Η αλεπού και τα κρεμαστάρια

Στη συνέντευξη Τύπου μετά τον τελικό της Ευρωλίγκας, ο Δημήτρης Διαμαντίδης ρωτήθηκε, ως συνήθως, αν σκοπεύει ν' αφήσει την Ευρώπη για να αγωνιστεί στο ΝΒΑ. Απάντησε, ως συνήθως, ότι δεν ενδιαφέρεται. Για τους Έλληνες δημοσιογράφους, αυτός ο διάλογος δεν άξιζε ούτε μονόστηλο. Οι ξένοι έξυσαν το κεφάλι τους απορημένοι. Τι σόι μπασκετμπολίστας προτιμάει τον μικρόκοσμο της Ευρώπης από τον πλανήτη ΝΒΑ;

Λίγες μέρες αργότερα, ο Νικ Καλάθης ψήφισε Αμερική. «Μεγάλωσα σε μία χώρα όπου το όνειρο όσων πιάνουν την πορτοκαλί μπάλα είναι να αγωνιστούν κάποτε στο ΝΒΑ», είπε σε μία από τις πολλές συνεντεύξεις που έδωσε μέσα στην εβδομάδα. Έσπευσε βέβαια να υπενθυμίσει ότι ο Παναθηναϊκός τον έχει δεμένο μέχρι το 2012, οπλισμένος και με ρήτρα ανανέωσης. Ενθουσιασμένοι από τα κατορθώματα του Νικ στη Βαρκελώνη, οι Μάβερικς ετοιμάζονται να χτυπήσουν την πόρτα του. Αργά ή γρήγορα θα τον κάνουν δικό τους. Αρκεί να το επιθυμεί και ο ίδιος.

Ο Νίκολα Πέκοβιτς μετακόμισε πέρυσι στο ΝΒΑ και υποθέτω ότι το μετάνιωσε, αφού έγινε ρεζέρβα του Μίλιτσιτς σε μία από τις χειρότερες ομάδες του ΝΒΑ. «Ήταν λάθος του να φύγει τόσο γρήγορα», δήλωσε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. «Αλλά ήταν προσωπική του επιλογή και οφείλουμε να τη σεβαστούμε».

Ο Κώστας Κουφός άλλαξε τρεις ομάδες σε μια τριετία στο ΝΒΑ. Είναι στέλεχος των Ντένβερ Νάγκετς από τον περασμένο Φεβρουάριο, αλλά παίζει ελάχιστα. Το όνομά του θα ακουστεί πολλές φορές στη δεύτερη (ή μάλλον πρώτη) πατρίδα του το ερχόμενο καλοκαίρι.

«Εγώ δεν θα πάρω», επιμένει ο Διαμαντίδης.

Την ίδια ώρα που ο αρχηγός του Παναθηναϊκού έψαχνε άδεια βαλίτσα για να φορτώσει τα λάφυρά του από το φάιναλ φορ της Βαρκελώνης, ο Ντιρκ Νοβίτσκι και ο Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς μετέτρεπαν τους πρωταθλητές Λέικερς σε σωρό από κίτρινα συντρίμμια. Έμαθα το μαντάτο την ώρα της μεταμεσονύκτιας μπιροκατάνυξης στο Πορτ Ολίμπικ και χειροκρότησα με ενθουσιασμό.

Είκοσι τέσσερις, στην Αθήνα πλέον, ξενύχτησα μπροστά στην τηλεόραση και είδα τον Μαρκ Γκασόλ να αγωνίζεται 57 λεπτά στο θρίλερ της Δευτέρας (Μέμφις-Οκλαχόμα 123-133 ύστερα από τρεις παρατάσεις) και ομολογώ ότι ζήλεψα. Ποιος Έλληνας μπασκετμπολίστας είναι σε θέση να παίξει 57 λεπτά σε ρυθμό ΝΒΑ; Ο μοναδικός που δικαιούται να φωνάξει «εγώ», αρνείται να δοκιμάσει. Το 2005 κιόλας, στο Βελιγράδι, συμφωνούσαμε με τον Γάλλο και ειδικευμένο στο ΝΒΑ συνάδελφο Ζορζ Εντί ότι ο Διαμαντίδης ήταν ήδη ο κορυφαίος Ευρωπαίος γκαρντ. Τον προειδοποίησα από τότε ότι ήταν χαμένος κόπος το φλερτ των Αμερικανών προς τον Καστοριανό: «Αυτός δεν θα φύγει ποτέ από την Ελλάδα». Με κοίταζε σαν να μιλούσα αραμαϊκά.

