8 μοντέλα που ήταν καταδικασμένα να αποτύχουν

Το Austin Allegro εκφράζει ίσως με τον καλύτερο τρόπο τα αίτια της πτώσης της πάλαι ποτέ πανίσχυρης βρετανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, η οποία έκανε μία ύστατη προσπάθεια επιβίωσης ενώνοντας διάφορες μάρκες κάτω από την ομπρέλα του ομίλου British Leyland. Κάποιες από αυτές τις μάρκες εξαφανίστηκαν σταδιακά από τον χάρτη της αυτοκίνησης, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Austin μετά και την αποτυχία του Allegro. Το τελευταίο ήταν αρκετά μοντέρνο τεχνολογικά, ωστόσο πολύ άσχημο σχεδιαστικά και υστερούσε απελπιστικά σε ποιότητα κατασκευής, με αποτέλεσμα να αποτύχει εμπορικά.

Το μοντέλο αυτό προέκυψε ως συμμαχία των Alfa Romeo και Nissan -πριν η πρώτη εξαγοραστεί από τη Fiat- και βασιζόταν στο αμάξωμα του Nissan Cherry και στους κινητήρες της Alfasud. Επιλέγοντας αυτό το layout, Ιταλοί και Ιάπωνες κατάφεραν να συνδυάσουν όλα τα αρνητικά στοιχεία των δύο μοντέλων, χωρίς τίποτα από τα θετικά τους. Πολύ γρήγορα το Alfa Romeo ARNA δεν το αγόραζαν ούτε τα στελέχη της μάρκας, η συμμαχία των δύο εταιρειών σταμάτησε και η Alfa Romeo οδηγήθηκε στην αγκαλιά της Fiat.

Από την πρώτη του εμφάνιση, το πρωτοποριακό αυτό targa 4Χ4 της Suzuki έδειξε ότι δεν το είχε. Αυστηρά διθέσιο, με ένα παράταιρο αμάξωμα τριών όγκων, ακριβό και χωρίς τον απαραίτητο νεανικό χαρακτήρα, βασιζόταν στο Vitara της εποχής. Ο... δότης όμως ήταν πολύ πιο πρακτικός, trendy και πετυχημένος. Το μοντέλο με τον ασθενικό κινητήρα των 1.6 λίτρων και την κίνηση στους πίσω ή σε όλους τους τροχούς, έμεινε μόλις τρία χρόνια στην παραγωγή και εξαφανίστηκε τόσο αθόρυβα όσο είχε παρουσιαστεί. Ευτυχώς.

To Αvantime κόβει ακόμη και σήμερα την ανάσα με τον καινοτόμο σχεδιασμό του και παραπέμπει σε έργο τέχνης πάνω σε τέσσερις τροχούς. Δυστυχώς, όλη αυτή η θετική εντύπωση εξανεμιζόταν μόλις έπαιρνες θέση μέσα σε αυτή τη σύνθεση από van με coupe. Παρά τις εξωτερικές διαστάσεις ενός Espace, υστερούσε το Avantime σε χώρους, οι μεντεσέδες στις πόρτες του έτριζαν και η λειτουργικότητά του άγγιζε το μηδέν. Διόλου περίεργο λοιπόν που δεν συμπλήρωσε ούτε καν δύο πλήρη χρόνια ζωής, στη διάρκεια των οποίων πουλήθηκαν μόλις και μετά βίας περίπου 8.500 τέτοια μοντέλα.

Η Thesis ήταν η τελευταία προσπάθεια της Lancia να επανέλθει στην κατηγορία υψηλού γοήτρου, όπου μεσουρανούσε στο παρελθόν. Δυστυχώς, η πολυτελής λιμουζίνα έπεσε θύμα της μακροχρόνιας κακοποίησης της Lancia από τη μητρική Fiat, που είχε ως συνέπεια και την ουσιαστική εξαφάνιση της ίδιας της μάρκας από το προσκήνιο. Η Thesis άρεσε αισθητικά σε πολύ κόσμο, όμως οι προδιαγραφές της ήταν πολύ φτωχές για τα δεδομένα της κατηγορίας της, καθώς οι αναρτήσεις της χτυπούσαν, έπλεε στις στροφές και στον πίνακα οργάνων ήταν σχεδόν μόνιμα αναμμένο και κάποιο κόκκινο λαμπάκι βλάβης. Είναι ενδεικτικό, ότι μία από τις πρώτες Lancia Thesis δόθηκε στον Πάπα, ο οποίος τη χρησιμοποίησε για ένα σύντομο διάστημα και μετά στράφηκε πάλι στις Mercedes.

Οι παρουσιαστές της εκπομπής «Top Gear» παρομοίωσαν έξοχα το SsangYong Rodius με «κάποιον που έγινε κομμάτια μετά από έναν καυγά σε μπαρ και τον έραψε πάλι ένας τυφλός». Η ιδέα της κορεάτικης μάρκας να λανσάρει ένα μοντέλο που θα ξεχώριζε λόγω του κακάσχημου και εκκεντρικού ντιζάιν του απέτυχε οικτρά και αδικεί το Rodius, που προσέφερε χώρους για έως επτά επιβάτες και τετρακίνηση σε τιμή ευκαιρίας. Ο διάδοχός του άλλαξε εντελώς συνταγή και αποτελεί ένα SUV με άχρωμο και ουδέτερο ντιζάιν, γι αυτό και περνάει πλέον απαρατήρητος.

Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 2000 – 2010 φαίνεται πώς άρχισαν να καπνίζουν οι σχεδιαστές της Mercedes διάφορα περίεργα χόρτα, παρουσιάζοντας έτσι αρχικά το αποτυχημένο Vaneo και ακολούθως την R-class. Η συνταγή της τελευταίας ήταν σουρεαλιστική, αφού προέβλεπε τη μεταφορά έως έξι μάνατζερ σε πολυτελή καθίσματα πολυθρόνες μέσα σε ένα κακάσχημο πολυμορφικό SUV με…περιπετειώδη χαρακτήρα. Στην Ευρώπη εξελίχθηκε η R-class σε εμπορικό φιάσκο, αντίθετα στις ΗΠΑ γνώρισε σημαντική αποδοχή. Το τέλος αυτής της πολύ ιδιόρρυθμης Mercedes ήρθε το 2013 και ενώ είχε μεσολαβήσει ήδη ένα λίφτινγκ, όμως συνέχισε να κατασκευάζεται έως το 2017 για την κινέζικη αγορά.

Το κόμπακτ SUV μοντέλο είχε ως στόχο να συμβάλλει στην καθιέρωση της Dodge στην Ευρώπη, πράγμα που δεν κατάφερε κατά κανένα τρόπο. Το ξεκίνημά του ήταν ελπιδοφόρο, επειδή ο διαφορετικός σχεδιασμός του προσέλκυσε αρχικά αρκετούς πελάτες που ζητούσαν κάτι ξεχωριστό ανάμεσα στα mainstream μοντέλα. Γρήγορα όμως άρχισε να απογοητεύει τους φίλους του με τους αδύναμους βενζινοκινητήρες του, τους θορυβώδεις κινητήρες πετρελαίου της VW και τα κακοφτιαγμένα πλαστικά του. Τελικά εξαφανίστηκε άδοξα από το προσκήνιο μετά από μόνο έξι χρόνια παραγωγής.