Τα μπουρδέλα και τα μοντέλα

Τέρμα στου Ρέντη, τέρμα στο «Μελίνα Μερκούρη», τέρμα στο πρωτάθλημα, τέρμα στους τελικούς, τέρμα στα ψέματα, τέρμα στο όνειρο, τέρμα στο βόλεϊ του Ολυμπιακού όπως το ξέρατε κι ας κατέκτησε το 25ο (απορώ αν υπάρχουν κάπου μαζεμένα τα υπόλοιπα 24).
Η αποψινή βραδιά ήταν ο τελευταίος σταθμός μιας ολόκληρης εποχής αλλά και μιας ομάδας που έγραψε Ιστορία, όχι μόνο γιατί χάρισε στον Ολυμπιακό το πρώτο του «τρεμπλ», αλλά γιατί ο Γιάννης Καλμαζίδης πάγωσε τον χρόνο και έμεινε ψηλά στον αέρα. Μόνιμα στην κορυφή, στερεωμένος καλά από τα pixels της φωτογραφίας. Ψηλά, στην κορυφή μαζί με τους συνεργάτες του και φυσικά τους παίκτες του. Όλοι μαζί απέδειξαν πως η δύναμη της ψυχής και ο αγωνιστικός εγωισμός είναι τα πιο ακριβά συμβόλαια, άμεσα πληρωτέα, δεν τα επηρεάζει ποτέ καμία οικονομική κρίση και είναι πιο ψηλά απ΄όλους.
Τελικά, στην Ελλάδα δεν ευημερούν μόνο τα μπουρδέλα, όπως δήλωσε ο Δώνης, αλλά και μια γενιά αθλητών μοντέλων που αρνούνται πεισματικά να υποκύψουν πριν δώσουν και την τελευταία τους μάχη. Αυτοί είναι το παράδειγμα κι αυτοί πρέπει να στηριχτούν απ΄όλους αυτούς που κλαίνε για το κατάντημα του ελληνικού αθλητισμού.
Ο Ολυμπιακός για δεύτερη φορά στην ιστορία του (η πρώτη ήταν τη σεζόν 2000-01) κατέκτησε το πρωτάθλημα με 3-0 νίκες στους τελικούς αλλά και αήττητος σε όλη τη σειρά των πλέι οφ. Αυτό το έχει πετύχει και ο Ηρακλής τη σεζόν 2004-05.
Στις 8 Φεβρουαρίου στο άρθρο μας «μάθαμε τους πρωταθλητές» είχαμε προβλέψει πως ο Ολυμπιακός δεν έχει αντίπαλο στους άνδρες και ο Παναθηναϊκός στις γυναίκες. Εκείνη η ομάδα που βλέπαμε αμέσως μετά τις αλλαγές του Ιανουαρίου έδειχνε τη δυναμική της. Ακόμα και τότε, όμως, δεν φανταζόμασταν πως η ομάδα του Ολυμπιακού θα έβγαζε τόση πολλή ενέργεια και δύναμη και μάλιστα προς το τέλος της σεζόν. Σαν να ήθελαν να αποδείξουν πολλά, σαν να ήθελαν να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα και να φύγουν μακριά...
Ο Ηρακλής στην κυριολεξία σκόρπισε. Φάνηκε πολύ μικρός στη σειρά των τελικών και οι συγκρίσεις παίκτη-παίκτη, θέση-θέση ήταν συντριπτικές. Όπως είπε και ο Άντερς Κρίστιανσον «ο Ολυμπιακός έδειξε προετοιμασμένος και ο Ηρακλής δεν είχε πλάνο». Δυστυχώς για τον Ηρακλή, τον Φρέντι Μπρουκς και τους παίκτες του, η διαφορά ήταν πιο μεγάλη από ποτέ μέσα στη σεζόν κι αν κανείς επιχειρήσει να κάνει σύγκριση, η εικόνα που έδειξε ο Παναθηναϊκός στους ημιτελικούς ήταν καλύτερη απ΄ ό,τι αυτή του Ηρακλή στους τελικούς. Δεν περίμενα κάτι καλύτερο αφού η ομάδα εκτός από πλάνο έδειξε και απροετοίμαστη αγωνιστικά και ψυχολογικά για αυτές τις αναμετρήσεις. Δεν το πίστεψε και πάλι καλά που πήρε και το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ.
