Με βάση τα δεδομένα και μόνο, ο τελικός του Κυπέλλου μπάσκετ δεν θα έπρεπε να είναι απλά -ακολουθεί φράσει κλισέ- μια «γιορτή του ελληνικού μπάσκετ», αλλά ένα από τα σημαντικότερα αθλητικά γεγονότα σε ολόκληρη την Ευρώπη αυτό το Σαββατοκύριακο. Και, φυσικά, όλοι θα έπρεπε να μιλάνε γι΄ αυτό...

Τι έχουμε καταφέρει στην Ελλάδα; Να μη μιλάνε για το γεγονός αυτό, για το παιχνίδι αυτό, για τη ματσάρα αυτή, ούτε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της όταν μάλιστα καλούνται να μιλήσουν αποκλειστικά γι΄ αυτό! Μάζεψε η Ομοσπονδία τους προπονητές και τους αρχηγούς των δύο ομάδων, από τις κορυφαίες προσωπικότητες του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ, σε συνέντευξη Τύπου ενόψει τελικού. Ε, όλοι αυτοί για τι πράγμα ΔΕΝ μίλησαν;

Για τον τελικό! Για μπάσκετ! Αντί οι άνθρωποι να αναφερθούν στο αντικείμενό τους, μίλησαν για τη βία, το άδειο γήπεδο και τα μέτρα ασφαλείας και ευχήθηκαν όλοι μαζί «να μιλάμε μετά για μπάσκετ»!

Γιατί συνήθως δεν μιλάμε ούτε πριν ούτε μετά για μπάσκετ. Γιατί συνήθως μιλάμε για την αναλογία των αστυνομικών που πάνε στο γήπεδο για να φυλάνε τα βλαστάρια (ένας αστυνομικός για κάθε βλαστάρι ή μήπως είναι καλύτερα δύο αστυνομικοί ή τρεις μπας και βλαστήσει το βλαστάρι και βλαστημήσουμε την ώρα και τη στιγμή;), για τα εισιτήρια (πόσα θα είναι, πόσο λιγότερα πρέπει να είναι, ποιοι θα τα πάρουν, αν θα πρέπει να καταθέσουν φορολογική δήλωση με έψιλον εννέα ή να φέρουν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων), για τις «νεκρές» ζώνες (ασφαλέστερη λύση να πάνε οι οπαδοί του Ολυμπιακού στο Σεφ κι εκείνοι του Παναθηναϊκού στο Οάκα, ενώ το ματς θα γίνεται στο Ελληνικό) και για άλλα τέτοια, άκρως μπασκετικά.

Με τόση Αστυνομία που έχει μπει στη ζωή των αθλητών, πιο πιθανό ήταν ο Διαμαντίδης κι ο Παπαλουκάς να μιλήσουν για τα μέτρα της Τροχαίας για την έξοδο στο τριήμερο του Αγίου (οινο)Πνεύματος, παρά για μπάσκετ!

Κι όλα αυτά για ένα γήπεδο στο οποίο θα βρεθούν βαριά βαριά δυο χιλιάδες νοματαίοι (αν πάρουν τελικά όλα τα εισιτήρια οι Παναθηναϊκοί), ενώ μόλις μία εβδομάδα πριν γίναμε μάρτυρες μιας διοργάνωσης την οποία παρακολούθησαν περισσότεροι από 15 χιλιάδες άνθρωποι από τέσσερις διαφορετικές ομάδες στο ίδιο κλειστό γήπεδο και δεν έπεσε ούτε στάχτη από τσιγάρο!

Σχεδόν δεκαπλάσιοι ήταν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού που βρέθηκαν στις εξέδρες του «Παλάου Σαν Τζόρντι» από αυτούς που θα πάνε στο Ελληνικό. Και δεν φοβήθηκε κανένας για τους πολλούς της Βαρκελώνης, ενώ για τους λίγους της Αθήνας γίνονται συσκέψεις επί συσκέψεων και νεκρώνουν τα αστυνομικά τμήματα για να μη θρηνήσουμε νεκρούς...

Τα ίδια έγιναν και πριν δυο χρόνια στο Βερολίνο. Εκεί βρέθηκαν τόσοι οπαδοί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού μαζί, που για να τους φτάσει το αντίστοιχο σύνολο των τελικών του ελληνικού Κυπέλλου, θα φτάσουμε στο 2020! Ε, δεν χρειάστηκε οι Γερμανοί να διοργανώσουν το φάιναλ-φορ σε άδειο γήπεδο...

Με όλα αυτά, φυσικά, αποπροσανατολίζονται και οι παίκτες. Νιώθουν την πίεση, εκνευρίζονται, κάποιες φορές χάνουν τον έλεγχο, συνήθως μας προσφέρουν θέαμα κατώτερο των δυνατοτήτων τους (πόσα καλύτερα ντέρμπι έχετε δει εντός συνόρων από τον συγκλονιστικό ημιτελικό του Βερολίνου;). Γιατί;

Γιατί εδώ είναι Ελλάδα, μάγκες. Εδώ δεν είναι μπάσκετ. Είναι πόλεμος. Εδώ παίζουν πρώτο ρόλο οι στρατοί. Μ΄ αυτούς ασχολούνται οι διοργανωτές, μ΄ αυτούς ασχολούνται ακόμα και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, οι οποίοι γίνονται απλοί στρατιώτες, έτοιμοι να θυσιαστούν για το μεγαλείο(;) της «Πανάθας», του «Θρύλου» και του κάθε πειραγμένου που ψάχνει στις ομάδες άλλοθι και αφορμές για να πάει στο γήπεδο να σπάσει και να ξεσπάσει...

Μέχρι να καταλάβουμε τι ευκαιρίες χάνουμε για να απολαύσουμε το απόλυτο θέαμα από δυο κορυφαίες ομάδες εξαιτίας των κολλημάτων μας, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...

Υ.Γ.: Για αυτό το γεγονός, για έναν τελικό μεταξύ δύο ομάδων κορυφαίου επιπέδου, το εισιτήριο των 75 ευρώ είναι λογικό. Για την Ελλάδα του Μνημονίου, είναι πρόκληση...