Μια φορά κι έναν καιρό έκανα πολύ σκι. Πάρα πολύ σκι! Από τα 13 ως τα 23 μου, πήγαινα στο Σέλι, στο Καϊμάκτσαλαν και -στην τρέλα επάνω- στη Βασιλίτσα σχεδόν κάθε εβδομάδα. Και μετά; Μετά, η σχολική και η φοιτητική ζωή τελείωσαν, η μετακόμιση στην Αθήνα ήταν «καταλυτική», ενώ η Αράχοβα δεν με ενθουσίασε ποτέ κι έτσι το «πάμε για σκι το Σάββατο!» μετατράπηκε στο «θυμάσαι ένα Σάββατο, πριν 5 χρόνια που κάναμε 2 "κατεβασιές" στα Καλάβρυττα;».

Όλα - τα άσχημα- έχουν ευτυχώς ένα τέλος κι έτσι, λίγο πριν τελειώσει το 2015, και με το δελτίο χιονιού να δείχνει... λευκές πίστες σε αρκετά από τα χιονοδρομικά κέντρα της χώρας, πήραν τον κολλητό μου και αποφασίσαμε να οργανώσουμε ένα μαγικό 2ήμερο! Σκι εγώ, snowoboard αυτός και... έλκηθρο οι σύζυγοί μας.

Υπήρχε ένα -μικρό, αλλά ευτυχώς όχι άλυτο- πρόβλημα, βέβαια! Τα παλιά ρούχα μας του σκι ήταν κάπου χαμένα από μετακόμιση σε μετακόμιση (αυτός είναι ένας εύσχημος τρόπος να λες ότι... παχύναμε), ενώ τα κορίτσια μας έχουν τόσο σχέση με τα σπορ του βουνού όση και ο Μέσι με το μπάσκετ. Κοινώς, από μακριά κι αγαπημένοι...

Κάπου εδώ, προέκυψε στη ζωή μας η INTERSPORT! Με μια πρόχειρη ματιά, χρειαζόμουν ισοθερμικές κάλτσες και ζιβάγκο, παντελόνι, φλις, μπουφάν, γάντια και μάσκα, καθώς το μόνο που βρήκα από τον (αρχαιολογικό) «εξοπλισμό» μου ήταν ένας τρομερός σκούφος με έναν κόκορα, που... τον παλιό καλό καιρό αποτελούσε το σήμα κατατεθέν της παρουσίας μου στα βουνά.

Ο κουμπάρος μου ήταν... λιγότερο απαιτητικός. Ήθελε μόνο: παντελόνι, γάντια ισοθερμικά, γάντια του σκι (νομίζω, ότι με τα γάντια που τελικά πήρε θα μπορούσε να αλλάξει και λάστιχο αυτοκινήτου σε νταλίκα στην Αλάσκα) και διάλεξε ένα μπουφάν, με τόσο έντονο χρώμα, που λογικά σε περίπτωση ομίχλης, που καλύψει όλη την Ελλάδα, θα είναι ο μοναδικός ορατός άνθρωπος από φεγγάρι.

Και οι κοπέλες; Εκεί συνήθως αρχίζει η πονεμένη ιστορία, αλλά το εξειδικευμένο προσωπικό στα INTERSPORT ήταν αποφασισμένο να... μας βρει λύσεις! Τα κορίτσια δεν ήξεραν σκι, δεν ήξεραν ούτε snowboard, αλλά ήταν έτοιμες να ψωνίσουν σαν να... ετοιμάζονταν να «οργώσουν» τις Άλπεις! Και χάρη στις συμβουλές μιας πωλήτριας -μεγάλο πράγμα να συμφωνούν οι γυναίκες μεταξύ τους...- τα κατάφεραν περίφημα!

Είναι πολύ σημαντικό όταν πας για ψώνια -είτε πρόκειται για ρούχα του σκι, είτε για... αυτοκίνητο- να βλέπεις ανθρώπους που είναι εκεί για να σε βοηθήσουν, που θέλουν να αγοράσεις αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι και όχι να σου πουλήσουν τα πάντα και όλα αυτά -γιατί έχουμε και γιορτές- να το κάνουν με το χαμόγελο!

Καλές γιορτές, υγεία, ευτυχία και... τα λέμε στο βουνό!

Υγ: Ναι, αυτός ο αστείος τύπος με το μπουφάν - ουράνιο τόξο και τον πράσινο σκούφο είναι ο κουμπάρος μου. Λίγο περίεργο γούστο, αλλά... κάνει εκπληκτικό snowboard!

Υπογράφει ένας... δεινός σκιέρ -και δημοσιογράφος- που θυμήθηκε στα 35 ότι «σαν το σκι δεν έχει».