Η λεπτή γραμμή ήταν κατακόκκινη!

Τις προάλλες στο Αλεξάνδρειο ο Χάρης Γιαννόπουλος (ο οποίος παρεμπιπτόντως ανήκει επίσης στο club των διπλών πρακτόρων του σημερινού ματς, εκτός από τον Σπανούλη, τον Περπέρογλου, τον Σχορτσανίτη και τον Ξανθόπουλο) είχε συμπυκνώσει την ουσία του ντέρμπι σε μια σωστή κουβέντα: "Το αν είσαι έτοιμος να νικήσεις τον Ολυμπιακό μοιάζει με μια λεπτή γραμμή, που θα φανεί στο γήπεδο. Αν έχεις τα κότσια και κάνεις αυτό που πει ο προπονητής, μπορείς να τα καταφέρεις... "

Δεν ξέρω τι είπε από πριν και σε όλα τα τάιμ άουτ ο προπονητής (Πεδουλάκης) και τι απ' όλα αυτά έπραξαν οι παίκτες, αλλά στην παρούσα φάση η γραμμή φάνηκε πιο χοντρή, απ' όσο την περίμενε και την είχε περιγράψει ο Γιαννόπουλος. Πιο χοντρή και κατακόκκινη, διότι στο τέλος της ημέρας και σε πείσμα της αντεπίθεσης του Παναθηναϊκού και του (όποιου) κινδύνου διέτρεξε ο Ολυμπιακός, η πλάστιγγα έκλινε υπέρ της καλύτερης ομάδας, η οποία μάλιστα αρχίζει να παρουσιάζει τα απολεσθέντα πλεονεκτήματα του αιωνίου αντιπάλου της: την κυριαρχική νοοτροπία, την αυτοπεποίθηση, τον χαρακτήρα και-σε επίπεδο αγωνιστικής συμπεριφοράς και τακτικής-την σωστή και έγκαιρη ανάγνωση των φάσεων, τον υπερτονισμό των πλεονεκτημάτων του και το καμουφλάρισμα των αδυναμιών του με κυριότερο το παιχνίδι με πλάτη από τα πεντάρια και τα τεσσάρια του...

Πιθανότατα η ετυμηγορία καταλήγει στο ότι το 60-64 κολακεύει τους "πράσινους", στο ρόλο του κυνηγού και αδικεί τους "κόκκινους" με την ιδιότητα του θηράματος. Ούτως ή άλλως, όπως λένε και οι Αμερικανοί σε τέτοιες περιπτώσεις, ο Ολυμπιακός είναι "the team to beat" και υπ' αυτή την έννοια το γεγονός ότι μετά από δύο χρόνια (και μάλιστα με παρεμφερές σκορ, τότε 61-65 με το ρίσκο του Ντούντα να κρατήσει τον ψηλό μέσα στην άμυνα κόντρα στα pick n' roll και με κορυφαίο τον Νεστέροβιτς) άλωσε το ΟΑΚΑ, του δίνει α priori και μάλιστα από πολύ νωρίς τον πρώτο λόγο ενόψει των τελικών των πλέι οφς...

Μετά το στραπάτσο στην Πόλη, ο Ολυμπιακός ξαναβρήκε το (χαμένο) αμυντικό ελιξίριο του και στάθηκε όρθιος. Στον αντίποδα ο Παναθηναϊκός παραμένει μια... αφηρημένη και συγκεχυμένη ομάδα κι αυτός είναι ένας μπελάς, που δεν (θα) αφήνει τον Πεδουλάκη να κοιμηθεί για κάμποσο καιρό ήσυχος: ενώ δηλαδή ο Μπαρτζώκας ανέλαβε μια ομάδα με ομοιογένεια, καλή χημεία, υψηλό φρόνημα και μεγάλο αυτοσεβασμό, για τον Αργύρη όλα αυτά είναι ζητούμενα. Η απόδειξη; Κόντρα στην Καντού έκανε 17 αλλαγές στο πρώτο ημίχρονο (συμπεριλαμβανομένης και της επιλογής του να αποσύρει σχεδόν ταυτόχρονα τον Διαμαντίδη και τον Ούκιτς), ενώ σήμερα, τουλάχιστον δυο φορές ενήργησε ως προπονητής κολεγιακής ομάδας μπάσκετ ή ομάδας γουότερ πόλο, κάνοντας τρεις αλλαγές μαζί!

Ο Μπαρτζώκας ξέρει τι να περιμένει από κάθε παίκτη του, ο Πεδουλάκης θέλει να το μάθει. Θέλει για παράδειγμα να μάθει εάν ο Λάσμε θα χάνει έξι ελεύθερες βολές προτού βάλει την έβδομη, εάν ο Ούκιτς θα συνεχίσει τους... Ναβαρισμούς, εάν ο Διαμαντίδης θα αρχίσει να παίρνει πάνω του το επιθετικό παιχνίδι με... χρονοκαθυστέρηση ή εάν ο Τσαρτσαρής (το δικό του παιδί) θα κάνει μαζεμένες μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δυο γκάφες!

