Έφυγε από τη Ρωσία όταν ήταν μόλις 11 ετών. Σ' ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Εγκαταστάθηκε στα Γρεβενά. Την πόλη που έμαθε να προφέρει με την κτητική αντωνυμία «μου». Μια σχολική εκδρομή έγινε η αφορμή να ξεκινήσει το βόλεϊ. Μια μόνο φορά αρκούσε, για να χαράξει τη ζωή της στο πλευρό του. Η Κατερίνα Γιώτα νιώθει «γεμάτη» που έκανε το χόμπι της επάγγελμα. Ξέρετε, η διάσημη ρήση που άλλοι αποδίδουν στον Σωκράτη, μα ανήκει στον Κομφούκιο. Μέσα από το βόλεϊ και τον πρωταθλητισμό πήρε μαθήματα για τη ζωή, έκανε φίλες που μπορεί να αποκαλεί αδέρφια, γνώρισε καλύτερη τα ίδια της τα όρια.
Η διεθνής κεντρική του Ολυμπιακού μίλησε στο GWomen για την γνωριμία της με το άθλημα που υπηρετεί όλη της τη ζωή, τον σοβαρό τραυματισμό της και πώς αυτός έγινε βενζίνη κι αναθέρμανε την σχέση της με το βόλεϊ. Το ευρωπαϊκό στην Προύσα, που δεν επέτρεψε στον εαυτό της να το ζήσει στο μέγιστο, τον κόσμο του Ολυμπιακού που της δίνει ανάσα, μα και την σκοτεινή πλευρά της κερκίδας. Μιλήσαμε ακόμα για το κίνημα #metoo, τον τρόπο που λειτουργεί ανδρικό και γυναικείο βόλεϊ και τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Photo Credits: Δώρα Δημητρίου
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ξεκινήσει το βόλεϊ, δεδομένου ότι η πρώτη επαφή με τον αθλητισμό ήταν μέσω της κολύμβησης.
«Είχα πάει σε μια εκδρομή μονοήμερη με το σχολείο μου, και με είδε ένας προπονητής της τοπικής ομάδας των Γρεβενών, μου είπε να έρθω να δω τί είναι το βόλεϊ αρχικά κι αν θα μου αρέσει. Πάντα το είχα στο μυαλό μου σαν άθλημα, κυρίως από την επαφή μου στο σχολείο, το διασκέδαζα. Οπότε πήγα να δοκιμάσω. Πήγα μια φορά και δεν ξανά έφυγα από το γήπεδο. Ήμουν κάθε μέρα εκεί, με τις ώρες, σε έναν τοίχο μαθαίνοντας τα βασικά».
«Εξελίχθηκα ως άνθρωπος μέσα από το βόλεϊ»
Έχεις δικαιωθεί με βάση την καριέρα σου ως τώρα;
«Αν με ρωτούσες τα πρώτα χρόνια στο βόλεϊ θα σου έλεγα ότι είναι ένα χόμπι, το οποίο μόλις τελειώσω το σχολείο θα τελειώσει. Σιγά - σιγά είδα την προοπτική να γίνει και δουλειά και νομίζω πως όλη αυτή η αγάπη και το γεγονός ότι δεν μπορούσα να φύγω από το γήπεδο, αυτά με ώθησαν στη συνέχεια να επιμείνω τόσο. Τώρα νιώθω πολύ γεμάτη τη ζωή μου. Έχω κερδίσει πολλούς ανθρώπους. Ανθρώπους που μπορώ να τους πω οικογένεια πια. Με βοήθησε πάρα πολύ στο να κοινωνικοποιηθώ. Σου δίνει πολλά μαθήματα ζωής και σκληρά μαθήματα. Νομίζω όπως κάθε χώρος εργασίας, είναι και ένας μικρόκοσμος της κοινωνίας μας. Εξελίχθηκα πολύ ως άνθρωπος μέσα από το βόλεϊ».
