Στην δεκαετία του '90 ο σχολικός διχασμός βρίσκεται στα φόρτε του. Το ξύλο και οι συρράξεις αποτελούν σύνηθες φαινόμενο ανάμεσα σε Λυκειόπαιδα γειτονικών προαστίων της Αθήνας.

Μεταλλάδες, πανκιά, σκινάδες, ροκαμπιλάδες, κιουράδες, ρεΐβάδες ακόμα και σκυλάδες συνθέτουν τον χάρτη των φυλών της πρωτεύουσας και όχι μόνο.

Τα τρακτερωτά παπούτσια θεωρούνται μπανάλ. Είναι η εποχή που τα κίτρινα καστόρινα μποτάκια Catterpillar έχουν την τιμητική τους.

Μέχρι που ήρθαν στη ζωή μας (με σχετική καθυστέρηση) τα Dr. Martens. H μόδα της εποχής επέβαλε την αγορά του συγκεκριμένου παπουτσιού αρχικά σε μορφή που δεν παρέπεμπε σε άρβυλα.

Με κλασική την κίτρινη ραφή, το σιδερένιο μπροστινό μέρος στο εσωτερικό του δέρματος και τον χαρακτηριστικό σταυρό στη λαστιχένια σόλα.

Τα χαμηλά Dr Martens θύμιζαν αναπηρικά παπούτσια και αποτέλεσαν για πολλούς την πρώτη γνωριμία με την συγκεκριμένη βρετανική φίρμα υπόδησης, η οποία βρισκόταν στο εμπόριο από το 1947.

Τα χαμηλά Dr. Martens ωστόσο θεωρούνταν από πολλούς ως «φλώρικα». Η μετάβαση στα άρβυλα της ίδια εταιρίας όμως ήταν μονόδρομος, όπως και η ακρόαση δίσκων των Def Leppard που σε οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια με την πάροδο λίγων μηνών στο Chaos A.D. Των Sepultura!

Συνήθως οι... 10άρες (από τις τρύπες που περνούσαν τα κορδόνια) ή ακόμα και οι 14άρες Dr. Martens συνοδεύονταν από τζιν σωλήνα και φλάινγκ ή περφέκτο μπουφάν. Ανάλογα με την περίσταση...

Αν άλλαζες τα κορδόνια από μαύρα σε κόκκινα χαρακτηριζόσουν αναρχικός, ενώ αντιστοίχως σε λευκά έφερες την ταμπέλα του ακροδεξιού.

Το «Top Man» και ο «Στρατηγός» στο Μοναστηράκι έκαναν χρυσές δουλειές με τους «κράχτες» να διαφημίζουν το εμπόρευμα τους. Κάθε Σαββατοκύριακο γινόταν κοσμοσυρροή στην Ηφαίστου.

Η τιμή των Dr Martens εκείνη την εποχή κυμαίνονταν στις 18.000 δραχμές.

Ποιος όμως μπορεί να ξεχάσει τα γκέτα; Ήταν πιο εντυπωσιακά και επιβλητικά σε εμφάνιση με το χαρακτηριστικό ύψωμα του παπουτσιού στο μπροστινό μέρος. Χαρακτηρίζονταν ως «τσαρούχια» από τους γηραιότερους και σίγουρα δεν ήταν και το πιο βολικό παπούτσι της αγοράς.

Το στράβωμα της σόλας μπορούσε ωστόσο με συγκεκριμένη πατέντα να τροποποιηθεί και να θυμίζει περισσότερο Dr Martens. Απλά αφαιρούσες τις βίδες στον πάτο και το πόδι πατούσε ξανά στη γη!

Με αρκετές κλωτσιές σε κολώνες, καρέκλες και τοίχους οι μύτες των Dr Martens φθείρονταν όσο χρειαζόταν για να δείχνεις cool. Το ίδιο και οι μαύρες γκέτες που δεν αποχωριζόσουν με τίποτα.

Την αγία τριάδα της εποχής συμπλήρωναν οι Βέρμαχτ. Οι πλέον cult μπότες, τις οποίες φορούσε ο γερμανικός στρατός.

Βέβαια εκείνη την εποχή, ουδείς ανησυχούσε πως θα χαρακτηριστεί ακροδεξιός λόγω του συγκεκριμένου υποδήματος.

Χαρακτηριστικό των Βέρμαχτ, το γεγονός πως στο μπροστινό μέρος της σόλας υπήρχε βιδωμένο ένα μεταλλικό αξεσουάρ, το οποίο οι περισσότεροι αφαιρούσαν.

Εάν δεχόσουν κλωτσιά με Βέρμαχτ, δύσκολα γλίτωνες την επίσκεψη στον γιατρό. Οι συγκεκριμένες μπότες επιδέχονταν συγκεκριμένες διορθώσεις ανάλογα με τα γούστα του κατόχου τους.

Άλλοι τις μετέτρεπαν σε δίπατες προσθέτοντας επιπλέον σόλα και τακούνι, ενώ οι πιο hard core τύποι, επαίρονταν για τις τρίπατες βέρμαχτ. Ο τσαγκάρης είχε ακόμη δουλειά...

Ποιος όμως θα παραδεχθεί τον τρόπο με τον οποίο, προσπαθούσε να βγάλει τις Βέρμαχτ τις πρώτες μέρες μετά την αγορά τους;

Η επιστράτευση της μάνας ήταν επιβεβλημένη προκειμένου να τις τραβήξει από τα πόδια του κανακάρη της, αλλά μάταια, αφού έμεναν σφηνωμένες...