Στο... δρόμο της δόξας!

Η Κοπεγχάγη ακούγεται ελκυστική. Μοιάζει σχεδόν ελιτίστικη στα μάτια του τουρίστα. Υπάρχει, όμως, και η αθέατη πλευρά για τον ανυποψίαστο ταξιδιώτη. Στις 22 Ιουλίου του 1978 θα ερχόταν στον κόσμο ένα παιδί, που στις γειτονιές του Σόμποργκ, θα βίωνε την πρωτεύουσα της Δανίας με διαφορετικό τρόπο. Η μητέρα του Ντένις Ρόμενταλ αδύναμη να τον μεγαλώσει, τον ανέθεσε στη γιαγιά του. «Δεν είχα την πιο εύκολη παιδική ηλικία, ούτε την πιο νορμάλ. Η αληθινή μου μητέρα δεν μπορούσε να με φροντίσει κι έτσι με παρέδωσε στη γιαγιά μου. Δεν ξέρω αν αυτό μου χάρισε καλύτερη ζωή ή όχι. Με έκανε αυτό που είμαι».

Η ανατροφή του ευθύνεται εξ ολοκλήρου στη γιαγιά του, η οποία δεν είναι στη ζωή. Έφυγε λίγους μήνες μετά τη μετακόμιση του Ντένις Ρόμενταλ στην Ολλανδία. Λες και ένιωσε πως η αποστολή της είχε ολοκληρωθεί. «Μπορείς να με πεις παιδί του δρόμου. Έτρεχα από το πρωί ως το βράδυ. Γνώρισα πρεζόνια, εγκληματίες και δεν με ενοχλούσε καν. Κάποιοι απ' αυτούς ήταν οι φίλοι μου. Έχω δει ανθρώπους να πίνουν πάρα πολύ, να καπνίζουν πολλά πράγματα και να παίρνουν ναρκωτικά. Κάποια εποχή μου άρεσε και μένα να πίνω αλκοόλ, έστω κι αν δεν μπορούσα με τίποτα τα ναρκωτικά». Το ποδόσφαιρο ήταν εκείνο που, φυσιολογικά, του έδωσε τη διέξοδο από τη ζωή των φίλων του.

Στο δρόμο που μεγάλωσε δοκίμασε όλων των ειδών τα σπορ. Το ίδιο και στο σχολείο. Έπαιζε μπάλα, έπαιζε τένις, έπαιζε χάντμπολ. Στα 17 του χρόνια δεν υπήρχε καν ο ορίζοντας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, αλλά μια οικονομική σχολή στο Λίνγκμπι... «Μέχρι τότε έπαιζα μόνο με τους φίλους μου», θυμάται και ένας από εκείνους ήταν που τον κάλεσε να παίξουν στην ομάδα νέων της περιοχής. Το «παραμύθι» του Ντένις – όπως τον αποκαλούν οι συμπατριώτες του – ξεκινούσε.

«Μια μέρα ήρθε ο προπονητής της πρώτης ομάδας και με είδε. Μου είπε να προπονηθώ μαζί τους. Το έκανα και μου ζήτησε να πάω ξανά την επόμενη μέρα. Μετά από τις δύο ημέρες, υπέγραψα συμβόλαιο και εννέα μήνες αργότερα εμφανίστηκε η Αϊντχόβεν. Στη Δανία το ονομάζουν παραμύθι. Από το τίποτα, ήμουν το μεγαλύτερο ταλέντο μέσα σε εννέα μήνες».

Η ολλανδική ομάδα δεν δίστασε να πληρώσει 2 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει και να τον εντάξει στον τρόπο λειτουργίας της. Είχε πολλή εκπαίδευση μπροστά του, αφού δεν είχε την παραμικρή ιδέα από τακτική και ομαδική λειτουργία. «Στην αρχή ήταν δύσκολα. Ήμουν μικρός και υπήρχαν τεράστια ονόματα εκεί», θυμάται ο Ρόμενταλ που βρέθηκε από τον δρόμο στα ίδια αποδυτήρια με τον Σταμ, τον Νιούμαν και τον Νίλις.

Η απώλεια και η καθιέρωση!

