Ο Σερ... Σούλης!

Το εννοώ αυτό που έγραψα στον πρόλογο, απλώς ελπίζω να το θυμηθούν και ο Κανώτας με τον Σταυρόπουλο και όποιος άλλος συμμετάσχει στον σχεδιασμό του ΠΑΟΚ για τη νέα σεζόν...

Κοινώς, ΠΑΟΚ μέμνησο του Σούλη!

Ο Μαρκόπουλος, ο οποίος απόψε οδήγησε τον Δικέφαλο του Βορρά στο όνειρο της συμμετοχής στην προκριματική (και βλέπουμε...) φάση της Ευρωλίγκας, αδικήθηκε κάμποσες φορές από την ίδια του την ομάδα ή ακόμη και από τον εαυτό του.

Ευτύχησε αυτός ο έξοχος προπονητής και σεμνός άνθρωπος να υπογράψει δύο προκρίσεις ομάδων του στην Ευρωλίγκα, αλλά δεν ευτύχησε κιόλας να δει το όνομά του γραμμένο σε κάποιο φύλλο αγώνος της κορυφαίας διοργάνωσης: το 1994 (σε πείσμα της κατάκτησης του Κυπέλλου Κόρατς και της συμμετοχής στους τελικούς της Α1) ο ΠΑΟΚ τον σχόλασε για να επαναπροσλάβει τον Σάκοτα, ενώ το 2009 έφυγε μονάχος του από το Μαρούσι για να γυρίσει στη γενέτειρά του και στην ομάδα που αποδεικνύεται διαχρονικά ότι είναι το κισμέτ του.

Ε, ελέω τέτοιου πεπρωμένου, φαντάζομαι ότι η τρίτη φορά που αντικρίζει στον ορίζοντά του την Ευρωλίγκα, θα είναι πιο τυχερή από τις προηγούμενες δύο!

Στα 62 του χρόνια και με τον γιόκα του (τρομερά άτυχο ως παίκτη, λόγω του συνδρόμου της οικονομικής θέσης που έπαθε σε ένα ταξίδι) τον Χάρη δίπλα του, ο Μαρκόπουλος θα έχει την ευκαιρία να επιβεβαιώσει το παρατσούκλι που του κόλλησε εδώ και μερικά χρόνια ο Γιωργής Μπουσβάρος και επιτέλους, να γίνει από Σούλης, Σουλίνιο!

Άντε με το καλό και Σερ Σούλης, άλλωστε από πλευράς ηλικίας, θητείας και αριθμού αγώνων (κατηγορία στην οποία είναι ρέκορντμαν στα χρονικά του πρωταθλήματος ολόκληρης της Α' Εθνικής) φέρνει λίγο προς Φέργκιουσον!

Ο άνθρωπος που άρχισε την μπασκετική διαδρομή του ως παίκτης του Ολύμπου των 40 Εκκλησιών, ορειβατεί περίπου σαράντα χρόνια στους πάγκους και θα θυμάται πάντοτε το βράδυ της 8ης Ιουνίου του 2011, διότι απλούστατα ανέβηκε άλλη μια φορά στη βουνοκορφή: μια τρίτη θέση η οποία (για τις... ισοαδύναμες, όπως τις χαρακτήρισε προ ημερών ο Δημήτρης Παπανικολάου, ομάδες που βρίσκονται κάτω από τους δύο «αιωνίους») ισοδυναμεί με τίτλο και σίγουρα έχει τη λάμψη χρυσού μεταλλίου!

Συν το δικαίωμα της συμμετοχής στον προκριματικό γύρο της Ευρωλίγκας, υπόθεση που για τον ΠΑΟΚ έμοιαζε όχι απλώς στοιχειωμένη, αλλά φυλακισμένη –σαν το φάντασμα της όπερας– στα έγκατα του γηπέδου της Πυλαίας!

Εκεί που ο ΠΑΟΚ έβαλε απόψε τη βίζα στο διαβατήριό του, εκεί είχε αποχαιρετίσει κιόλας τα όπλα της Ευρωλίγκας. Νεότευκτο τότε αυτό το γήπεδο είχε φιλοξενήσει όλη την πορεία του ΠΑΟΚ στην παρθενική διοργάνωση της ULEB τη σεζόν 2000-01, κύκνειο άσμα της οποίας υπήρξε το ματς με την Ολίμπια Λιουμπλιάνας. Ανήμερα της ημέρας των ερωτευμένων (14 Φεβρουαρίου) ο ΠΑΟΚ έφαγε τη... χυλόπιτα από την Ολίμπια Λιουμπλιάνας (69-73) και αποκλείστηκε με σκορ 2-1 από τη συνέχεια της διοργάνωσης, στην οποία επικράτησε η Κίντερ Μπολόνια.

Του έμεινε όμως η εμπειρία της συμμετοχής στη... εμβρυϊκή διοργάνωση, την οποία θα ξανασυναντήσει τώρα ενηλικιωμένη, όπως επίσης και ένα πανάκριβο παράσημο, για το οποίο λιγοστές ομάδες μπορούν να καυχηθούν: την εκπληκτική νίκη του στο «Παλαού Μπλάου Γκράνα» (58-67) επί της Μπαρτσελόνα, στην οποία αγωνίζονταν μεταξύ άλλων ο Ναβάρο, ο Γιασικεβίτσιους, ο (δικός του) Ευθύμης Ρεντζιάς και –κρατηθείτε, παρακαλώ– ο Ρόνι Σεϊκέλι!

Εκείνη η ομάδα του ΠΑΟΚ άρχισε τη σεζόν με μεγάλα ονόματα, μεγάλα όνειρα και μεγάλους λογαριασμούς, αλλά κατέληξε σε μεγάλη φούσκα! Για τα δεδομένα της εποχής ήταν «dream team», η οποία φιλοδοξούσε να βαδίσει στα χνάρια της ομάδας του πρώτου ημίσεος της δεκαετίας του ’90: Κολντεμπέλα, Λιαδέλης, Λημνιάτης, Σιγάλας, Καργκόλ, Κορωνιός, Βάις, Ράκα, Μπλερ, Γιαννούλης και ο teenager τότε Βασιλειάδης. Στον πάγκο βρισκόταν ο Κώστας Φλεβαράκης και στον προεδρικό θώκο ο (φερόμενος ως ζάμπλουτος και protégé της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ) Γιώργος Μπατατούδης, αλλά φευ! Τα λεφτά του σώθηκαν νωρίς, ο ίδιος εξαφανίστηκε και οι προσφυγές των παικτών εκκρεμούν ακόμη!

Πορευόμενος για καιρό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ο ΠΑΟΚ που την προηγούμενη χρονιά ήταν φιναλίστ της Α1, τερμάτισε όγδοος στο πρωτάθλημα και από τότε τον πήρε η κάτω βόλτα. Δέκα χρόνια αργότερα είδε φως στο βάθος του σκοτεινού τούνελ και απόψε ξαναβγήκε στο ξέφωτο, προσδοκώντας να χαράξει νέα πορεία. Τουλάχιστον έχει καλό ιχνηλάτη, που (ολοένα και περισσότερο πείθομαι ότι) η Ιστορία τού έχει από παλιά απλήρωτο γραμμάτιο!