Το αγριογούρουνο μπορεί να σε σκοτώσει!

Μπορεί στο πρώτο άκουσμα για πολλούς να φαντάζει ως ακραίο σενάριο, όμως το ενδεχόμενο να βρεις στο διάβα σου αγριογούρουνο ή ακόμα χειρότερα, κοπάδι από δαύτα, είναι τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πιθανό.

Δε θα σταθώ στα αίτια, δεν είναι άλλωστε του τομέα μου το κυνήγι και οτιδήποτε σχετικό. Θα πάω στην ουσία. Ο πληθυσμός τους έχει αυξηθεί σημαντικά και πλέον δεν περιορίζονται σε δάση, αναγκάζονται να αναζητήσουν κι αλλού τροφή, με αποτέλεσμα να προσεγγίζουν ακόμα και αστικούς ιστούς.

Έτσι λοιπόν έχει γίνει καθημερινότητα να διαβάζουμε για ατυχήματα, ακόμα και δυστυχήματα όπως αυτό που έγινε προχθές στο Κιλκίς, που να έχουν προκληθεί από την παρουσία αγριογούρουνων στο δρόμο. Δεν συμβαίνει μόνο στο Βορρά, δεν συμβαίνει μόνο σε υψόμετρο, δεν συμβαίνει μόνο στους άλλους.

Πρέπει λοιπόν να είσαι πάντα σε ετοιμότητα πίσω από το τιμόνι αφού κυριολεκτικά, δεν ξέρεις από που θα σου έρθει. Ούτε εγώ ήξερα όταν ένα Αυγουστιάτικο βράδυ πριν από τρία καλοκαίρια, ξαφνικά βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα κοπάδι αγριογούρουνα.

Ήταν μετά τα μεσάνυχτα, στην Εθνική οδό Πρέβεζας-Ηγουμενίτσας, με κατεύθυνση προς την Πρέβεζα. Λίγο μετά την Πλαταριά, στο κομμάτι που περνάει τη Βρύση και το πέρας της μεγάλης ευθείας, βγάζει σε καμπές στο ύψος της Πάναινας, προτού μετά φτάσεις στον κόμβο στο Καρτέρι, που σε οδηγεί στην Εγνατία.

Ένα κομμάτι με μία λωρίδα ανά ρεύμα αλλά μεγάλο άνοιγμα δεξιά και αριστερά στο δρόμο. Δίχως φωτισμό, μόνο το Αυγουστιάτικο φεγγάρι και δίχως μπαριέρες ή κάτι άλλο να χωρίζει το δρόμο από τα χωράφια από τη μία και το δάσος από την άλλη.

Ξαφνικά βλέπω στα 100 μέτρα μπροστά ένα ζώο, στη δεξιά πλευρά του δρόμου αλλά στάσιμο, να κοιτάζει απέναντι. Το περνάω για σκύλο αλλά με το που συνειδητοποιώ πως είναι ένα μικρό αγριογούρουνο, βρίσκομαι στην αναπάντεχη δίνη μίας βροχής… μετεωριτών. Μαύρες φιγούρες που ορμούσαν δίχως φρένο προς το αυτοκίνητο που αρχίζει και δέχεται δυνατά χτυπήματα.

Δεν μου είχε συμβεί ποτέ ξανά, δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε. Μετά έψαξα online και έμαθα, εσύ που διαβάζεις τούτη την ιστορία είσαι τυχερός γιατί αν σου τύχει, θα είσαι υποψιασμένος. Τι συνέβη λοιπόν;

Ένα κοπάδι αγριογούρουνων κατέβαινε με φόρα από το δάσος – εκ των υστέρων έμαθα πως στη δεξιά πλευρά του δρόμου υπάρχουν πηγές στις οποίες κατεβαίνουν συχνά για να δροσιστούν. Δεν έβαλαν σημάδι το Suzuki Vitara που οδηγούσα, απλά εγώ βρέθηκα στο διάβα τους. Ένα κινούμενο εμπόδιο στο δρόμο τους προς το νερό.

Από τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως η αρχική σκιά ήταν αγριογούρουνο, μέχρι τα χτυπήματα, πέρασαν σκάρτα δύο δευτερόλεπτα. Δεν έχεις χρόνο. Μετά είναι κυρίως θέμα τύχης και αν είσαι τυχερός, τότε μετά μπαίνει στο παιχνίδι και η δική σου αντίδραση.

Το γερό το χτύπημα το «φάγαμε» στην αριστερή γωνία του Vitara, πράγμα που απορρόφησε όλη την ενέργεια της πρόσκρουσης. Δεν έπεσε πάνω στον τροχό για να τον καταστρέψει, δεν είχε προλάβει να πάει ένα κλικ ταχύτερα ώστε να το χτυπήσουμε με τη μούρη και να διαλύσουμε τον κινητήρα.

