Ποδόσφαιρο γυναικών: Η μητρότητα δεν είναι σφύριγμα λήξης
Πώς είναι να κρατάς στα χέρια σου ένα μωρό και λίγους μήνες μετά μια μπάλα; Να ζεις τις άγρυπνες νύχτες του θηλασμού και το πρωί να φοράς τα ποδοσφαιρικά σου παπούτσια; Να τρέχεις στις γραμμές του γηπέδου με την ίδια ένταση που τρέχεις να προλάβεις το παιδί σου να μη χτυπήσει;
Στην Ελλάδα του σήμερα, η μητρότητα για μια αθλήτρια δεν συνοδεύεται από συμβόλαια που συνεχίζουν να ισχύουν, ούτε από οργανωμένη στήριξη. Συχνά συνοδεύεται μόνο από ένα χαμόγελο «με το καλό» και την αίσθηση ότι ξεκινάς από την αρχή. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν γυναίκες που δεν αποδέχτηκαν ότι η μητρότητα είναι το σφύριγμα της λήξης. Το είδαν σαν την αρχή ενός δεύτερου ημιχρόνου.
Η Στέλα Ντζάνη, η Μαρία Πότσιου, η Κατερίνα Δασκαλοπούλου μιλούν στο GWomen για τις δικές τους επιστροφές. Για το σώμα που αλλάζει και τη δύναμη που γεννιέται μαζί με το παιδί. Για το άγχος, την κούραση, αλλά και για την αίσθηση ότι το να είσαι μάνα και ποδοσφαιρίστρια δεν σε κάνει λιγότερο αθλήτρια , σε κάνει πιο δυνατή.
Είναι καθρέφτης για το πού βρίσκεται το ποδόσφαιρο γυναικών στην Ελλάδα και πόσο δρόμο έχει να διανύσει ώστε η μητρότητα να μη θεωρείται εμπόδιο αλλά φυσικό κομμάτι της ζωής μιας αθλήτριας. Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, οι ίδιες παίζουν με πάθος, κουβαλώντας στις πλάτες τους όχι μόνο τη φανέλα αλλά και τον πιο σημαντικό τίτλο τους, της μητέρας.
Στέλα Ντζάνη: «Το να είμαι μητέρα και αθλήτρια είναι η δυνατή εκδοχή του εαυτού μου»
Όταν έμεινες έγκυος, ήσουν μια ενεργή διεθνής παίκτρια. Πώς ήρθε η απόφαση να επιστρέψεις;
«Όταν έμεινα έγκυος ήμουν ενεργό μέλος της Εθνικής Γυναικών και αποφάσισα να σταματήσω για να αποκτήσω παιδί. Οπότε ήταν ένα δύσκολο κομμάτι για εμένα, κυρίως στη ψυχολογική διαχείριση. Τότε πιστεύω ότι ήμουν στην καλύτερη φάση της καριέρας μου, όμως ήμασταν πολλά χρόνια με τον άντρα μου και θέλαμε πολύ να κάνουμε ένα παιδάκι. Για να συμβεί αυτό έπρεπε να σταματήσω».
Σε ποια ομάδα ήσουν τότε;
«Τότε ήμουν στη Γλυφάδα».
Η ομάδα τότε πώς το διαχειρίστηκε; Τι σου είπε ο προπονητής, οι συμπαίκτριες σου;
«Ήταν μια περίοδος που είχε τελειώσει το πρωτάθλημα και ήταν καθαρά απόφαση που πήρα με τον άντρα μου. Οπότε δεν με επηρέασε καμία γνώμη».
Όταν αποφάσισες να κάνεις οικογένεια, είχες στο μυαλό σου να επιστρέψεις;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα στο μυαλό μου. Δεδομένα, οτιδήποτε μπορεί να συμβεί και να μην μπορείς να επιστρέψεις, ειδικά σε μια εγκυμοσύνη. Αλλά πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήταν ο αθλητισμός. Ήξερα ότι θα επιστρέψω».
Μετά από πόσο καιρό επέστρεψες;
«Γέννησα τον Φεβρουάριο και επέστρεψα έξι μήνες μετά, τον Αύγουστο».