Μέσα στους επόμενους μήνες, οι δυσκολίες θα γίνονταν ακόμα πιο μεγάλες, αφού ο Ντένις Ρόμενταλ θα βίωνε τη μεγαλύτερη απώλεια. «Μόλις έξι μήνες μετά πέθανε. Ήταν πολύ ξαφνικό και μια τεράστια απώλεια για μένα. Φυσικά και υπήρχε η μητέρα μου, αλλά για μένα η γιαγιά ήταν μάνα. Σοκαρίστηκα. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου και φυσικά με επηρέασε. Ήμουν στην Ολλανδία, μακριά απ' όλα, προσπαθώντας να φτιάξω μια καινούργια ζωή».

Μετά την πρώτη σεζόν, που έκανε το αγροτικό του στην Βάαλβικ, επέστρεψε έτοιμος για την Αϊντχόβεν. Κάθε σεζόν ήταν και καλύτερος, με αποκορύφωμα το 2001-02, όταν είχε 12 γκολ και 13 ασίστ σε 34 ματς πρωταθλήματος. Είχε, ήδη, χριστεί διεθνής με την Εθνική Δανίας από το 2000 και οι περιπέτειες στους δρόμους του Σόμποργκ έμοιαζαν πολύ μακρινές. Θα ολοκλήρωνε το συμβόλαιό του με την ολλανδική ομάδα, όταν το 2004 θα αναζητούσε μια καινούργια πρόκληση για την καριέρα του.

«Χρειαζόμουν λίγο φρέσκο αέρα. Βαρέθηκα τα ίδια γήπεδα, τις ίδιες ομάδες, τον ίδιο τρόπο παιχνιδιού», εξηγεί λίγο καιρό μετά την μετακόμισή του στην Αγγλία. Η Premier League αποτελούσε το όνειρό του από τότε που ήταν παιδί και παρακολουθούσε τους αγώνες στην τηλεόραση και η Τσάρλτον τού έδινε την ευκαιρία να το πραγματοποιήσει. «Όπως όλοι οι Σκανδιναβοί, έτσι κι εγώ είχα μάθει κάθε Σάββατο απόγευμα να παρακολουθώ αγγλικό ποδόσφαιρο. Μ' αρέσει ο τρόπος που παίζεται το παιχνίδι. Υπάρχει ένταση, ρυθμός. Μερικές φορές πρέπει να παίζεις πιο γρήγορα και απ' ό,τι πραγματικά μπορείς. Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Είμαι γρήγορος!».

Το πόσο γρήγορος ακριβώς, ήταν ένα ολόκληρο θέμα συζήτησης. Ένας μύθος γύρω από το όνομά του, που κρατάει μέχρι και σήμερα. Το 2004 έλεγαν ότι μπορούσε να κάνει τα 100 μέτρα σε 10,2 δευτερόλεπτα, κάτι που ο ίδιος το διέψευδε. «Ο πιο γρήγορος Δανός σπρίντερ τρέχει σε 10,3 δευτερόλεπτα. Αν, λοιπόν, ίσχυε ο μύθος, μάλλον θα ήμουν τώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας», έλεγε με χιούμορ. Μπορεί, λοιπόν, το 10,2 να μην ήταν ποτέ πραγματικότητα, ωστόσο εκείνη την εποχή ο χρόνος του ήταν κοντά στα 11 δευτερόλεπτα!

Σταθερή αξία!

«Ένα από τα πλεονεκτήματά μου είναι ότι ξέρω ακριβώς τι μπορώ να κάνω. Και δεν έχω πρόβλημα να αποτύχω». Ήταν αποφασισμένος να μην... πατώσει πηγαίνοντας στην Αγγλία και θα το κατάφερνε. Έμεινε στο Λονδίνο τρία χρόνια, ήταν βασικός με την Τσάρλτον, έγινε κολλητός με τον Ρομπέν και παρά τις κατά καιρούς προτάσεις από Ζενίτ και Κοπεγχάγη έμεινε στο νησί ως το 2007. Τότε, ήταν που η λονδρέζικη ομάδα αποφάσισε να τον πουλήσει έναντι περίπου 1 εκ. ευρώ στον Άγιαξ και ο Ρόμενταλ επέστρεφε στην αγαπημένη του Ολλανδία. Άλλωστε, όπως έλεγε «μερικές φορές αισθάνομαι περισσότερο Ολλανδός απ' ό,τι Δανός».