Ο Γιάννης Καλμαζίδης ήταν χωρίς αμφιβολία ο προπονητής της σεζόν κι έκανε και την απογείωση της σεζόν μέσα από τα χέρια των παικτών του. Με πλάγια περιστροφή είδε τον κόσμο από άλλο... μάτι κι όπως φαίνεται και στη φωτογραφία θα ήθελε να παραμείνει για πάντα εκεί ψηλά.
Για δεύτερη χρονιά ξεκίνησε από τη δεύτερη θέση του πάγκου, ανέλαβε πρώτος και οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κορυφή. Πέρασε από πολλές παγίδες και μεγάλες δυσκολίες, αλλά άντεξε σε μια θέση την οποία πολύ πιο έμπειροι προκάτοχοί του έχουν χαρακτηρίσει «ηλεκτρική καρέκλα».
Οι επιλογές του ήταν οι σωστές, το κοουτσάρισμά του ξεχωριστό, αλλά και στα δύσκολα ενέπνευσε τους αθλητές. Διαχειρίστηκε άψογα τις κρίσεις. Η ομάδα του έδειξε πιο φρέσκια σε μια περίοδο που ακολούθησε του Πάσχα αλλά και των κινητοποιήσεων των παικτών λόγω των οικονομικών προβλημάτων. Στάθηκε κοντά στα προβλήματα των παικτών, είχε τον έλεγχο των αποδυτηρίων αλλά και του πάγκου. Κέρδισε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη τους γιατί έγινε ένας από αυτούς, βίωσε τα ίδια προβλήματα, τον ίδιο πόνο και την ίδια αγωνία. Αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας τού ανήκει, όπως ανήκει και σε όλους τους συνεργάτες του, τον β΄ προπονητή Σπύρο Σαραντίτη, τον γυμναστή Κυριάκο Μουντεσίδη, τον φροντιστή Σπύρο Μπλέτσα, τον στατιστικολόγο Μάκη Μαργαρίτη, τον φροντιστή Σπύρο Μπλέτσα. Όλοι τους από επαγγελματίες άφησαν τα πάντα, σπίτι και οικογένεια, για να στηρίξουν την προσπάθεια των παιδιών.
Όταν άρχισε ο τρίτος τελικός με είχε πιάσει μια μελαγχολία. Άδειο γήπεδο, κακή ψυχολογία, αρνητική ενέργεια γενικά. Με εξαίρεση το 2ο σετ, το υπόλοιπο ματς είχε διαδικαστικό χαρακτήρα. Θύμισε αγώνα για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Σκέφτηκα τα παιδιά του Ολυμπιακού πως θα τους άξιζε τουλάχιστον ένα χειροκρότημα. Τελικά το είχαν. Οι πιστοί του Ολυμπιακού προσήλθαν. Μου θύμισε τους καλούς... Χριστιανούς που πηγαίνουν στην εκκλησία 12 παρά δέκα για την Ανάσταση. Πέφτουν τα βεγγαλικά, πλακώνονται στα φιλιά και μετά στο σπίτι για τη μαγειρίτσα.
Αυτό ζητούν και οι παίκτες του Ολυμπιακού. Μια καλή μαγειρίτσα και μια πραγματική Ανάσταση, αλλά πολύ φοβάμαι πως και αυτό το ωραίο φινάλε στου Ρέντη θα είναι εικονική πραγματικότητα. «Φάτε παντεσπάνι», είχε πει η Αντουανέτα στους εξεγερμένους Γάλλους που δεν είχαν ούτε ψίχουλο για να ησυχάσουν την πείνα τους. Έτσι και τώρα, φάτε καπνό... Τόσοι... πυρσοί άναψαν στο «Μελίνα Μερκούρη».
