1. Τα ψιλά γράμματα!

29 Μαΐου 1997. Ήταν η μέρα που οριστικοποιήθηκε η μεταγραφή του Φάνη Χριστοδούλου στον Παναθηναϊκό. Μαζί με εκείνη του Γιώργου Καλαϊτζή, αλλά και την επιστροφή του Κώστα Παταβούκα. Το ρεπορτάζ εκείνης της ημέρας από την Ελευθεροτυπία έκλεινε κάπως έτσι: «Στη λίστα του Παναθηναϊκού προστέθηκε τελεσίδικα και ο 16χρονος Aντώνης Φώτσης (2,03) από τον Hλυσιακό, ένας πλέι μέικερ (ναι, παρά το ύψος του) με μεγάλες προοπτικές, όπως λένε άπαντες οι γνωρίζοντες το ταλέντο του».

Το μήλο είχε ακολουθήσει τη φυσιολογική του πορεία. Ο Αντώνης Φώτσης γεννήθηκε την 1η Απριλίου του 1981 και το μπάσκετ έμοιαζε φυσιολογική απόρροια των ερεθισμάτων που θα έπαιρνε από το περιβάλλον του. Ο πατέρας του Βαγγέλης, πρώην παίκτης και προπονητής, ήθελε να δει το παιδί του να ακολουθεί τον ίδιο δρόμο, όπως τώρα κάνει όνειρα για τον εγγονό του. Ο Αντώνης ξεκίνησε τον αθλητισμό από το κολυμβητήριο των Ιλισίων, προπονούμενος κυρίως στις αποστάσεις σπριντ των 50 και 100 μέτρων. Σύντομα, άλλαξε πορεία προς το μπάσκετ παρά το γεγονός ότι του άρεσε και παίζει μέχρι και τώρα πινγκ-πονγκ.

2. Το γέννημα του ονείρου!

11 Απριλίου 1996. Ο μύθος λέει πως ο 15χρονος Αντώνης παρακολουθούσε το παιχνίδι με τον πατέρα του. Παίκτης των τμημάτων υποδομής του Ηλυσιακού, το πάθος του για το μπάσκετ είχε ξεκινήσει να ξεπερνάει τα όρια του χόμπι και του αθλητισμού. Είχε αρχίσει να γίνεται πρωταθλητισμός. «Μπαμπά, να το θυμάσαι καλά αυτό που θα σου πω. Μια μέρα θα σε κάνω και εγώ υπερήφανο. Δεν ξέρω αν θα συμβεί αυτό σε κάποιο φάιναλ φορ, αλλά είμαι σίγουρος ότι όλοι θα μιλούν για μένα», φημολογείται ότι είπε στον πατέρα του και δεν θα σταματούσε αν δεν το κατάφερνε.

Ο Αντώνης δούλεψε για να φτάσει στον Παναθηναϊκό, την ομάδα που υποστήριζε από μικρό παιδί. «Πάντα ήμουν οπαδός, αλλά ποτέ δεν ήμουν τρελαμένος», δήλωσε κάποτε από τη μακρινή Μόσχα και θα επιβεβαίωνε την αγάπη του εμπράκτως. Ο Φώτσης δεν άφησε κανένα καλοκαίρι στην καριέρα του να περάσει ανεκμετάλλευτο, ταξίδεψε πριν καλά-καλά κλείσει τα 18 του στην Αμερική και κατάφερε από το 1998 να βρίσκεται σημειωμένος στα μπλοκάκια των ομάδων του ΝΒΑ. Εξάλλου, ήταν και το όνειρό του. «Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ, είχα ένα στόχο. Να παίξω στο ΝΒΑ και να αγωνιστώ κόντρα στους καλύτερους, ώστε να γίνω κι εγώ καλύτερος».