Ποια ήταν η καθοριστική στιγμή που επέλεξες τον δρόμο του πρωταθλητισμού;
«Όταν έφυγα από τα Γρεβενά... Όσο ήμουν στο σχολείο, β' λυκείου, έγινε μια πρόταση να μετακομίσουμε στη Θεσσαλονίκη οικογενειακά. Εκεί είναι τα πρώτα εικονικά χρήματα που έλαβα. Ήταν μια υποτροφία σε ιδιωτικό κολέγιο. Εκεί είδα πρώτη φορά ότι μπορούσα να κερδίσω κάτι από αυτό. Κι η πιο σημαντική στιγμή είναι όταν αποφάσισα να μετακομίσω Αθήνα μόνη μου.»
Απέρριψες τον Ολυμπιακό 2 φορές πριν πεις το «ναι».
«Απέρριψα τον Ολυμπιακό δύο φορές, ναι, γιατί για να πας σε μια μεγάλη ομάδα που πρωταγωνιστεί και οι στόχοι είναι πολύ ξεκάθαροι πρέπει να είσαι έτοιμος. Δεν ήθελα να πάω και να μην μπορώ να βοηθήσω, να μην είμαι έτοιμη να σταθώ και να λάμψω κι εγώ μέσα από την ομάδα. Χρειαζόμουν τον χρόνο μου να πατήσω στα πόδια μου. Να έχω την πνευματική σιγουριά για να το κάνω.»
Φορούσες και το «13»...
«Δεν είχε καμία σχέση με τον Παναθηναϊκό. Κάποια πράγματα στη ζωή μου είχαν γίνει σε συγκεκριμένες ημερομηνίες και γι αυτό το είχα. Και στον Ολυμπιακό ήρθα το 2013. Τους ζήτησα εγώ το "13" για να γελάσουμε. Γελάσαμε όλοι και μου είπαν "ναι εντάξει, έχεις αυτές τις επιλογές". Και είπα εντάξει θα πάω στην ομάδα που είναι νούμερο 1, θα πάρω κι εγώ το νούμερο 1. Το κράτησα το "13" για λίγο ακόμα στην Εθνική Ομάδα».
Υπάρχουν σημαντικά πρόσωπα στην πορεία σου στον αθλητισμό;
«Ένας άνθρωπος που είναι οικογένειά μου πια είναι η Στέλλα Χριστοδούλου. Είμαστε πολλά χρόνια συμπαίκτριες και στον Ολυμπιακό και την Εθνική Ομάδα. Έτυχε να είμαστε και στην ίδια σχολή. Περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί, δεθήκαμε. Είναι αδερφή μου. Η Στέλλα είναι ένα πολύ σταθερό σημείο στη ζωή μου. Είναι η ασφάλειά μου. Κι έχω άλλη μια "αδερφή" έπαιζε παλιά κι εκείνη βόλεϊ η Χρύσα Σταφυλίδου που επίσης είναι άνθρωπός μου. Τις έχω κάνει τατουάζ και τις δύο. Εκτός από την οικογένειά μου, αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι το μαξιλάρι μου».
Είσαι από το 2013 στον Ολυμπιακό κι εκτός από ένα μικρό διάστημα που λόγω covid αποχώρησες (για την ουγγρική Βάσας) δεν έχεις φύγει ποτέ άλλοτε. Δεν την σκέφτηκες την προοπτική του εξωτερικού;
«Όσο ήμουν πιο μικρή είχα σκεφτεί το εξωτερικό, υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ταυτόχρονα όμως, το εξωτερικό είναι πολύ ανταγωνιστικό. Στη θέση που παίζω δύσκολα επιλέγουν να φέρουν αθλήτριες. Έχω κάνει όμως αλλαγή χώρας, για μένα είναι πολύ ψυχοφθόρο να αλλάζω εντελώς την κουλτούρα στην οποία βρίσκομαι. Απόλαυσα το μικρό διάστημα στη Βουδαπέστη, όταν ήρθα στο αεροδρόμιο κι είδα τον ήλιο της Αθήνας ανατρίχιασα. Δεν υπάρχει πιο όμορφη χώρα στον κόσμο από την Ελλάδα. Άλλος αέρα, άλλοι άνθρωποι. Μ' αρέσει να έχω κάποιες σταθερές στη ζωή μου. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχω περάσει από πολλές ομάδες. Εκεί που πάω μένω για καιρό. Μ'αρέσει οι άνθρωποι που βλέπω καθημερινά να τους ξέρω και να με ξέρουν και να έχω οικειότητα. Δεν θα ήθελα να είμαι κάθε χρόνο σε άλλη χώρα, σε άλλη ομάδα».
