• Η σημαία και το βάρος της υπόσχεσης
• Ο καρκίνος
• Το χειρουργείο
• H υποτροπή
• Δυνατή για όλους!
• Ο Ανδρέας και οι σχέσεις
• Επιστροφή στο σκάφος για την πρόκριση
• Η επόμενη μέρα
• Μετάλλιο τίποτα άλλο!
• «Δεν κατάλαβα πως μπήκα στην ομάδα»
• Από το Σίδνεϊ στο Πεκίνο και ο πόλεμος!
• Αδυναμία συνεννόησης
• «Άνεμος Ελλάδας» πνέει έως το Ρίο!
• Crowdfunding

Άνθρωπο όμως, με αδυναμίες, προβληματισμούς, ανησυχίες και ένα απωθημένο! Να κατακτήσει ένα μετάλλιο στο Ρίο και να το αφιερώσει στην αδελφή της, Βάρια η οποία έφυγε στις 13 Απριλίου «χτυπημένη» από τον καρκίνο.

Στην τελευταία μας συνάντηση, η Σοφία Μπεκατώρου πέταξε το «σκληρό» προσωπείο του ανθρώπου που λειτουργεί απαρέγκλιτα από το οργανόγραμμα του και εξομολογήθηκε κι όσα βαραίνουν την ψυχή της.

Eίναι απολύτως προφανές ότι το έκανε διότι επιθυμία της είναι να «σαλπάρει» στο Ρίο απαλλαγμένη από οποιοδήποτε βάρος και όχι γιατί βρέθηκε σε στιγμή αδυναμίας. Η Ελληνίδα ιστιοπλόος με συνταξιδιώτη τον Μιχάλη Πατενιώτη, μοιράζονται έναν κοινό στόχο και όταν η Μπεκατώρου βάζει στόχο, ένα μόνο μπορεί να συμβεί. Να πετύχει!

Η «χάλκινη» Ολυμπιονίκης του Πεκίνου ξεκίνησε την προσπάθεια της να πάρει την πρόκριση στα Nacra-17 με τον Κωνσταντίνο Τριγκώνη, όμως η προετοιμασία λόγω του αιφνίδιου προβλήματος υγείας που παρουσίασε η Βάρια, είχαν ως αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην απόφαση να σταματήσει να κυνηγά το ολυμπιακό όνειρο, προκειμένου να είναι δίπλα της.

Η Βάρια ήταν εκείνη που σχεδόν την πρόσταξε λίγο αργότερα να γυρίσει στη θάλασσα. Η Σοφία εκείνη τη στιγμή δεν είχε ούτε παρτενέρ. Η συνάντηση με τον Μιχάλη Πατενιώτη αποδείχθηκε καρμική, αφού με δύο εβδομάδες προπόνηση κατάφεραν να πάρουν την πρόκριση και τώρα κυνηγούν μία θέση στο βάθρο. Τίποτα λιγότερο!

Η σημαία και το βάρος της υπόσχεσης

H απόφαση της ΕΟΕ να τιμήσει τη «χρυσή» ολυμπιονίκη της Αθήνας στα 470, ήρθε την στιγμή ακριβώς που είχε ανάγκη αυτή την επιβράβευση όσο ποτέ άλλοτε: «Είναι πολύ μεγάλη τιμή να είμαι σημαιοφόρος, γιατί είμαι η πρώτη γυναίκα. Είναι πολύ δύσκολη αυτή η προετοιμασία με τον Μιχάλη, έχουμε πάρα πολλές δυσκολίες σε πάρα πολλά επίπεδα. Όμως, από το αγωνιστικό κομμάτι παίρνουμε πίσω ενέργεια.

Γυρνάς στο σπίτι και νιώθεις μία γλυκιά κούραση και ικανοποίηση. Τα γύρω – γύρω όμως είναι τόσα πολλά… και ειδικά το κομμάτι που η αδελφή μου ήταν άρρωστη και για έναν χρόνο ζούσα από πολύ κοντά όλο της τον αγώνα. Δεν κρύβω ότι όταν σταματήσαμε με τον Κώστα (σ.σ.: Τριγκώνη) είχα αποφασίσει να σταματήσω οριστικά. Μία μέρα που πήγαινα βόλτα την Βάρια με το καροτσάκι μου λέει:

«Τι κάνεις εδώ; Εσύ πρέπει να φύγεις, έχεις μάθει να αγωνίζεσαι και πρέπει να πας!», της απάντησα ότι, «Δεν μπορώ να φύγω», και εκείνη μου είπε, «ετοιμάσου όμως…», τότε τη ρώτησα, «Δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνεις λίγο εύκολο για μένα;»

Το ήξερε και το έλεγε από πριν φύγουμε από την Γερμανία ότι «θα πάω στην Ελλάδα να πεθάνω». Όμως όταν ήρθε εδώ, βλέποντας τους φίλους της, τον ήλιο άρχισε να βελτιώνεται η πορεία της υγείας της. Κάποια στιγμή πήραμε και κουράγιο.

