Μια και από μπάσκετ δεν σκάμπαζαν και πολλά, πουλούσαν μαγκιές και το ‘ριξαν στο ξυλίκι οι Ιταλοί. Όμως εν τέλει τι κατάλαβαν; Και… γκολ και… ξύλο έφαγαν στο παρκέ. Τι τους ήθελαν λοιπόν τους τσαμπουκάδες; Δεν έχουν ακούσει ότι άμα δεν μπορείς να τον αποφύγεις τον βιασμό κάθεσαι και τον απολαμβάνεις; Εκεί αυτοί. Να κάνουν τους «δύσκολους» και τις μιξοπαρθένες. Να σε έχουν στα «μη», στα «δεν πρέπει» και στα «μη με πονέσεις».

Ας πρόσεχαν. Δεν ήθελαν να τους το φέρει γλυκά, με στοργή και προδέρμ το Τριφύλλι. Ήθελαν hardcore καταστάσεις. Και πού να ήταν στη μέρα τους και ο Διαμαντίδης με τον Νίκολας. Εκεί να δείτε γλέντια που θα είχαμε... Δεν χρειάστηκε όμως να μπούνε στη μάχη τα βαριά χαρτιά. Καθάρισαν τα πουλέν του Ομπράντοβιτς και οι άλλοι κρατάνε δυνάμεις για να σηκώσουν την κούπα την Κυριακή. Γιατί το έκτο δεν μπορεί να περιμένει. Είναι ήδη στο δρόμο για τη Λεωφόρο και δεν θα αλλάξει πορεία.

Ο Καλάθης και ο Βουγιούκας έκαναν τρομερό παιχνίδι. Ειδικά για τον πρώτο και επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να λογίζεται ως τέτοια, χρειάζεται να (ξανα) βγάλουμε το καπέλο στον τεράστιο Ζέλικο που έκανε (και) αυτό το παιδαρέλι να βλέπει το καλάθι σαν… βαρέλι, μαζί με ένα σωρό άλλες δουλειές που επίσης είχε. Θέλει «φρύδια» για να μη μασήσεις σε ένα τόσο σκληρό παιχνίδι και αυτά τα παιδιά απέδειξαν ότι τα έχουν βαριά. Για τους άλλους το ξέραμε εδώ και χρόνια. Δεν μάθαμε δηλαδή κάτι καινούργιο κόντρα στη Σιένα, ούτε θα γίνουμε σοφότεροι αν δούμε και το έκτο αστέρι στη φανέλα τους. Γεννημένοι για να σηκώνουν κούπες είναι αυτά τα παλικάρια.

Είπα αστέρι και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πάρετε τηλέφωνο τον… ράφτη. Τον κολλητό σας δηλαδή, γιατί ύστερα από τόσες φορές θα έχετε γίνει φιλαράκια και θα σας κάνει και άλλες τιμές. Θυμάμαι μετά το Παρίσι, το 1996, να αγοράζω την πρώτη μου φανέλα με το τρόπαιο. Από τότε η γκαρνταρόμπα ανανεώνεται και τα μπλουζάκια μοιάζουν με γαλαξία από τα πολλά αστέρια. Είναι, βλέπετε, το μόνο άθλημα στο οποίο οι οπαδοί δεν θα τραγουδήσουν ποτέ το «πότε θα κάνει ξαστεριά». Νύχτα-μέρα το ίδιο θέαμα βλέπουν. Και φτιάχνονται τρελά. Πολλά αστέρια, ρε παιδιά, πολλά...

Την είχε ανάγκη αυτή τη νίκη ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Η ομάδα μπάσκετ να είναι χορτάτη από κούπες, άσχετα αν απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι δεν χαρίζει τίποτα και σε κανέναν. Οι οπαδοί όμως σε μια πολύ δύσκολη ποδοσφαιρικά περίοδο (όχι μόνο λόγω της απώλειας του τίτλου, αλλά του γενικότερου ξενερώματος που επικρατεί), βρήκαν και πάλι το καλύτερο φάρμακο. Το μπάσκετ κρατάει ξανά ψηλά το Παναθηναϊκό φρόνημα, η δυναστεία συνεχίζεται.

Έγραψα και στην προηγούμενή μας επικοινωνία ότι θεωρώ τον ημιτελικό πιο δύσκολο από τον τελικό. Από τη στιγμή λοιπόν που ο Παναθηναϊκός πέρασε τους Ιταλούς, πιστεύω ότι είναι και αγκαλιά με το έκτο του αστέρι και δεν κάθομαι καν να περιμένω ποιος θα είναι ο αντίπαλος. Λίγο πριν αρχίσει το ματς της Τούμπας θα ξέρουμε αν και αυτή η κούπα θα είναι πράσινη και το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι να μη δούνε καν το ματς του ποδοσφαίρου και να πάρουν τους δρόμους. Λογικό και επόμενο. Για την πρεμιέρα των πλέι οφ ίσως τα πούμε πριν από το ματς, ίσως και μετά. Δεν υπόσχομαι τίποτα, δεν είμαι σε φόρμα. Αυτά...

ΥΓ. Με την κωμωδία «Μιραλάς» και το γέλιο της αρκούδας που πέφτει για το «παλιόπαιδο» αυτό, μια απορία έχω μόνο: Μα καλά, εσείς δεν μας λέγατε ότι είναι καλύτερος από τον Σισέ και άλλες τέτοιες εξυπνάδες; Ε, γιατί δεν του δίνετε και όσα παίρνει ο Τζιμπρίλ μπας και νιώσει και στην πραγματικότητα πως του μοιάζει σε κάτι;