Φοβού τους Ιταλούς...

Βλέπω γύρω μου Ιταλούς. Ναι, Ιταλούς. Το Λούκα Τσαμπότι της Corriere dello Sport είχα να τον συναντήσω χρόνια. Κάποτε ήταν μόνιμος θαμών των φάιναλ-φορ και των Ευρωμπάσκετ. Τώρα τον πήρε κι αυτόν η κατηφόρα, μαζί με το Μάριο Αρτσέρι, το Φράνκο Λάουρο της RAI και τους άλλους καλοντυμένους υπηρέτες του ιταλικού ρεπορτάζ μπάσκετ.

Εσπασε ο διάολος το ποδάρι του και έχασα τα προηγούμενα τρία φάιναλ-φορ της Σιένα (2003, 2004, 2008). Και παρών να ήμουν, θα ξεχνούσα γρήγορα την παρουσία της. Η Μοντεπάσκι και ο Άρης είναι οι μοναδικές ομάδες που έχουν "μηδέν στα τρία" σε ημιτελικούς.

Εγραψα Άρης και θυμήθηκα τις ορδές των συναδέλφων εκ Θεσσαλονίκης που ταξίδεψαν μαζί του και μαζί μου στη Γάνδη, στο Μόναχο, στη Σαραγόσα: τα φάιναλ-φορ του Πάρη Καλημερίδη, του Χρήστου Σαμαρά και του Γιώργου Τουρώνη. Οι περισσότεροι από τους ρεπόρτερ που καλύπτουν σήμερα τον Άρη ήσαν τότε μειράκια ή πιτσιρίκια ή και αγέννητοι. Μάλλον πρέπει να αλλάξω κουβέντα πριν μαρτυρήσω και τη δική μου ηλικία.

Οι Ιταλοί επέστρεψαν, δυστυχώς για τον Ολυμπιακό που έπεσε στα νύχια της Μοντεπάσκι και μαρτύρησε, ευτυχώς για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Καιρός ήταν να εμφανιστούν με αξιώσεις στο προσκήνιο.

Το 1999, στο Μόναχο, οι δύο άσπονδες συμπολίτισσες της Μπολώνια έπαιξαν καυτό ημιτελικό και έλυσαν τις διαφορές τους με καρπαζιές, προς τέρψιν όσων ψάχνουν κι αλλού αλεπούδες με κομμένη ουρά για να δικαιολογήσουν τους Έλληνες ταραξίες. Το 2002, στη Μπολώνια καλή ώρα, η Κίντερ είχε για παρέα τη Μπένετον Τρεβίζο, όπως και τέσσερα χρόνια νωρίτερα εδώ στη Βαρκελώνη, όταν ο Ιωαννίδης νίκησε για μία και μοναδική φορά τον Ομπράντοβιτς. Το 2003, πάλι στη Βαρκελώνη, η Μπένετον επέστρεψε με συνοδοιπόρο τη Σιένα, η οποία έκανε την πρώτη θριαμβευτική της εμφάνιση. Το 2004, στο Τελ Αβίβ, η Μοντεπάσκι πήρε μαζί της την άλλη ομάδα της Μπολώνια, τη Φορτιτούντο που έγινε ρεζίλι στον τελικό.

Εκτοτε, τους χάσαμε τους Ιταλούς. Η εκστρατεία της Σιένα το 2008 στη Μαδρίτη ήταν η μοναδική τους αναλαμπή την εξαετία που προηγήθηκε. Η κληρονομιά της σπουδαίας Τρέισερ και της Κίντερ έχει μείνει στο ράφι με τα αζήτητα.

Ο Παναθηναϊκός θα συναντήσει στον πρώτο ημιτελικό μια ομάδα καμωμένη από σκληρό μέταλλο και ταυτόχρονα διψασμένη για διάκριση. Δεν πιστεύω ότι έχει περισσότερες από 50 τοις εκατό πιθανότητες επιτυχίας, ούτε όμως λιγότερες. Ο ημιτελικός θα είναι μία μάχη χαρακωμάτων και πιθανότατα θα κριθεί πάνω στο νήμα. Μακάρι να κάνω λάθος και να παρακολουθήσω από κοντά μια ελληνική παρέλαση, αλλά διαισθάνομαι ότι έχουμε μπροστά μας ντέρμπι.

Οι παίκτες της Σιένα θα παίξουν όχι μόνο για τα λάβαρα του συλλόγου που φέρει το υπέροχο όνομα Mens Sana (Νους Υγιής), αλλά και για τη χώρα που επί δεκαετίες κυριαρχούσε στο ευρωπαϊκό στερέωμα της πορτοκαλί μπάλας. Μέχρι το 1987, μας προκαλούσαν δέος και συχνά τρόμο. Το θυμάμαι πολύ καλά και δεν παύω να τους σέβομαι.

Δίπλα μου, στο κέντρο Τύπου του Παλάου Σαν Τζόρντι, ο Λούκα Τσαμπότι μοιάζει κάπως ταλαιπωρημένος, σαν να κουβαλάει στο πετσί του τα σημάδια από την άγαρμπη βουτιά του ιταλικού μπάσκετ σε κακοτράχαλο γκρεμό. Ίσως σε κάποιο κοντινό μέλλον να είμαστε κι εμείς σαν αυτόν, σαν αυτούς.

Προς το παρόν μας κρατάνε στις επάλξεις ο Παναθηναϊκός, η Εθνική ομάδα και ο Ολυμπιακός. Είμαστε τυχεροί που τους έχουμε.

Οσο για τον άλλον ημιτελικό, ελπίζω να προκριθεί η Μακάμπι αλλά φοβάμαι ότι θα νικήσει η Ρεάλ. Αν έχετε υπομονή, συντονιστείτε στη Nova για να το συζητήσουμε. Το φετινό φάιναλ-φορ θα μεταδοθεί απ'ευθείας όχι μόνο από την κρατική τηλεόραση, που εδώ που τα λέμε ούτε βλέπεται ούτε ακούγεται, αλλά και από τη Nova, η οποία έχει προγραμματίσει και πληθώρα εκπομπών από τη Βαρκελώνη. Το γράφω εδώ προς ενημέρωση όσων ενδιαφέρονται, διότι οι περισσότεροι φίλαθλοι δεν το γνωρίζουν καν.