6 Πρωταθλήματα και ισάριθμα κύπελλα, 1 Ευρωπαϊκό (2018) κόντρα στην Μπούρσα και μια 2η θέση στην Ευρώπη, MVP του πρωταθλήματος και καλύτερη μπλοκέρ στο Challenge Cup τη σεζόν 2017/18 και πολλά ακόμα βραβεία Πολυτιμότερης Παίκτριας αγωνιστικών, κι όμως η Κατερίνα «κυνηγάει» κάτι ακόμα!
Υπάρχει κάτι που δεν έχεις πετύχει;
«Θέλω το MVP του Κυπέλλου. Είναι το μόνο που δεν έχω κατακτήσει. Είναι ένας στόχος που θέλω να πετύχω. Ήταν κι ο στόχος στις Σέρρες, δεν μας έκατσε».
Ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή στην καριέρα σου;
«Η πιο δυνατή στιγμή, πολλοί θα πιστεύουν ότι είναι ο τελικός της Ευρώπης. Για μένα είναι ο ημιτελικός. Είχαμε κερδίσει στου Ρέντη (σ.σ. Ολυμπιακός – Ντιναμό Κράσνονταρ 3-2), αυτό το χρυσό σετ ήταν... ο τελευταίος πόντος και η σιωπή του γηπέδου, τα κλάσματα δευτερολέπτου που εμένα μου φάνηκαν ένα λεπτό, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Όπως και ο πρώτος τελικός στου Ρέντη με τον κόσμο. Συγκλονιστική εμπειρία».
6 Απριλίου του 2019, τελικός του Final 4 του Κυπέλλου Γυναικών κι η Κατερίνα αποχωρεί υποβασταζόμενη κατά τη διάρκεια του δεύτερου σετ κόντρα στον Α.Ο Θήρας. Η διάγνωση ήρθε κάποιες ώρες αργότερα: ρήξη χιαστών και μηνίσκου.
«Όταν το πόδι μου ακούμπησε κάτω, ήταν σαν να βλέπω την ακτινογραφία με όλη τη ζημιά που είχε γίνει στο γόνατο»
Θυμάσαι την στιγμή του τραυματισμού;
«Θυμάμαι ακριβώς την στιγμή του τραυματισμού, σαν να το έζησα σε slow motion. Την στιγμή που πέφτω και ακουμπάει το πόδι μου κάτω, ήταν σαν να βλέπω εκείνη την στιγμή μια ακτινογραφία με όλη τη ζημιά που έχει γίνει στο γόνατο. Αυτή είναι η εικόνα. Και σκεφτόμουν ότι θα χάσω το ευρωπαϊκό με την Εθνική. Δεν ήθελα με τίποτα να βάλω τα κλάματα εκείνη την ώρα. Ήμασταν σε έναν τελικό. Είχα ζήσει πολλούς τραυματισμούς να γίνονται μπροστά μου, ήξερα ότι θα επηρεαστεί η ομάδα. Δεν ήθελα να συμβεί. Να ταυτιστεί πιθανή απώλεια του τίτλου με αυτό. Στους τελευταίους 2-3 πόντους που ήμουν πλέον σίγουρη ότι θα κερδίσουμε, δεν μπορούσα με τίποτα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Κρατιόμουν με τα χίλια ζόρια. Εκεί που πια είδα ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι και ήρθαν ο πόνος και ταυτόχρονα η χαρά του τίτλου και ξέσπασα».
