Στο φιλμ «Airheads» οι πρωταγωνιστές του, Μπρένταν Φρέιζερ, Στιβ Μπουσέμι και Άνταμ Σάντλερ σε ερώτηση για το ποιος θα νικούσε σε έναν αγώνα πυγμαχίας μεταξύ Θεού και Lemmy, απαντούν αρχικά «Lemmy» για να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως ο «Lemmy είναι Θεός»!

Το ιερό τέρας της σκληρής μουσικής απεβίωσε, αλλά ουδείς το πιστεύει αφού λόγω του βίου που διήγαγε και της αντοχής του στις καταχρήσεις απέκτησε θεϊκή υπόσταση!

Δεν γίνεται να άφησε την τελευταία του πνοή ο κατά πολλούς αυθεντικότερος rock n' roller όλων των εποχών και η γη να συνεχίζει να γυρίσει.

Ακόμη και αν αυτό συνέβη, άπαντες περιμένουν την ανάσταση του με την δύναμη της αγάπης που εισέπραξε από παντού. Δεν υπάρχει άνθρωπος να είπε κακή κουβέντα τον ασυμβίβαστο ηγέτη των Motorhead. Έκανε μόνο φίλους που τον εξυμνούν γιατί ήταν αληθινός, έντιμος, ντόμπρος, τζέντλεμαν. Πράγμα σπάνιο. Ασυνήθιστο, όχι μόνο στη μουσική βιομηχανία, αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.

Ο Lemmy δεν πεθαίνει από την στιγμή που η μουσική του θα βάζει φωτιά σε εκατομμύρια στερεοφωνικά εσαεί. Ο Lemmy είναι ιδέα, στάση ζωής. Στη συνείδηση των μουσικόφιλων είναι απέθαντος, ο απόλυτος legend.

Ο μύθος του Lemmy δύναται να υπερκεράσει την ανθρώπινη πλευρά του. Ταξιδεύει σε μία άλλη διάσταση που ουδείς μπορεί να κατανοήσει. Δεν θα πρέπει να θρηνούμε τον θάνατο του όπως κι αν αυτός ορίζεται, αλλά να γιορτάσουμε την ζωή του!

Ο εμβληματικός τραγουδιστής και μπασίστας των Motorhead τραγουδούσε «born to lose, live to win» και «But that's the way I like I don't wanna live forever». Και δεν πρόδωσε ποτέ τις αρχές του.

Νικήθηκε από τον καρκίνο παίζοντας το αγαπημένο του video game, το οποίο δανείστηκε από Rainbow Bar & Grill. Το δεύτερο σπίτι του τα τελευταία 25 χρόνια, το οποίο θυμίζει πλέον περισσότερο αξιοθέατο.

Έχοντας ζήσει τα πάντα στην διάρκεια του 70χρονου βίου εμφανίζονταν άκρως συνειδητοποιημένος έχοντας αποφασίσει προ πολλού να πεθάνει επί σκηνής και όχι στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Περιόδευε αδιάκοπα μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του, μολονότι η απόδοση του είχε πέσει αισθητά.

«Είμαι ευχαριστημένος με τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα στη ζωή μου. Νομίζω ότι έφερα χαρά σε πολλούς ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη. Είμαι αληθινός προς τον εαυτό μου και σε αυτούς που έχω απέναντί μου.

Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Το καταλαβαίνεις καλύτερα όταν φτάνεις στην ηλικία μου. Δεν ανησυχώ γι αυτό. Είμαι έτοιμος. Όταν φύγω θέλω να φύγω κάνοντας αυτό που κάνω καλύτερα. Αν πέθαινα αύριο, δεν θα είχα παράπονο. Όλα ήταν καλά».

Ο Lemmy αποτέλεσε την επιτομή της ξέφρενης ζωής. Έζησε στα άκρα. Προτιμούσε να πεθάνει επί σκηνής αφού όπως επαναλάμβανε η μουσική του έδινε χαρά. Ο μύθος που οικοδόμησε δεν θα ξεφτίσει ποτέ. Τον κατέκτησε με την μουσική και τον αντικομφορμισμό του. Το τσιγάρο αποτελούσε προέκταση των δακτύλων του, το Jack Daniels έρεε άφθονο εδώ και μισό αιώνα, ενώ η μόνη απαίτηση που είχε από διοργανωτές συναυλιών είναι η τοποθέτηση ενός slot machine στα καμαρίνια προκειμένου να παίζει φρουτάκια!

Τούτη όμως ήταν η γνωστή πλευρά του μεγαθήριου του rock n' roll. Λίγοι γνωρίζουν το πάθος του Lemmy με την ιστορία και δη με θέματα που αφορούσαν πολέμους. Θεωρούνταν ως ένας από του πλέον ενημερωμένους καλλιτέχνες γνωρίζοντας με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.

Με τα ηχεία να παίζουν Beatles χανόταν μέσα στα βιβλία του. Στο tour bas, στα παρασκήνια συναυλιών, στο δωμάτιο του, ο Lemmy δεν έχανε ευκαιρία να ξεκοκαλίζει τα αγαπημένα του βιβλία! Αγαπημένο του χόμπι ωστόσο ήταν η συλλογή γερμανικών στρατιωτικών αντικειμένων/ενθυμίων.