Πώς ήταν το σώμα σου μετά τη γέννα;
«Ήταν μια μεγάλη πρόκληση για μένα, σωματικά και ψυχολογικά. Σωματικά, γιατί πρέπει να διαχειριστείς τα παραπανίσια κιλά και το σώμα σου αλλάζει. Όταν αποκτάς ένα παιδί, η φροντίδα του θεωρώ ότι είναι πλήρης απασχόληση. Η διαχείριση του χρόνου ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι, έπρεπε να σκέφτομαι συνεχώς τις προτεραιότητες του παιδιού, αν τα κάνω σωστά, αν είμαι καλή μητέρα, και αυτό μου δημιούργησε άγχος και ανασφάλεια».
Δέχτηκες αρνητικά σχόλια από τον περίγυρο;
«Όχι, απλά θεωρώ ότι δεν υπήρχε στήριξη, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποια θεσμική βοήθεια όταν επιστρέφεις, κάποιο πρωτόκολλο ή κάποια υποστήριξη, και αυτό ήταν μια δυσκολία».
Η ομάδα σου παρείχε κάποια βοήθεια όταν επέστρεψες;
«Σίγουρα μου παρείχε την άνεση να μπορώ να παίρνω μαζί μου το παιδί στις αποστολές».
Μόνο αυτό;
«Μόνο αυτό, δεν νομίζω ότι παρέχουν κάτι άλλο στην Ελλάδα».
Βλέπεις διαφορά σε σχέση με παλιά; Πώς διαχειρίζονται πλέον οι ομάδες τέτοιες καταστάσεις;
«Δεν ξέρω, δεν έχει συμβεί κάτι καινούργιο, αλλά θεωρώ ότι είμαστε πολύ πίσω σε αυτό το κομμάτι και πρέπει σιγά-σιγά να αλλάξει. Να μην θεωρείται εμπόδιο ότι μια γυναίκα αθλήτρια θέλει να γίνει μητέρα. Πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη στήριξη, που ξεκινάει από το κράτος και μετά πάει στις ομάδες. Έτσι ώστε καμία γυναίκα να μην πιστεύει ότι η μητρότητα σημαίνει τέλος καριέρας».
Γιατί πιστεύεις οι περισσότερες γυναίκες δεν επιστρέφουν στην ενεργό δράση, ακόμα και σε χαμηλότερες κατηγορίες;
«Καταρχάς, οι προτεραιότητες αλλάζουν. Δεύτερον, αν δεν έχεις την κατάλληλη στήριξη, μπορεί να μην φτάνει η δουλειά του συζύγου και να πρέπει να δουλεύεις κι εσύ».
Η ποδοσφαιρίστρια πριν και μετά το παιδί τι διαφορά έχει;
«Θεωρώ ότι το να είμαι μητέρα και αθλήτρια είναι η δυνατή εκδοχή του εαυτού μου. Το γεγονός ότι το έχω καταφέρει αυτό με έχει κάνει πιο δυνατή. Πριν ήμουν πιο ανέμελη, δεν είχα τις ίδιες υποχρεώσεις. Τώρα όλα κινούνται με βάση το παιδί μου».
Πώς διαχειρίζεσαι πλέον τον χρόνο σου, δεδομένου ότι αγωνίζεσαι σε ομάδα της επαρχίας;
«Η απόφαση μου για να πάω στον Παναιτωλικό ήταν οικογενειακή. Μαζί με τον άντρα μου και το παιδί αποφασίσαμε ότι μπορώ να φεύγω Σαββατοκύριακα για αγώνες. Χρειάζεται στήριξη και εγώ την έχω. Σίγουρα τα χιλιόμετρα ήταν πολλά, φεύγοντας κάθε Παρασκευή και γυρνώντας Κυριακή βράδυ, αλλά με θέληση και αγάπη για αυτό που αγαπάς τα ξεπερνάς όλα».