Πόσο κοντά σου ήταν η ομάδα;
«Η ομάδα ήταν πολύ κοντά μου από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή και ήρθε και η ανανέωση του συμβολαίου μου τότε. Μάλιστα, μπορώ να σου πω ότι όταν ήρθε ο τραυματισμός ήμουν σε μια φάση της ζωής μου, που το βόλεϊ είχε αρχίσει να με κουράζει. Είχε αρχίσει να κάνει τον κύκλο του. Όταν έρχεται ένας πολύ μεγάλος τίτλος (πρωτάθλημα, κύπελλο, Ευρώπη) λίγο τα κίνητρά σου πέφτουν και χάνονται. Λες "ποιος είναι τώρα ο στόχος;" Είχα αρχίσει πνευματικά να πέφτω κι έρχεται ο τραυματισμός και έκανα ένα διάλειμμα. Και είδα τί ακριβώς θέλω και ξύπνησε πάλι η αγάπη και η επιθυμία να είμαι στο γήπεδο. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ήταν αυτό που χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή».
Αλήθεια μετά από σχεδόν μια δεκαετία στον Πειραιά, τι είναι για σένα Ολυμπιακός;
«Ο Ολυμπιακός για μένα είναι οικογένεια. Με όλες τις σημασίες και τις καλές και τις κακές. Είμαι πια 8 χρόνια. Υπάρχει οικειότητα, αγάπη, σεβασμός. Υπάρχουν και τριβές. Όπως και στις κανονικές οικογένειες. Το θεωρώ υγιές. Είναι σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου. Μου έμαθε πολλά.»
«Ούτε ο ίδιος ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται πόσο σημαντικός είναι!»
Πόσο σημαντική είναι η παρουσία του κόσμου;
«Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο κόσμος πόσο σημαντικός είναι! Έχω παράπονα τη φετινή χρονιά. Να έρθουν στο γήπεδο και να υποστηρίξουν σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Μια οικογένεια είναι στα πάντα. Όχι μόνο στις χαρές. Θα ήθελα να είναι εκεί και φέτος. Υπάρχει ακόμα χρόνος... Τους το λέω γενικά. Πραγματικά φέτος με στενοχωρεί... Πας να παίξεις τον Παναθηναϊκό και δεν έχεις ανάσα να πάρεις. Ο κόσμος ήταν εκεί στις επιτυχίες και τις αποτυχίες του Παναθηναϊκού. Έχω μεγάλο παράπονο. Τους καλούμε σε κάθε παιχνίδι. Αυτό που λέμε οι αθλητές στις δηλώσεις για τον 12ο παίκτη, τον 7ο παίκτη μέσα στο γήπεδο, πολλές φορές ο κόσμος νομίζει ότι το λέμε σαν τετριμμένο, δεν καταλαβαίνει πόσο το εννοούμε!»
«Στην Κυψέλη στο γήπεδο του Παναθηναϊκού μας έφτυναν»
Τι γίνεται όμως με τις φορές που η κερκίδα δείχνει το άσχημο πρόσωπό της; Έχετε σκεφτεί ποτέ να αποχωρήσετε με τις συμπαίκτριές σου;
«Η ουσία του κόσμου είναι να υποστηρίζει την ομάδα του, κι όχι να καταδικάσει την άλλη. Αυτή η ισορροπία δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Είναι απαράδεκτα τα συνθήματα που ακούμε σε όλα τα γήπεδα. Είμαστε συνένοχοι όλοι σε αυτό. Και οι αθλητές που δεν αντιδράμε, κι οι διαιτητές δεν έχουν πάρει θέση ποτέ, που είναι ένα όργανο εξουσίας στον αγωνιστικό χώρο. Εγώ έχω ακούσει TA συνθήματα, δεν ξέρω είναι εύκολο το επίθετό μου για να ταιριάξει στα συνθήματα μάλλον κι έχει μπει πολύ δυναμικά. Εμένα εκείνη την ώρα, δεν με αγγίζει, μαθαίνεις να απομονώνεις κάποια πράγματα. Για μένα είναι πιο δύσκολο να παίζω σε άδειο γήπεδα, παρά σε γεμάτο ό,τι κι αν ακούγεται. Δεν το φιλτράρω εκείνη την ώρα.