3. Ξεκινάει το ταξίδι…

25 Οκτωβρίου 1997. Πάντα έβρισκε έναν ξεχωριστό τρόπο να τιμωρεί και παράλληλα να τα βρίσκει με τον εαυτό του. Άλλοτε, μπορεί να τον έβλεπες στο ανοικτό γήπεδο των Ιλισίων να κάνει σουτ και να μην πιστεύεις στα μάτια σου κι άλλοτε κλειδωνόταν σε ένα δωμάτιο κι έβλεπε επίμονα ένα χαμένο παιχνίδι. Την επόμενη κιόλας μέρα, γεγονός πολύ ψυχοφθόρο για οποιονδήποτε αθλητή, πόσω μάλλον ηττημένο. Ίσως αυτό να ήταν το μυστικό που από την ημέρα που ξεκίνησε, ουδέποτε σταμάτησε. Να δουλεύει, να παίζει, να μαθαίνει, να βελτιώνεται… Το ντεμπούτο για τον Αντώνη Φώτση ήρθε σε ηλικία 16 ετών και έξι μηνών.

Ο Λευτέρης Σούμποτιτς τον χρησιμοποίησε στον αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Δάφνη, μόλις στην 5η αγωνιστική της σεζόν 1997-98. Ο Έλληνας γκαρντ έπαιξε 5'21'' και πέτυχε ένα καλάθι, ενώ είχε και μία ακόμα άστοχη προσπάθεια. Περίπου 40 ημέρες αργότερα ήρθε η ώρα για το… ξεψάρωμα, όταν απέναντι στη Λάρισα θα πετύχει εννέα πόντους με 3/4 τρίποντα και ψέμα στο ψέμα, θα έχει κλείσει τη χρονιά με κάτι λιγότερο από δέκα συμμετοχές.

Στην επόμενη σεζόν, ο ρόλος του δεν ήταν αναβαθμισμένος, ωστόσο ο χρόνος του περισσότερος και οι παρουσίες του συχνότερες. Κορυφαία όλων η εμφάνιση στις 23 Δεκεμβρίου του 1998 απέναντι στη Νήαρ Ηστ, όταν σε 24 λεπτά πέτυχε 17 πόντους και πήρε πέντε ριμπάουντ. «Είναι πολύ μεγάλο ταλέντο και κεφάλαιο για την ομάδα μας. Θα σας κάνω όμως μία προσωπική αποκάλυψη. Μετά τις εμφανίσεις του με τη Μικτή Κόσμου Εφήβων βρισκόμουν σε διαρκή επικοινωνία με Ευρωπαίους συναδέλφους, ώστε να του βρούμε μια ομάδα για να παίξει και πάρει τις εμπειρίες που του λείπουν. Τώρα όμως σας διαβεβαιώνω ότι ο Αντώνης θα μείνει στην ομάδα και θα πάρει τις ευκαιρίες που του αξίζουν. Δεν ξέρω αν θα παίξει πολύ χρόνο, αλλά τώρα πια όλα εξαρτώνται από αυτόν», θα πει ο Λευτέρης Σούμποτιτς μετά το τέλος εκείνου του αγώνα.

4. Το τραγούδι του… πατέρα!

20 Απριλίου 2000. Είχε αποκτήσει όλα εκείνα που μπορούσε ένας 18χρονος να κάνει σχεδόν ένα χρόνο πριν. Έβγαλε δίπλωμα οδήγησης, επιτρεπόταν να πιει αλκοόλ, απέκτησε το δικαίωμα υπογραφής, την υποχρέωση να κάνει φορολογική δήλωση και είπε να γιορτάσει με την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού. Όχι άσχημα για ένα παιδί που τέσσερα χρόνια πριν απλώς ονειρευόταν και από τον καναπέ μοιραζόταν το όνειρό του με τον μπαμπά του.

Σε ένα φάιναλ φορ όπου κεντρικό (και αργότερα λόγω της περιπέτειάς του τραγικό) πρόσωπο ήταν ο Οντέτ Κάτας και το περίφημο «τραγούδι της μάνας» που του αφιέρωναν οι Ισραηλινοί, ο Αντώνης Φώτσης είχε κρατήσει ένα για τον πατέρα του. Ο Έλληνας φόργουορντ ήταν το κλειδί στα χέρια του Ζέλικο Ομπράντοβιτς (9 πόντοι, 5 ριμπάουντ σε δέκα λεπτά), ο οποίος μετά το τέλος του αγώνα δεν δίσταζε να δηλώσει: «Ο Φώτσης είναι το μεγαλύτερο ταλέντο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Περιμένω τα επόμενα χρόνια να κάνει φοβερά πράγματα και να παίξει εκπληκτικό μπάσκετ». Ο Σέρβος τεχνικός είχε φροντίσει να τον προετοιμάσει για ένα τέτοιο ματς, αφού πλέον ο 19χρονος φόργουορντ είχε θέση βασικού και σπουδαίο ρόλο στον Παναθηναϊκό.