Όμως σε όποιον γιατρό και να απευθυνόμουν δεν μου έδινε καμία ελπίδα. Και αυτό είχε έρθει τόσο πολύ σε αντιδιαστολή με αυτό που έχω μάθει στη ζωή μου να κάνω, που είναι να αγωνίζομαι. Δεν μπορούσα με τίποτα να δεχτώ ότι πρέπει να σταματήσω να ελπίζω. Και από την άλλη όταν μιλούσα με την Βάρια, είχε μία αντιμετώπιση του τύπου γιατί έρχονται όλοι και με βλέπουν αφού θα γίνω καλά, και μου έλεγε «Γιατί τρέχεις τόσο πολύ, σε βλέπω ότι ζορίζεσαι. Γιατί πηγαίνεις πάνω κάτω;».

Προσπαθούσε να καταλάβει γιατί έχω αναστατώσει όλο τον κόσμο. Τις ημέρες όταν ήμασταν στην πρόκριση με τον Μιχάλη, ήταν στο νοσοκομείο και δεν μπορούσε πάντα να μιλήσει, μου έλεγε η μαμά μου ότι ρωτούσε τι κάνουμε, πως τα πάμε και χαιρόταν.

Και η ίδια ήταν μεγάλη αγωνίστρια. Ήταν αθλήτρια, είχε μετάσχει σε 6 μαραθωνίους είχε κάνει το ironman. Παρότι ήταν καλλιτεχνικός τύπος ο αθλητισμός για εκείνη ήταν μία διέξοδος. Ζούσε μόνιμα στην Γερμανία, αλλά το κλίμα δεν της άρεσε καθόλου.

Είχε πάει για το διδακτορικό της και στη συνέχεια έμεινε εκεί και εργαζόταν στο γερμανικό επιμελητήριο του Μονάχου, στην οικονομική γεωγραφία. Πέρασε μία πολύ δύσκολη ζωή και δεν τον συνειδητοποίησε. Κι εγώ ταξίδευα, αλλά το κομμάτι του αθλητισμού με γέμιζε πάρα-πάρα πολύ, δεν ένιωσα κάποια στιγμή ότι η ζωή μου περνά και δεν τη ζω.

Μου έλλειπαν πράγματα, οικογενειακές στιγμές, στιγμές με φίλους αλλά τα αναπλήρωνα από τον αθλητισμό. Η αδελφή μου ζούσε στο εξωτερικό και η ζωή, η καθημερινότητα της δεν τη γέμιζε. Έζησε πολύ μοναχική ζωή. Έτσι, κατάλαβα τι σημαίνει να φεύγει ένα παιδί από το σπίτι να πηγαίνει να σπουδάζει στο εξωτερικό, να μένει εκεί για πολλά χρόνια και όλη η επαφή του με την οικογένεια του να είναι μέσω τηλεφώνου ή ελάχιστες διακοπές. Ήταν πολύ κοινωνική, όμως πάντα κάτι της έλειπε κι αυτό το βρήκε στο αθλητισμό και μάλιστα στον extreme. Το ironman το είχε καταφέρει μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όπου είχε έρθει και με είχε υποστηρίξει ως εθελόντρια.

Ήταν μεγαλύτερη από μένα επτά χρόνια, γι αυτό και δεν την έζησα ως παιδί. Ήμουν 10 ετών, όταν εκείνη στα 17 της έφυγε για σπουδές στη Γερμανία.

Δεν ήταν το πρότυπο μου η αδελφή μου. Δεν λειτούργησαν με εμένα τα πρότυπα μέσα στην οικογένεια μου. Ίσως να έφταιγε ότι έβλεπα ότι τη ζόριζαν οι γονείς μου. Πάντα τους άκουγε και έκανε αυτό που της έλεγαν. Πιέστηκε στη ζωή της για τις επιλογές της. Αντίθετα εγώ ήμουν το άλλο άκρο. Γινόμουν ατίθαση όταν με καταπίεζαν. Δεν άντεχα την καταπίεση και αντιδρούσα με όποιο τρόπο.

Δεν είχαμε καθόλου εύκολη οικογενειακή ζωή. Ούτε ήμασταν μία απλή οικογένεια. Αυτό το κατάλαβα στην πορεία των χρόνων, όταν διαπίστωσα ότι υπάρχουν και απλές οικογένειες, άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει χωρίς τρομερές ψυχικές πληγές. Οι γονείς μου δεν ήταν διαζευγμένοι, αλλά στο σπίτι υπήρχε ενδοοικογενειακή βία. Υπήρχαν στο σπίτι θέματα που έπρεπε να διαχειριστώ από πολύ μικρή ηλικία και αυτό δεν ήταν εύκολο».

Ο καρκίνος

Η είδηση του καρκίνου ήρθε εντελώς αναπάντεχα, με την Σοφία να φεύγει εσπευσμένα από αγώνες και να μεταβαίνει στη Γερμανία, σηκώνοντας όλο το βάρος μόνη της: «Για την ασθένεια η Βάρια έμαθε τυχαία.

Είχε μία επιληπτική κρίση, στην αρχή νόμιζε ότι ήταν κάτι μυϊκό και αργότερα διαπιστώθηκε από τις μαγνητικές ότι είχε δύο όγκους στον εγκέφαλο. Ο ένας καλοήθης, ο δεύτερο κακοήθης και πολύ-πολύ επιθετικός. Εγώ ήμουν για αγώνες στην Αγγλία, με πήραν τηλέφωνο φίλες της αδελφής μου και μου είπαν ότι πρέπει να πάω.

