Ποιος... Γιάννης (Αντετοκούμπο);

Σύμφωνα με το παλιό δημοσιογραφικό στερεότυπο, η είδηση ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο μετακομίζει στη Σαραγόσα, όπου θα περάσει τα επόμενα τέσσερα χρόνια της ζωής του κατέπεσε ως κεραυνός εν αιθρία! Αλλά, διάβολε, για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ του Ζωγράφου και του πρωταθλήματος της Α2, αυτή ήταν απλώς μια φυσιολογική, σχεδόν νομοτελειακή, εξέλιξη...

Αναζήτησα ενδελεχώς τι (μπορεί να) σημαίνει Αhdehtohkoompoh στη διάλεκτο Yoruba, η οποία ομιλείται στη Νιγηρία, απ' όπου κατάγεται. Γιος (πολιτικών) προσφύγων, ο Γιάννης προφανώς θα ήθελε να επιβεβαιώσει το νόημα του επωνύμου του και να κουβαλήσει "την τιμή πέρα από τις θάλασσες"! Προς το παρόν την κουβαλάει γύρω από τον... Κηφισό (ως μέλος του ισόβαθμου με τη Νέα Κηφισιά στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος της Α2, Φιλαθλητικού) κι από το καλοκαίρι θα την κάνει βόλτα και στη Μεσόγειο...

Πλάκα-πλάκα (και για να επικαλεστώ την περίφημη δήλωση του Λεμπρόν Τζέιμς, στις 8 Ιουλίου του 2010, μέρα του περιβόητου "decision") θα μπορούσε και ο Γιάννης τις προάλλες να πει περίπου το ίδιο: "Τaking my talents to rio Ebro"! Εβρος (σε ελληνική απόδοση) είναι ο ποταμός που διατρέχει τη Σαραγόσα και προς αυτόν θα ρεμβάζει λίαν συντόμως ο 18χρονος παίκτης του Φιλαθλητικού!

Για να μην προκληθεί σύγχυση, σε σχέση με την εισαγωγή -και περισσότερο για τους αμύητους περί το ζήτημα- ο ύψους 2.06 γκαρντ (παρακαλώ) Γιάννης Αντετοκούμπου είναι ο μικρότερος αδερφός του εικοσάχρονου Θανάση Αντετοκούμπου, ο οποίος επίσης αγωνίζεται στον Φιλαθλητικό και μάλιστα υπερέχει από στατιστικής πλευράς. Μέχρι στιγμής ο Γιάννης που προφανώς για κάποιον ξεχωριστό λόγο κίνησε το ενδιαφέρον της Σαραγόσα, παίζει περίπου 15 λεπτά σε κάθε αγώνα του πρωταθλήματος της Α2 και σκοράρει 7.5 πόντους κατά μέσο όρο.

Πάμε τώρα στο μείζον ζήτημα, που είναι και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο: τα τζιμάνια του ελληνικού μπάσκετ ήξεραν τον λεγάμενο ή τον έμαθαν την περασμένη Τρίτη, που διάβασαν στις εφημερίδες περί της συμφωνίας του Φιλαθλητικού με τη Σαραγόσα; Θέλω να πιστεύω πώς ήδη τον γνώριζαν (άλλωστε εάν δεν κάνω λάθος, το περασμένο καλοκαίρι ακούστηκε το όνομα του στα πέριξ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού) απλώς δεν κινήθηκαν εγκαίρως και καταλλήλως, όπως το έπραξε η ισπανική ομάδα. Εάν όμως διανοηθώ ότι είτε αγνοούσαν την ύπαρξη του (λες και παίζει στη Δ' ΕΣΚΑ ή σε κανένα χωριό που δεν το 'χει ο χάρτης), είτε δεν τους γέμισε το μάτι, τότε θα... πηδηχτώ από το παράθυρο που έλεγε και μια ψυχή!

Εδώ οφείλω να ανατρέξω στο παρελθόν για να αυτοσαρκασθώ, αλλά και να σαρκάσω την άγνοια που συχνά μας κυριεύει ως (μπασκετικό) έθνος και την εξ αυτής απορρέουσα αδυναμία μας να προλάβουμε τις εξελίξεις. Σύμφωνοι, δεν είμαστε πάντοτε οι ουραγοί της, αλλά τις περισσότερες φορές οι άλλοι μας προλαβαίνουν και μας βάζουν τα γυαλιά.

Προς επίρρωσιν τούτου, θα καταθέσω δυο προσωπικές μαρτυρίες που τις βίωσα στο πετσί μου και -για να πω την αμαρτία μου-ένιωσα σαν τον κερατά, που το μαθαίνει τελευταίος...