Θέλω να σε πάω λίγο πίσω, όταν ήσουν πρώτη σκόρερ στον Παναθηναϊκό και διαγνώστηκες με καρκίνο. Πώς το διαχειρίστηκες;
«Ήταν ένα ακόμη δυνατό σοκ, γιατί τότε ο Παναθηναϊκός ανέβηκε στη Β’ Εθνική και εγώ ήμουν πρώτη σκόρερ. Περίμενα πως και πως να αγωνιστούμε και να ανέβουμε στην Α’ κατηγορία, και εκεί το καλοκαίρι διαγνώστηκα με καρκίνο. Ενημέρωσα την ομάδα και περίμενε μέχρι την τελευταία στιγμή να βγει η βιοψία. Τελικά αποφάσισα με την ομάδα να συνεχίσω στη Β’ Εθνική. Νομίζω ότι δικαιώθηκα, αφού ήταν η καλύτερη παραγωγική σεζόν της καριέρας μου με 21 γκολ και την άνοδο».
Πώς βρήκες τα ψυχικά αποθέματα να το αντιμετωπίσεις;
«Η κινητήριος δύναμή μου ήταν το παιδί μου. Δεν μπορούσα να τα παρατήσω. Όταν έμαθα τη διάγνωση, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν αν θα ζήσω, γιατί πρέπει να μεγαλώσω το παιδί μου. Αυτό μου έδινε δύναμη και κίνητρο να συνεχίσω. Δεν ήθελα ο μικρός να καταλάβει τίποτα, ήθελα να επιστρέψω στις δραστηριότητές μου και να δείξω ότι δεν τα παρατάω».
Αν έγραφες βιβλίο για τη ζωή σου, πώς θα το ονόμαζες;
«''Ο δικός μου αγώνας'', γιατί θεωρώ ότι έχω παλέψει πολύ, πέρα από όσα μου συνέβησαν, που μπορεί να συμβεί σε καθέναν. Για μένα, ο αθλητισμός ήταν μια διεξοδος».
Τι θα συμβούλευες μια γυναίκα που παίζει ποδόσφαιρο αλλά η μητρότητα είναι στο πίσω μέρος του μυαλού της;
«Να μην στερηθεί το να γίνει μητέρα, γιατί θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής. Τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό το θαύμα όταν το φέρνεις στον κόσμο».
Τώρα, ας μιλήσουμε για το αγωνιστικό. Έχεις αγωνιστεί σε αρκετές ομάδες. Βλέπεις πρόοδο από τότε που ξεκίνησες;
«Εντάξει, καμία σχέση. Όταν ξεκίνησα δεν υπήρχε στο μυαλό καμίας να πάρει έστω και ένα ευρώ. Παίζαμε σαν παρέα. Πλέον οι περισσότερες αθλήτριες πληρώνονται, υπάρχουν καλύτερες παροχές, ρουχισμός, σε κάποιες περιπτώσεις γήπεδα. Κάποια πράγματα έχουν μείνει ίδια, όπως τα αποδυτήρια, που δεν υπάρχουν καθαρά».
Τι σε ενοχλεί περισσότερο για την κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου;
«Σίγουρα ότι οι γυναίκες αθλήτριες δίνουν τα ίδια με τους άντρες, δηλαδή ίδιες ώρες προπονήσεων, το ίδιο πάθος, και δεν ανταμείβονται το ίδιο, επειδή δεν είναι επαγγελματικό, ενώ υπάρχουν αυτές οι απαιτήσεις».
Πιστεύεις ότι θα αλλάξει κάποια στιγμή αυτό;
«Κάποια στιγμή, ναι».
Θα μπορέσει η Ελλάδα να έχει ένα πρωτάθλημα που να μπορεί να στηρίξει τη μητέρα αθλήτρια;
«Θέλω να πιστεύω πως ναι, γιατί η FIFA κάνει κάποιες κινήσεις, δηλαδή οι μητέρες είναι καλυμμένες. Γιατί εμείς κάθε χρόνο υπογράφουμε τον όρο ότι αν μείνουμε έγκυες, παύει το συμβόλαιο να ισχύει. Νομίζω είναι το πρώτο που πρέπει να αλλάξει, γιατί όπως είσαι και σε μια δουλειά και όταν μένεις έγκυος πληρώνεσαι, θεωρώ ότι κάπως έτσι πρέπει να γίνει και στο ποδόσφαιρο».
