Για την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, τον Ολυμπιακό της επόμενης περιόδου αλλά και τον... νέο Παναθηναϊκό, μίλησε ο αρχηγός των «ερυθρολεύκων» τονίζοντας πως νιώθει τέλεια στον Πειραιά.

Αναλυτικά όσα είπε ο Βασίλης Σπανούλης στο «ΦΩΣ»:

Ένα αλλιώτικο καλοκαίρι Ασυνήθιστο καλοκαίρι, ε;

«Καθίσαμε αρκετά, είναι αλήθεια. Και καθίσαμε γιατί αυτή τη φορά δεν υπήρχε δραστηριότητα. Σίγουρα προτιμούσαμε όλοι να έχουμε περάσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά έτσι είναι ο αθλητισμός. Αποτύχαμε και μέσα σε όλα τα αρνητικά, το θετικό είναι ότι καταφέραμε και ξεκουραστήκαμε».

Σε πείραξε;

«Ναι, είναι ύψιστη τιμή για κάθε αθλητή, άσχετα αν ήμουν τυχερός και έχω ήδη παίξει σε δυο Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκπροσωπούμε την πατρίδα, το κάνουμε με αγάπη, με υπερηφάνεια, υπάρχουν και παιδιά που δεν έχουν ζήσει Ολυμπιακούς Αγώνες. Κάναμε μια προσπάθεια χωρίς να έχουμε ξεκουραστεί από τη φουλ σεζόν που προερχόμασταν. Κάποιοι ήρθαν και πιο αργά, όπως τα παιδιά από την Ιταλία. Έγινε μια προσπάθεια, δεν μας βγήκε και σίγουρα όταν αποτυγχάνεις σε κάτι, σε ενοχλεί. Όμως οφείλεις να μαζέψεις τα κομμάτια σου, να δεις τι φταίει και να προχωρήσεις δυνατός».

Συνειδητοποίησες τι κάνατε τη σεζόν που έφυγε;

«Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτομαι και να συλλογίζομαι αυτό που λες. Πόσο τεράστια χρονιά κάναμε. Καταφέραμε έναν άθλο. Και με το πρωτάθλημα, αλλά περισσότερο με το ευρωπαϊκό που δεν το περίμενε κανείς. Ήταν κάτι που το επιζητούσε ο Ολυμπιακός 15 χρόνια. Και αν όχι το ευρωπαϊκό, σίγουρα να φτιάξει μια ομάδα με ισχυρό κορμό, να παίζει καλό μπάσκετ και να παρουσιάζει στο παρκέ την εικόνα που είχαμε. Για τον κόσμο ήταν αναπάντεχο. Για εμάς, από τη στιγμή που ήρθαν ο Λο και ο Ντόρσεϊ, καταλάβαμε πως αν δουλέψουμε και μείνουμε οικογένεια, θα πηγαίναμε καλά. Δεν πιστεύαμε πως θα πάρουμε το ευρωπαϊκό, όμως πιστεύαμε ότι θα είχαμε σωστή πορεία».

Τι σου έλεγε ο κόσμος τώρα στις διακοπές; Οι απλοί άνθρωποι εννοώ...

«Η αγάπη του κόσμου είναι τεράστια και πραγματικά φαίνεται ποιοι είναι οι Ολυμπιακοί. Και άλλων ομάδων όμως άνθρωποι μου έδιναν συγχαρητήρια. Ευτυχώς υπάρχει πολύς υγιής κόσμος, που καταλαβαίνει και νιώθει την προσπάθεια και την επιτυχία ενός σωματείου. Μου έδιναν συγχαρητήρια, έλεγαν μπράβο και αυτό για εμένα είναι τεράστια ανταμοιβή».

