Το περυσινό συνέδριο το παρακολούθησα ως θεατής απνευστί από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα και απόλαυσα κάθε στιγμή: τις ομιλίες, την αύρα, το brainstorming που λένε στο χωριό μου, τα πηγαδάκια στο φουαγιέ, τις συνεντεύξεις που ακολούθησαν. «Του χρόνου υπολογίστε με και για συντονισμό», σφύριξα στους διοργανωτές.
Πριν πείτε –με το δίκιο σας- ότι βγήκε η ψωνάρα από μέσα μου και αναδύθηκε με παφλασμούς στην επιφάνεια, σημειώστε ότι ορισμένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα στον ελληνικό αθλητισμό είναι αθλήτριες, τις οποίες μάλιστα γνώριζα μόνο από την εξέδρα πριν καθίσω στο ίδιο τραπέζι μαζί τους.
Η Κατερίνα Στεφανίδη. Η Άννα Κορακάκη. Η Φανή Χαλκιά. Η Αθανασία Τσουμελέκα. Η Μαρία Μπελιμπασάκη. Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Η Νίκη Μπακογιάννη. Η Εβίνα Μάλτση. Η Όλγα Βασδέκη. Η Έλενα Χατζηλιάδου. Η Μαρία Πολύζου. Η Άννα Ντουντουνάκη. Η Βασιλική Τσαβδαρίδου. Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου. Η Σοφία Μπεκατώρου. Η Τζάκι Γέμελος. Κάποτε, η μακαριστή Βάσω Μπεσκάκη. Με τους μαντράχαλους δεν μπορώ να συνεννοηθώ καλά. Σπάνια έχουν ενδιαφέρον οι άνδρες. Πάντοτε έχουν ενδιαφέρον, οι γυναίκες.
Ήμουν τυχερός, γιατί το μεσημέρι της Δευτέρας βρέθηκα στην ίδια σκηνή με 5 κοπέλες που έχουν πατήσει την κορυφή του Κόσμου. Οι δύο από αυτές, Ντρισμπιώτη και Κορακάκη, μίλησαν μέσα από οθόνες και καθήλωσαν το κοινό στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Η Άννα, δις Ολυμπιονίκης στα 19 της, για την «πολύ άσχημη» κατάθλιψη που πέρασε. Η Αντιγόνη, για το «κορίτσι της διπλανής ταβέρνας», που αρνείται το «δεν μπορώ» και εξακολουθεί να ονειρεύεται στα 40.
Και δίπλα μου, στο παλκοσένικο του θεάτρου, τρία κορίτσια που είδαν το πρώτο φως του κόσμου την ίδια ώρα και ζουν στην επιφάνεια νικώντας τα βάθη που άλλες θα τις κατάπιναν. Οι τρίδυμες Ειρήνη, Άννα-Μαρία και Βάσω Αλεξανδρή έφυγαν ολομόναχες για την Αυστρία στα 15 τους χωρίς να γνωρίζουν ούτε άνθρωπο ούτε γλώσσα, και ένδεκα χρόνια αργότερα, καμαρώνουν με παγκόσμια μετάλλια στα φουσκωμένα από υπερηφάνεια στήθη. «Μας έδιωξε η αναξιοκρατία», ξεσπάπθωσαν.
Η Ελλάδα που τις εξοστράκισε τις υποδέχθηκε στις αγκάλες της ίσα ίσα για ένα 24ωρο, άγνωστες μεταξύ αγνώστων. Οι τρεις αδελφές ήλθαν στην πατρίδα τους ειδικά για το Συνέδριο του Gazzetta και επέστρεψαν στην παγωμένη –αλλά ζεστή- Βιέννη με το πρώτο αεροπλάνο της επομένης ημέρας, στις 5 το πρωί. «Τα δεκαοχτάχρονα κορίτσια είναι πιο δυνατά, προσαρμόζονται σε έναν ξένο τόπο ευκολότερα απ’ ότι τα αγόρια», έλεγαν δίπλα μου ο ψυχολόγος Χαράλαμπος Πετράς και ο ανιχνευτής ξένων υποτροφιών Άρης Ζαφειράτος. «Καμιά φορά όμως δυσκολεύονται στον ύπνο».
