Κύριε πρόεδρε,

Αν συνεχίσουν να βλέπουν στον Ολυμπιακό, ως μόνη αιτία της οδυνηρής ήττας από τον Παναθηναϊκό τη φάλτσα διαιτησία, ΤΟΤΕ σας υπογράφω πως ο νέος πρωταθλητής θα ‘ναι ο παλιός!

Έγραψα χθες, στη διάρκεια του αγώνα, πως δεν υπάρχει πιο δυνατός αντίπαλος για τον Ολυμπιακό από τον κακό του εαυτό.

Αυτόν πρέπει να νικήσει πάνω απ’ όλα, αλλά και να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση του καλύτερου!

Είχε τη μαγκιά γι’ αυτό, από το ματς του τελικού του Κυπέλλου.

Αυτό έπρεπε να ’χει λειτουργήσει καθοριστικά και να ’χει οδηγήσει σε πολύ πιο ουσιαστικά αποτελέσματα.

Αν…τρομάζεις τον αντίπαλό σου και αν δεν γνωρίζει ποιος είσαι και τι μπορείς να κάνεις, τότε έχεις χάσει το μισό παιχνίδι.

Και ο Ολυμπιακός ήταν ΑΠΩΝ χθες στις κρίσιμες στιγμές. Νομίζω, χωρίς να είμαι ο «ειδικός» του μπάσκετ, πως τις «καυτές» στιγμές χάνει τον καλό του εαυτό.

Πολλές βεβιασμένες προσπάθειες όταν κάθε φάση είναι κρίσιμη, νευρικές αντιδράσεις και πολλές φορές γίνεται εμφανής η παράδοση στη μοίρα…..

Είναι δυνατόν;

Με τέτοιο κόσμο, με τόσο ταλέντο, μ’ έναν έμπειρο προπονητή να μην καταφέρνει να ισορροπεί αρμονικά η ομάδα και να διεκδικεί ό,τι πραγματικά της ανήκει;

Μα, στις δύσκολες στιγμές δεν φαίνεται μια μεγάλη ομάδα; Ασφαλώς ναι. Μήπως εκεί πρέπει να δουλέψει ο Ολυμπιακός, μήπως πρέπει να κατανοήσουν επιτέλους οι παίκτες του πως το «παιχνίδι» ΤΟ ’ΧΟΥΝ είναι ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ και πως δεν έχουν ανάγκη τίποτα άλλο παρά μόνο τον καλό τους εαυτό για να ξαναγυρίσουν στην κορυφή;

Επιτέλους, ΑΥΤΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, ΗΡΕΜΙΑ και τα υπόλοιπα θα ’ρθουν, γιατί είναι στοιχεία που περισσεύουν στον Ολυμπιακό, όπως η οργάνωση, το ταλέντο, η αξία των παικτών, αλλά και λύσεις για όλα!