Για να γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω. πέρυσι τέτοιο καιρό, έτσι όπως άρχιζε η σεζόν και με όσα είχαν γίνει διοικητικά και μεταγραφικά, τι αισθανόσουν;

«Αυτό που έκανα ήταν πέρυσι τέτοια εποχή να μιλήσω με τον κόουτς και τη διοίκηση. Να δω τι γίνεται. Προσπάθησα να μείνω ήρεμος, να μη με κυριεύσει πανικός. Τα κατάφερα, συζήτησα μαζί τους και από τη στιγμή που με καθησύχασαν και μου έδωσαν να καταλάβω ότι θα είμαστε καλά, προσπάθησα να φτιάξω τον τραυματισμό μου, να μαζέψω τα κομμάτια μου και να είμαι έτοιμος για τη νέα χρονιά. Προερχόμουν από χειρουργείο. Ήξερα ότι την προηγούμενη σεζόν δεν πήγαμε καλά».

Ήταν τόσο δυνατό το πείσμα σου; Δεν σκέφτηκες στιγμή «πω πω έφυγα από τον Παναθηναϊκό, έπαιρνα τίτλους, μου τα έχωσαν και από πάνω, ήρθα εδώ και αυτοί διαλύονται»;

«Όχι, ποτέ δεν το είπα. Δεν αισθάνθηκα έτσι και ειλικρινά, Ούτε με τον εαυτό μου δεν το συζήτησα σε τέτοια βάση. Έχοντας πάρει την απόφαση να έρθω στον Ολυμπιακό, ήμουν σίγουρος. Τον πρώτο χρόνο δεν πετύχαμε τους στόχους μας: μείναμε εκτός φάιναλ φορ και χάσαμε το πρωτάθλημα. Ήθελα, λοιπόν, πάση θυσία να το πετύχουμε όλοι μαζί στη δεύτερη χρονιά μου. Να το κάνουμε όλοι μαζί. Συνεχώς αυτό γύριζε στο μυαλό μου. Αλλά να απογοητευτώ και να πω “γιατί το έκανα αυτό;”, όχι ποτέ!».

Πότε είδες φως στο τούνελ;

«Άργησα κάπως να δω, αλλά είδα όταν μίλησα με τον κόουτς και τη διοίκηση. Είπα “τι κάνουμε; θα ενισχυθούμε; Θα είμαστε δυνατοί; Μήπως πρέπει και εγώ να ψάξω κάτι άλλο; Εγώ θέλω τίτλους, πρωτάθλημα. Θα έχουμε τέτοια ομάδα;”. Από τη στιγμή που μου απάντησαν “ναι”, εγώ ησύχασα και ήξερα μέσα μου ότι οι πρόεδροι θα κάνουν το καλύτερο, ακόμη και με μείωση του μπάτζετ, για να πάει καλά η ομάδα».

Βασίλη, μπορεί μια ιστορία να αλλάξει τόσο πολύ με την προσθήκη δυο παικτών;

«Χωρίς να μειώνουμε την υπόλοιπη ομάδα, που έκανε φοβερή δουλειά, θεωρώ ότι ο Έισι και ο Τζόι βοήθησαν τον Ολυμπιακό εκεί ακριβώς που το χρειαζόταν. Μπορεί να ήρθαν στα μισά της χρονιάς, να μην ήταν στην προετοιμασία και στα πρώτα παιχνίδια που δώσαμε. Μπορεί και αυτοί να ήθελαν την προσαρμογή τους, αλλά είναι δυο παίκτες που έδεσαν και γρήγορα μάλιστα. Και είχαμε την τύχη να βρούμε δυο παίκτες εκεί ακριβώς που τους χρειαζόμασταν. Η ομάδα ήθελε τον Έισι για τον συγκεκριμένο σκοπό και τον Τζόι το ίδιο. Στις ομάδες που ήταν δεν τα βρήκαν όπως θα περίμεναν, γιατί ίσως να είχαν άλλο ρόλο και οι ομάδες τους τούς ζητούσαν διαφορετικά πράγματα. Σε αυτή την ομάδα όμως έκαναν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για να την ενισχύσουν και το πέτυχαν».

Αυτό που κάνατε μετέτρεψε σε μύθο το «πάρε παικταράδες να φτιάξεις ομάδα». Συμφωνείς;

«Πιστεύω ότι μεγαλύτερη σημασία σε μια ομάδα έχει το σύνολο. Πρέπει να έχεις καλούς παίκτες σίγουρα, οφείλεις να έχεις εργαλεία, να έχεις παίκτες που ξέρουν τους συγκεκριμένους ρόλους. Όμως το σημαντικότερο είναι η χημεία και η θυσία του εγώ για την ομάδα. Ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω από αυτό που μπορεί να δώσει ο καθένας. Να γνωρίζει τον ρόλο του, το πώς μπορεί να βοηθήσει και αν μείνει σε αυτό, τότε μια ομάδα πάει καλά. Μόνο η νίκη πρέπει να είναι στο μυαλό όλων και όχι η προσωπική απόδοση. Το πώς θα παίξω για να βοηθήσω την ομάδα. Μόνο αυτό. Πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός τα προηγούμενα χρόνια δεν το είχε και ας αγόραζε παικταράδες. Ίσως το είχες διακρίνεις και εσύ. Λόγω των μεγάλων συμβολαίων, ο καθένας προσπαθούσε να ευχαριστήσει τον κόσμο μέσω του εαυτού του. Ίσως να έγινε έτσι. Κοίτα, είχε και 13-14 χρόνια να πάρει κάποιον τίτλο, η πίεση του κόσμου έπαιζε μεγάλο ρόλο. “Γιατί σε πληρώνουμε τόσα; Παίξε, κέρδισε...” και όλα αυτά τα σχετικά. Όμως, για εμένα, είναι λάθος προσέγγιση όλο αυτό για να φτάσεις στον στόχο».

Τι είπες στον εαυτό σου το βράδυ στον τελικό του Κυπέλλου;

«Αντιδράσαμε ανόητα εμείς οι παίκτες. Καθαρά εμείς. Χάσαμε από δικά μας λάθη μια καλή διαφορά. Και είπα “αυτό που έγινε σήμερα, ίσως μας δώσει κάποιον άλλο τίτλο”. Σίγουρα έλειψε ο Έισι, αλλά θέλω να το πω. Αν παίρναμε το Κύπελλο, μπορεί να μην περνάγαμε στο φάιναλ φορ και δεν θα είχαμε πάρει την Ευρωλίγκα. Δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή. Απλώς δεν γνωρίζω πώς θα διαχειριζόταν η ομάδα την κατάκτηση του Κυπέλλου. Μπορεί και πάλι να τα κατακτούσαμε όλα, όμως εγώ αυτό σκέφτηκα τότε. Στον εγωισμό της ομάδας και τον δικό μου λειτούργησε θετικά».

Θυμάμαι το ταξίδι στη Σιένα. Εκεί φάνηκαν πολλά για το μέλλον, συμφωνείς; Ναι, δείξαμε χαρακτήρα. Ήμασταν ομάδα.

«Πολύ καλά γυμνασμένοι, με τρομερή αυτοπεποίθηση».

Πιστεύεις ότι τότε... πατήσατε το κουμπί;

«Νομίζω ότι το κουμπί το πατήσαμε όταν κερδίσαμε μέσα στην Εφές Πίλσεν. Εκεί νομίζω έγινε η αρχή, πως πραγματικά κάτι καλό θα γίνει. Περάσαμε από όμιλο με ΤΣΣΚΑ, Εφές και Γαλατά και ξέραμε ότι μπορούμε να προχωρήσουμε. Το βλέπαμε και εμείς μέσα από τις προπονήσεις, από τη δική μας δουλειά. Πολλές φορές είναι και το feeling, είναι αυτό που νιώθεις. Μέσα από την προπόνηση φαινόταν όλα να δουλεύουν καλά. Δεν γινόταν να μην πετύχουμε. Ο καθένας δούλευε σκληρά, είχε τον ρόλο του, ήξερε πού πρέπει να πάει η μπάλα. Παίζαμε άμυνα, είχαμε την καλύτερη δυνατή χημεία».