5. Το αμερικανικό όνειρο!

28 Ιουνίου 2001 (ξημερώματα). Σε ένα μικρό μαγαζί που είχε δορυφορική τηλεόραση, ήταν μαζεμένη όλη η οικογένεια. Άλλες εποχές τότε, μικρότερη χρήση του internet ακόμα και για τον μετέπειτα «γκατζετάκια» Αντώνη Φώτση και μεγαλύτερη δυσκολία για ένα υπερατλαντικό ταξίδι. Ο εικοσάχρονος Έλληνας άσος είχε δηλώσει συμμετοχή στο ντραφτ και περίμενε στα ξημερώματα εκείνης της Πέμπτης να ακούσει ένα καλό νέο. Τελειώνοντας ο πρώτος γύρος, το πρόσωπό του σκλήρυνε και στην όψη του δημιουργήθηκε το αίσθημα της απογοήτευσης. Σε αυτή την ηλικία εύκολα ενθουσιάζεσαι και ακόμα πιο εύκολα απογοητεύεσαι. Έχει, όμως, κι ένα άλλο στοιχείο: Το πείσμα για να τα καταφέρεις!

Ο Αντώνης Φώτσης επελέγη εντέλει στο νούμερο 48 του ντραφτ από τους Μέμφις Γκρίζλις, ωστόσο δεν θα παρατήσει το μεγαλύτερό του όνειρο. «Στεναχωρήθηκε ο Αντώνης. Δεν περίμενε να πέσει τόσο χαμηλά. ήταν απρόσμενο, αλλά πρέπει να συνεχίσει την πορεία του. Στόχος του είναι να παίξει φέτος στο ΝΒΑ και θα το κυνηγήσει με όλες του τις δυνάμεις», θα πει ο πατέρας του την ίδια μέρα, ενώ ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τον συμβούλευε να μη βιαστεί.

Η απόφαση ανήκε στον ίδιο και την ανακοίνωση μια μέρα μετά σε συνέντευξη Τύπου. «Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να πέσω τόσο χαμηλά, αλλά το γεγονός αυτό δεν με πτόησε καθόλου. Είμαι έτοιμος να πάω να τους αποδείξω ότι κακώς έκαναν που δεν με επέλεξαν πιο ψηλά και πολύ περισσότερο κακό έκαναν που στις πρώτες επιλογές τους στο ντραφτ πήραν παίκτες που παίζουν στην ίδια θέση με εμένα».

6. The Greek way!

9 Νοεμβρίου 2001. Ο Αντώνης Φώτσης γινόταν για πρώτη φορά θέμα! Έβλεπε απέναντί του δημοσιογράφους για πρώτη φορά στα αποδυτήρια στο Μέμφις. Μια ιστοσελίδα αφιερωμένη στους Έλληνες θα έγραφε πως «αυτός ο νεαρός παίκτης ήταν εξίσου αποφασισμένος με τόσους άλλους Έλληνες ομογενείς που θα έκαναν "ό,τι χρειαζόταν" για να τα καταφέρουν». Στο καθ' όλα σημαδιακό –αφού τον ακολουθεί σε όλη του την καριέρ– «9», θα ερχόταν για τον Φώτση η πρώτη συμμετοχή στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. «Στην αρχή ένιωθα λίγο σαν να ονειρευόμουν, ήταν εκπληκτικό το συναίσθημα. Ειδικότερα, επειδή έπαιξα κόντρα στους Λέικερς. Ήξερα, όμως, όταν ήρθα το καλοκαίρι πως θα ζούσα τέτοιες στιγμές».

