Είναι απλό: Απ’ αυτά τα μικρά κοντά ανθρωπάκια δεν μπορείς να πάρεις την μπάλα. Από τον τερματοφύλακα μέχρι τον σέντερ φορ ανταλλάσσουν την μπάλα με χαρακτηριστική ευκολία, με μικρές πασίτσες-πασίτσες πασίτσες-πασίτσες πασίτσες-πασίτσες πασίτσες-πασίτσες… πασίτσες που δεν σταματούν ποτέ... άλλοτε κυκλικά, άλλατε κάθετα, άλλοτε οριζόντια. Μετά ο πιο καλός τους ο Τσάβι, τη δίνει στον τέλειό τους τον Μέσι, τρέχουν να τουν την πάρουν οι αμυντικοί με τα μπούτια κλειστά μην τους κάνει καμιά ποδιά και γελάσει η Υφήλιος, αυτός (ο Μέσι) παρ’ όλα αυτά τούς την περνάει ανάμεσα από τα κλειστά μπούτια και είτε τη βάζει μόνος του γκολ είτε θυμάται ότι είναι κι αυτός μικρό κοντό ανθρωπάκι και δίνει την τελική πάσα σε κάποιον άλλον να τη βάλει γκολ. Αν βαριέται ο Μέσι, κάνει τα γκολ ο Τσάβι… κι αν βαριέται κι αυτός, αναλαμβάνει ο Ινιέστα… κι αν βαριέται κι αυτός, τα κάνει γκολ ο Πέδρο….τέλος πάντων, όλο και κάποιος θα βρίσκεται που δεν θα βαριέται…

Είναι σχεδόν βαρετό αλλά είναι πάντα υπέροχο.

Όταν μάλιστα το κάνεις στον τελικό του Champions League με αντίπαλο τη Μάντσεστερ Γιουνάiτεντ τότε είναι… δεν ξέρω πώς το λένε αυτό που είναι.

Χθες το βράδy ήμουν διπλα ευχαριστημένος. Το παιγνίδι ήταν εξαιρετικό και το ΠΙΟ ΒΑΣΙΚΟ, σχολίαζε ο Αλέκος Θεοφιλόπουλος.

Μιλάμε ο Αλέκος είναι μακράν ο καλύτερος. Αν δεν είχε υπάρξει ο Γιάννης Διακογιάννης, θα γράφανε τραγούδια γι’ αυτόν… Κάτι Σπυρόπουλοι και Σωτηρακοπουλαίοι δεν καταλάβαίνω πώς ακόμα κάνουν το ίδιο με τον Αλέκο επάγγελμα.

Είμαι μιας γενιάς που μεγάλωσε με τον Θεοφιλόπουλο, δηλαδή όλοι είμαστε γιατί ο Αλέκος είναι πάντα εδώ… τα παιδιά μας έχουν ελπίδες. Προτιμώ να μη δω έναν ημιτελικό Champions League παρα να χάσω έναν Μαράθωνιο ή άντε 10.000 μέτρα ανδρών μιας μεγάλης διοργάνωσης σε περιγραφή Αλέκου-Μαμουζέλου.

Άνοιξα την τηλεόραση λίιιιιιγο πριν ο διαιτητής σφυρίξει την έναρξη. Μιλούσε ο Γιώργος Χαϊκάλης - μόνο ο Γιώργος Χαϊκάλης… Απογοητεύτηκα… Όχι για τον Χαϊκάλη. Απογοητεύτηκα γιατί φοβήθηκα ότι ο Αλέκος δεν θα ’ταν στη μετάδοση. Tελικός χωρίς Αλέκο θα ήταν σαν να ’χε πάθει μηνίσκο στο ζέσταμα ο Γκιγκς.

Μετά το πρώτο πεντάλεπτο ήρθε η καρδιά μου στη θέση της.

Η βραχνή, αργή –λες και φτύνει τις λέξεις– λατρεμένη φωνή του Αλέκου έφτασε στα αυτιά μου.

Τότε κατάλαβα.

Ο Αλέκος δεν μιλούσε τόση ώρα γιατί μελετούσε το ματς! Ανέλυε τα δεδομένα.

-Η Μάντστερ (χωρίς το ενδιάμεσο «ε») τους έχει πάρει τον αέρα! είπε.

Είχε απόλυτο δίκιο… εμένα βέβαια δεν μου πήρε πέντε λεπτά να το καταλάβω… αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι επιπόλαιος τύπος και βγάζω εύκολα συμπεράσματα.

Με τον Αλέκο μαθαίνει κανείς καινούργια πράγματα.

Όταν ξαναμίλησε είπε:

-Αρχοντική μπαλιά ο Τσάβι.

Εμένα βέβαια δεν με χαλάνε και οι χωριάτικες του Μπουσκέτ, αλλά είναι θέμα πώς έχει μεγαλώσει κανείς.

Κάποια στιγμή διακοπής ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον έλεγε κάτι στον Ρούνι. Ο Ρούνι κοίταγε προς το γήπεδο… προφανώς προς το σημείο που του έλεγε ο πρπονητής του… ο Αλέκος που είναι γάτα στην ψυχολογία είπε:

-Δεν τον ακούει ο Ρούνι. Εντάξει, μεγάλος άνθρωπος είναι (ο Φέργκιουσον). Δείξτε κατανόηση!