Πήγα στην Γερμανία στην αρχή δεν ήξερα τι να πω στους γονείς μου, οι οποίοι δεν γνώριζαν τίποτα. Η μητέρα μου ήταν σε φάση δύσκολη γιατί είναι άρρωστη. Το χειρότερο όμως, που αντιμετώπισα πηγαίνοντας εκεί ήταν ότι δεν ήθελε να ζήσει.

Η δουλειά της την είχε απογοητεύσει, δεν είχε κίνητρο για ζωή, δεν είχε οικογένεια, δεν είχε κάποια σχέση που να της δίνει κουράγιο και ήταν εντελώς απογοητευμένη. Αυτό ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι, γιατί όπως έλεγε και ο γιατρός πριν από το πρώτο χειρουργείο το πιο σημαντικό είναι ο ασθενής να μπει στο χειρουργείο θετικός. Δεν ξέραμε αν θα βγει ζωντανή από το χειρουργείο.

Οι γονείς μου το έμαθαν και ήρθαν αμέσως στην Γερμανία. Η μητέρα μου στάθηκε στην αδελφή μου όλο αυτό το διάστημα, δεν επέστρεψε καθόλου, παρά μόνον όταν πήραμε την Βάρια και ήρθαμε όλοι μαζί πίσω στην Ελλάδα. Έβγαλε απίστευτη δύναμη η μητέρα μου κι ακόμα βγάζει και τη θαυμάζω γι αυτό».

Το χειρουργείο

Η περίπτωση της Βάριας ήταν έκτακτη, έτσι αμέσως μπήκε στο χειρουργείο τον Ιούνιο του 2015: «Οι όγκοι αφαιρέθηκαν εξολοκλήρου, η Βάρια έκανε χημειοθεραπεία στη Γερμανία, όπου πήγαμε με τα δύο μου παιδιά και ήμασταν συνεχώς στα νοσοκομεία.

Εκεί βίωσε μία δύσκολη κατάσταση, έχασε τα μαλλιά της, κλονίστηκε η εικόνα του εαυτού της, δεν μπορούσε να μιλήσει, εμφάνισε προβλήματα στην κίνηση, ενώ είχε και κάποια ψυχωσικά επεισόδια.

Μετά δούλεψε πολύ με εργοθεραπεία και λογοθεραπεία. Τον Δεκέμβριο ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα, αλλά είχε πάψει να είναι λειτουργική και ανεξάρτητη. Την κατέτρωγε η ξενιτιά, όμως δεν έπαιρνε την απόφαση να επιστρέψει γιατί δεν υπήρχαν δουλειές εδώ. Τότε αυτό έγινε πολύ ξεκάθαρο».

H υποτροπή

Ενώ φαινομενικά η πορεία της υγείας της Βάριας ήταν καλή ξαφνικά τα πράγματα χειροτέρεψαν: «Τον Ιανουάριο όταν ήμασταν στο Μαϊάμι για αγώνες άρχισε να πέφτει. Μου είπε η μαμά μου από το τηλέφωνο ότι η Βάρια έπεφτε 5 φορές την ημέρα. Την πήγαμε στο γιατρό κάναμε ξανά μαγνητική και μας είπαν ότι ο όγκος είχε επανεμφανιστεί.

Εκεί, όλοι μου είπαν ότι δεν υπάρχει πια καμία πιθανότητα. Δεν θα προχωρούσαν καν σε χειρουργείο. Ήρθαμε εδώ και μας είπαν τα ίδια. Υπήρξαν άνθρωποι που με βοήθησαν πάρα πολύ, όπως από το Άλμα Ζωής Πατρών, αλλά και το βιβλίο του Θανάση Σεφερλή, «Καρκίνος, δάσκαλος και φίλος» του γιατρού που με εγχείρισε το 2004, ο οποίος έχει καρκίνο στον εγκέφαλο και έγραψε ένα βιβλίο σχετικό με την ασθένεια, προκειμένου να βοηθήσει όσους περνούν αυτή τη διαδικασία. Ουσιαστικά το βιβλίο με βοήθησε να καταλάβω τι μας περιμένει και πως πρέπει να κινηθούμε.

Ήταν ένας δρόμος σκοτεινός, τον οποίο είχα δει, αλλά δεν είχα διαβεί όταν η μητέρα μου είχε διαγνωστεί με καρκίνο στο στομάχι, την περίοδο που ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Και εκείνη εγχειρίστηκε στη Γερμανία και είναι καλά, σε αντίθεση με την Βάρια που δεν τα κατάφερε…»

Δυνατή για όλους!

Αναζητώντας αποθέματα δυνάμεων να αντεπεξέλθει η η ιστιοπλόος του ΝΟ Βουλιαγμένης γύρισε στη θάλασσα: «Εκείνο το διάστημα δεν σκέφτηκα να σταματήσω, σταμάτησα. Από τον Ιούνιο έως τον Ιανουάριο ήταν όλα μπερδεμένα στο μυαλό για το τι έπρεπε να κάνω. Οπότε σε κάποια φάση είπα δεν πάω να κάνω 2-3 προπονήσεις την εβδομάδα για να βγω και λίγο από το σπίτι, γιατί όλη μέρα ήμουν μέσα και έβγαινα μόνο για να πάω στους γιατρούς.