Έχουν συμβόλαια;
«Είμαστε ακόμα πίσω σε αυτά».
Δεν είναι καλά ενημερωμένες, φοβούνται, δεν υπάρχει εναλλακτική;
«Θεωρώ ότι περισσότερο φοβούνται, αλλά έχει αρχίσει να αλλάζει. Έχουν μπει και οι ατζέντηδες στη μέση, οπότε θεωρώ ότι αυτό θα αλλάξει. Είναι θέμα χρόνου να έχουν όλες οι παίκτριες ιδιωτικό συμφωνητικό. Η ενημέρωση του ΠΣΑΠΠ που γίνεται σε όλες τις ομάδες, ενημερώνει όλες ότι πρέπει να έχουν ιδιωτικό συμφωνητικό. Και πιστεύω ότι αυτό θα αλλάξει».
Εσύ σαν αθλήτρια έχεις μείνει απλήρωτη, ενώ μπορεί να είχες το ιδιωτικό συμφωνητικό;
«Ναι, αλλά πλέον με τον ΠΣΑΠΠ υπάρχουν καλύψεις. Δεν έχουν μεγάλη ισχύ τα συμφωνητικά που υπογράφουμε, αλλά έχουμε μια μεγαλύτερη ασφάλεια και κάλυψη».
Πόσο μεγάλο ρόλο θεωρείς ότι διαδραματίζει ο ΠΣΑΠΠ στην αναβάθμιση του αθλήματος; Γιατί βλέπουμε ότι κάνει πολλές ενέργειες, ειδικά για το ποδόσφαιρο γυναικών.
«Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος. Λόγω του ΠΣΑΠΠ έχει γίνει αυτή η ανάπτυξη, είναι πολύ βοηθητικός τόσο για τις ομάδες όσο και για τις παίκτριες».
Τι θα συμβούλευες μια κοπέλα που τώρα ξεκινάει να παίζει;
«Να μην ακούει τίποτα, γιατί υπάρχει ακόμα το ταμπού ότι είναι ανδροκρατούμενο άθλημα, αλλά και αχάριστο. Πιστεύω βέβαια ότι έχει αρχίσει να ξεπερνιέται».
Μαρία Πότσιου: «Σε αρκετές ομάδες δεν πληρωνόμουν καν, ήξερα ότι μόλις πάρω το ΟΚ από το γιατρό θα γυρίσω την επόμενη μέρα στις προπονήσεις»
Μαρία, θα ήθελα να κάνεις μια αναδρομή, πριν γίνεις μαμά, πριν ξαναγυρίσεις να κάνεις αυτό που αγαπάς. Πώς ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο;
«Από πολύ μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου με μία μπάλα. Η αλήθεια είναι ότι τότε δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο. Αλλά πάντα με θυμάμαι να παίζω μπάλα, με τα αγόρια εννοείται. Παρόλο που έχω περάσει και από άλλα αθλήματα, ομαδικά και ατομικά, το ποδόσφαιρο ήταν στην καρδιά μου και εκεί γύριζα πάντα».
Γιατί ένα κορίτσι να επιλέξει το ποδόσφαιρο;
«Για να αθλείται, όπως και σε όλα τα αθλήματα, να κοινωνικοποιηθεί, να κάνει φίλες. Νομίζω μόνο οφέλη μπορεί να έχει».
Έχεις δει διαφορές από τότε μέχρι σήμερα;
«Χαώδεις διαφορές, από τον αριθμό των ομάδων, των παικτριών. Τεράστιες διαφορές υπάρχουν στην εξέλιξη της Εθνικής, στις απολαβές αλλά και στο ενδιαφέρον και στην αποδοχή του κόσμου. Όσον αφορά το ποδόσφαιρο γυναικών, βλέπουν ένα κορίτσι να παίζει ποδόσφαιρο και δεν λένε ''να ένα αγοροκόριτσο''».