Απλά με στενοχωρεί το γεγονός ότι ο καθένας από αυτούς που φωνάζει τα χυδαία συνθήματα, θα μπορούσε να έχει μέσα στο γήπεδο, να παίζει η κόρη του, η αδερφή του, η ανιψιά του οποιαδήποτε γυναίκα της ζωής του. Θα ήθελε να ακούει αυτά τα συνθήματα για έναν δικό του άνθρωπο; Δεν υπάρχει παιδεία, συνολικά. Αυτό έχει να κάνει με το σπίτι σου. Η πιο προσβλητική συμπεριφορά από όλες που έχω ζήσει. Στην Κυψέλη, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού μας έφτυναν. Κανονικά. Έκανες επίθεση και υπήρχε βροχή από ροχάλες. Τα υπόλοιπα μπορώ να τα ξεπεράσω, αλλά αυτό...»
«Με το #metoo συνειδητοποίησα ότι έχω δεχτεί πάρα πολλές συμπεριφορές ως αθλήτρια κι ως γυναίκα χωρίς να υπερασπιστώ τον εαυτό μου»
«Επίσης κι εμείς οι γυναίκες δεν έχουμε μάθει ποια είναι τα όριά μας. Νομίζω με το #metoo που ξεκίνησε τα τελευταία δύο χρόνια, συνειδητοποίησα ότι έχω δεχτεί πάρα πολλές συμπεριφορές ως αθλήτρια και ως γυναίκα μέσα στη ζωή μου, χωρίς να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και τα προσπερνούσα. Το βλέπεις παντού αυτό δυστυχώς.
Όσον αφορά τους αθλητές, σκέψου αν είσαι 20 χρονών και είσαι σε μια μεγάλη ομάδα και γίνονται αυτά, έχεις την εσωτερική δύναμη να σηκωθείς και να φύγεις; Είσαι εργαζόμενος κάπου. Πρέπει να γίνει σε ένα ομαδικό επίπεδο, να έχεις υποστήριξη από τις συμπαίκτριες και τον σύλλογό σου, δεν ξέρεις ποιες θα είναι οι συνέπειες. Ζητάμε πολλά από τους αθλητές και ειδικά από τις γυναίκες, ενώ ακόμα η θέση μας είναι πολύ δύσκολη, δεν πατάμε τόσο δυνατά στα πόδια μας και το βλέπεις σε όλα αυτό.
«Θα ήθελα οι άντρες να είναι πιο υποστηρικτικοί. Αισθάνομαι ότι είναι... άντρες εκεί που τους βολεύει»
Το αντρικό βόλεϊ λειτουργεί με επαγγελματική βάση και το γυναικείο θεωρείται ερασιτεχνικό ακόμα. Που κάνουμε τα ίδια πράγματα. Δεν συγκρίνουμε διαφορετικά πράγματα, δεν κάνει ο ένας χειρωνακτική εργασία και ο άλλος κάτι πιο θεωρητικό. Κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα γιατί θα έπρεπε να λειτουργούμε σε διαφορετικές βάσεις; Δεν δικαιολογείται κάπως. Ποιες είναι οι διαφορές μας; Το ύψος του φιλέ μόνο. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει καμιά άλλη διαφορά. Με εξοργίζει αυτό. Δεν βλέπω κάποια ανωτερότητα. Επίσης θα ήθελα οι άντρες να είναι πιο υποστηρικτικοί. Αισθάνομαι ότι είναι... άντρες εκεί που τους βολεύει. Θα μας πάρει κάποια χρόνια, αλλά πιστεύω στην αλλαγή που μπορεί να έρθει. Αρχικά αρχίζουμε κι εμείς οι ίδιες οι γυναίκες να εκπαιδευόμαστε».