Δεν μπορούσα να γεμίζω τις «μπαταρίες» μου για να είμαι καλά για εκείνη και φυσικά για τα παιδιά, τα οποία είχαν πιεστεί πολύ, αφού η Βάρια έμενε μαζί μας στο ίδιο σπίτι. Με τον Αντρέα έχουμε χωρίσει και ζούμε σε διαφορετικά σπίτια τα τελευταία δύο χρόνια. Είδα λοιπόν τα παιδιά να αναπτύσσουν φοβίες και να θέλουν να φύγουν από το σπίτι. Αυτό για μένα ήταν πολύ σημαντικό και ψυχοφθόρο».

Ο Ανδρέας και οι σχέσεις

Ένα διαζύγιο όσο καλές σχέσεις και να υπάρχουν ποτέ δεν είναι εύκολο: «Με τον Ανδρέα έχουμε πολλαπλή σχέση, είναι ταυτόχρονα φίλος, προπονητής, τεχνικός και βοηθάει και τώρα πολλές φορές. Είναι δύσκολο, αλλά υπάρχει ποιότητα γιατί είναι ένας άνθρωπος με αρχές, με έχει στηρίξει πολύ, θέλει να πάμε καλά και το νιώθω. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα...

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις όπως τον πρωταθλητισμό, δηλαδή με σύστημα και μεθοδικότητα, ξέροντας ότι θα λειτουργήσει.»

Επιστροφή στο σκάφος για την πρόκριση

Όταν η Βάρια ζητά από την Σοφία να επιστρέψει στο κυνήγι της πρόκρισης, εκείνη δεν έχει παρτενέρ: «Ο Μιχάλη (Πατενιώτης) ήταν δώρο, γιατί μπήκαμε στο σκάφος ξαναγελάσαμε και πήραμε δύναμη. Του εξήγησα πως είναι η κατάσταση, πως τίποτα δεν είναι σίγουρο, πως ανά πάσα στιγμή ίσως να πρέπει να σταματήσω και πως η Βάρια θέλει να προσπαθήσουμε. Ήταν θετικός σε όλο αυτό.

Η Βάρια έζησε δύο μήνες μετά την τελική διάγνωση, όσο ακριβώς μου είχαν πει. Ήταν πολύ σημαντικές αυτές οι στιγμές. Αυτοί οι δύο μήνες ήταν πολύ σημαντικοί γιατί ουσιαστικά προσπαθούσα να προετοιμάσω τον εαυτό μου γι αυτό που επρόκειτο να συμβεί.

Πολλές φορές τσακωνόμουν με φίλες μου γιατί μου έλεγαν μην χάνεις την πίστη σου στο Θεό και έλεγα, «μην με βάζετε να πιστεύω, γιατί δεν τα παρατάω ποτέ, αλλά τώρα μάλλον πρέπει. Κάπως πρέπει να το συνειδητοποιήσω, γιατί δεν θα μπορέσω να λειτουργήσω και έχω παιδιά, ποιος θα στηρίξει όλη αυτή την κατάσταση». Στόχος μου ήταν να περάσει όσο καλύτερα γίνεται το χρόνο που της απέμενε.

Ήξερε την αλήθεια. Υπήρχαν στιγμές που είχε ψυχωσικά επεισόδια και νόμιζε ότι θέλουμε να της κάνουμε κακό. Υπήρχαν όμως οι στιγμές που ένιωθε την στοργή και την αγάπη μου, όταν την έπαιρνα αγκαλιά για να την πάω στην τουαλέτα. Μία από αυτές τις φορές που είχε κάνει επεισόδιο της λέω αστειευόμενη, με ύφος… την πάτησες τώρα, «Τώρα θα σε πάρω αγκαλιά. Βάρια πάμε, θυμήσου ότι έχεις κάνει και άσε τα δεν μπορώ…» Και όταν την αγκάλιασα μου είπε: «Το ξέρω ότι με αγαπάς, το νιώθω».

Αυτά τα λόγια, μου δίνουν δύναμη και κουράγιο κάθε μέρα.

Μου έλειψε και δεν μπόρεσα να τη ζήσω χρόνια τώρα. Λόγω της ζωής που έκανα και του πρωταθλητισμού, των ταξιδιών, των υποχρεώσεων… Δεν έζησα την αδελφή μου και αυτούς τους 8 τελευταίους της μήνες την έζησα και μετάνιωσα που δεν φρόντισα από δικής μου πλευράς να έχουμε περισσότερο χρόνο μαζί. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.

Δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου. Η ζωή μου είναι η θάλασσα. Μπορώ να είμαι έξω από αυτήν, μπορώ να ζήσω όπως οι άλλοι άνθρωποι, αλλά δεν είμαι ευτυχισμένη έτσι. Όταν είμαι στη θάλασσα, νιώθω να είμαι στο στοιχείο μου. Όμως μου λείπει η αδελφή μου. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που με καταλάβαινε. Οι εικόνες τους τέλους ήταν τόσο δυνατές που δεν μπορώ να τις ξεχάσω. Μία μέρα πριν φύγει κρατήσαμε τα χέρια μας και προσευχηθήκαμε μαζί.

H φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε στο νοσοκομείο στις 11 Απριλίου, μία ημέρα προτού η Βάρια φύγει για το ταξίδι χωρίς επιστροφή

Η επόμενη μέρα

Αυτή τη φορά έχω έναν επιπλέον λόγο να κατακτήσω ένα μετάλλιο και αυτός ο λόγο είναι πολύ σημαντικός γιατί λέω δεν μπορεί να έχουν γίνει όλα τυχαία, η αρρώστια της αδελφής μου, η απόφαση μου να σταματήσω, η στήριξη του Κώστα και η έναρξη της συνεργασίας με τον Μιχάλη λίγο αφότου σταμάτησε τη δουλειά του. Με το να κρατήσω τη σημαία αισθάνομαι ότι τιμώ τους συναθλητές μου χάρη στους οποίους έχω αυτήν την πορεία»

​

«Δεν κατάλαβα πως μπήκα στην ομάδα»

Ο Μιχάλης Πατενιώτης εμφανίστηκε ως από μηχανής Θεός, στο δρόμο της Σοφίας Μπεκατώρου, ο ίδιος πάλι δηλώνει άγνοια για το πώς βρέθηκε στο Ρίο: «Δεν κατάλαβα πως μπήκα στην ομάδα. Μία μέρα που λέει η Σοφία να μπούμε να κάνουμε μία βόλτα και την επόμενη μέρα είχα πρόταση να τρέξουμε στους Ολυμπιακούς. Σε δύο εβδομάδες πήραμε την πρόκριση», με την 38χρονη ιστιοπλόο να συμπληρώνει χιουμοριστικά: «Δεν πρόλαβε να φύγει!».

«Έχω πάρει πολλά για το μέλλον απ’ όλο αυτό το εγχείρημα. Με τη Σοφία δεν είχαμε ξανατρέξει σε ολυμπιακή κατηγορία μαζί, είχαμε κάνει κάποιους αγώνες ανοικτής θάλασσας, με μεγάλα σκάφη με 15 άτομα πλήρωμα και όλοι ξέραμε τι εστί Μπεκατώρου στην ιστιοπλοΐα.

Είναι μία ιστιοπλόος, η οποία κάνει τα αδύνατα δυνατά για να καταφέρει αυτό που θέλει. Και αυτό που θέλει είναι η νίκη! Ό,τι έχει πετύχει έως τώρα δεν είναι τυχαίο. Αυτό το ήξερα, αλλά τώρα που τη ζω πολύ πιο έντονα και κοντά το καταλαβαίνω με το παραπάνω», λέει ο ιστιοπλόος του ΝΟ Βάρκιζας και συμπληρώνει σχετικά με τη στάση που κράτησε τις δύσκολες στιγμές: «Όχι, δεν έκανα τον ψυχολόγο στην ψυχολόγο. Προτιμώ να είμαι καλός ακροατής».

Κάπου εκεί Σοφία παίρνει το λόγο και ξεκαθαρίζει: «Προσπαθήσαμε να μην μοιραστούμε πολλά σε προσωπικό επίπεδο και αυτό το θεωρώ πλεονέκτημα γιατί δεν ήταν συναισθήματα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν κάπου.

Ο χαρακτήρας του Μιχάλη και αυτό το φρέσκο που έφερε στην ομάδα με παρέσυρε κι εμένα κι ήταν καλό. Γιατί αντί να τον σύρω εγώ στη θλίψη, με τράβηξε εκείνος στην αισιοδοξία. Συνέβαλλαν και μερικές τούμπες στο σκάφος… (γέλια)»

Ο 32χρονος ιστιοπλόος ξεκαθαρίζει: «Συνήθως οι καπετάνιοι έχουν το πάνω χέρι, όμως είναι και εκείνοι που πρέπει να παραδεχτούν το λάθος, αφού εκείνοι έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Στις προπονήσεις λοιπόν, κάποιες φορές αλλάζουμε ρόλους γιατί αυτό βοηθά να καταλάβουμε ο ένας τη θέση του άλλου. Ε, υπάρχουν και κάποια ατυχήματα…

Είμαι ήρεμος άνθρωπος αλλά στη θάλασσα μπορεί να τα πάρω στο κρανίο. Αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη ποτέ με τη Σοφία, φταίει το γεγονός ότι είμαστε λίγο καιρό μαζί, δεν έχει επέλθει η «κόπωση» στη σχέση, κάτι που μπορεί να υπάρξει όταν ένα πλήρωμα είναι πολύ καιρό μαζί.

Είναι σαν το ζευγάρι. Ε, εμείς είμαστε ακόμα στα μέλια (γέλια)! Ο χρόνος μας πιέζει δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να αναλωθούμε σε αντιπαραθέσεις. Τις κακές στιγμές τις αφήνουμε πίσω και επικεντρωνόμαστε στο στόχο μας.

Θαυμάζω την αποφασιστικότητα της, το πώς χειρίζεται τα πράγματα και ότι ξέρει τι πρέπει να κάνει για να έρθει το αποτέλεσμα. Σε τέτοιο επίπεδο πρωταθλητισμού δεν είναι εύκολο. Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάτι που με εκνευρίζει σε εκείνη (Σοφία: Θα στο στείλει σε ανώνυμο μήνυμα…)»

Από το Σίδνεϊ στο Πεκίνο και ο πόλεμος!

