Κι όμως γύριζε, αλλά…

Στο προηγούμενο μπλοκ είχαμε αναφέρει ότι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να είχε γυρίσει την σειρά με τον Παναθηναϊκό, εάν στο παρκέ εμφανιζόταν ο κανονικός Ολυμπιακός. Στο ΣΕΦ στο τρίτο και εν τέλει τελευταίο ματς της σειράς, οι «ερυθρόλευκοι» παρουσιάστηκαν σαφώς καλύτεροι, από τα δύο προηγούμενα παιχνίδια, ωστόσο και πάλι βρισκόντουσαν με την πλάτη στον τοίχο.

Κι αυτή η ομάδα που έχει μετατρέψει τις ανατροπές σε ψωμοτύρι, αυτή η ομάδα που είχε έναν ξεχωριστό τρόπο να γυρνάει από την… κόλαση, είχε μπροστά της ενάμιση λεπτό για να πάρει τη νίκη και να επιστρέψει από το -4 που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή.

Χρόνος μεγάλος για παιχνίδι μπάσκετ, διαφορά που δεν σε φόβιζε. Ωστόσο εκεί που θα βλέπαμε, εάν ο Σπανούλης και οι υπόλοιποι μάγκες που μας έχουν κάνει περήφανους και μας έχουν γεμίσει με χαρά δύο σερί χρονιές, θα μπορούσαν να προσθέσουν μία ακόμα ανατροπή στο παλμαρέ τους, ήρθαν κάτι… καλόπαιδα να αποφασίσουν διαφορετικά.

Και πραγματικά είναι να απορεί πια κανείς με αυτούς. Ακόμα και χίλια δίκια να είχαν, δεν είναι τρόπος αυτός για να προστατέψεις την αγαπημένη σου ομάδα. Ωστόσο στο λιγοστό μυαλό που τους έχει απομείνει στο κεφάλι, το πάθος και το μίσος για τον αιώνιο αντίπαλο, είναι εν τέλει μεγαλύτερο και από την αγάπη για τον Ολυμπιακό. Γιατί δε νομίζω, ότι τους ενδιαφέρει ο Ολυμπιακός. Τους ενδιαφέρει περισσότερο να κρεμάσουν ένα πανό για το ποιος τρέχει καλύτερα στα στενά της Αθήνας, του Πειραιά, της Ελλάδας. Να απαντήσουν στους απέναντι, που στην προηγούμενή τους… επικοινωνία, είχαν αναφέρει αυτοί τις δικές τους «νίκες».

Από τα 15 μου και μέχρι τα 19 μου, όταν ξεκίνησα την δημοσιογραφία στο ΦΩΣ, είχα περάσει και εγώ από τα μονοπάτια των οργανωμένων. Αλλά τότε, ήταν άλλα χρόνια και ίσως τότε εμείς να βλέπαμε διαφορετικά τα πράγματα.

Και εκδρομή στη Θεσσαλονίκη είχα πάει (με άλλους 500, γιατί τότε ήταν τα δύσκολα χρόνια στο ποδόσφαιρο) και στον Τάφο του Ινδού σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό (για την ιστορία είχε κερδίσει ο Ολυμπιακός με 84-81). Ναι σε αυτή την κλούβα, με οπαδούς και των δύο ομάδων έγινε ο αγώνας, ολοκληρώθηκε και δεν θυμάμαι να «παίζαμε» σκοποβολή με τους αντίπαλους, ούτε να σκάνε στο γήπεδο φωτοβολίδες και βαρελότα. Και μην νομίζετε ότι τότε δεν υπήρχε ένταση και μίσος. Αλλά όλα είχαν ένα όριο, κάτι που πια δεν υπάρχει… Τώρα γίνεται διαγωνισμός… μαγκιάς, για το ποιος θα μπορέσει να μετατρέψει καλύτερα το γήπεδο σε εμπόλεμη ζώνη.

Και αφού το ματς διεκόπη, αλλά θα μπορούσε να είχε συνεχιστεί χωρίς θεατές, πάλι δεν μάθαμε αν ο Ολυμπιακός θα γυρνούσε το παιχνίδι και τη σειρά. Γιατί κάποιοι άλλοι, δεν έβγαιναν από το ΣΕΦ με τίποτα. Και έτσι ποτέ δεν μάθαμε το τι θα γινόταν; Ίσως πάντως, καλύτερα που δεν συνεχίστηκε ο τελικός. Γιατί εάν ο Ολυμπιακός γυρνούσε το ματς, τα αντίποινα θα ήταν μεγάλα και το πολεμικό σκηνικό θα είχε μεταφερθεί στην αντίπαλη πλευρά…

Υ.Γ. Μπορεί κανείς μας να μην περίμενε σκούπισμα, μπορεί να υπάρχει πίκρα για το τελικό αποτέλεσμα, ωστόσο Respect σε αυτή την ομάδα, όπως είχε πει και ο Λημνιάτης στην μετάδοση στην Κωνσταντινούπολη. Και ας ελπίσουμε, να μην την διαλύσουμε επειδή δεν κατακτήθηκε ένα πρωτάθλημα.