Μία σαμπάνια ξεχασμένη κι αυτή δεν άνοιγε η ρημάδα. Είχε στεγνώσει ο φελλός και κλήθηκε ο Μπλέτσας να «καθαρίσει». Πρέπει να ήταν από παλιά σοδειά και να ξεχάστηκε. Έτσι, όλοι άρχισαν το ράντισμα με νεράκι που για κάποιες άλλες ομάδες κάπου, κάποτε ήταν πολυτέλεια. Κι, όμως, από νερό στον Ολυμπιακό δεν υπήρχε πρόβλημα. Όλη τη σεζόν έρεε άφθονο. Ήταν και το μόνο που συντήρησε τους πρωταθλητές. Με νερό και αλάτι την έβγαλαν, με δανεικά και υποσχέσεις.
Έτσι και ο Τζούριτς αφού είδε πως με τους τίτλους, τα τρεμπλ και τα πρωταθλήματα δεν γίνεται τίποτα, ανέβηκε πάνω στη γραμματεία και πήρε το μικρόφωνο. Έσκασε το παλικάρι. Τον πόνο του ήθελε να πει αλλά όταν «πάγωσε» όλο το γήπεδο βλέποντάς τον πάνω στο τραπέζι με το μικρόφωνο, το γύρισε «είμαστε πρωταθλητές». Τι μπορεί να περιμένει ο Τζούριτς από τον σημερινό Ολυμπιακό; Πέρασε μια σεζόν με δανεικά, οι βίζες των μελών της οικογένειάς του είχαν λήξει, η αδελφή του μπήκε στο χειρουργείο για τον Ολυμπιακό και ο Ολυμπιακός δεν την πήρε μαζί του στη Σάμο για τον τελικό του Κυπέλλου. Ο ένας δάνειζε στον άλλο. Σε κάποιον παίκτη δόθηκαν 300 ευρώ και σε κάποιον άλλον τα... μισά που τα παραχώρησε σε μέλος της ομάδας που τα είχε ανάγκη. Ο Φιλίποφ εξαγόρασε την ελληνοποίησή του για να παίξει ως Έλληνας, ο Ντεσπέιν αναπώλησε τη... χλίδη της Κούβας.
Οι ξένοι παίκτες ποντάρουν πως κάποτε θα πάρουν τα χρήματά τους εφόσον βέβαια κάνουν προσφυγή, εφόσον εκδικαστεί, εφόσον τελεσιδικήσει κι εφόσον βρεθεί και κάποιος για να τους πληρώσει.
Όλοι κάνουν εκκλήσεις και δεήσεις, αφήνουν αιχμές και υπονοούμενα, αλλά το πιο τραγικό είναι πως δεν υπάρχει κανείς για να μπορεί να βοηθήσει...
Η αποψινή βραδιά έχω την εντύπωση πως είναι και η τελευταία της... καλής εποχής. Το πάρτι του πρώτου ορόφου του επαγγελματικού βόλεϊ έλαβε τέλος.
Κάθε χρόνο κατεβαίνουμε κι έναν όροφο. Πέρυσι έφυγε ο Μίλκοβιτς και ο Αγκάμεζ. Ο Ντεσπέιν με τον Τζούριτς πείτε πως έχουν φύγει και μοιραία θα κατέβουμε στο ισόγειο. Μετά είναι το υπόγειο και τα γκαράζ. Έχει πολύ πράγμα κάτω και κάντε το σταυρό σας να μην κατέβουμε ποτέ, κάντε μια ευχή να αντέξει η νέα γενιά και να έχει υπομονή, διότι πολύ δύσκολα θα μπορέσουμε να βγούμε και πάλι στον καθαρό αέρα. Μέχρι τότε κρατάμε τα καλά, θυμόμαστε τα παλιά και ελπίζουμε σε έναν καλύτερο... Μάη.