Ας επιστρέψουμε στα αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσαν την Α' Φάση του πρωταθλήματος με 69 βαθμούς αμφότεροι. Η κορυφή και το πλεονέκτημα έδρας κρίθηκαν την τελευταία αγωνιστική. ΠΑΟΚ επικράτησε 3-1 σετ του Παναθηναϊκού και συνδυασμό με τη νίκη του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ με 3-0 σετ οι ερυθρόλευκες κατέκτησαν την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο στην ισοβαθμία.
Είναι το φετινό πρωτάθλημα το καλύτερο των τελευταίων χρόνων;
«Το φετινό είναι το καλύτερο πρωτάθλημα των τελευταίων χρόνων, φαίνεται και από τη βαθμολογία. Είναι πιο ανταγωνιστικό. Χαίρομαι για αυτή την εποχή που έχει έρθει. Σίγουρα βοήθησαν και τα χρήματα από το στοίχημα. Έχει βάλει στη διαδικασία τις ομάδες να επενδύσουν πιο πολλά, για να κερδίσουν και πιο πολλά. Εύχομαι να υπάρχει ανάλογη συνέχεια και του χρόνου».
«Όσο για τον Ολυμπιακό, δεν έχουμε συνηθίσει να χάνουμε τίτλους, πάντα στόχος είναι το πρωτάθλημα».
«Τον Μπράνκο Κοβάσεβιτς τον υπεραγαπώ»
Ξεχωρίζεις κάποιον προπονητή από αυτούς που συνεργάστηκες;
«Ξεχωρίζω τον Μπράνκο Κοβάσεβιτς. Είναι ο άνθρωπος που θα έχω πάντα στην καρδιά μου, έχουμε κρατήσει επαφή ακόμα και τώρα. Τον υπεραγαπώ. Έδωσε πολλά σε αυτή την ομάδα και σαν προπονητής, αλλά είναι και εξαιρετικός άνθρωπος. Έχει πολύ χιούμορ, ταυτόχρονα θα κρατήσει τα λουριά στην προπόνηση για να μην ξεφύγεις, αλλά νιώθεις και ελεύθερος να πεις την χαζομάρα σου. Είναι δίκαιος και θα σε προστατέψει πάντα ασχέτως του αποτελέσματος».
Αναφορικά στο κεφάλαιο Εθνική, μπορεί να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από την πρόκριση στα τελικά ευρωπαϊκού πρωταθλήματος;
«Πιστεύω ότι η Εθνική μπορεί να διεκδικήσει περισσότερα από την πρόκριση στα τελικά ευρωπαϊκού τουρνουά υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Αυτοί που εκτίθενται πάντα είναι οι αθλητές, οπουδήποτε, αλλά δεν αρκούνε μόνο οι αθλητές. Είναι περίπλοκο θέμα. Είναι η οργάνωση μιας προετοιμασίας, είναι οι άνθρωποι που θα διαθέσει, οι συνθήκες που θα υπάρχουν, όλα αυτά χρειάζονται για να έρθει μια επιτυχία. Μόλις αυτά αρχίσουν να δουλεύουν σαν μια καλολαδωμένη μηχανή τότε θα έρθουν και τα αποτελέσματα. Τα έφερε η Εθνική τα αποτελέσματα, έχουμε ανέβει και στο ranking. Ποια θα είναι η οργάνωση για να γίνει το επόμενο βήμα; Οι επιτυχίες δεν χτίζονται σε μια χρονιά, ή μια στιγμή. Θέλουν χρόνο. Έχουν γίνει μικρά βήματα για να έρθει μια καλύτερη συνέχεια. Είμαστε σε μια στιγμή που αλλάζουν οι γενιές. Θα έρθουν νέα κορίτσια στην ομάδα, θα φύγουμε εμείς οι παλιές».
Τι κερδίζει ένα κορίτσι επιλέγοντας το βόλεϊ;
«Έχει μια ευγένεια το βόλεϊ επειδή δεν υπάρχει και σωματική επαφή. Κερδίζει πειθαρχία, επειδή κάθε ενέργεια δεν είναι στην ουσία ατομική χρειάζεται συνεργασία, εμπιστοσύνη. Δεν κάνεις κάτι μόνος σου στο βόλεϊ, θες βοήθεια κι από τους άλλους».