Δεν με ενδιαφέρει και δεν σε ρωτάω για να βγάλω τίτλο, δεν με καίει να συγκρίνεις, απλώς έχω την περιέργεια να ρωτήσω: με τον Παναθηναϊκό το είχατε αυτό το δέσιμο, όταν κατακτούσατε τους τίτλους;

«Υπήρχε. Αν δεν υπάρχει δέσιμο δεν παίρνεις τίτλους. Αν κοιτάς τον εαυτό σου και την προσωπική προβολή, υπάρχει πάντα θέμα. Αυτόματα χαλάνε οι σχέσεις. Τόσα πολλά άτομα όμως να κάνουν παρέα όλοι μαζί, να βγαίνουν έξω, να έχουν τέτοια σχέση όπως εδώ, όχι δεν υπήρχε».

Για τον Περπέρογλου τι λες; Πιο... λάιτ έκδοση Σπανούλη όσον αφορά την αλλαγή στρατοπέδου ή άλλαξαν οι καιροί και ο κόσμος δεν ασχολείται και πολύ;

«Από τη στιγμή που έγινε τότε η αρχή και έκανα εγώ αυτό το πράγμα, ίσως να γίνονται και πιο εύκολα οι μετακινήσεις. Όμως ο Στράτος είναι εξαιρετικό παιδί και πολύ καλός παίκτης. Ταιριάζει στην ομάδα και αφού τον επέλεξαν, μπορεί αληθινά να βοηθήσει την ομάδα μας».

Άνοιξες καμιά κερκόπορτα στον Παναθηναϊκό όταν έφυγες;

«Εγώ είμαι διαφορετικός χαρακτήρας. Ο κάθε άνθρωπος διαφέρει. Εγώ ακολουθώ το ένστικτό μου. Όταν νιώσω ότι πνίγομαι, ότι δεν μπορώ να συνεχίσω κάπου, πως δεν βελτιώνομαι σαν παίκτης, δεν αντέχω άλλο, θα φύγω. Δεν θα φοβηθώ να το κάνω. Θα φύγω, κάτι που έγινε. Δεν μπορώ να μπω στη θέση κάποιου, που ίσως δεν νιώθει καλά και δεν φεύγει. Ο Στράτος το έκανε. Ήθελε να αλλάξει περιβάλλον, να βελτιωθεί, να αποκτήσει κίνητρα. Το έκανε και είμαστε χαρούμενοι που ανήκει στην οικογένεια του Ολυμπιακού».

Τώρα τι γίνεται στους «αιώνιους»; Έφυγαν πρώτα από όπα οι προπονητές... πώς το είδες;

«Ζήσαμε απίστευτες στιγμές με τον κ. Ίβκοβιτς. Βοήθησε πολύ. Ήταν μεγάλες οι στιγμές που περάσαμε και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συνεργασία που είχαμε. Μου έδειξε εμπιστοσύνη, με έχρισε αρχηγό της ομάδας και νιώθω μεγάλη χαρά που τον δικαίωσα και βελτιώθηκα πολύ μαζί του ως παίκτης».

Και τώρα;

«Δεν φοβάμαι που έφυγε, έχω εμπιστοσύνη στον κ. Μπαρτζώκα. Πρέπει πλέον να μιλάμε για αυτούς που είναι στην ομάδα. Όλοι από κάπου ξεκινάμε. Κανείς δεν βρέθηκε απευθείας στον Ολυμπιακό, στον Παναθηναϊκό, στην Μπαρτσελόνα. Όλοι κάπου ήταν και μετά εμφανίστηκαν σε αυτές τις ομάδες. Είναι προπονητής που ταιριάζει στο προφίλ μας... Μας ξέρει».

