Κοντός και Ψηλός!

Είμαι απολύτως της γενιάς του Δομάζου και κατά συνέπεια του Αντωνιάδη. Τους έβλεπα από έφηβος κααααάθε Κυριακή (ή Τετάρτη) και σήμερα (επειδή οι πρώτες αγάπες δεν ξεχνιούνται ποτέ) αν με ρωτήσεις ποιος είναι μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που είδες ποτέ live (στην Ελλάδα), θα σου έλεγα αυθόρμητα χωρίς να σκεφτώ: Ο Μίμης Δομάζος!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σοκ που έπαθα όταν τον είδα να μπαίνει στη Λεωφόρο φορώντας τη φανέλα της ΑΕΚ και τη στεναχώρια που ένιωσα (αν και μου φάνηκε ελαφρώς αστείο, γιατί δεν του πήγαιναν τα ριγέ) όταν είδα τον Αντωνιάδη με την ερυθρόλευκη φανέλα.

Τι να λέμε τώρα;

Ποδοσφαιρικά είμαι Δομαζικός.

Ακόμα και σήμερα όταν περνάω από την Πλατεία Βικτωρίας, ρίχνω κλεφτές ματιές μπας και κόβει καμιά βόλτα… Συγκινούμαι όταν τον βλέπω σε αγώνες παλαιμάχων κ.λπ.

Για να σας δωσω να καταλάβετε, παθαίνω το ίδιο που παθαίνουν οι Ολυμπιακοί όταν θυμούνται τον Δεληκάρη.

Διάβασα σήμερα ότι ο Δομάζος και ο Αντωνιάδης «πλακώθηκαν» στο Δ.Σ. του Παναθηναϊκού. Όχι αναμεταξύ τους (αυτό θα ’χε πλάκα), αλλά ο «στρατηγός» με τον Μήτσου και οι δυο τους με τον Γόντικα.

Η κεντρική ιδέα ήταν «γιατί δεν ρωτάτε (το ΔΣ) τα "δικά μας παιδιά"» (δηλαδή εκείνους!)

Συγγνώμη, αλλά αυτά που γίνονται στον Παναθηναϊκό είναι για γέλια. Μιλάμε για μετοχές, ιδιοκτησία, συμφέροντα απίστευτα, εξουσία κ.λπ. και ο Δομάζος με τον Αντωνιάδη θέλουν να έχουν… γνώμη. Και μάλιστα έτσι στα ξαφνικά.

Θυμίζω ότι αυτοί οι δυο σπουδαίοι πακτες, ο ένας υπήρξε αποτυχημένος επιχειρηματίας και άλλος αποτυχημένος (ποτέ δεν εξελέγη) υποψήφιος πολιτικός.

Δεν είναι δα ο Κρόιφ ή ο Μπεκενμπάουερ, οι οποίοι απέδειξαν ότι είναι καλοί και στα διοικητικά.

Δεν είναι το θέμα μου οι Δομάζος-Αντωνιάδης ούτε χρειάζεται να επειχειρηματολογήσω, γιατί και θα τους αδικήσω και θα θαμπώσω τη δόξα που τους περικλείει.

Όμως πιστέψτε με, όταν κάνουν ΔΣ για το ποιος θα πάρει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν φωνάζουν τον σερ Μπόμπι Τσάρλτον να τους πει τη γνώμη του…

Άλλο πράγμα σε τιμώ (ο Μπόμπι Τσάρλτον είναι πάντα σε περίοπτη θέση όταν παίζει η Μάντσεστερ και οι κάμερες πάντα του χαρίζουν πλάνα), αλλά δεν τον ρωτούν αν πρέπει π.χ. να γίνει αυξηση κεφαλαίου και πόσο.

Γιατί;

Μα απλούστατα, επειδή δεν έχει ιδέα.

Εμείς εδώ ΔΕΝ τους τιμούμε (ποτέ και κανέναν) αλλά συχνά-πυκνά τους δίνουν θέσεις εκεί που με τίποτα «δεν μπορούν να κάτσουν» οι άνθρωποι. Με άλλα λόγια, τους απαξιωνουμε και από πάνω.

Δεν γεννήθηκα χθες για να μην καταλαβαίνω ότι οι δυο παλαίμαχοι αποκλείεται στα ξαφνικά (!!!) να «βροντοφωνάζουν» τη γνώμη τους… αλλά ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ.

Εγώ ξέρω ότι φεύγει (αν ήδη δεν έχει φύγει) ο Σισέ και δεν υπάρχει άνθρωπος να τον πείσει (όχι λεκτικά) να μείνει. Εγώ ξέρω ότι διαβάζω κάποιους που έρχονται και δεν τους έχω ξανα-ματακούσει ποτέ. Εγώ ξέρω ότι σφάζονται γιατί δεν μας κάθισε σαν τεχνικός διευθυντής ο… Βρύζας. Λες και το πρόβλημά μας είναι αυτό... Ξέρω γω, ας πάρουν τον Φυλακούρη (μεταξύ μας: είναι τόσο πρωταρχικό να μην έχουμε τεχνικό διευθυντή;) και τέλος ποποποποποπο τι φρίκη! Ο Παναθηναϊκός δεν έχει καλή επικοινωνιακή πολιτική. Να ουρλιάξω τώρα ή να τ’ αφήσω για αργότερα που θα κοιμούνται στη γειτονιά με ανοικτά παράθυρα; Για να έχεις επικοινωνιακή πολιτική πρέπει βασικά να έχεις πολιτική.

Εγω ξέρω ότι έφυγε ο Ζιλμπέρτο, φεύγει και ο Σισέ και στη θέση τους ακούγονται ο Σάντσο, ο Πάντσο και ο Ράντσο.

Ξέρω ότι πουλάμε παίκτες για να βάλει λεφτά στο ταμείο ο σύλλογος για να πληρώσει τη ΔΕΗ.

Ξέρω ότι για το γήπεδο κανείς δεν λέει τσιμουδιά.

Ξέρω ότι δεν έχουμε πρόεδρο.

Για να λυθούν αυτά πρέπει κάποιος κύριος να αναλάβει που να έχει πολλά φράγκα και βασικά να έχει διάθεση να χώσει πολλά φράγκα.

Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Αν έχω κάποιον υπόψη μου;

Όχι! Και ούτε θέλω να έχω…

Το μόνο που θέλω εγώ και –υποθέτω– οι υπόλοιποι φίλοι του ΠΑΟ, είναι να βλέπουν την ομάδα και να λένε ότι είναι «σωστό μαγαζί».

Και κάτι για τους Δομάζο-Αντωνιάδη:

Οι μεγάλοι παίκτες παραμένουν μεγάλοι όταν καταφέρουν να περιορισθούν στο αντικείμενο που τους έκανε μεγάλους.

Παράδειγμα:

Ο Γκάλης θα παραμείνει μέγιστος γιατί όσοι τον θυμούνται τον θυμούνται με μια μπάλα στο χέρι να περπατά στον αέρα. Το αντίστοιχο συμβαίνει και με τον Χατζηπαναγή, τον Δεληκάρη, τον Σιδέρη, τον Κούδα, τον Μίμη Παπαϊωάννου, τον Μαύρο,τον Σαραβάκο κ.λπ.

Τους θυμόμαστε όλους με αθλητική περιβολή μέσα στις γραμμές των γηπέδων. Έξω από τις γραμμές, με κοστούμι και μάλιστα σε διοικητικές θέσεις, κινδυνεύουν να λερώσουν και το κουστούμι, αλλά πολύ περισσότερο την ιστορία τους…

Mάνος Αντώναρος