Την πρώτη τέτοια έκπληξη την ένιωσα όταν κάποια μέρα πριν από 15 χρόνια μου τηλεφώνησε ένας Γάλλος συνάδελφος από την εφημερίδα "L' Equipe" και με ρώτησε εάν όντως ο Αντώνης Φώτσης είναι τόσο καλός παίκτης, όσο ισχυρίζεται ο Πιερ Σεγιάν! Ο... ισόβιος και εμβληματικός πρόεδρος της Πο Ορτέζ όχι μονάχα είχε ανακαλύψει τον 16χρονο τότε φόργουορντ, αλλά φρόντισε κιόλας να έλθει στην Αθήνα, να τον παρακολουθήσει σε έναν αγώνα του Ηλυσιακού στο εφηβικό πρωτάθλημα και να επιδιώξει τη μεταγραφή του. Εντέλει ο "Μπάτμαν" δεν υπέκυψε στον πειρασμό και το επόμενο καλοκαίρι μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό, οπότε μάθαμε κι εμείς οι καψεροί πόσο ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος ήταν ο πιτσιρικάς που τον είχαμε ακουστά απλώς ως γιο του Βαγγέλη Φώτση!

Μερικούς μήνες αργότερα ...έφαγα πάλι μια μεγάλη ήττα, που λένε! Βρισκόμουν στο Τρεβίζο για να μεταδώσω τηλεοπτικώς τον αγώνα των ομίλων του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης ανάμεσα στην Μπενετόν Τρεβίζο και στον ΠΑΟΚ και στην ανάπαυλα που βγήκα από το PalaVerde για τσιγάρο με πλησίασε ο Αμερικανός ατζέντης Κένι Γκραντ, τον οποίο γνώριζα από το 1983, όταν τον συνάντησα στη Λιμόζ ως παίκτη της εθνικής ομάδας της Σουηδίας. Ήρθε τρέχοντας και μπήκε στο ψητό : "Θέλω τη γνώμη σου για τον "Baby Shaq" του Ηρακλή" μου είπε και έμεινα να τον κοιτάζω σαν χάνος! Ομολόγησα την παντελή άγνοια μου περί του θέματος, έβαλε τα γέλια και μου είπε: "Δεν τον ξέρεις; Ε, δεν θα αργήσει η ώρα που θα τον μάθει όλος ο κόσμος"!

Την άλλη μέρα το απόγευμα που γύρισα στην Αθήνα ρώτησα κι έμαθα! Τηλεφώνησα σε έναν δυο φίλους μου στη Θεσσαλονίκη και μου είπαν ότι όντως ο Ηρακλής είχε στην εφηβική ομάδα του έναν... υπερφυσικό μπέμπη που ο μπαμπάς του είναι από την Καβάλα και η μαμά του από το Καμερούν και προερχόταν από τον Ηρακλή Καβάλας. Τον έλεγαν Σοφοκλή Σχορτσανίτη και τον φώναζαν χαϊδευτικά "Baby Shaq", όπως ακριβώς μου το είχε πει ο Γκραντ, το προηγούμενο βράδυ στο Τρεβίζο..

Ο Σοφοκλής ντεμπουτάρισε στην Α1 τη σεζόν 2000-01 με προπονητή τον Ηλία Αρμένη και δώδεκα χρόνια αργότερα έρχεται η σειρά του Γιάννη Αντετοκούμπο να μας αφήσει ξερούς! Βασικά αυτή που μας ξέρανε είναι η Σαραγόσα, η οποία τον ανακάλυψε και έσπευσε να τον καπαρώσει για την επόμενη τετραετία κι ελπίζω ότι δεν θα τον καπαρώσει και η εθνική Ισπανίας, όπως συνέβη με τον Ιμπάκα!

Το γράφω αυτό διότι (όπως ανέλυσε διεξοδικά σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του ο Δημήτρης Χρυσάνθης στον "Ελεύθερο Τύπο") ο Θανάσης και ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι μετέωροι εξαιτίας ενός γραφειοκρατικού προβλήματος, που έχει να κάνει με τη μη δήλωση της γέννησης τους στη Νιγηριανή πρεσβεία της Αθήνας. Ως εκ τούτου, τα δυο παιδιά δεν έχουν καμιά ιθαγένεια, παρά μόνο την ελληνική μπασκετική υπηκοότητα, επί τη βάσει της οποίας μπορούν να αγωνίζονται στο πρωτάθλημα. Μάλιστα εσχάτως ο Γιάννης καλείται στην εθνική νέων, ώστε να δημιουργηθεί τετελεσμένο γεγονός, για τον φόβο των Ιουδαίων ή μάλλον των... Ισπανών! Για να συμβεί αυτό, όμως, πρέπει να παίξει σε επίσημο ματς με την εθνική ομάδα, ενώ τα δυο παιδιά περιμένουν εδώ και ενάμιση χρόνο να λάβουν την ελληνική ιθαγένεια, αλλά έπεσαν στην περίπτωση της γραφειοκρατίας και του νομικού κενού που υπάρχει.

Παρεμπιπτόντως το (πολύ χειρότερο, εκείνη την εποχή) γραφειοκρατικό τέρας δεν είχε επιτρέψει να χορηγηθεί πριν από τριάντα χρόνια η ελληνική ιθαγένεια στον Ρόνι Σεϊκέλι, που αμέσως τον άρπαξαν οι Αμερικανοί μέσω του πανεπιστημίου του Σίρακιουζ, τον έκαναν δικό τους και μάλιστα τον εμφάνισαν στην εθνική ομάδα τους πίσω από τον "Ναύαρχο" Ντέηβιντ Ρόμπινσον στο Μουντομπάσκετ του 1986!