Είναι να ‘χεις εμπειρία; Ε;

Ξαφνικά γύρω στο εικοσάλεπτο ο Αλέκος πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Στα εντελώς ξαφνικά όμως, εκεί που σχολίαζε μία, άρχισε να περιγράφει… Από τότε έκανε κανένα εικοσάλεπτο να ξαναδώσει μικρόφωνο. Τα περιέγραψε όλα, ακόμα και αυτά που δεν χρειάζεται - ειδικά αυτά που δεν χρειάζεται. Είναι ψυχούλα ο Αλέκος, κάνει και αυτά που δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει. Ταυτόχρονα έλυσε και την πιο hot απορία παγκοσμίως: «Ο Μέσι έχει επισκιάσει τον Μαραντόνα!» Αφού το λέει ο Αλέκος… τελείωσε.

Μετα το τρίτο γκολ ο Αλέκος χαλάρωσε.

Όταν μπήκε ο Πουγιόλ χαλαρός-χαλαρός, επεσήμανε:

-Οι Καταλανοί ξέρουν ποιος είναι ο Πουγιόλ!

Οι…. ΚΑΤΑΛΑΝΟΙ;;;; Α-πί-στευ-το! Ποιο google κι αηδίες!

Συνέχισε σεμνά:

-Θα πάρει τη θέση του Αμπιντάλ.

E, εντάξει λάθος…

Εσείς δηλαδή δεν κάνετε λάθη; Α, ναι έκανε και ένα άλλο… δύο φορές, ακόμα και στο ριπλέι, επέμενε ότι την μπαλιά στον Ρούνι στο γκολ της Μάντστερ (χωρίς μεσαίο «ε») την έδωσε ο Χερνάντεζ, ενώ την είχε δώσει ο Γκιγκς. Μην κολλάμε σε λεπτομέρειες… Δεν έχασε τον σκόρερ, αυτόν που έδωσε (στα 38 του) την ασίστ έχασε. Σιγά το πράγμα!

Ο Πουγιόλ λοιπόν δεν πήρε τη θέση του Αμπιντάλ.

Και ο Αλέκος δεν πήρε το μήνυμα…

Ο Αλέκος… σε όλο το μάτς, όταν ο σκηνοθέτης ήταν σχετικά συχνά καρφωμένος πάνω στον Αμπιντάλ για να δώσει ευκαιρία στους δημοσιογράφους να πουν την ιστορία του που πριν από δυόμισι μήνες έμπαινε στο χειρουργείο για καρκίνο στο συκώτι και τώρα παίζει τελικό Champions League, εκείνος (ο Αλέκος) δεν έλεγε λέξη. Λες και ο Αμπιντάλ ερχόταν από ΣΠΑ.

Υποθέτω ότι δεν ήθελε να φορτίσει την ατμόσφαιρα.

Μόνο όταν ο Πουγιόλ έδωσε το περιβραχιόνιο στον Αμπιντάλ και τη μεγάλη τιμή να σηκώσει την κούπα, ώστε ταυτόχρονα να βροντοφωνάξει ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…. Τότε ακριβώς ο Αλέκος μίλησε για την υπόθεση Αμπιντάλ, που αντί να είναι σε ένα κρεβάτι και να λιώνει, σηκώνει μπροστά στα μάτια του πλανήτη την κούπα της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης σε επίπεδο συλλόγων.

Είπε συγκινημένος δυο-τρία καρακοινότοπα. Μην τον παρεξηγείτε τον Αλέκο.

Ο Αλέκος είναι «η εικόνα μιλάει μόνη της»…

Ήταν όμως εκεί για να εξηγήσει τα δύσκολα. Όταν οι Εγγλέζοι παίρνανε τα μετάλλια τους, ο Ρούνι ήταν πίσω από τον Φέργκιουσον… ο Αλέκος διευκρίνισε:

-Βιάζεται να φύγει ο Ρούνι.

Όταν αργότερα ο Ρούνι έκοβε βόλτες στο χόρτο, διευκρίνησε εκ νέου:

-Ο Ρούνι χωράει στην ενδεκάδα της Μπάρτσα.

Περίεργο: Ποτέ δεν είδα τον Γουέιν σαν μικρο κοντό ανθρωπάκι.

Ο Γκουαρντιόλα χανόταν στις αγκαλιές των συνεργατών και παικτών του. Χαιρετούσε τον κόσμο. Χοροπηδούσε στο χορτάρι. Δεν θυμάμαι αν φίλησε τον σερ Άλεξ.

Ο Αλέκος ήταν (respect) περιεκτικός:

-Ο Γκουαρντιόλα τα λέει με τους συνεργάτες του!

Είναι να ’χεις την ποίηση μέσα σου!

Λίγο πριν κλείσει μου χάρισε την απάντηση που κυνηγάω με αγωνία τουλάχιστον τρία χρόνια:

-Η Μπαρτσελόνα απέδειξε ότι ξέρουν (οι παίκτες της) και να σουτάρουν και να σκοράρουν.

Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι! Τι είπε ο άνθρωπος!

Τέλειος τελικός.

Thnxxxxx Λιονέλ!

Thnxxxxxx Αλέκο!

Μάνος Αντώναρος