Ο δρόμος για τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα: «Ξεκινώντας την προετοιμασία για το 2004 με τη Αιμιλία Τσουλφά στην κατηγορία των 470 προσπαθήσαμε να καλύψουμε όλα τα τεχνικά κομμάτια που είχαν παραμείνει ανεξερεύνητα από το 2000, όταν καταλάβαμε μία θέση εκτός δεκάδας. Ήταν σίγουρα η χρυσή εποχή του ελληνικού αθλητισμού, αφού υπήρχαν όλες οι παροχές για να μπορείς να δουλεύεις.

Το 2008 η μεταολυμπιακή περίοδος δημιούργησε κενό, τα ολυμπιακά ακίνητα δεν είχαν εκμεταλλευτεί. Σαν αθλήτρια βίωσα τη δυσπιστία της πολιτείας για το αν αλλάζοντας κατηγορία θα μπορέσω να αντεπεξέλθω σε μία νέα κατηγορία. Υπήρχε η άποψη αφού στα 470 τα πήγες καλά συνέχισε το.

Όμως με την Αιμιλία είχαμε ολοκληρώσει 8 χρόνια προετοιμασίας, είχαμε τις μεγαλύτερες διακρίσεις και εκείνη ήθελε να κάνει οικογένεια. Όταν λοιπόν αποσύρθηκε, ήθελα να ξεκινήσω κάτι διαφορετικό προκειμένου να έχω το κίνητρο της μάθησης, θεωρώντας ότι το 470 το είχα φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο.

Χθες, κοίταζα κάτι περιοδικά και διάβαζα τίτλους όπως «Κατατρόπωσαν την χρυσή ολυμπιονίκη στο πανελλήνιο πρωτάθλημα». Έγιναν πάρα πολλά αυτή την τετραετία, βίωσα έναν πόλεμο που δεν είχα φανταστεί. Δεν πίστευα ότι πίσω από την πλάτη μου υπήρχαν άνθρωποι που δεν ήθελαν να αγωνιστώ ξανά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, προσπαθώντας να με κρατήσουν εκτός εθνικής.

Κάποιοι συναθλητές μου ζήτησαν αργότερα συγγνώμη για την συμπεριφορά τους και για το όχι καθαρό παιχνίδι που έπαιξαν.

Στην πορεία του χρόνου και φτάσαμε να πάρουμε την πρόκριση για το Πεκίνο και να επιστρέψουμε με μία μεγάλη διάκριση, η οποία ήταν η απόδειξη ότι αξίζαμε. Ήμασταν μία ομάδα με νέες αθλήτριες στις οποίες ήθελα να μεταδώσω τη γνώση που πήρα εγώ από την Αιμιλία, τον Ανδρέα και τον Κώστα.

Κάποια στιγμή πρέπει να υπάρχει συνέχεια. Αρχική σύνθεση ήταν με τις Παπαδοπούλου και Κουρκούλου, η τελευταία όμως θέλησε να κάνει άλλα πράγματα στη ζωή της και αποχώρησε. Μετά ήρθε λίγο η Οικονομοπούλου, η οποία δεν έδεσε στην ομάδα.

Τελικά για δύο χρόνια συνεργαστήκαμε με την Χριστίνα Χαραμουντάνη, η οποία είχε πάρα πολλές δυνατότητες, όμως λόγω έλλειψης εμπειρίας δεν μπορούσε να απορροφήσει περισσότερες πληροφορίες, το οποίο είναι λογικό, αλλά παρόλ’ αυτά φτάσαμε έως την κατάκτηση της 3ης θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Από κει και πέρα η ομάδα είχε διάφορες άλλες εξωτερικές παρεμβολές. Από την οικογένεια της Χριστίνας υπήρχε πολλή πίεση στο πρόσωπο μου, έγιναν διάφορα και εξακολουθούν να εκκρεμούν (σ.σ. η οικογένεια της Χαραμουντάνη είχε κατηγορήσει την Μπεκατώρου ότι τα συμπληρώματα που έπαιρνε η ομάδα δεν ήταν νόμιμα, κάτι που ποτέ δεν αποδείχθηκε).

Η Χριστίνα έπρεπε να φύγει από την ομάδα και να συνεχίσουμε με την Βιργινία Κραβαριώτη. Η Βιργινία βρέθηκε να είναι ελεύθερη εκείνο το διάστημα γιατί είχε χάσει την πρόκριση στα Laser, δεν υπήρχε κάτι προμελετημένο. Αυτά που είχε να δώσει η Βιργινία κόλλαγαν με τις ανάγκες της ομάδας.

Την τελευταία μέρα παίζαμε 5 χώρες, δύσκολες καιρικές συνθήκες και άγχος. Όλες είχαμε άγχος, εγώ δεν κοιμόμουν τα βράδια από την υπερένταση. Τελικά πήγαμε καλά, μπόρεσε η μία να στηρίξει την άλλη και στην συνέχεια η καθεμία ακολούθησε τα δικά της βήματα τα επόμενα χρόνια».

Αδυναμία συνεννόησης

Η Σοφία το 2012 δεν πήρε την πρόκριση, όμως ασχολήθηκε με τη προπονητική, τέλειωσε το πτυχίο Ψυχολογίας και αφιερώθηκε στην οικογένεια της: «Για το 2012 αποφάσισα να δοκιμάσω στο match race. Ξεκινήσαμε ξανά με την Οικονομοπούλου και την Έφη Μαντζαράκη, σε μία νέα κατηγορία, πήραμε σκάφη και ξεκινήσαμε προετοιμασία, όμως η ομάδα έφτασε σε ένα σημείο που δεν μπορούσε να λειτουργήσει.

