Αλόνσο - Ράικονεν: Οι «δεινόσαυροι» της Formula 1 (pics & vid)

• Το «ταπεινό» ξεκίνημα
• Το ντεμπούτο στη Μελβούρνη το 2001
• Η πρώτη νίκη το 2003
• Τα πρωταθλήματα
• Το πέρασμα από τη Ferrari
• Η διετής αποχή από τη Φόρμουλα 1 και η επιστροφή
• Οι περιπέτειες εκτός Φόρμουλα 1
• Ραντεβού στις πίστες

Όταν το πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1 για το 2021 ξεκινήσει το επόμενο Σαββατοκύριακο στο Μπαχρέιν, δύο από τους οδηγούς που θα πάρουν τη θέση τους στη σχάρα εκκίνησης θα γιορτάζουν την 20ή επέτειο από την πρώτη φορά που ως βρέθηκαν στην ίδια θέση. Πρόκειται φυσικά για τους Φερνάντο Αλόνσο και Κίμι Ράικονεν, οι οποίοι έκαναν αμφότεροι το ντεμπούτο τους στο Αυστραλιανό Γκραν Πρι του 2001 στη Μελβούρνη.

Όταν φέρνουμε στο νου μας τον Αλόνσο και τον Ράικονεν, γνωρίζουμε φυσικά ότι πρόκειται για δύο πρωταθλητές και δύο από τους σπουδαιότερους οδηγούς στην ιστορία, ωστόσο δεν μπορούμε να σκεφτούμε ανθρώπους πιο διαφορετικούς μεταξύ τους. Από τη μία ο Ισπανός «Μάγος», που είναι γνωστός για το πάθος του και τη φιλοσοφία του πολεμιστή κάθε φορά που μπαίνει στο μονοθέσιο. Από την άλλη ο Φινλανδός «Iceman», που χρωστά μέρος της τεράστιας δημοφιλίας του στο «μπλαζέ» του ύφος και στην απροθυμία του να εμπλακεί με οτιδήποτε άλλο πέραν της οδήγησης του μονοθεσίου.

Αν όμως ρίξουμε μια ματιά στην τεράστια καριέρα τους, θα διαπιστώσουμε ότι στην πορεία της πέρασε από αρκετά κοινά ορόσημα.

Το «ταπεινό» ξεκίνημα

Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός δεν είναι φθηνό σπορ. Και οι δύο προέρχονται από οικογένειες που δεν είχαν οικονομική επιφάνεια. Ο Αλόνσο γεννήθηκε στο Οβιέδο τον Ιούλιο του 1981 και μπήκε πρώτη φορά σε καρτ όταν ήταν 3 ετών, σε ένα καρτ που ο πατέρας τους είχε πάρει για την αδελφή του, η οποία όμως δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον. Το ταλέντο του νεαρού Φερνάντο όμως φάνηκε από πολύ νωρίς και έτσι αργότερα άρχισαν να έρχονται οι χορηγίες που τον οδήγησαν στις μικρότερες κατηγορίες και τελικά στη θέση του οδηγού δοκιμών της Minardiτο 2000.

Ο Ράικονεν γεννήθηκε στο Εσπο (ένα προάστιο λίγο έξω από το Ελσίνκι) τον Οκτώβριο του 1979. Κι εκείνος έδειξε πολύ νωρίς το ταλέντο του στα καρτ, όπου εντυπωσίασε, και έχοντας κερδίσει το Βρετανικό Πρωτάθλημα Formula Renault ο Πέτερ Ζάουμπερ τού έδωσε την ευκαιρία για ένα τεστ με το μονοθέσιο της Sauber. Σε αυτό το τεστ ο Ράiκονεν εντυπωσίασε και έτσι προήχθη στη θέση του επίσημου οδηγού της ομάδας, έχοντας συμμετάσχει μόλις σε 23 αγώνες μονοθεσίων σε όλη του την καριέρα πριν από αυτό.