Μια γυναίκα η οποία αποφασίζει να κάνει οικογένεια και παίζει ποδόσφαιρο, τι θα ακούσει; Εσένα η ομάδα σου τι σου είπε;
«Στενοχωρήθηκαν γιατί δεν μπορούσα να συνεχίσω τις αγωνιστικές μου υποχρεώσεις. Τίποτα άλλο, μου είπαν ''με το καλό» και «σε περιμένουμε να γυρίσεις πάλι μετά τη γέννα σου''».
Όταν έμεινες έγκυος και σκεφτόσουν την επιστροφή σου, υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού σου το «μπορεί και να μην γυρίσω πίσω»;
«Όχι, δεν υπήρχε. Ήξερα ότι μόλις πάρω το ΟΚ από το γιατρό μου θα γυρίσω την επόμενη μέρα στις προπονήσεις».
Πόσο δύσκολο είναι μια μητέρα να μπορεί να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο, δεδομένου ότι δεν είναι η μόνη σου δουλειά, οικονομικά οι απολαβές δεν ήταν ικανοποιητικές;
«Έχει τύχει να μου χρωστάνε χρήματα, σε αρκετές ομάδες δεν πληρωνόμουν καν. Ήταν καθαρά θέμα χόμπι για εμένα».
Πόσο δύσκολο ήταν να πάρεις την απόφαση να γυρίσεις να παίξεις ποδόσφαιρο... σαν να μην πέρασε μια μέρα;
«Έτσι ακριβώς το σκεφτόμουν, πάντα με τη βοήθεια του συζύγου. Ήταν κάτι που το είχα ανάγκη και μου είχε λείψει, και ήθελα να αθληθώ και να επανέλθω εκεί που ήμουν».
Το σώμα σου πώς ήταν μετά τη γέννα και πόσο καιρό μετά επέστρεψες;
«Μετά από 30 με 40 μέρες μου έδωσε το ΟΚ ο γιατρός και παρότι το σώμα μου άλλαξε, μετά από ένα με δύο μήνες επανήλθα στην αγωνιστική δράση».
Τι θυμάσαι από τον πρώτο σου αγώνα;
«Σίγουρα το περίμενα πως και πως και θυμάμαι που είχε έρθει ο σύζυγος με το παιδί στην κερκίδα».
Έχεις κάνει δύο παιδιά και μετά το δεύτερο παιδί αποφάσισες να μπεις στο γήπεδο από άλλο πόστο, εκείνο του προπονητή. Πώς ήταν αυτό;
«Δεδομένου ότι η πρόταση ήρθε όταν ήμουν έγκυος, την αποδέχτηκα με χαρά προκειμένου να είμαι μέσα στο χώρο και στο γήπεδο που αγαπώ. Οπότε αυτό συνεχίστηκε για άλλα δύο χρόνια, ώσπου κατάλαβα ότι δεν ήθελα να είμαι έξω από τις γραμμές, ήθελα να παίζω. Οπότε η προπονητική για μένα κράτησε τρία χρόνια και μετά ξαναγύρισα να παίξω».
Εργάζεσαι, είσαι μαμά και πηγαινοέρχεσαι μου είπες τα Σαββατοκύριακα στη Ζάκυνθο για να παίξεις ποδόσφαιρο. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο...
«Εύκολο δεν είναι. Πάλι θα πω με τη βοήθεια του συζύγου, που καταλαβαίνει ότι είναι μια διέξοδος, γιατί είναι πολλοί οι ρόλοι που έχω, όπως είπες και εσύ. Οπότε πηγαίνω, κάνω το χόμπι μου, με τις απολαβές μου φυσικά, γιατί αλλιώς θα ήταν δύσκολο να κάνω αυτό το εγχείρημα. Έχω γνωρίσει κάποιους πολύ καλούς ανθρώπους στην ομάδα, οι οποίοι με βοηθάνε και με υποστηρίζουν σε αυτό γιατί γνωρίζουν ότι είμαι μητέρα».
