Από την άλλη, όμως, θα πρέπει να (ξανά)αναρωτηθούμε: γιατί παίζουν οι ομάδες μπάλα;

Και γιατί παίζουν μπάσκετ; Και γιατί κάποιοι άνθρωποι βάζουν το χέρι στην τσέπη και πληρώνουν (ενώ κάποιοι άλλοι δεν πληρώνουν); Και γιατί οι αθλητές (εργαζόμενοι-επαγγελματίες) παλεύουν για να πετύχουν τους (επαγγελματικούς) στόχους τους στο χώρο εργασίας τους (γήπεδα);

Και, στο φινάλε, γιατί ασχολούμαστε και γιατί κάποιοι «σκοτώνονται» για τις ομάδες τους; (ενώ την ίδια στιγμή δεν «σκοτώνονται» για τις συντάξεις των πατεράδων και των παππούδων τους).

Ξέρω, δεν οδηγεί πουθενά όλο αυτό.

Ωστόσο, ήθελα να καταθέσω τους (υπαρξιακούς) προβληματισμούς μου, μαζί με κάποιες σκέψεις ακόμα...

Παίζουν, για παράδειγμα, όλες οι ομάδες σε ένα πρωτάθλημα με βάση κάποιους κανονισμούς. Καλοί, κακοί, σωστοί, λάθος, αυτοί είναι. Αφού συμφωνούν σε αυτούς οι διαγωνιζόμενοι, καλώς διαγωνίζονται. Ε, φέτος στο πρωτάθλημα οι ομάδες ξεκίνησαν γνωρίζοντας πως θα παίξουν κλαίει-ωχ. Πώς, διάβολο, έρχεται η Πολιτεία να συζητά το ενδεχόμενο ματαίωσής τους; Δεν θα ευνοηθούν κάποιοι; Δεν θα αδικηθούν κάποιοι άλλοι;

Δηλαδή, επειδή εσύ ως κράτος είσαι φορ δε φέστιβαλς, επειδή έχεις ξεφτιλιστεί τόσο ώστε να βγαίνεις και να διαδηλώνεις την ανικανότητά σου να περιφρουρήσεις την τάξη, θα τους πάρει η μπάλα όλους; Δεν μπορείς; Πες, «μάγκες, δεν μπορώ κι αν δεν μπορείτε κι εσείς να εγγυηθείτε την ασφάλεια των θεατών, παίξτε τα ματς κεκλεισμένων των θυρών». Δεν είναι δα και πρωτάρηδες, το μισό πρωτάθλημα με κλειστές πόρτες έγινε. Ας κλείσουν και τα πατζούρια να μην τους βλέπει κανείς...

Θα μου πείτε, τα ίδια δεν έκαναν με τις συντάξεις; Φάγανε τα λεφτά των ασφαλισμένων, τα τίναξαν όλα στον αέρα και μετά είπαν «δεν μπορούμε να δώσουμε όσα δικαιούστε, πάρτε ...ό,τι περισσεύει». Ή ό,τι κρέμεται...

Ό,τι να ΄ναι είμαστε. Πονάει δόντι, βγάζει δόντι. Όλα ίσωμα. Ποιοι νόμοι, ποιοι κανονισμοί, ποιο δίκιο και ποιο άδικο. Ό,τι βολεύει κατά περίσταση. Παίζουν οι ομάδες ολόκληρο πρωτάθλημα, κάποιοι σώνονται, κάποιοι πέφτουν και κανείς τους δεν ξέρει αν σώθηκε, αν έπεσε ή αν χτύπησε. Όλοι κάτι έχουν να περιμένουν. Μια απόφαση στα χαρτιά. Ο Πανιώνιος κι ο Ηρακλής στο ποδόσφαιρο, ο Ηλυσιακός κι η ΑΕΚ στο μπάσκετ και δεν ξέρω πόσοι ακόμα.

Άλλα γίνονται στα γήπεδα, άλλα προκύπτουν. Κι αναρωτιέμαι: γιατί έπαιζαν, ρε παλικάρια, οι επαγγελματίες παίκτες του Ηρακλή (ή του Ηλυσιακού), για παράδειγμα, στο πρωτάθλημα; Γιατί τους αφήσατε να παιδεύονται; Και ποιος θα τους πληρώσει τώρα τα σπασμένα και τα χαμένα από μισθούς και πριμ, αν πέσουν (στα χαρτιά) ενώ έχουν σωθεί (στο γήπεδο);

Τι φταίνε οι παίκτες αν ως διοργανώτριες αρχές, επιτροπές και κράτος είστε ανίκανοι και δεν μπορείτε να μοιράσετε δυο γαϊδουριών άχυρο, ώστε να ξέρετε ποιοι έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο πρωτάθλημα και ποιοι όχι, ποιοι χρωστάνε, ποιοι είναι μπαταχτσήδες, ποιοι ανήκουν στις τρίχες (που πρέπει να πεταχτούν από το ζυμάρι) και ποιοι στο ζυμάρι (που δεν γουστάρει τις τρίχες);

Ξέρω… Φταίνε κι αυτοί ό,τι (και όσο) φταίνε οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, ό,τι φταίει όλος ο κοσμάκης που παλεύει να τη βγάλει καθαρή σήμερα κι αύριο βλέπουμε.

Αμ, δεν βλέπουμε...

Μέχρι να δούμε (φως, άσπρη μέρα, βάλτε ό,τι σας φωτίσει), εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ. Το θέμα είναι από τα συνήθη «δύσκολα», που συνοδεύονται από άσχετες φωτογραφίες για να χαίρεται το μάτι αφού δεν χαίρεται η ψυχή. Σόρι για τη Μόνικα, τέλος πάντων...