Το ντεμπούτο στη Μελβούρνη το 2001

Όσοι παρακολουθούσαμε το Αυστραλιανό Γραν Πρι στις 4 Μαρτίου 2001 δεν υποψιαζόμασταν ότι μέσα στους 22 οδηγούς που πήραν μέρος (21 πήραν εκκίνηση) βρίσκονταν δύο που θα έγραφαν τέτοια ιστορία. Ο Αλόνσο είχε καταταγεί 17^ος με τη μικρή ομάδα της Minardi, ενώ ο άλλος οδηγός, ο Βραζιλιάνος Μάρκες, δεν έπιασε το όριο του 107% αλλά παρόλα αυτά ξεκίνησε τον αγώνα. Ο Ισπανός έκανε καλό ντεμπούτο και τερμάτισε 12^ος. Ο καλύτερος τερματισμός του εκείνη τη χρονιά ήταν η 10^η θέση στο Γερμανικό Γκραν Πρι στο Χοκενχάιμ.

Ο Κίμι Ράικονεν έκανε ντεμπούτο στον ίδιο αγώνα, όπου ξεκίνησε από την 13^η θέση και τερμάτισε τελικά στην 6^η, κερδίζοντας τον πρώτο του βαθμό στον πρώτο αγώνα του στη Φόρμουλα 1 και βάζοντας οριστικά τέλος στη συζήτηση για το αν θα έπρεπε να του επιτραπεί να τρέξει με τόσο μικρή εμπειρία. Εκείνη τη χρονιά ο Ράικονεν βαθμολογήθηκε σε 4 αγώνες, με καλύτερο αποτέλεσμα την 4^η θέση σε Αυστρία και Καναδά, και πήρε τη 10^η θέση στο πρωτάθλημα οδηγών.

Η πρώτη νίκη το 2003

Ο Αλόνσο, υπό την καθοδήγηση του Φλάβιο Μπριατόρε, από το 2002 εντάχτηκε στο δυναμικό της Renault ως οδηγός δοκιμών και το 2003 πήρε τη θέση του επίσημου οδηγού της ομάδας. Έκανε μια πολύ καλή χρονιά, με 4 τερματισμούς στο βάθρο και κορυφαία στιγμή τη πρώτη νίκη της καριέρας του στην Ουγγαρία, μια νίκη που τον έκανε τότε τον μικρότερο σε ηλικία οδηγό που καταφέρνει κάτι τέτοιο.

Ο Ράικονεν, μετά την εντυπωσιακή πρώτη χρονιά του στη Sauber, τράβηξε το ενδιαφέρον του Ρον Ντένις, ο οποίος τον έφερε το 2002 στη McLaren για να αντικαταστήσει τον αποχωρήσαντα Μίκα Χάκινεν. Η πρώτη νίκη του Ράικονεν στη Φόρμουλα 1 ήρθε στο Γκραν Πρι Μαλαισίας του 2003, που ήταν ο 2^ος αγώνας της σεζόν. Με συνολικά 9 παρουσίες στο βάθρο, ο Φινλανδός τερμάτισε στη 2^η θέση του πρωταθλήματος, πίσω από τον Μίκαελ Σουμάχερ.

Τα πρωταθλήματα

Το άστρο του Φερνάντο Αλόνσο μεσουράνησε τις σεζόν του 2005 και 2006, στις οποίες κατέκτησε τους δύο μέχρι τώρα παγκόσμιους τίτλους του. Η ομάδα της Renault δεν είχε το ταχύτερο μονοθέσιο αλλά με όπλα την αξιοπιστία του πακέτου, τη μαχητικότητα και την ιδιαίτερη ικανότητά του να παίρνει αποτελέσματα πολλές φορές ακόμα και πάνω από τις αντικειμενικές δυνατότητες του μονοθέσιου νίκησε το 2005 τον Ράικονεν και το 2006 τον Σουμάχερ για να μπει στο πάνθεον.