Τι σου λένε τα παιδιά σου όταν σε βλέπουν να παίζεις μπάλα;
«Ο μεγάλος μου που είναι 7 ετών και παίζει και αυτός σε μια ακαδημία, αν μπορούσε να είναι κάθε Σαββατοκύριακο στο γήπεδο θα ήθελε να είναι εκεί. Αν παίξω στην Αθήνα κάποιον αγώνα, είναι δεδομένο ότι θα έρθουν και τα δύο παιδιά μου χεράκι χεράκι να με δουν».
Οι γυναίκες που γεννάνε και επιστρέφουν στο ποδόσφαιρο είναι πραγματικά ελάχιστες. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
«Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Είναι επιλογές της καθεμιάς, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα με αυτό. Θεωρώ ότι είναι καθαρά επιλογή».
Θεωρείς ότι το ποδόσφαιρο έτσι όπως έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα είναι φιλικό όταν μια γυναίκα θέλει να γίνει μητέρα;
«Όχι, γιατί ακόμα δεν είναι επαγγελματικό. Πολλές παίκτριες δεν έχουν συμβόλαια. Δεν καλύπτει τίποτα μια Ελληνίδα αθλήτρια δυστυχώς. Για το ποδόσφαιρο ισχύει αυτό, δεν ξέρω για τα άλλα αθλήματα πόσο καλύτερα είναι τα πράγματα. Ελπίζω όμως να υπάρχει κάποια βοήθεια για τη μητέρα-αθλήτρια... έχουν αρχίσει να μπαίνουν λιθαράκια».
Για παράδειγμα, εσύ όταν έμεινες έγκυος ήταν δεδομένο ότι η ομάδα δεν θα σε πληρώσει.
«Ναι... αυτό όμως δεν είναι σωστό. Δεν είναι σωστό όταν μιλάμε για τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Στην Ελλάδα ήταν και είναι ακόμα, νομίζω, έτσι. Είμαστε ακόμα πίσω σε αυτή τη νοοτροπία. Θεωρώ ότι τα επόμενα χρόνια θα αλλάξει και μια αθλήτρια θα πληρώνεται κανονικά».
Πόσο δύσκολο είναι για μια αθλήτρια που πει «θα παίξω σοβαρά μπάλα» ακόμα κι αν δεν υπάρχουν απολαβές; Πόσο εύκολο είναι να γίνει ρεαλιστικά;
«Εγώ δεν ήμουν ποτέ σε αυτή την κατηγορία, γιατί ξεκίνησα από το 2003 και εργαζόμουν πάντα, οπότε δεν στηριζόμουν ποτέ στην ομάδα. Σίγουρα υπάρχουν ομάδες που πληρώνουν αρκετά ικανοποιητικά τις αθλήτριες και μπορεί να βιοποριστείς από αυτό. Αλλά είναι ένα μικρό ποσοστό ακόμα. Νομίζω ότι στο μέλλον θα μπορούν να ασχολούνται επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο».
Πόσο άλλαξε η καθημερινότητά σου στο ποδόσφαιρο μετά τον ερχομό του παιδιού;
«Απλά άλλαξαν οι προτεραιότητές μου. Σίγουρα η ελευθερία δεν είναι δεδομένη όταν έχεις ένα μωρό που θέλει να θηλάσει. Πολύ πιθανόν να αργήσεις στην προπόνηση, ή ακόμα να μην πας σε προπόνηση ή σε αγώνα αν το παιδί σου αρρωστήσει. Αλλά για μένα είναι πρώτα η οικογένειά μου και μετά ο αθλητισμός».
Υπήρξε στιγμή που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
«Ποτέ. Είναι το πάθος μου και η αγάπη μου».
Κατερίνα Δασκαλαπουλου: «Είμαστε μόνες μας, έχουμε ένα θεματάκι εδώ στην Ελλάδα με τη μητρότητα»
Πως είναι να παίζεις ποδόσφαιρο μετά τη γέννα;
«Είναι κάτι δύσκολο, να συνδυαστούν και τα δύο. Ενα μωρό το οποίο εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα και να συνδιασεις κάτι που στην ουσία αγαπάς εσύ. Ειναι κάτι το οποίο σε κάνει να νιώθεις ωραία, έχεις ένα μωράκι το οποίο είναι κρεμασμένο πάνω σου. Δεν είναι όμως εύκολα αυτά τα πράγματα».