Οι τρίδυμες με διαβεβαίωσαν ότι κοιμούνται πλέον ξένοιαστες, με το αυστριακό διαβατήριο κάτω από το μαξιλάρι και με πηγαίο χαμόγελο τόσο ζεστό, που μοιάζει ικανό να λιώσει τα χιόνια των Άλπεων. Τον Ιούλιο, στο Παρίσι, θα τις συναντήσω ξανά. Ίσως πάνω στο Ολυμπιακό βάθρο, παραπλεύρως της Ντρισμπιώτη και της Κορακάκη. Σίγουρα όχι ντυμένες στα μπλε.
Μοναχά η Εβίνα Μάλτση έμοιαζε συννεφιασμένη, την ώρα που έσβηναν τα φώτα του Συνεδρίου μέσα σε ένα τσουνάμι από καυτή φαιά ουσία. «Ήθελα να περάσουμε ένα μήνυμα, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε», έλεγε για τη συνάντηση κορυφής με τον Θοδωρή Παπαλουκά και για το στρογγυλό τραπέζι που προηγήθηκε.
«Αναλωθήκαμε σε αυτά που δεν μπορεί μία γυναίκα να κάνει, σε σύγκριση με τους άνδρες, ενώ έπρεπε να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο. Να εστιάσουμε στις ικανότητες της γυναίκας. Σε αυτά που εγώ μπορώ να κάνω καλύτερα από τους άντρες. Επίσης, στη χειραφέτηση και την ανεξαρτησία. Εγώ ίσως να είμαι η καλύτερη στην Ελλάδα σε αυτό που διάλεξα και αγαπώ, αλλά η κοινωνία με αντιμετωπίζει ως αποτυχημένη επειδή, για παράδειγμα, δεν κάθομαι σπίτι με τον άντρα μου ή δεν έχω παιδιά», έλεγε.
Συμφωνήσαμε ότι έχουμε πολλή ανηφόρα μπροστά μας και δώσαμε ραντεβού για το 3ο Συνέδριο, Δεκέμβριο του 2024, καιρού επιτρέποντος. Σε δύο χρόνια, η Ελλάδα θα διοργανώσει Ευρωμπάσκετ Γυναικών στο Φάληρο. Ελπίζω ότι το φινάλε του θα βρει την Εβίνα χαρούμενη.
Αποχωρώντας από το Δημοτικό Θέατρο, σκεφτόμουν τον θρίαμβο της Γιένιφερ Χερμόσο, η οποία συσπείρωσε την ποδοσφαιρική κοινότητα γύρω της και τελικά κατόρθωσε τον εξοστρακισμό του προέδρου της Ισπανικής Ομοσπονδίας, που άπλωσε τα κουλά του και φίλησε την παίκτρια στο στόμα, απρόκλητα, πάνω στο βάθρο του πρόσφατου Μουντιάλ, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες.
«Σιγά το πράγμα, δεν της έκανε και τίποτα, σίγουρα θα τα ήθελε και η λεγάμενη, γιασάν του μάγκα, άντρας είναι και το κέφι του θα κάνει», θα έλεγε ο αδάμαστος Έλλην νοικοκύρης, αλλεργικός στα #MeToo και στις άλλες εφευρέσεις των κουτόφραγκων. Οι συνταρακτικές καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου έπεσαν σε κάποια μαύρη τρύπα, από τις αμέτρητες ενός συστήματος που ζει για να συγκαλύπτει και συγκαλύπτει για να ζει. Πράγματι, η πλαγιά που σκαρφαλώνουμε είναι ύπουλη και με πολλές παγίδες. Όταν όμως ανοίγουμε στο στόμα μας και το μυαλό μας, ο δρόμος γίνεται λιγότερο ανηφορικός.
Photo credits: Τζίνα Σκανδάμη