Ο Ράικονεν το 2005 έφτασε πολύ κοντά στην κατάκτηση του τίτλου αλλά μια σειρά από μηχανικά προβλήματα στο μονοθέσιο της McLaren-Mercedes δεν του επέτρεψαν να τον κερδίσει. Έτσι, το 2007 αποφάσισε να μετακομίσει στη Ferrari, για να καλύψει το κενό που άφησε η αποχώρηση του Μίκαελ Σουμάχερ. Εκείνη την «περίεργη» χρονιά, που στιγματίστηκε από το σκάνδαλο κατασκοπίας, o Iceman δεν πτοήθηκε και πήρε το πολυπόθητο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Το πέρασμα από τη Ferrari

Η Ferrari πάντα επιδίωκε να έχεις στις τάξεις της σπουδαίους οδηγούς και στην προσπάθειά της να παραμείνει στην κορυφή επιστράτευσε και τους δύο πρωταθλητές. Ο Αλόνσο πήγε στο Μαρανέλο το 2010, όταν πια η σχέση των Ιταλών με τον Ράικονεν είχε χαλάσει τόσο πολύ που του πλήρωσαν τον ένα χρόνο του συμβολαίου που είχαν υπογράψει αλλά δεν τον έβαλαν σε μονοθέσιο για να τρέξει. Αντιθέτως, έφεραν τον Αλόνσο, ο οποίος στην πενταετή θητεία του έφτασε δύο φορές μία ανάσα από τον τίτλο: το 2010 και το 2012, όταν και στις δύο περιπτώσεις τον έχασε στον τελευταίο αγώνα από τον διάδοχό του στη Σκουντερία, τον Σεμπάστιαν Φέτελ που τότε οδηγούσε για τη RedBull.

Την τελευταία χρονιά του Αλόνσο στη Ferrari, το 2014, ο Ισπανός και ο Φιλανδός συνυπήρξαν, καθώς ο Ράικονεν επέστρεψε στην ομάδα. Ήταν η πρώτη χρονιά των νέων κανονισμών και το μονοθέσιο της Ferrariμε την υβριδική μονάδα ισχύος ήταν απογοητευτικά αργό. Αυτό που θα μπορούσε να είναι μια dreamteamαναλώθηκε σε μέτρια αποτελέσματα. Στην εσωτερική μάχη ωστόσο ο Αλόνσο επικράτησε κατά κράτος του Ράικονεν, κερδίζοντάς τον στις κατατακτήριες σε 16 από τους 19 αγώνες του πρωταθλήματος και μάλιστα με μέσο όρο διαφοράς πάνω από μισό δευτερόλεπτο.

Η διετής αποχή από τη Φόρμουλα 1 και η επιστροφή

Η ανταγωνιστική φύση του Φερνάντο Αλόνσο και το πάθος για νίκες και πρωταθλήματα τον έφεραν μετά τη Ferrariξανά στη McLaren, όπου είχε οδηγήσει και το 2007. Ήταν το 2015 και όλοι ήταν ενθουσιασμένοι στην προοπτική της συνεργασίας με τη Honda. Η πραγματικότητα όμως αποδείχτηκε πολύ διαφορετική. Τόσο ο κινητήρας όσο και το μονοθέσιο δεν ήταν καθόλου ανταγωνιστικά αλλά και η επικοινωνία ανάμεσα στις δύο πλευρές ήταν προβληματική. Η McLarenάλλαξε προμηθευτή κινητήρων και συμφώνησε με τη Renault, αλλά και πάλι η επιθυμητή ανταγωνιστικότητα σε κορυφαίο επίπεδο δεν ήρθε. Έτσι, ο Αλόνσο αποφάσισε στο τέλος του 2018 να αποχωρήσει από τη Φόρμουλα 1. Το πρότζεκτ της Renault, που πλέον ονομάζεται Alpine, τον έπεισε να επιστρέψει το 2021, με στόχο τη διεκδίκηση του τίτλου το 2022, όταν θα τεθούν σε ισχύ οι νέοι κανονισμοί.

Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2007 οι προσδοκίες στη Ferrariήταν πολύ υψηλές αλλά δεν επαληθεύτηκαν το 2008. Ο Ράικονεν μάλιστα δεν διεκδίκησε καν τον τίτλο εκείνη τη χρονιά, κάτι που έκανε ο άλλος οδηγός της Ferrari, oΦελίπε Μάσα, ο οποίος τον έχασε με τον ιδιαίτερα δραματικό τρόπο που ξέρουμε στον τελευταίο αγώνα μέσα στη Βραζιλία. Το 2009 ήταν ακόμα πιο απογοητευτικό και προτού ακόμα ολοκληρωθεί η σεζόν από τη Ferrari ανακοινώθηκε ότι ο Φιλανδός δεν θα τρέξει για την ομάδα το 2010, παρότι έχει συμβόλαιο με την ομάδα. Ο Ράικονεν έμεινε εκτός Φόρμουλα 1 το 2010 και το 2011 και ασχολήθηκε με άλλα πράγματα. Το 2012 όμως επέστρεψε με την ομάδα της Lotus, όπως είχε μετονομαστεί η ομάδα της Renault, μετά την αποχώρηση της εργοστασιακής ομάδας λίγα χρόνια νωρίτερα. Ουσιαστικά, στην ίδια ομάδα με την οποία έτρεξε ο Αλόνσο δύο φορές στο παρελθόν.

Οι περιπέτειες εκτός Φόρμουλα 1

Το κεφάλαιο της Φόρμουλα 1 έκλεισε (προσωρινά) για τον Αλόνσο το 2018, όχι όμως και η παρουσία του στους αγώνες. Ήδη το 2017 είχε πάρει μέρος στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης, διεκδικώντας μάλιστα τη νίκη, προτού εγκαταλείψει από βλάβη στον κινητήρα της Honda. Το 2018 εντάχθηκε στο δυναμικό της Toyota και μαζί της κέρδισε τον τίτλο του πρωταθλητή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής της FIA 2018-2019. Μέσα σε αυτήν την διετούς διάρκειας σεζόν κέρδισε δύο φορές στις φημισμένες 24 Ώρες του Λεμάν. Έτρεξε επίσης στις 24 Ώρες της Ντεϊτόνα, κερδίζοντας το 2019, και άλλες δύο φορές στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης. Στις αρχές του 2020 άφησε για λίγο τις πίστες και πήρε μέρος στις εκτός δρόμου διαδρομές στο Ράλι Ντακάρ στη Νότιο Αμερική, τρέχοντας με ένα Toyota Hilux.

Ο Κίμι Ράικονεν δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τα Ράλι, όπως κάθε Φιλανδός που σέβεται τον εαυτό του. Έτσι, τις δύο χρονιές που δεν έτρεξε στη Φόρμουλα 1 πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι, με την ομάδα της Citroen. Στο WRC ο Ράικονεν ήταν ταχύτατος και κοίταξε στα μάτια τους καταξιωμένους οδηγούς του θεσμού και τα αποτελέσματά του καθορίστηκαν περισσότερο από την απειρία, που τον οδήγησε σε αρκετές εξόδους και εγκαταλείψεις. Ο Φιλαδός έχει επίσης εμφανιστεί σε αγώνα σνοουμομπίλ, με το ψευδώνυμο Τζέιμς Χαντ, ενώ έκανε δοκιμές και με αυτοκίνητο NASCAR στην άλλη πλευρά του ατλαντικού.

Ραντεβού στις πίστες

Οι δύο βετεράνοι θα βρεθούν ξανά αντιμέτωποι στις πίστες του φετινού πρωταθλήματος και με βάση την εικόνα από τις δοκιμές είναι πιθανό να τους δούμε σε κάποιες περιπτώσεις να διεκδικούν κοντινές θέσεις. Ο Φερνάντο Αλόνσο έχει το βλέμμα στραμμένο στο 2022 και στους νέους κανονισμούς, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε φορά που θα μπαίνει στο μονοθέσιο της Alpine θα παίρνει από κάτι παραπάνω από το 100%. Η Alfa Romeoτου Κίμι Ράικονεν έδειξε σαφώς βελτιωμένη από πέρυσι και αν υπάρχει κάτι που μπορεί να επιτευχθεί με αυτό το μονοθέσιο, ο Φιλανδός είναι αυτός που θα το καταφέρει. Σε κάθε περίπτωση, ας ευχαριστήσουμε την τύχη που θα μας επιτρέψει να τους δούμε για άλλη μία χρονιά να τρέχουν και ας τους απολαύσουμε.

Συνεργάστηκε ο Κώστας Παστρίμας