Το δεύτερο χτύπημα ήρθε στις αριστερές πόρτες, πληγώνοντας και αυτή του οδηγού και την πίσω. Εκεί θαρρώ πως ήταν ένα το ζώο που έπεσε πάνω.



Η «κάθοδος» περιελάμβανε τουλάχιστον τρία που τα είδα να περνάνε μπροστά μου, τα δύο που με χτύπησαν και δεν ξέρω πόσα άλλα μπορεί να πέρασαν κάθετα το δρόμο και δε με πέτυχαν. Εκεί ήμουν τυχερός στην ατυχία μου γιατί είχα ένα ανθεκτικό SUV που «έφαγε» αγόγγυστα τα χτυπήματα δίχως να γονατίσει και φυσικά διότι αυτά ήρθαν σε βολικά σημεία. Ψάχνοντας online αντίστοιχα περιστατικά, οι περισσότεροι δεν είναι τόσο τυχεροί.

Πάμε και στο δεύτερο σκέλος, που αφορά το τι μπορείς/πρέπει να κάνεις εσύ. Πολύ θα ήθελα να γράψω πως ως άλλος Τομ Κρουζ με το χρόνο να κυλά σε slow motion, έκανα περίτεχνους ελιγμούς, γύρισα το Vitara στους δύο τροχούς και με μαεστρία απέφυγα τα περισσότερα μέλη του κοπαδιού. Δεν είμαι ο Τομ Κρουζ.

Ωστόσο με βοήθησαν μερικά βασικά πράγματα που τα έχω (και πρέπει να τα έχεις) κανόνα. Το βασικότερο όλων είναι η ταχύτητα. Παρότι αργά τη νύχτα, μόνος μου στο δρόμο, διατηρούσα χαμηλή ταχύτητα. Με σκάρτα 100 χλμ/ώρα, δεν είχα τέτοια φόρα που θα μετέτρεπε αυτές τις επαφές σε κάτι πολύ χειρότερο.

Το δεύτερο αφορά την ετοιμότητα. Βόλτα, καλοκαίρι, μουσική, καλή παρέα, όλα αυτά συνήθως αποτελούν καταστροφικό συνδυασμό. Όμως ειδικά επειδή ήταν βράδυ με ελάχιστο φωτισμό (το Αυγουστιάτικο φεγγάρι μόνο), είχα το βλέμμα μπροστά και μπόρεσα να αντιληφθώ άμεσα τι συμβαίνει.

Το τρίτο συνδέεται με την ετοιμότητα. Το αριστερό χέρι δεν χτυπάει με το ρυθμό της μουσικής την οροφή, δεν κρέμεται από το ανοιχτό παράθυρο. Είναι στη θέση «9». Το δεξί χέρι δεν είναι ξάπλα, δεν είναι στο προσκέφαλο του συνοδηγού, δεν είναι στο/στη συνοδηγό. Είναι στη θέση «3». Κρατούσα το τιμόνι και τη στιγμή της κρίσης το κράτησα ακόμα πιο σφικτά. Με αρωγό το γερό πάτημα του Vitara, φάγαμε τα χτυπήματα αλλά δεν έχασα τον έλεγχο.

Το τέταρτο αφορά στην αντίδραση. Είπαμε, ο Τομ Κρουζ είναι στο Χόλιγουντ. Στην πραγματικότητα, η προσπάθεια ελιγμού σε συνθήκες πανικού, μάλλον θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Το πέμπτο και τελευταίο δεν θα βαρεθώ ποτέ να το γράφω. Απαγορεύεται να πίνεις όταν οδηγείς. Ούτε ένα ποτήρι. Το βράδυ που θα οδηγείς εσύ, πιές νερό. Αναψυκτικό. Energy Drink. Όχι αλκοόλ. Δεν χρειάζεται να παραπατάς για να είσαι εν δυνάμει δολοφόνος ή να έχεις αυτοκτονικές τάσεις. Αρκεί η μείωση των αντανακλαστικών σου.

Αν δεν είχα τηρήσει οποιοδήποτε από τα παραπάνω, θα ήταν πιθανή η ανατροπή του οχήματος, θα μπορούσαμε να έχουμε βγει εκτός δρόμου, να μην είμαι σε θέση να σας πω την ιστορία. Ή ακόμα χειρότερα, να έχανα τον έλεγχο και να ερχόταν κι αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα.

Αυτά δε συμβαίνουν στις ταινίες. Συμβαίνουν γύρω μας. Συνέβησαν σε εμένα. Μπορεί να συμβούν και σε εσένα. Προσοχή λοιπόν στο δρόμο, τα χέρια πάντα στο τιμόνι, ψυχραιμία και μακριά από το αλκοόλ. Κι όλα θα πάνε καλά.

Υ.Γ. Παρά τα σφοδρά χτυπήματα στο Vitara, το κοπάδι των αγριογούρουνων συνέχισε το δρόμο του σύσσωμο.

Φωτογραφίες: Unsplash