα τέτοιο. Άλλοι ψηνόντουσαν πως ο πρόεδρας έχει στα υπόψιν του παιχταράδες, άλλοι ψάχνανε να επιβεβαιώσουν το τετ-α-τετ στο Κάπρι, άλλοι γελάγανε, όλοι διαβάζαμε τη φυλλάδα και ξεφεύγαμε.

Τώρα τι;

Διαβάζεις για τη μεταγραφή του Κωτσηγαϊδούρη και πρέπει να έχεις μεταπτυχιακό στα οικονομικά για να κάνεις την εξίσωση για τα ανταλλάγματα, μια τυροκαυτερή συν, μια χωριάτικη μείον και δυόμιση σαρμαδάκια στα τέσσερα.

Απλά πράγματα θέλει ο Έλληνας στις μέρες μας, απλά κι ο φίλαθλος (ο οπαδός, αν το προτιμάτε). Καθαρές κουβέντες. Όχι άλλα πολύπλοκα σενάρια (σωτηρίας, μεταγραφής κτλ). Έχουμε χαζέψει τόσο, που θυμίζουμε μωρά στην ηλικία που αρχίζουν να λένε λεξούλες και να μιμούνται κινήσεις.

"Πώς κάνει, Βασιλικούλα, το αλογάκι;". Κουνάει η Βασιλικούλα το κεφάλι, κουνάει και λίγο το περιεχόμενο του μπεμπιλίνο (τον κώλο κι ό,τι αυτός εκπέμπει σε τακτά χρονικά διαστήματα) και σου δείχνει πώς κάνει το αλογάκι. "Πώς κάνει, Βασιλικούλα, το καραβάκι;". Κάνει "βου, βου" η Βασιλικούλα με το στόμα, κουνιέται και λίγο δεξιά αριστερά σαν να την έχει πιάσει η θάλασσα, νάτο και το καραβάκι.

Αν, όμως, τη ρωτήσεις "πώς κάνει, Βασλικούλα, το αλογάκι πάνω στο καραβάκι;", απάντηση δεν πρόκειται να πάρεις. Θα σε κοιτάξει η Βασιλικούλα με αυτό το ίδιο, άδειο βλέμμα, που κοιτάζουμε όλοι οι Έλληνες τα δελτία ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων.

Είτε γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι μας ξημερώνει, είτε γιατί αρνούμαστε να το καταλάβουμε...

Πώς κάνει, είπαμε, το αλογάκι πάνω στο καραβάκι;

Μέχρι να βρείτε την απάντηση, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...