Στην αντίπερα όχθη, τα ζητήματα του Ολυμπιακού αφορούν περισσότερο την κατανομή των δυνάμεων και των σχημάτων Ο Παπανικολάου και ο Περπέρογλου συνθέτουν (βάσει ατομικών ικανοτήτων και στιλ) μια μεγάλη πολυτέλεια στο "3", αλλά σήμερα συνέβη το εξής καταπληκτικό: ο Ολυμπιακός εκτόξευσε τη διαφορά στο 26-40, ερήμην του Στράτου και του Κώστα, παίζοντας με τρεις γκαρντ (Σπανούλης, Λο, Μάντζαρης). Πολυτέλεια ενδέχεται επίσης να είναι ο χρόνος συμμετοχής του Αντιτς (που χάρισε κιόλας βολές στον Παναθηναϊκό) έναντι του Πρίντεζη, τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός έχει στη θέση "4" τον άφαντο Πάνκο. Η (ο Μπαρτζώκας έχει να διαχειρισθεί) το γεγονός ότι ο διεθνής Μαυροειδής ουσιαστικά χρησιμοποιείται σε ρόλο κομπάρσου ή έστω κασκαντέρ, παρεμφερή με εκείνον που έπαιζε ο Γλυνιαδάκης...

Για τον Σπανούλη που σήμερα ήταν μια πραγματική ορχήστρα στο πρώτο ημίχρονο και μάλιστα ηχούσε στη διαπασών, δεν τίθεται ζήτημα: αυτός είναι ο αρχηγός, ο ηγέτης και ο αδιαμφισβήτητος "go-to-guy", άλλωστε ακόμη κι αν δεν βάζει άλλους 16 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο, μπορεί να κλέβει την μπάλα (από τον Τσαρτσαρή) στη φάση που επικύρωσε τη νίκη του Ολυμπιακού...

Πίσω στον Παναθηναϊκό: σε αντίθεση με τα προηγούμενα δυο ματς της Ευρωλίγκας, αυτή τη φορά ο ρόλος του Σχορτσανίτη ήταν υποβαθμισμένος, ωστόσο η τακτική που ακολούθησε ο Ολυμπιακός για να τον εξολοθρεύσει αποδείχτηκε πολύ πιο έξυπνη και κυρίως αποτελεσματική σε σχέση με τις επιλογές του Λάσο και του Τρινκιέρι. Τουλάχιστον δυο φορές η άμυνα του Ολυμπιακού (δίκην μπασκετικής προσαρμογής στο περιβόητο "κλουβί" των Ισπανών και του Μουρίνιο για την αντιμετώπιση του Μέσι) δίπλωσε πάνω του κατά τα τέσσερα πέμπτα της: ένα αδόκιμο και ιδιότυπο, πλην οφθαλμοφανές quadruple team (!) που δεν του επέτρεψε να σκοράρει ή να κερδίσει φάουλ με την ίδια συχνότητα που το έκανε εναντίον της Ρεάλ και της Καντού.

O Ολυμπιακός είχε από την αρχή υψηλά ποσοστά ευστοχίας, συγκέντρωση, αυτοματισμούς καλές αποστάσεις και σωστά διαβάσματα στην επίθεσή του, με αποτέλεσμα να μη χρειαστεί ούτε ένα επιθετικό ριμπάουντ, που (το πρώτο) έσκασε μύτη στη στατιστική του στο 21ο λεπτό! Ο Σπανούλης πήρε ανάσες και ξεκουράστηκε όντας στο γήπεδο, με την απολύτως δικαιολογημένη επιλογή του Μπαρτζώκα να δοθεί χώρος και χρόνος για σουτ στον Ξανθόπουλο, ενώ ο Παπανικολάου και ο Περπέρογλου σκόραραν εκ περιτροπής είτε με πρόσωπο, είτε με πλάτη.

Στο δεύτερο ημίχρονο κι ενώ ο Ολυμπιακός είχε ήδη προηγηθεί με διαφορά 14 πόντων, ο Παναθηναϊκός ο οποίος δεν είχε σημείο αναφοράς στην επίθεση και ήταν ευάλωτος στην άμυνα, έδειξε ότι έχει σφυγμό: εκμεταλλεύθηκε κάποιες ατζαμοσύνες του αντιπάλου του, κέρδισε φάουλ κι έβαλε βολές, αλλά όποτε πλησίαζε και φαινόταν απειλητικός, τότε ο Ολυμπιακός σήκωνε ως ανάχωμα και ως λάβαρο την αυτοπεποίθηση και την υπεροχή του, πλέον, σε ποιότητα, εναλλακτικές λύσεις και προσωπικότητα και απαντούσε ακαριαία: το 34-40 για παράδειγμα έγινε 34-48, το 51-56 μετατράπηκε σε 51-61, ενώ στο 57-61, μίλησε και υπήρξε αρκούντως εύγλωττος ο Παπανικολάου.

Θεωρώ ότι αυτή (2'.32'' πριν από τη λήξη) είναι η καθοριστικότερη φάση στο ενεργητικό του Ολυμπιακού, σε συνδυασμό με τη διπλή γκάφα του Τσαρτσαρή στο παθητικό του Παναθηναϊκού. Μάλιστα η φάση έχει και αξιοπερίεργο background, διότι όταν ο Παπανικολάου σηκώνεται από τα 6,75μ. έχει ήδη δει με την άκρη του ματιού του τον Περπέρογλου να κάθεται στην καρέκλα μπροστά στη γραμματεία και να ετοιμάζεται να του πάρει τη θέση! Σηκώνεται, στέλνει την μπάλα συστημένη στο καλάθι και αφιερώνει το καλάθι που -αν και πρώιμο- έμελλε να σφραγίσει την αναμέτρηση στον ανταγωνιστή του!

Το ουσιώδες της υπόθεσης είναι ότι η κρισιμότητα του καλαθιού που έβαλε ο Παπανικολάου δεν άλλαξε το σχέδιο του Μπαρτζώκα, που τον απέσυρε, για να τον επαναφέρει μετά από δυο φάσεις, αλλά τότε (στα 33'') είχε χάσει τον οίστρο του και αστόχησε στο τρίποντο...