Πίστευες πως όταν έφευγε ο Ομπράντοβιτς από τον Παναθηναϊκό θα ακολουθούσαν και τόσοι παίκτες; Ή δεν έχει σχέση;

«Νομίζω ότι έχει σχέση. Δεν περίμενα να φύγουν τόσοι. Υπήρχε προφανώς μεγάλη εμπιστοσύνη προς αυτόν. Και όταν έφυγε να θέλησαν να δουν κάτι άλλο. Ίσως για μερικούς να ήταν αυτό. Δεν μπορώ να μπω στη σκέψη τους. Ίσως άλλοι να ήθελαν καλύτερα οικονομικά δεδομένα. Και αυτό σεβαστό είναι, γιατί ο κάθε παίκτης έχει διαφορετική ηλικία, στόχους. Δεν θα παίζει μέχρι τα 40. Ίσως να μην έβρισκε στον Παναθηναϊκό αυτά που ήθελε. Δεν περίμενα τέτοια μαζική αποχώρηση. Κυρίως σε μια εποχή δύσκολη, που είναι δύσκολη και για τους Έλληνες και για τις ομάδες...

Δεν είστε φαβορί δηλαδή;

«Όχι. Είμαστε αυτοί που έχουμε τα σκήπτρα και θέλουμε να τα διατηρήσουμε. Είναι δύσκολο, πρέπει να το αποδείξουμε στο γήπεδο. Το να κάθεσαι και να λες λόγια, είναι το εύκολο. Αυτά τα ακούω βερεσέ. Ίδια φλόγα, ίδια δίψα, ίδιο πάθος.
Αυτά πρέπει να έχουμε για να πάρουμε τον τίτλο πάλι».

Μήπως έπεσε στα χέρια σου το βιβλίο του Νικοπολίδη. Γράφει ότι στον Παναθηναϊκό μεγάλωσε ποδοσφαιρικά, έμαθε πράγματα. αλλά δεν πίστεψαν σε αυτόν, πήγε στον Ολυμπιακό και είδε μια ομάδα να του δίνει ρόλο και χώρο. Να τον έχει πραγματική ανάγκη. Αισθάνθηκες το ίδιο;

«Όχι. Δεν είναι το ίδιο. Ο Αντώνης ξέρει καλύτερα τι πέρασε, δεν είναι το ίδιο...».

Συμφωνώ, αυτός πέρασε τον τελευταίο χρόνο παραγκωνισμένος, εσύ ήσουν μια χαρά...

«Ναι, με εμένα έχουν γίνει άλλα πράγματα όπως έχω πει, που πραγματικά με ώθησαν στην επιλογή να φύγω. Και είμαι πολύ χαρούμενος που το έκανα. Νιώθω τέλεια εδώ, ο κόσμος αγαπάει και σέβεται. Όλο αυτό που σου δείχνει ο κόσμος έξω, σε γεμίζει. Ο Ολυμπιακός είναι η δεύτερη οικογένειά μου. Σε ωθεί να παίξεις καλύτερα όλο αυτό που νιώθεις από όλους γύρω σου».

Τι έγινε στη Βενεζουέλα;

«Η ομάδα δεν ήταν τόσο έτοιμη να παίξει αυτά τα ματς. Όλοι φταίμε..»

Την Εθνική μπάσκετ την αγαπάμε και μιλάμε σκληρά όλοι. Έτσι την κάνουμε καλύτερη. Μου Λες δεν ήμασταν έτοιμοι, ωραία. Εσείς φταίτε; Ο προπονητής; Τα ταξιδάκια που κάνατε σε κάτι Λιθουανίες; Η χαλαρότητα; Ο χαβαλές; Δεν κάνατε προπόνηση; Η ομοσπονδία; Γιατί έγινε αυτό;

«Όλα. Όλα συνετέλεσαν. Δεν βρήκαμε ποτέ τη χημεία στο γήπεδο. Ίσως να το πήραμε πιο χαλαρά, “προολυμπιακό είναι, θα περάσουμε”. Ίσως δεν πονέσαμε τη φανέλα όπως πρέπει. Όλα αυτά έπαιξαν ρόλο. Σίγουρα αυτό που είναι δύσκολο στο μπάσκετ είναι να έχεις αυτοματισμούς και να παίξεις καλά στην επίθεση. Εμείς παραδόξως αυτό το κάναμε. Όμως δεν κάναμε το λογικό, να θυσιάζουμε τον εαυτό μας στην άμυνα για να κερδίζουμε. Αυτό δείχνει ότι κάτι δεν πήγε καλά».