Υπήρχε η στήριξη από την ομάδα που ήσουν;
«Βοηθήσανε στο να μπορέσω να ενταχθώ πάλι με την ομάδα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε ένα θεματάκι εδώ στην Ελλάδα με τη μητρότητα».
Τι εννοείς;
«Εννοώ ότι δεν είναι πολύ υποστιρικτικοι. Τα συμβόλαια δεν συνεχίζονται να πληρώνονται ή διακόπτονται».
Το δικό σου συμβόλαιο διακόπηκε;
«Εγώ δεν είχα τότε, εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν. Τότε υπήρχαν συνεννοήσεις δια του λόγου μόνο».
Φαντάζομαι ότι τον καιρό μέχρι να γεννήσεις δεν πληρωνόσουν…
«Όχι…»
Όταν επέστρεψες υπήρξε περισσότερη στήριξη από την ομάδα σου; Κάποιος γυμναστής η οτιδήποτε;
«Όχι δεν υπήρχε, μόνο ο προπονητής της ομάδας. Ο οποίος με βοήθησε ψυχολογικά».
Και πως είναι να δουλεύεις το πρωί, να γυρνάς να κάνεις προπόνηση και να έχεις και ένα παιδί;
«Έγινε λίγο αντίστροφα, δούλευα το πρωί το μεσημέρι είχα το παιδί, μετά το παιδί έμενε με το μπαμπά του και εγώ πήγαινα προπόνηση το βράδυ, περίπου 9:30 με 22:00. Ήταν πολύ κουραστική η ημέρα μου. Θέλει πολύ πάθος για να συνεχίσεις να κάνεις κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό από ότι έχω ακούσει λίγο τα πράγματα έχουν αρχίσει και φτάνουνε. Αρχίζουν και δίνουν σημασία στις γυναίκες που απλα κάνουν το έργο τους στη φύση».
Τι σου έδινε δύναμη να συνεχίσεις;
«Ο γιος μου… οι γονείς μου που με στηρίζανε και το πάθος μου για το ποδόσφαιρο».
Τι λες στο παιδί σου πλέον, που η μαμά του έχει μεγαλώσει και πλέον δεν παίζει μπάλα…
«Ότι δεν καταφέρνεις τίποτα εάν δεν ματώσεις. Εάν δεν πεις και δεν βάλεις πείσμα ότι πρέπει να προσπαθήσω, δεν υπάρχει αποτυχία. Η αποτυχία είναι ένα βήμα προς την επιτυχία. Δεν υπάρχει αποτυγχάνω, υπάρχει προσπαθώ να πετύχω. Πρέπει να ματώσεις, πρέπει να προσπαθήσεις. Όσο δυνατή και αν είναι η προπόνηση. Όσο και σκληρή ειναι η προπονηση και πιο σκληρά δουλεύεις τόσο πιο εύκολα βγαίνουν στον αγώνα. Το πιστεύω».
Αυτή τη συμβουλή που λες στο γιο σου, ποτε ως Κατερίνα άρχισες να την λες στον εαυτό σου;
«Πολύ μεγάλη. Δυστυχώς εγώ άργησα γιατί δεν είχα κάποιον να μου τα πει. Τα ανακάλυψα μόνη μου».
Γιατί θεωρείς ότι είναι μέχρι και σήμερα ταμπού να παίζουν οι γυναίκες ποδοσφαίρο;
«Γιατί δυστυχώς επειδή ξεκίνησε από τους άντρες. Είναι στη ουσία πρωτοπόρος ο άνδρας σε αυτό, οπότε από πίσω ακολουθεί η γυναίκα. Πάντα θα ακολουθούμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει κάποια ισότητα σε αυτό ποτέ. Ελπίζω να υπάρξουν ισορροπίες και αυτό που είδαμε στο Euro 2025 να το δούμε και στα ελληνικά γήπεδα. Αυτό που είδαμε με την ΑΕΚ στην «ΟΠΑΠ αρένα» να το βλέπουμε σε κάθε αγώνα. Οποία και αν είναι η ομάδα».