Στο Αίαντα θα κέρδιζε τον πρώτο του τίτλο απέναντι στην πρώην του ομάδα, ωστόσο συνολικά δεν θα είχε την επιτυχία που ήθελε. Μετά από μια γεμάτη σεζόν, έφυγε δανεικός για τη Ναϊμέγκεν και επέστρεψε πέρυσι. Χαρακτηρίστηκε ως «χρυσός αναπληρωματικός», αφού οι 19 από τις 35 συμμετοχές του ήταν ερχόμενος από τον πάγκο. Σκόραρε δύο φορές στο Europa League, αγωνιζόμενος ως αλλαγή κι άλλες τρεις στο ολλανδικό πρωτάθλημα.

«Δε νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία πως έχω την ποιότητα για να παίζω στον Άγιαξ», ήταν η απάντησή του στην κριτική που δεχόταν, ενώ την ίδια στιγμή υπήρχε διαρκής συζήτηση για το αν θα έπρεπε να ήταν ή όχι μέλος της Εθνικής ομάδας. «Δεν είμαι κάνα παιδάκι που κοιτάει να φτιάξει το όνομά του για να πάρει μεταγραφή», έλεγε παραμονές του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όπου συμπλήρωσε συνολικά 98 συμμετοχές με το εθνόσημο. Σίγουρα, όμως, το μουντιάλ τον βοήθησε να πάρει μεταγραφή και ειδικότερα η εμφάνισή του απέναντι στο Καμερούν.

Κούρσα στο λιμάνι!

Ήταν ακόμα φρέσκος ο νέος αέρας που έπνεε στον Ολυμπιακό. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν είχε παραπάνω από ένα μήνα ως ιδιοκτήτης της ΠΑΕ και έψαχνε παίκτες που θα κάνουν αίσθηση. Ο Ντένις Ρόμενταλ είχε το πακέτο για να γίνει το νέο… red idol! Πέρα από την καριέρα του, πέρα από το όνομα, είχε δείξει πως είναι σε κατάσταση να κάνει τη διαφορά στην Ελλάδα. Εδώ, την είχε κάνει στη Νότιο Αφρική… Στις 13 Ιουλίου, ο Δανός πάτησε Αθήνα και μια μέρα μετά παρουσιάστηκε.

«Ήρθα στην Ελλάδα για να ξαναγίνουμε πρωταθλητές. Ξέρω ότι είναι η μεγαλύτερη ομάδα στην Ελλάδα και θέλω κι εγώ να βοηθήσω με τους συμπαίκτες μου για να επανέλθουμε κορυφή», θα πει και για όσους τυχόν τον αγνοούσαν, έσπευσε να δώσει τις συστάσεις του. «Το δυνατό μου σημείο είναι ο ρυθμός και η ταχύτητα. Μ’ αρέσει να δημιουργώ ευκαιρίες». Στους μήνες που θα επακολουθούσαν κάποιες στιγμές θα έμοιαζαν να κυλούν με την χαρακτηριστική του ταχύτητα και άλλες βασανιστικά αργά.

Το πρώτο διάστημα πέρασε… νεράκι. Έμαθε το «γεια σου», έμαθε το «μαλ…» και άκουγε dvd ελληνικών στο αυτοκίνητο, προκειμένου να προσαρμοστεί ταχύτατα στη νέα του πραγματικότητα. Παράλληλα, προετοιμαζόταν για την πρώτη του εμφάνιση. Την έκανε απέναντι στη Μακάμπι στο Στάδιο Καραϊσκάκη και ήταν εκείνος που με το γκολ του θα ολοκλήρωνε την ανατροπή του Ολυμπιακού απέναντι στους Ισραηλινούς. Η αποτυχία των ερυθρολεύκων να προκριθούν έφερε αλλαγές. Και η αλλαγή στον πάγκο ήταν εκείνη που έκοψε τη φόρα του Δανού μέσου.

