Γράφω και… βάλτε τίτλο!

Έχει συμβεί σε όλους. Είναι λοιπόν κάποιες στιγμές που για τους δημοσιογράφους το πιο εύκολο πράγμα είναι να γράψουν ένα κείμενο των δύο χιλιάδων λέξεων και το πιο δύσκολο να βάλουν έναν τίτλο σε αυτό. Πολλοί είναι αυτοί που κολλάνε και χάνουν περισσότερο χρόνο απ’ όσο χρειάστηκαν για να χτυπήσουν το διχίλιαρο. Είπαμε, συμβαίνουν αυτά.

Να πω την αλήθεια, ύστερα από 16 χρόνια σε εφημερίδες θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά «προπονημένο» στο θέμα «τίτλος» και σπανίως δυσκολεύομαι στην επιλογή. Να που έγινε όμως κι αυτό και δεν μου… βγαίνει. Ίσως να φταίει ότι δεν πολυέχω καθαρό μυαλό τις τελευταίες μέρες, για εντελώς δικούς μου και εξωπαναθηναϊκούς λόγους. Δεν βλέπω πάντως τον τρόπο να χωρέσω σε δυο-τρεις μικρές λέξεις όλα όσα προέκυψαν από το ματς με τον ΠΑΟΚ και δεν επιθυμώ να ζοριστώ κιόλας. Πάμε να τα δούμε με πινελιές κι ας βάλει ο καθένας ό,τι τίτλο γουστάρει. Δεν θα σκάσουμε και από πάνω.

Στα καθαρά αγωνιστικά: Μετά την επικράτηση με 1-0 επί του ταμπουρωμένου ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός κερδίζει την ΑΕΚ και κουνάει σεντόνι ό,τι κι αν γίνει. Είναι ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ, που λέγαμε και στο προηγούμενο σχόλιο. Και θεωρώ τη νίκη μονόδρομο, διότι δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι… Μπέοι θα χτυπήσουν το ματς στην Τούμπα, ώστε να βγάλουν τους Πράσινους στο Τσάμπιονς Λιγκ ακόμη και άνευ διπλού. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Από εκεί και πέρα, η λέξη συγκίνηση είναι ελάχιστη για να περιγράψει πώς νιώθουν όλοι οι Παναθηναϊκοί στο αντίο του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Ζιλμπέρτο Σίλβα. Ο Βραζιλιάνος παικταράς ήταν η πρώτη μεγάλη μεταγραφή επί πολυμετοχικότητας και είναι και ο πρώτος που ανοίγει την πόρτα και αποχωρεί στο τέλος εποχής της. Αν μη τι άλλο… συμβολικό. Όσο για το γκολ που πέτυχε ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα, αφού το ήθελε και ο Θεός. Είναι τιμή για τον Παναθηναϊκό που για τρία χρόνια αυτή η ΜΟΡΦΗ φόρεσε τη φανέλα του, καθώς αποτελεί το μεγαλύτερο όνομα που ήρθε ποτέ στην ομάδα. Μιλάμε για τον ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ αρχηγό της Εθνικής Βραζιλίας κι αυτό τα λέει όλα.

Πάμε στα της διαιτησίας, που ενδιαφέρουν και τον πρόεδρο της Σούπερ Λίγκας ακόμη και τώρα που κάνει τις διακοπές του. Όντως… δικαιώθηκε με τον Κάκο, αλλά βασικά θα ‘λεγα πως πέτυχε τον σκοπό του. Να τον τρομοκρατήσει. Ο Κερκυραίος ρέφερι έδωσε ένα πέναλτι στο 24’ και το πήρε πίσω φοβούμενος ότι θα τον φάει η μαρμάγκα και θα χάσει τη δουλειά του. Εντάξει, ΔΕΝ ΗΤΑΝ και το παραδεχόμαστε πρώτα απ’ όλα εμείς, αλλά μήπως θα ήταν το πρώτο λάθος σφύριγμα της σεζόν; Προς τι όλος αυτός ο πανικός;