Είσαι ενεργή στα social media;
«Τα social media είναι ανάλογα τα κέφια μου. Υπάρχουν εποχές που αισθάνομαι πιο ανοιχτή να μοιραστώ τις στιγμές της ζωής μου με τους ανθρώπους κι άλλες που δεν θέλω πολλά πολλά. Μέσα στη σεζόν όταν παίζουμε είμαι πιο χαμένη».
Γεννήθηκε κι έζησες τα πρώτα χρόνια της ζωής σου στη Ρωσία, έχεις συγγενείς εκεί; Πώς βιώνουν όσα γίνονται τον τελευταίο 1,5 μήνα στην Ουκρανία;
«Έχω συγγενείς στη Ρωσία, η ζωή στη Ρωσία συνεχίζεται... Υπάρχει η άποψη της νέας γενιάς κι εκείνη της παλιάς γενιάς. Η νέα γενιά είναι πιο συνειδητοποιημένη, ότι ένας πόλεμος δεν θα φέρει κάτι, μόνο θα πληγωθούν οι άνθρωποι, οι λαοί. Και υπάρχει και ίσως η παλιά γενιά που βαδίζει ξεκάθαρα με την άποψη του εκάστοτε προέδρου. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω έναν πόλεμο στην εποχή μου ζούμε. Αλλά παρόλα αυτά έχουμε πολέμους παντού στον κόσμο, δεν είναι ο πρώτος. Τις πρώτες ημέρες με επηρέασε πάρα πολύ, γιατί αυτοί που θα πληγωθούν περισσότερο είναι οι άνθρωποι. Οι κάτοικοι της Ουκρανίας, ο λαός της Ρωσίας που θα δεχτεί τις συνέπειες. Προσπαθώ να παρακολουθώ όσο λιγότερο γίνεται πια γιατί αυτά που βλέπουμε είναι μόνο θανάτους, κατεστραμμένες ζωές και κτίρια. Θέλω να βρεθεί μια λύση, βιώσιμη για όλους. Βλέπεις ότι δεν έχουν θέληση, καμία από τις δύο πλευρές»
Έχεις μετανιώσει για κάτι ως τώρα στην καριέρα σου; Τι θα έλεγες σε εκείνο το κοριτσάκι που ξεκινάει να γνωρίζει το βόλεϊ;
«Θα έλεγα στον εαυτό μου να το ζήσει περισσότερο. Να είναι πιο ευχαριστημένη από τις επιτυχίες από ότι υπήρξα εγώ. Να μην είναι τόσο απαιτητική με τον εαυτό της και να συνεχίσει να το βλέπει σαν χόμπι. Δε νιώθω ότι έχω βιώσει όλες τις επιτυχίες. Μπαίνω σε μουντ κριτικής. Προσπαθώ να το αλλάξω. Αλλά στεναχωριέμαι που κάποιες επιτυχίες τις έχω προσπεράσει. Είσαι τόσο προσηλωμένος στον στόχο που όταν έρχεται λες "το ολοκλήρωσα, πάμε στο επόμενο" δεν αφήνεις τον εαυτό σου να το ζήσει στο μέγιστο, να συνειδητοποιήσεις τι έχεις κάνει. Όταν πήρα το ευρωπαϊκό δεν καταλάβαμε τι έχουμε κάνει. Δεν καταλάβαμε ότι κερδίσαμε, ότι πήραμε έναν ευρωπαϊκό τίτλο, ότι είναι ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος για το γυναικείο βόλεϊ της Ελλάδας, δεν το είδαμε ως κάτι μεγάλο. Πιο πολύ το ακούγαμε από άλλους παρά το νιώσαμε μέσα μας. Είναι κι αυτός ένας από τους βασικούς λόγους που είναι σημαντικός ο κόσμος, σου μεταφέρει την ευτυχία, τη χαρά. Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα».