Η επιλογή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς να του δώσει ρόλο βασικού στην προημιτελική σειρά της Ευρωλίγκας με την Μπαρτσελόνα, ήταν η ευκαιρία που τόσο πολύ περίμενε και την οποία άρπαξε από τα μαλλιά. Ο λόγος για τον 22χρονο διεθνή Ελληνοαμερικανό point guard που εξελίχθηκε σε μία από τις πλέον βασικές μονάδες των «πρασίνων» και σε παίκτη-κλειδί τόσο στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας στο φάιναλ φορ της Βαρεκλώνης, όσο και στους τελικούς των πλέι οφ με τον Ολυμπιακό, το αποτέλεσμα των οποίων διατήρησε το τρόπαιο του ελληνικού πρωταθλήματος για ένατη σερί χρονιά στο κλειστό του ΟΑΚΑ.

Ο τραυματισμός του Δημήτρη Διαμαντίδη μετά τη συμπλήρωση του πρώτου λεπτού στον 4ο τελικό και η αδυναμία του να συνεχίσει, αύξησε στο κατακόρυφο τις ευθύνες του ξανθομάλλη πλέι μέικερ και τον «ανάγκασε» να μείνει στο παρκέ σχεδόν 42 ολόκληρα λεπτά. Για μια ακόμη φορά, όμως, σε μεγάλο ματς που η μπάλα «καίει», ο Νικ Καλάθης (16π., 5ρ., 11ασ., 2κλ.) απέδειξε ότι διαθέτει στόφα μεγάλου παίκτη αλλά και ότι το μέλλον τού ανήκει. Λίγο πριν αποχωρήσει από το κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων με κατεύθυνση το «Villa Mercedes» για τα πρώτα επινίκια κι ενώ η ώρα ήταν περασμένες δύο το πρωί, ο υψηλόσωμος (1,98) point guard μίλησε στο gazzetta.gr για όλους και για όλα, κάνοντας τον απολογισμό της χρονιάς...

- Πόσο μεγαλύτερη αξία παίρνει η νίκη στον τέταρτο τελικό και η κατάκτηση του εφετινού πρωταθλήματος ύστερα από εκπληκτική εμφάνιση (16π., 11ασ.) σε σχεδόν 42 λεπτά και με τον Ομπράντοβιτς να σε αποκαλεί Νικ... Διαμαντίδη στη συνέντευξη Τύπου;

«Έτσι με είπε; Αλήθεια; Δεν τον αντικατέστησα ούτε αναπλήρωσα το κενό του, πολύ απλά γιατί αυτά δεν γίνονται! Προσπάθησα να κάνω το καλύτερο δυνατό για να “τρέξω” την ομάδα, να οργανώσω τα plays, να παίξω άμυνα και να μην κάνω λάθη, γιατί μετά τον τραυματισμό του “Μήτσου”, κάποιος έπρεπε να το κάνει... Ήταν μεγάλη ατυχία αυτό που του συνέβη, αλλά το θετικό είναι ότι δεν λυγίσαμε, μείναμε ενωμένοι και αυτή τη στιγμή είμαι πολύ ευτυχισμένος που νικήσαμε, αλλά παράλληλα νιώθω εξαντλημένος! Έπαιξα σχεδόν 42 λεπτά σε πολύ υψηλό ρυθμό και τώρα καταλαβαίνω τι αντοχές έχει ο Διαμαντίδης, που αγωνίζεται περισσότερο από 30 λεπτά σχεδόν σε όλη τη χρονιά...»

- Σου είπε τίποτε μετά το ματς;

«Όχι, μόνο μετά τον αγώνα αλλά και στη διάρκεια του παιχνιδιού. Άλλωστε, με τον Δημήτρη μιλάμε πολύ σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Ύστερα από κάθε ματς, από κάθε προπόνηση, συνέχεια... Μου είπε “μπράβο αγόρι μου, έδειξες ποιος είσαι πραγματικά!” Ο “Μήτσος” με έχει βοηθήσει πολύ, είναι στο πλευρό μου και προσπαθεί συνεχώς να με ενθαρρύνει και να με προκαλέσει με την καλή έννοια... Πέρασα δύσκολες στιγμές όταν δεν έπαιζα σχεδόν καθόλου και πραγματικά τον ευχαριστώ για την υποστήριξή του και για τη συμβολή του στο να γίνω καλύτερος παίκτης».