«Η διαφορά του να αγωνίζεται κάποιος σε Ολλανδία και Ελλάδα είναι ότι στην Ελλάδα ο καιρός είναι καλύτερος και οι προπονητές αντικαθίστανται γρήγορα!», δηλώνει εκείνη την εποχή στον τύπο της Ολλανδίας αποδεικνύοντας πως το dvd είχε κάνει δουλειά. Εκτός από τη γλώσσα, άρχισε να γνωρίζει και την ελληνική νοοτροπία. Εκεί, που μάλλον υστερούσε ήταν στα… ισπανικά. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε εξ αρχής τον άφησε στον πάγκο και δεν έδειξε να τον υπολογίζει ιδιαίτερα. «Ένας νέος προπονητής ήρθε στην ομάδα και πήρε τις αποφάσεις του για την ομάδα. Θεωρούσε πως δεν έπρεπε να παίξω στα πρώτα ματς, ενώ εγώ πιστεύω πως πρέπει να παίζω σε όλα. Πιστεύω ότι είμαι αρκετά καλός για να παίζω, αλλά είναι απολύτως λογικό όταν έχουμε 25-30 παίκτες να μην παίζουμε πάντα βασικοί»

Ο προπονητής του δεν θα άλλαζε εύκολα γνώμη. Ούτε καν μετά το ματς με τον ΠΑΟΚ, όταν ο Ρόμενταλ ήρθε από τον πάγκο και σε 24 λεπτά, πέτυχε ένα γκολ κι έδωσε μια ασίστ! Η κατάσταση παρέμεινε η ίδια και από τον Γενάρη ξεκίνησαν οι φήμες για την απομάκρυνσή του αργά ή γρήγορα. Το γρήγορα θα ήταν η προηγούμενη μεταγραφική περίοδος και πέρασε… Ωστόσο, η κατάσταση παρέμεινε ίδια, όσο κι αν ο Ντένις Ρόμενταλ προσπαθούσε να την αλλάξει. «Υπάρχουν στιγμές που θες να ακούσεις το γιατί δεν παίζεις, να στο εξηγήσουν. Στο ρόστερ όμως υπάρχουν 30 παίκτες οπότε είναι λογικό κάποια να κάθονται στον πάγκο», θα πει, τη στιγμή που ο χρόνος του και η παρουσία του στον Ολυμπιακό θα περιορίζεται όλο και περισσότερο.

Μόλις τέσσερα 90λεπτα θα είναι ο απολογισμός του σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, το ένα εκ των οποίων με προπονητή τον Έβαλντ Λίνεν. Στις 17 Απριλίου θα έκανε πραγματικότητα τη δήλωσή του όταν ήρθε στην Ελλάδα και θα κατακτούσε το πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό. Τρεις μέρες μετά ανανέωνε το ραντεβού του. «Ξέρω πως θα μείνω στον Ολυμπιακό. Ήμουν πιο χαλαρός φέτος, και μπορεί να είναι καλύτερο για το σώμα που δεν έπαιξα τόσο πολλά παιχνίδια. Έχω ακόμα πολλές φιλοδοξίες για τον σύλλογο». Μια υπόσχεση που μάλλον δεν θα καταφέρει να κρατήσει.

Η ζωή εκτός...

«Υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από το ποδόσφαιρο, όπως είναι η οικογένειά μου», είπε στην Κοπεγχάγη, την ημέρα της επιστροφής του από το Μουντιάλ. Στη Νότιο Αφρική το περασμένο καλοκαίρι δεν αποχωρίστηκε στιγμή την playstation και το laptop του, αφού η γυναίκα του είχε μείνει πίσω... Με την Wendy παντρεύτηκαν τον Μάιο του 2004 και έχουν δύο παιδιά. Ο Ντένις Ρόμενταλ είναι κλασικός παραδοσιακός τύπος, σε τέτοιο βαθμό που στηρίζει το Εθνικό νόμισμα της χώρας του (σ.σ. Κορώνα) και τίθεται εναντίον του ευρώ!

Σε όσες ομάδες έχει πάει είναι ο πλακατζής των αποδυτηρίων και όσοι τον έχουν γνωρίσει μιλάνε για τη σπίθα που υπάρχει στα μάτια του. Μια σπίθα που δεν κατάφερε να ανάψει φωτιές στο Στάδιο Καραϊσκάκη!