Στο 40’ δεν έδωσε ΠΕΝΑΛΤΑΡΑ στο χέρι του Τσουκαλά και στέρησε από τον Παναθηναϊκό την ευκαιρία να πάει από το ημίχρονο προηγούμενος στο σκορ. Δεν έχω δει ριπλέι, αλλά μου είπαν ότι το γκολ του Ζιλμπέρτο ήταν οφσάιντ και τους πιστεύω γιατί αυτοί που το είπαν είναι σοβαροί. Ε, ας έδινε το πέναλτι νωρίτερα και ας το ακύρωνε αυτό μετά. Ή στην τελική ας βάζανε τον… Σαραϊδάρη και τον Τρύφωνος που βλέπουν και καλύτερα τις γραμμές. Αν πάντως στην τελική πιστεύει κανείς ότι ο Κάκος έπαιξε Παναθηναϊκό και τον έσπρωξε, τότε μάλλον άλλο ματς θα είδαμε εμείς στο ΟΑΚΑ.

Πάμε και στα… άσχημα της βραδιάς, σε ένα ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ θέμα. Ο εμφύλιος όχι απλά συνεχίστηκε, αλλά εντάθηκε κιόλας. Πέρα από τα συνθήματα των μεν και τις αποδοκιμασίες των δε, αυτή τη φορά έπεσαν και φάπες. Ψιλές, χοντρές, δεν ξέρω και δεν είδα από κοντά, αλλά απ’ ό,τι φαινόταν και απ’ ό,τι έμαθα εκ των υστέρων, στην 11 και στη 13 έγινε ένας μικρός χαμός. Δεν το είχαμε ξαναζήσει αυτό το πράγμα σε τέτοιο βαθμό και νομίζω ότι δεν μας τιμάει σαν σύλλογο. Τα υπόλοιπα είναι σχετικά και απλώς για να γίνεται κουβέντα.

Δεν εξετάζω τα «τι» και τα «πώς». Το θέμα είναι ότι ΕΓΙΝΕ, όπως επίσης ότι φαινόταν εδώ και καιρό από χιλιόμετρα πως θα γίνει. Εκτός κι αν δεν το βλέπατε και μας ήρθε ξαφνικό. Το ποιος ευθύνεται για την κατάσταση αυτή είναι σχετικό και ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του. Εγώ ξέρω ότι για να γίνει καβγάς χρειάζονται δύο και ποτέ δεν φτάνει ένας. Έχω φίλους που κάθονται στο πέταλο, έχω και στις κεντρικές. Και του λιμανιού και του σαλονιού και ο καθένας λέει την εκδοχή του.

Οι μεν ότι «ήρθαν στο ημίχρονο στις θύρες μας και κουβέντα στην κουβέντα σε όσους απαντούσαμε έντονα μας την έπεσαν και μας χτύπησαν επειδή μας θεωρούν τσάτσους του Βαρδινογιάννη», οι δε ότι «τόσα χρόνια δεν τους ακούμε να φωνάζουν ούτε στον ύμνο της ομάδας και μόλις ακούνε να βρίζουμε τον Βαρδινογιάννη πετάγονται με ελατήριο, μας μουτζώνουν και μας βρίζουν εξ αποστάσεως. Είπαμε λοιπόν να πάμε εκεί για να μας τα πούνε και από κοντά…». Και έγινε αυτό που έγινε…

Η… βόμβα βεβαίως της βραδιάς δεν ήταν ούτε τα συνθήματα κατά του Βαρδινογιάννη ούτε το πανό κατά των μετόχων ούτε καν η αποθέωση του Σαλπιγγίδη, ο οποίος στη Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να πιει ούτε καφέ με την ησυχία του. Ήταν το σύνθημα που ακούστηκε από τους οργανωμένους (αν είδα καλά) που ήταν στις θύρες 2 και 4, αφορούσε τον Ανδρέα Βγεόπουλο και… πιο υβριστικό δεν γινόταν αφού θύμιζε κάπως αυτά του Τζίγκερ. Koμματάκι χοντρό θα έλεγα για... αρχή, αλλά τουλάχιστον θα λιώσει και την καραμέλα σύμφωνα με την οποία κάποιος βάζει τους οργανωμένους να βρίζουν και δεν το κάνουν από μόνοι τους. Εκτός κι αν τους έβαλε ο... Βαρδινογιάννης που έχει και την κόντρα με τον «Βγενό». Μήπως θέλετε κι άλλα κυριακάτικα; Και πείτε μου μετά εσείς τι να διαλέξω για τίτλο απ’ όλα αυτά που είπαμε...