- Ποιο είναι το συναίσθημα να τελειώνεις μια χρονιά και να είσαι πρωταθλητής Ελλάδας και Ευρώπης;

«Εκπληκτικό! Το να κατακτάς τόσο σημαντικούς τίτλους και να εκπληρώνεις τους στόχους που είχες θέσει στο ξεκίνημα της σεζόν, σε γεμίζει το συναίσθημα της δικαίωσης, που είναι από τα πιο γλυκά που έχω νιώσει. Χαίρομαι πολύ γιατί από τα μέσα της σεζόν και μετά, ο coach με εμπιστεύτηκε περισσότερο και είμαι πολύ ευτυχής που αισθάνομαι ότι πραγματικά προσέφερα σε αυτές τις δύο επιτυχίες!»

- Το εφετινό πρωτάθλημα ήταν πιο δύσκολο από το περυσινό;

«Σίγουρα! Ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλή ομάδα και το έδειξε κερδίζοντάς μας τρεις συνεχόμενες φορές και αυτό λίγο-πολύ μας βοήθησε να μπούμε στη σειρά των τελικών με τη μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση... Μπορεί να χάσαμε τον τρίτο τελικό κυρίως από δικά μας λάθη, αλλά έτσι όπως παίξαμε απόψε (σ.σ. χθες), δεν γινόταν να μην... κρατήσουμε το τρόπαιο στο σπίτι μας».

- Πέρα από τις λίγο-πολύ τυπικές δηλώσεις που κάνατε σε μας τους δημοσιογράφους μετά τους αγώνες, έπειτα από μια τέτοια επιτυχία σαν την εφετινή, όταν ένας παίκτης γυρίζει στο σπίτι του τι αισθάνεται; Πώς βιώνει αυτή την επιτυχία; Τι σκέφτεται; Τι διαλόγους έχει με τον ίδιο του τον εαυτό;

«Αισθάνομαι ότι είμαι πολύ τυχερός γιατί αυτά που βιώνω, τα συναισθήματα που εισπράττω, λίγοι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να τα ζήσουν στον αθλητισμό και στη ζωή γενικότερα... Φάιναλ φορ, πρόκριση στον τελικό, κατάκτηση του τίτλου, αποθέωση από τόσο κόσμο, ελληνικό πρωτάθλημα ύστερα από μια σειρά απίστευτων παιχνιδιών και μαχών με τον Ολυμπιακό. Υπάρχουν μπασκετμπολίστες πολύ καλύτεροι από μένα, που έπαιξαν σχεδόν είκοσι χρόνια και δεν έζησαν αυτές τις στιγμές. Αισθάνομαι ευλογημένος που βρίσκομαι εδώ και είμαι μέλος αυτής της ομάδας με αυτή την τόσο μεγάλη και νικηφόρα παράδοση. Τώρα σκέφτομαι πώς θα ξεκουραστώ λιγάκι μέχρι να ξαναρχίσω να δουλεύω και πάλι στην προπόνηση. Χρειάζομαι βελτίωση σε πολλούς τομείς και σε ενάμιση μήνα αρχίζει η προετοιμασία της Εθνικής ομάδας!»

- Γυρίζοντας πίσω το χρόνο, δύο χρόνια πριν, όταν έπαιρνες την απόφαση να αποδεχθείς την πρόταση του Παναθηναϊκού, πίστευες ότι το επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ θα ήταν τόσο υψηλό;

«Φεύγοντας από το κολέγιο, να σου πω την αλήθεια, δεν περίμενα ότι θα πάρω τόσο γρήγορα ευκαιρίες! Αυτό που κατάλαβα από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο στην πρώτη προετοιμασία της Εθνικής ομάδας αλλά κυρίως στις πρώτες προπονήσεις με τον Παναθηναϊκό, ήταν ότι χρειαζόμουν μεγάλη βελτίωση για να μπορέσω να προσαρμοστώ στο επίπεδο πρώτα της ομάδας μου και στη συνέχεια του ευρωπαϊκού μπάσκετ γενικότερα. Ο coach, από την αρχή, με πίεσε πολύ και βλέποντας ότι βρισκόμουν πίσω από τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και τον Γιασικεβίτσιους, κατάλαβα ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα. Αυτό με βοήθησε όμως να βάλω το μυαλό μου στη σωστή κατεύθυνση, να μάθω τον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού υπό τις οδηγίες ενός τελείως διαφορετικού προπονητή απ’ αυτόν είχα στην πρώτη μου συμμετοχή στην Εθνική και να προσαρμοστώ στις πολλές και διαφορετικές τακτικές».