Ο Αντώνης Φώτσης είχε καταφέρει να πείσει τους Γκρίζλις. Πήγε, δοκιμάστηκε, προπονήθηκε, έπαιξε στα camp και στο φινάλε κέρδισε διετές συμβόλαιο (1+1) έναντι περίπου 130 εκατ. δραχμών. Στο Μέμφις όλοι εξήραν το μακρινό του σουτ, τις αθλητικές του ικανότητες και θα παραδέχονταν πως ήταν λάθος η επιλογή του τόσο χαμηλά στα ντραφτ. Μαζί του, στην άλλη άκρη του κόσμου θα ταξίδευαν οι γονείς του και η κοπέλα του, ώστε να νιώσει όσο το δυνατόν πιο άνετα και να συγκεντρωθεί στον στόχο του. Το όνειρο είχε εκπληρωθεί. Ο Φώτσης έγινε ο πρώτος Έλληνας παίκτης που έπαιξε στο ΝΒΑ, έστω κι αν ύστερα από μια σεζόν θα αποφάσιζε να επιστρέψει στην Ευρώπη. Έστω κι αν πρόσφατα συμπεριλήφθηκε στη δεκάδα (στο νούμερο πέντε) των παικτών που ξέχασαν πιο εύκολα στο Μέμφις.

7. No place like home!

22 Αυγούστου 2002. Έμαθε αρκετά καλά την αμερικανική διάλεκτο, ώστε να γνωρίζει πως λένε εκεί το «σπίτι μου, σπιτάκι μου». «Η ιστορία με τον Παναθηναϊκό είναι παλιά, αλλά λόγω των υποχρεώσεων που είχα με την Εθνική έμεινε για κάποιο καιρό στάσιμη. Το σημαντικό είναι και οι δύο πλευρές να μείνουν ευχαριστημένες. Εφόσον και οι δύο θέλουμε να συνεργαστούμε, τότε αυτό θα γίνει». Μετά την εκπλήρωση του ονείρου, ο Αντώνης Φώτσης άλλαξε προτεραιότητες. Ήθελε να παίζει μπάσκετ και ήξερε το κατάλληλο μέρος για να το κάνει. Επέστρεψε στον Παναθηναϊκό, με τον οποίο είχε συμβόλαιο και όπως το είχε προαναγγείλει ο Θανάσης Γιαννακόπουλος από τον Ιούλιο εκείνου του χρόνου.

«Δεν πρόκειται για μεταγραφή. Ο παίκτης είναι δικός μας», είχε πει ο μεγαλομέτοχος του Τριφυλλιού. Το σώμα του Αντώνη Φώτση ήταν στο ΟΑΚΑ, ωστόσο οι φιλοδοξίες του παρέμεναν. «Όταν θα τελειώσει η σεζόν θα δω τι θα κάνω. Θέλω να πάω πίσω στο ΝΒΑ, αλλά δεν ξέρω ακόμα αν θα είναι την επόμενη χρονιά ή σε δύο. Την πρώτη φορά που πήγα δεν είχα πολύ χρόνο. Ελπίζω όταν γυρίσω, ο νέος μου προπονητής να μου δώσει περισσότερο».

Ο Φώτσης είχε μέσο όρο πόντων κοντά στους 14,5 στην Ευρωλίγκα και σχεδόν 5,5 ριμπάουντ ανά αγώνα, ωστόσο ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να φτάσει στο φάιναλ φορ. Κατέκτησε το ελληνικό πρωτάθλημα με τον Έλληνα φόργουορντ να είναι δεύτερος σκόρερ της σεζόν, πίσω από τον Ιμπραήμ Κουτλουάι και πρώτος στα ριμπάουντ. Εκείνο που δεν μπορεί να προσμετρηθεί σε στατιστικά και νούμερα, ήρθε στον τέταρτο τελικό απέναντι στην ΑΕΚ. Όταν στα Άνω Λιόσια ο Τζο Κρίσπιν με το σκορ στο 80-81 έκανε την τελευταία προσπάθεια για να κερδίσει η Ένωση το παιχνίδι και το πρωτάθλημα, όμως ο Φώτσης δεν επέτρεψε ποτέ να δούμε αν ο Αμερικανός είχε σημαδέψει σωστά!

8. Ο… Φιλέας Φώτσης!