Δεν είναι εύκολο υπό πίεση να μπορέσεις να βγάζεις τον καλύτερο εαυτό του άλλου και ο άλλος το δικό σου. Χωρίς πίεση κάποια πράγματα λειτουργούν, όμως η ένταση του αγώνα φέρνει συγκρούσεις, τις οποίες αποδεικνύεται ότι κάποιοι άνθρωποι μπορούν να τις ξεπεράσουν και να δουλέψουν και κάποιοι άλλοι όχι, εμείς δεν μπορέσαμε να λειτουργήσουμε. Πήρα απόφαση ότι δεν θέλω να κάνω κάτι μεσοβέζικο.

Μόλις είχαμε κάνει παιδιά η Έφη κι εγώ, λείπαμε από την οικογένεια μας, βλέπαμε τα παιδιά μας ελάχιστα, επομένως ήθελα να έχουμε το μέγιστο αποτέλεσμα από τη προσπάθεια που κάναμε.

Δεν περίμενα να κάνουμε γρήγορα βήματα. Είχαμε δείξει μεγάλες δυνατότητες. Όμως δεν φτάνει αυτό, για να ολοκληρώσεις και να πετύχεις κάτι, πρέπει καθημερινά να κάνεις πρόοδο, συνειδητή προσπάθεια, να αξιολογείς εαυτό σου και να μην αφήνεις τίποτα στην τύχη.

Αυτό με την Αιμιλία το είχαμε, γιατί είχαμε δουλέψει πολλά χρόνια μαζί. Είχαμε δουλεμένη σχέση, δεν ήμασταν φίλες ή κολλητές, ήμασταν πολύ καλές συνεργάτιδες. Είχαμε πολλές τριβές, περάσαμε πολλές δυσκολίες, δεν βγήκε τίποτα εύκολα, όμως είχαμε κοινό στόχο.

Θέλαμε κι οι δύο να πετύχουμε γι αυτό και καθεμία έκανε θυσίες από την πλευρά της. Με την Αιμιλία μπορεί να μπαίναμε σε έναν αγώνα, να είχαμε τσακωθεί και να μην μιλούσαμε, όμως από τα νεύρα και την πίεση μας ποτέ δεν κάναμε κάτι λιγότερο, κάναμε και οι δύο το κάτι παραπάνω. Κάποιος λόγω του θυμού μπορεί να αδυνατεί να λειτουργήσει. Εμείς δουλεύαμε η μία για την άλλη και όχι η μία εις βάρος της άλλης.

Για εμάς ήταν ιερό αυτό, το προστατεύαμε και είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη η μία στην άλλη, καταφέρνοντας έτσι να χτίσουμε γύρω μας μία ομάδα που μας βοήθησε να φτάσουμε στο στόχο μας».

«Άνεμος Ελλάδας» πνέει έως το Ρίο!

Όταν δεν υπάρχουν οι συνθήκες, τις δημιουργεί η Σοφία Μπεκατώρου με τους συνεργάτες της για να πετύχει: «Η ιστιοπλοΐα δεν είναι άθλημα πολυτελείας, έχουμε στερηθεί πάρα πολλά πράγματα και κάνουμε και πάρα πολλά ταυτόχρονα: σχεδιάζουμε το πρόγραμμα, βρίσκουμε συνεργάτες και συναθλητές.

Αυτό είναι ρίσκο, γιατί αν δεν βγει κάτι, πρέπει να δούμε πως θα λειτουργήσει γι αυτό και δεν το πετάμε έτσι εύκολα. Μερικοί λένε εσύ τη μία έχεις τον έναν συναθλητή και μετά τον άλλον, συνέχεια αλλάζεις. Ποιος άνθρωπος θέλει να επενδύσει χρόνο σε μία σχέση σε μία ομάδα και μετά να το πετάξει από το παράθυρο; Αυτά δεν γίνονται και φυσικά δεν ισχύουν!

Η περίπτωση του Κώστα Τριγκώνη ήταν τελείως διαφορετική, η ιδέα να φτιάξουμε τον Άνεμο Ελλάδας, όπως είναι το όνομα της ομάδας μας ήταν δική του. Σκεφτόμασταν ότι μπαίνει μία νέα τεχνολογία στην ιστιοπλοΐα, το foiling, όπου τα σκάφη να «πετάνε», άλλο στυλ ιστιοπλοΐας, με το οποία δεν είχα καμία επαφή. Μου άρεσε και παρακολουθούσα το Αmerica’s Cup, όμως έως τότε αυτά δεν είχαν καμία σχέση με την ολυμπιακή ιστιοπλοΐα.

Περνούσε η χώρα μας την πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία. Σκεφτήκαμε ότι ο καθένας μπορεί να αλλάξει πράγματα στο περιβάλλον που κινείται. Εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι για το πολιτικό κομμάτι, μπορώ όμως για το αθλητικό που έχω γνώση. Όταν συζητούσαμε για τα Nacra-17 όλοι έλεγαν «πολύ ακριβό, λεφτά δεν υπάρχουν, αυτό δεν γίνεται».

