Το gazzetta.gr ζήτησε από τον δημοσιογράφο των «Νέων» Σωτήρη Βετάκη να καταθέσει γραπτά τη γνώμη του για τον Ζοτς όπως τον γνώρισε από την καθημερινή συναναστροφή του μαζί του... Κι εκείνος μας «χάρισε» ένα ντοκουμέντο... Με ιδιαίτερη αξία αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν γράφτηκε τώρα, αλλά τον Ιούλιο του 2011 και τελικά δεν δημοσιεύτηκε ποτέ...

Το άρθρο του Σωτήρη Βετάκη

Είναι ένα κείμενο που έγραψα πέρυσι στις αρχές Ιουλίου, αλλά τελικά δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Ύστερα από 11 μήνες έκανα... update το τέλος του και ήρθε η ώρα να το δημοσιοποιήσω.

Κάθε φορά που χρειαζόταν να γράψω για τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, η διάθεση μου ήταν εντελώς διαφορετική από όλες τις άλλες. Πάντα ένιωθα ένα μοναδικό και ξεχωριστό κίνητρο, έστω κι αν οι λέξεις, ειδικά για τον κορυφαίο προπονητή στην Ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, έχουν προ πολλού χάσει το νόημα τους.

Τι να γράψεις και τι να πεις; Τι καινούριο να μπορέσεις να δώσεις στον αναγνώστη για έναν άνθρωπο που έχει ξεκάθαρες και σταθερές θέσεις-αρχές, με τις οποίες πορεύεται εδώ και 20 χρόνια πάντοτε στην κορυφή; Που σχεδόν κάθε μέρα δίνει μια συνέντευξη και αρνείται ή δεν προλαβαίνει άλλες δέκα;

Κι όμως το μεγαλείο του Ομπράντοβιτς, αυτός ο συνδυασμός τελειότητας και απλότητας που τον διακρίνει είναι μοναδικός και συνάμα τόσο μαγικός που με έκανε κάθε φορά να νιώθω χαρά και ευτυχία για τη δουλειά που είχα να κάνω.

Σήμερα όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Το φεγγάρι γύρισε και δείχνει την άλλη του πλευρά. Είναι ώρες τώρα που σκέφτομαι πώς μπορώ να εκφράσω αυτά που έχω στο κεφάλι μου, είναι πολλές οι φορές που έχω αρχίσει να πληκτρολογώ και καταλήγω στο... delete!

Τελικά προτίμησα να μοιραστώ μαζί σας ορισμένα πράγματα που θα ήθελα να του πω, τώρα που φεύγει.

Ζέλικο σε ευχαριστώ για τα όσα μου έμαθες, τα όσα μου έδωσες την ευκαιρία να ζήσω. Σε ευχαριστώ για όλα αυτά που θα έχω να θυμάμαι μέχρι να με προδώσει η μνήμη μου. Δεν είναι μόνο εμπειρίες και μαθήματα για το αγαπημένο μας άθλημα, δεν είναι γνώση για το pick’n’roll, τη στόχευση των αντιπάλων, τα mismatch και άλλες λεπτομέρειες του μπάσκετ.

Είναι η φιλοσοφία για τη ζωή! Η προσέγγιση των θεμάτων, των καταστάσεων, των ανθρώπων. Οι αρχές στις σχέσεις που με μοναδικό τρόπο κατόρθωνες να διατηρείς αναλλοίωτες ακόμη κι όταν η φιλία μπλεκόταν με τα επαγγελματικά ή ο πρωταθλητισμός με τη διασκέδαση.

Σε ευχαριστώ που μου έδειξες ότι η «ζωή είναι μία και μικρή». Σε ευχαριστώ που με έμαθες να σέβομαι τους πάντες και να απαιτώ, αλλά και να επιβάλλω στους άλλους, τον σεβασμό. Σε ευχαριστώ που με έμαθες πόσο σοβαρός είναι ο πρωταθλητισμός και πόσο σημαντική είναι η κάθε λεπτομέρεια του, αλλά συνάμα ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι, για μια μορφή διασκέδασης, μια απόλαυση της ζωής.

Σε ευχαριστώ που μου έμαθες πως πάντα «πρέπει να βρίσκουμε αφορμή να διασκεδάσουμε», σε ευχαριστώ που με έπεισες πως οτιδήποτε βάλουμε ως στόχο μπορούμε να τον πετύχουμε ή αν δεν τα καταφέρουμε η απογοήτευση από την αποτυχία θα έχει ηττηθεί αν έχουμε προσπαθήσει, αν έχουμε ξεπεράσει τον εαυτό μας. Σε ευχαριστώ που μου έμαθες να αναγνωρίζω τον καλύτερο και να προσπαθώ να φθάσω στο επίπεδο του κι όχι να επιδιώκω να κατεβάσω εκείνον στο δικό μου…

Σε ευχαριστώ Ζέλικο γιατί με βοήθησες να σκέφτομαι καλύτερα, να συμπεριφέρομαι καλύτερα, να ζω καλύτερα, να αντιδρώ καλύτερα… Εις το επανιδείν, λοιπόν…!


Υ.Γ.1: Ο φόβος μου για τους ανθρώπους που εκτιμώ, σέβομαι και θαυμάζω είναι η πιθανότητα να μην έχουν το τέλος που τους αξίζει. Στον Ομπράντοβιτς είχα την τύχη και την ευκαιρία να του το πω σε μια συνέντευξη που μου έδωσε μετά τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας το 2010. Του εξήγησα ότι θεωρώ πως οι επιτυχημένοι σαν τον Ομπράντοβιτς είναι (σχεδόν) καταδικασμένοι να φύγουν από εκεί που βρίσκονται ύστερα από αποτυχία και μάλιστα τότε στο χαρτί (στα ΝΕΑ), εκεί επικεντρώθηκε η συνέντευξη: «Έχω ένα όνειρο» ήταν ο βγαλμένος από τα λόγια του, τίτλος της σελίδας. «Να με σέβονται στον ΠΑΟ ως το τέλος...»

Ο φόβος μου στην περίπτωση του Ομπράντοβιτς, ευτυχώς επιβεβαιώθηκε μόνο εν μέρει κι αυτό προκύπτει ύστερα από τα όσα συζήτησε στο αεροδρόμιο με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Δημοσίως δεν συνέβη αυτό που φοβόμουν για τον «Ζοτς» και για κάθε πραγματικά μεγάλη προσωπικότητα. Μπορεί να μην έφυγε όπως ακριβώς θα του άξιζε ύστερα από 13 χρόνια, μπορεί να μην του έγιναν οι τιμές που αρμόζουν σε έναν τέτοιο άνθρωπο-επαγγελματία-προπονητή, αλλά τουλάχιστον έφυγε όπως ακριβώς είναι!

Δεν απομυθοποιήθηκε στο ελάχιστο, τουναντίον αποχώρησε ως μύθος του μπάσκετ.

Υ.Γ.2: Από τώρα ανυπομονώ για τη βραδιά που θα επιστρέψει στο ΟΑΚΑ με κάποια αντίπαλο του Παναθηναϊκού. Θα κλάψουν τα λάβαρα, οι αφίσες ακόμη και τα τσιμέντα…