- Να υποθέσουμε ότι με τον Ομπράντοβιτς, έμαθες να είσαι συνεχώς στην... τσίτα;

«Η αλήθεια είναι με τον coach πρέπει να είσαι έτοιμος από... χθες! Πρέπει να “διαβάζεις” τις σκέψεις του και τα θέλω του και να είσαι ανά πάσα στιγμή σε θέση να του αποδείξεις ότι είσαι εδώ! Είναι φοβερό συναίσθημα για έναν αθλητή να αισθάνεται ότι ο προπονητής του ζει και αναπνέει για να πάρει από εκείνον το καλύτερο χωρίς να δέχεται την απογοήτευση. Με Ομπράντοβιτς δεν χαλαρώνεις με τίποτε. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο...»

- Ποιος είναι πιο δύσκολος αντίπαλος, ο Σπανούλης ή ο Ναβάρο;

«Και οι δύο είναι εκπληκτικοί παίκτες, αλλά διαφορετικοί. Ο Ναβάρο είναι λίγο πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμος, γιατί δεν σταματάει να τρέχει και να κινείται με ή χωρίς την μπάλα και δεν μπορείς να τον αφήσεις ούτε δευτερόλεπτο! Αν βρει λίγο χώρο σε σκότωσε! Ο Σπανούλης παίζει πιο πολύ pick ‘n‘ roll, οπότε σου δίνει χρόνο για να ξαποστάσεις. Αλλά και οι δύο είναι κορυφαίοι και είμαι πολύ περήφανος που τους μάρκαρα σε τόσο σημαντικά παιχνίδια».

- Είσαι ήδη δύο χρόνια εδώ και ως ένα βαθμό έχει ζήσει τις ασχήμιες που συμβαίνουν συνήθως στα ντέρμπι των «αιωνίων» αντιπάλων από τους ανεγκέφαλους οπαδούς των δύο ομάδων. Πώς εισπράττεις αυτές τις εικόνες;

«Ξενερώνω κι απογοητεύομαι γιατί αυτό το σκηνικό μάς στερεί τη δυνατότητα να χαρούμε όπως θέλουμε την επιτυχία μας! Αντί να τρέχουμε, να πανηγυρίζουμε, να αγκαλιαζόμαστε και να γιορτάζουμε με τον κόσμο, κοιτάμε πώς θα σώσουμε τους αντιπάλους παίκτες-συναδέλφους και πώς θα προστατεύσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό από καμία αδέσποτη. Στα περισσότερα εφετινά παιχνίδια, τα πράγματα ήταν καλύτερα από πέρυσι και σημειώθηκε πρόοδος! Με τους παίκτες του Ολυμπιακού δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε. Ως ένα βαθμό καταλαβαίνω την αντιπαλότητα, αλλά προς τι τέτοιο μίσος όταν έχουμε κερδίσει; Αφήστε τους άλλους και χαρείτε μαζί μας».

- Κλείνοντας, πώς ηχεί στα αυτιά σου το ενδιαφέρον των Ντάλας Μάβερικς που διεκδικούν το πρωτάθλημα του ΝΒΑ κι έχουν τα δικαιώματά σου; Ο πρόεδρός τους, ο νεότερος Ντον Νέλσον, εκφράστηκε με κολακευτικά λόγια για τις εμφανίσεις σου...

«Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον και να σου πω την αλήθεια, δεν το σκέφτομαι καθόλου τη δεδομένη στιγμή. Αυτό που ξέρω είναι ότι αγαπάω τον Παναθηναϊκό και γουστάρω να παίζω εδώ. Η ομάδα έχει την επιλογή να ανανεώσει για έναν ακόμη χρόνο το συμβόλαιό μου και προσωπικά θέλω πολύ να είμαι εδώ και του χρόνου!»

- Θεωρείς ότι το ΝΒΑ μπορεί να περιμένει κάποια χρόνια ακόμη;

«Εννοείται! Σίγουρα αποτελεί παιδικό όνειρο, όμως από τότε που έφυγα από την Αμερική έχω αλλάξει αρκετά! Αν παίξω στον Παναθηναϊκό μέχρι τα... μπασκετικά μου γεράματα, θα είμαι κάτι περισσότερο από χαρούμενος κι ευτυχής!»