Είχαμε πάει διακοπές με τον Κώστα και είχαμε μπει σε έναν catamaran tornado, τον κοιτάω και του λέω: «Ρε συ ωραίο είναι αυτό!», και μου απαντά: «Δεν στα έλεγα!». Ο ίδιος ήταν φυσικά ήδη καταξιωμένος στην συγκεκριμένη κλάση με συναπτούς τίτλους παγκοσμίων πρωταθλημάτων.

Μου άρεσε πολύ! Έχοντας την εμπειρία της προπονητικής, τα δύο παιδιά και το πτυχίο της ψυχολογίας μου έλειπε το αγωνιστικό κομμάτι, δεν είχα βρει κάτι να το αντικαταστήσει, έτσι ξεκίνησε η προσπάθεια.

Είχα πρόταση να φύγω σε άλλη χώρα και να αναλάβω όλες τις εθνικές ομάδες, όμως είχαμε συμφωνήσει με τον Κώστα, του είπα «Ξέρεις κάτι, αυτό μου αρέσει θέλω να το κάνουμε. Κι αν δεν το κάνουμε εμείς δεν θα το κάνει κανένας. Πάμε να ξεκινήσουμε να δούμε τι θα αντιμετωπίσουμε και πως θα βγει.

Ξεκινήσαμε και φτιάξαμε μία εθελοντική ομάδα, ώστε να στήσουμε το νομικό κομμάτι, σχετικά με το πως πρέπει να λειτουργήσει το θέμα των χορηγιών, ψάχναμε να δούμε πως ένας αθλητής μπορεί να πάρει μία χορηγία και να δώσει το αντίστοιχο νόμιμο παραστατικό.

Δεν υπήρχε τίποτα, ο «Άνεμος Ελλάδας» είναι κάτι πρωτότυπο και πρότυπο. Έχουμε ένα ίχνος οικονομικό, είναι μία αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία, από την οποία δεν έχουμε έσοδα, απλά πληρώνουμε τα έξοδα των προπονητών των αγώνων και της προετοιμασίας. Κάποιοι λένε, «Α, εσύ το κάνεις για τα λεφτά».

Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό για τα λεφτά, δεν μπορώ τουλάχιστον εγώ να το κάνω, να πετάξω 4 χρόνια από τη ζωή μου για τα λεφτά. Κανείς από όσους δουλέψαμε γι αυτό δεν το κάναμε για τα λεφτά, το κάναμε γιατί πιστεύαμε στην ιδέα να φέρουμε την τεχνογνωσία, να περάσουμε τη γνώση στους νεότερους και να καταγράψουμε το εγχείρημα, τι αντιμετωπίσαμε, πως το λύσαμε, τα βήματα. Η πρόκληση αυτή δεν έχει τελειώσει ακόμη μαζεύουμε πληροφορίες»

​

Crowdfunding

Προσφάτως Μπεκατώρου και Πατενιώτης ζήτησαν οικονομική ενίσχυση από τον απλό κόσμο μέσω crowdfunding (https://www.indiegogo.com/projects/hellenic-wind-road-to-rio-2016#/), προκειμένου να ολοκληρώσουν την προετοιμασίας τους ενόψει Ρίο. Για το πώς εξηγείται η δις ολυμπιονίκης να μην βρίσκει χορηγούς να καλύψουν τα τελευταία έξοδα η Σοφία υπογραμμίζει:

«Ξεκινήσαμε από το μηδέν, αγοράσαμε σκάφος πανιά, στην αρχή δεν είχαμε χρήματα να πάμε σε αγώνες, προπονητής ήταν ο Ανδρέας και ο Κώστας. Προσπαθήσαμε να το «μαζέψουμε» όσο γίνεται οικονομικά. Όμως σε αυτή τη φάση δεν μπορούμε να τσιγκουνευτούμε στους προπονητές. Πλέον συνεργαζόμαστε με τον χρυσό Ολυμπιονίκη στα tornado του 2008, Αντόν Παθ Μπλάνκο, ο οποίος δεν μπόρεσε να προκριθεί στα 49er ως αθλητής, ενώ και η ρωσική ομάδα που είχε αναλάβει δεν κατάφερε να πάρει την πρόκριση για το Ρίο, και έτσι τον πήραμε εμείς.

Τώρα με τον Μιχάλη πάμε κάθε μήνα στη Βραζιλία γιατί πρέπει να καλύψουμε τα κενά, μιλάμε για έναν πολύ απαιτητικό στίβο με πολλά ρεύματα και πρέπει να κάνουμε catch up πάρα πολλά πράγματα, που άλλες ομάδες τα έχουν κάνει σταδιακά και με πρόγραμμα.

Παρά την αμέριστη συμπαράσταση που έχουμε από τους χορηγούς μας, λόγω της κατάστασης δεν ήταν δυνατόν να καλυφθεί αυτό το ποσό. Όμως, πρέπει να τονίσω ότι χωρίς τους χορηγούς μας δεν θα είχαμε φτάσει έως εδώ, γι αυτό και τους ευχαριστούμε καθέναν ξεχωριστά: Την τράπεζα Eurobank, το Σωματείο Γυναικών «Καλλιπάτειρα», το Ίδρυμα Λεβέντη , την Neptune Lines, την Yamaha, την Redbull, την SuperFast Ferries την Element Shipmanagement και την Signal Maritime».