Εδώ που τα λέμε, βέβαια, ουδέποτε έπεσε στο τραπέζι του Δημήτρη «Μπορώ Αλλά Δεν Ενδιαφέρομαι» Διαμαντίδη μια χειροπιαστή πρόταση από ομάδα του ΝΒΑ. Τέτοια έλαβε το 2006 από τους Ρόκετς ο Βασίλης Σπανούλης, ο οποίος επιχείρησε πασίχαρος το μεγάλο άλμα, αλλά επέστρεψε ύστερα από έναν χρόνο με τα χέρια αδειανά και τα φτερά κομμένα. Εξίσου θερμοί εμφανίστηκαν το ίδιο καλοκαίρι οι Σέλτικς ενώπιον του Θοδωρή Παπαλουκά, ο οποίος αρνήθηκε να συζητήσει με τους ταπεινούς, ακόμη, τριφυλλοφόρους της Βοστόνης.

Ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης έριξε τη ζαριά του το 2010 στο Λας Βέγκας για λογαριασμό των Κλίπερς, αλλά έβγαλε ασόδυο και γύρισε στη βάση του ταπεινωμένος. Παλαιότερα, απέτυχε ο Αντώνης Φώτσης και πριν από αυτόν ο Ευθύμης Ρεντζιάς, ο οποίος επελέγη στο ντραφτ την ίδια χρονιά με τον Στογιάκοβιτς. Ο Γιώργος Πρίντεζης έλαβε μέρος στις καλοκαιρινές προπονήσεις των Ράπτορς, αλλά δεν θάμπωσε κανέναν. Είναι προφανές πια, και εύχομαι ολόψυχα να διαψευστώ, ότι ουδείς από τους εκπροσώπους της προικισμένης και ευλογημένης γενιάς του ελληνικού μπάσκετ θα κάνει καριέρα στο ΝΒΑ.

Εμείς που τόσες και τόσες φορές τούς έχουμε χειροκροτήσει για τα κατορθώματά τους με την Εθνική ομάδα (και όχι μόνο) είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε τις μπασκετικές νύχτες του Μαΐου και του Ιουνίου του 2011 παρέα με τον Γερμανό Ντιρκ Νοβίτσκι, τον Σέρβο με ολίγη από Ελλάδα Πέτζα Στογιάκοβιτς, τον Πορτορικανό Χουάν Χοσέ Μπαρέα, τον Γάλλο Ιβάν Μαϊνμί, τον Βρετανό Λούολ Ντενγκ, τον Γάλλο Ζοακίμ Νοά, τον Ισπανό Μαρκ Γκασόλ, τον Τούρκο Ομέρ Ασίκ, τον Ιρανό Χαμέντ Χανταντί, τον Βενεζουελανό Γκρέιβις Βάσκες, τον Νιγηριανό και οσονούπω Ισπανό Σερτζ Ιμπάκα, τον Ελβετό Θάμπο Σεφολόσα, τον Καναδό Τζόελ Άντονυ, τον Λιθουανό Ζιντρούνας Ιλγκάουσκας, τον Δομινικανό Αλ Χόρφορντ, τον Γάλλο Πάπε Σι και το Γεωργιανό Ζάζα Πατσούλια.

Όλοι οι προαναφερθέντες αγωνίζονται στις έξι ομάδες που συνεχίζουν και διεκδικούν με περισσότερες ή λιγότερες πιθανότητες δαχτυλίδι πρωταθλητή.

Εμείς; Όλοι μαζί στον καναπέ. «Είναι καλύτερα στην Ελλάδα παρά στην Αμερική», λέτε - και λένε. «Το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι προτιμότερο από το ΝΒΑ και η ζωή εδώ πιο απολαυστική». Το άλλο με την αλεπού και τα κρεμαστάρια το ξέρετε;