15 Ιουλίου 2003. Περίπου είκοσι μέρες μετά την τάπα που έκρινε τον τίτλο, ο Αντώνης Φώτσης έπαιρνε εκ νέου το δρόμο της ξενιτιάς. Αυτή τη φορά δεν ήταν κίνητρο η πρόκληση του ΝΒΑ, αλλά η αλλαγή περιβάλλοντος. «Ήθελα να αλλάξω τη ζωή μου, να κάνω κάτι διαφορετικό. Ήθελα να φύγω από την Ελλάδα», θα εξηγούσε καιρό μετά την απόφασή του να μετακομίσει στη Ρεάλ Μαδρίτης, σε ισπανική εφημερίδα. Οι δρόμοι του με τον Παναθηναϊκό χώρισαν φιλικά. Οι πράσινοι του πρότειναν συμβόλαιο με μείωση αποδοχών, ο Έλληνας φόργουορντ δεν ήθελε και στα 22 του χρόνια αποδέχτηκε την πρόταση της «βασίλισσας» για τριετές συμβόλαιο έναντι 600 χιλ. ευρώ ετησίως.

Με τη Ρεάλ κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας το 2005 και έφτασε στον τελικό του Uleb Cup το 2004, ωστόσο η πορεία του σημαδεύτηκε από τις… περίεργες σχέσεις με τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Ο Σέρβος τεχνικός τον κατηγόρησε στη διάρκεια της συνεργασίας τους (σ.σ. 2004-05) πως «κοιμάται σε όλη τη διάρκεια της σεζόν» και τον άφησε στον πάγκο για συνεχόμενα παιχνίδια. Η συνεργασία τους δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί και το καλοκαίρι του 2005 ο Αντώνης Φώτσης μετακόμισε βορειότερα.

Στη Μόσχα, όλα τα προβλήματα προσαρμογής που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας… Νότιος ήταν λυμένα. Ο Φώτσης θα έβρισκε τον κολλητό του, Λάζαρο Παπαδόπουλο, τον… αντίπαλό του Ντούσαν Ίβκοβιτς και μαζί θα οδηγούσαν την Ντιναμό στην κατάκτηση του Eurocup το 2006. Το συμβόλαιο για 1+1 χρόνια που είχε υπογράψει ο Έλληνας φόργουορντ το καλοκαίρι του 2005 θα επεκτεινόταν για δύο ακόμα χρόνια την 1η Ιουνίου του 2007 και οι απολαβές του θα εκτοξεύονταν στο αστρονομικό 3,5 εκατ. ευρώ ετησίως!!! Λίγο καιρό πριν από τις υπογραφές είχε γράψει Ιστορία με ένα απίστευτο ρεκόρ στο γήπεδο, τα 24 ριμπάουντ που «κατέβασε» απέναντι στην Μπενετόν Τρεβίζο.

9. Σπίτι μου, σπιτάκι μου…

24 Ιουνίου 2008. Ίσως να μην αναρωτήθηκε ποτέ πώς είναι στα ρώσικα η ελληνική έκφραση, αλλά θα την έκανε και πάλι πράξη. «Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός ανακοινώνει την υπογραφή συμφωνίας με τον Αντώνη Φώτση για την επόμενη τριετία». Ο Έλληνας φόργουορντ είχε μείνει ελεύθερος από την Ντιναμό και δεν χρειαζόταν να σκεφτεί πολύ ποια θα ήταν ο επόμενος σταθμός της καριέρας του. «Επιστρέφω στην ομάδα μου, αυτό είναι όλο», θα δηλώσει με την παιδική ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει σχεδόν όλες τις απαντήσεις του.

Νωρίτερα τον ίδιο μήνα, θα έχει απορρίψει τον Ολυμπιακό με το σκεπτικό πως «θα ήταν πολύ μεγάλη αλλαγή και είναι πολύ δύσκολο για μένα. Δεν θα μου άρεσε τόσο». Εκείνο το μεσημέρι της Τρίτης που ανακοινώθηκε η επιστροφή του στον Παναθηναϊκό, θα ακολουθούσαν πολλές ακόμα ημερομηνίες. 3 Μαΐου του 2009 για το δεύτερο ευρωπαϊκό του, 8 Μαΐου του 2011 για το τρίτο του, 26 Μαΐου του 2011 για το τρίποντο που έκρινε τον τελικό. Κι ακόμα μία που θα τον αναγκάσει να… ξεπεράσει το αγαπημένο του «9». Η ημερομηνία που θα υπογράψει το νέο του συμβόλαιο και θα φτάσει το δέκα!