Τι συμβουλή θα έδινες σε μια γυναίκα που ασχολείται με το ποδόσφαιρο και θέλει να γίνει και μητέρα. Γιατί είναι γεγονός ότι οι περισσότερες δεν επιστρέφουν.
«Όχι δεν επιστρέφουν, είναι αυτό που είπα νωρίτερα. Δεν υπάρχει στηρίξει. Πρέπει να έχει πολύ γερές βάσεις από πίσω της, να είναι πολύ σίγουρη για τον εαυτό της και πάνω από όλα πραγματικά να ακολουθήσει αυτό που αγαπάει. Αμα δεν έχει στηρίξει δεν μπορείς να κάνεις κάτι, δυστυχώς. Είμαστε μόνες μας».
Οι ομάδες, ακόμα και της Α’ εθνικής, θεωρείς ότι στηρίζουν την παίκτρια;
«Σιγά σιγά θεωρώ ότι θα αρχίσουν να την στηρίζουν».
Βλέπεις αλλαγές από τότε που ξεκίνησες εσύ;
«Ναι… εμείς παίζαμε σχεδόν σε κάτι χωμάτινα γήπεδα. Σιγά σιγά μπαίνουν τα χορτάρια, μπαίνουν συμβόλαια. Είναι ημιεπαγγελματικό ακόμα βέβαια. Θεωρώ ότι στα επόμενα δύο χρόνια θα γίνει επαγγελματικό».
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που έχεις περάσει στο γήπεδο και η πιο χαρούμενη;
«Η πιο δύσκολη στιγμή μου ήταν όταν παίζαμε για άνοδο με την Αγία παρασκευή με τον Φαίδωνα θυμάμαι και παίζαμε στην Πάτρα και πήγε το παιχνίδι στα πέναλτι. Τότε θυμάμαι ήταν τέρμα στο φύδωνα η Γιαννακουλη. Θυμάμαι χάσαμε την άνοδο για ένα πέναλτι, το οποίο έπεσα να πιάσω και πέρασε πάνω από το χέρι μου. Ε εντάξει μετά ήμουν σε μια γωνία στο γήπεδο και έκλαιγα. Η πιο χαρούμενη ήταν η άνοδος στην α εθνική πριν δύο χρόνια με την αγία Παρασκευή. Γιατί πήραμε μια ομάδα κατεστραμμένη και καταφέραμε σιγά σιγά να οι παίκτριες να μπορέσουμε να την ανεβάσουμε».
Περιμένεις όταν ξεκινούσες ότι η Κατερίνα θα γίνει μαμά και θα επιστρέψει;
«Πότε! Καταρχήν εμένα μου άρεσε η μπάλα από πάρα πολύ μικρή. Πάντα ήθελα να παίξω μπάλα. Είμαι 34 ετών όταν ήθελα να ξεκινήσω να παίζω η μπάλα ήταν όχι απλά ταμπού για τις γυναίκες. Θυμάμαι έβγαινε ο ΠΑΟΚ στην τηλεόραση και ζητούσε παίκτριες. Το είχα δει, είχα πει στον μπαμπά μου να πάω να παίξω. Φυσικά δεν με άφησε και όταν έγινα 18-19 σταμάτησα το στίβο και με είδε ένας μάνατζερ από την Αμερική, στην ομάδα που έπαιζε ο αδερφός μου μπάλα, στις ακαδημίες του Μπατιστα. Έτσι ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα. Με πρότεινε στην Αγία παρασκευή η οποία εκείνη την περίοδο φτιαχνόταν και έτσι ξεκίνησα».
Ακολούθησε το GWomen στο instagram
Στείλε μας νέα, ιδέες, προτάσεις, απορίες για τον γυναικείο αθλητισμό στο [email protected]