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που αποζητούσε την μοναξιά. Αισθανόταν καλύτερα... Τα προβλήματα ξεκίνησα το 2009, όταν ο διαβήτης δημιούργησε επιπλοκές στα πόδια του...

«Δεν μετανιώνω για τίποτα στην καριέρα μου, ούτε και στον τρόπο που έζησα. Όλα τα όνειρά μου έγιναν πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν πολλοί που να μπορούν να το πουν αυτό.

Οι περισσότεροι άνθρωποι πάνε σε μια δουλειά που μισούν όλη τη ζωή τους. Δεν μπορώ να το φανταστώ, είναι απαίσιο. Είμαι γεμάτος ευγνωμοσύνη για τις ευκαιρίες που είχαμε αλλά και τα ρίσκα που πήραμε».

O larger than life Lemmy «έφυγε» όπως ακριβώς ήθελε. Ελάττωσε το ποτό και τα τσιγάρα αλλά δεν τα έκοψε ποτέ. Αντί για το αγαπημένο του Jack Daniels, απολάμβανε εσχάτως βότκα με πορτοκάλι, ενώ φλέρταρε αδιάκοπα.

«Σιγά - σιγά επανέρχομαι. Έκοψα, σχεδόν το κάπνισμα. Κάνω που και που, αλλά μέχρι εκεί. Το ίδιο και στο ποτό. Το ελάττωσα ή πιο σωστά το γύρισα στη βότκα αντί του Jack Daniels, που λένε πως είναι καλύτερο, προφανώς. Αν είναι να πιεις, πιες βότκα, κάνει το λιγότερο κακό».

Από το 2013, είχε άλλωστε εμφυτευμένο απινιδωτή εξαιτίας καρδιακής αρρυθμίας. Ωστόσο μια επιθετική μορφή καρκίνου τον νίκησε, τέσσερις μέρες δηλαδή μετά τα γενέθλια του.

Κυκλοφόρησε με του Motorhead 23 άλμπουμ περιοδεύοντας αδιάκοπα για 40 χρόνια. Έζησε μέχρι τα 70 του, όσα πράγματα πιθανότατα δεν θα ζήσει ποτέ κανείς.

Η απόδραση του, από τούτο τον μάταιο κόσμο ήρθε μόλις έναν μήνα μετά τον θάνατο του επίσης πρώην drummer των Motorhead, Filthy Animal Taylor.

Ο Ian Kilimister, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του διατείνονταν πως δεν έκανε ποτέ στη ζωή του χρήση ηρωίνης βλέποντας αρκετούς φίλους να πέφτουν θύματα του συγκεκριμένου ναρκωτικού, ενώ κοιμήθηκε με περισσότερες από 1.000 γυναίκες, τις οποίες αντιμετώπιζε πάντα με σεβασμό.

Ο Lemmy αντιπροσώπευε τους πάντες: Ροκάδες, μεταλλάδες, πανκιά, χίπιδες, ροκαμπιλάδες, σκίνχεντς, αλκοολικούς, χορτοφάγους, νέους, γέρους, πλούσιους, φτωχούς. Μιλούσε με τους πάντες, δεν αρνήθηκε ποτέ τίποτα σε κανέναν. Εκτός αν ήσουν «διπρόσωπος» ή «μπάσταρδος», όπως συνήθιζε να λέει.

O ίδιος δεν χρωστούσε σε κανέναν τίποτα. Εμείς του χρωστάμε πολλά...

Είχε να επιλέξει ανάμεσα στην οικογενειακή ζωή και την ζωή του δρόμου με την μπάντα. Προτίμησε το δεύτερο, Απέκτησε έναν γιο, τον Πολ με τον οποίο διατηρούσε άριστες σχέσεις τα τελευταία χρόνια.

Πριν από περίπου ένα μήνα εμφανώς αδυνατισμένος δεν μάσησε τα λόγια εξαπολύοντας φραστική επίθεση κατά τον τζιχαντιστών για το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι. Την επομένη της τρομοκρατικής επίθεσης οι Motorhead επρόκειτο να παίξουν στο Bataclan!

«Κοιτάζαμε στην τηλεόραση τι συνέβαινε όταν τα έδειχναν. Μπορούσες να ακούσεις πυροβολισμούς. Είναι τόσο χαζό! Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο χαζοί! Για ποιο λόγο να γίνει όλο αυτό; Νομίζεις ότι είναι ηρωικό κατόρθωμα να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους; Μα...ες. Δειλο.

Θα πήγαινα την επόμενη μέρα να παίξω κανονικά. Αν οι τρομοκράτες σε σταματήσουν, νίκησαν. Και δεν θα με χτυπήσουν. Εννοώ πως κάνω ότι υποτίθεται πως κάνω. Αν η αστυνομία ακυρώσει ένα show δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό, αλλά εμείς δεν θα ακυρώναμε».

Η σχέση του με το ελληνικό κοινό ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1988 όταν οι Motorhead έδωσαν τρεις συναυλίες στο κλειστό του Σπόρτινγκ και συνεχίστηκε μέχρι τον Ιούνιο του 2007, όπου κατεγράφη η τελευταία εν Ελλάδι εμφάνιση της μπάντας στον Λυκαβηττό.

Ο υπογράφων θέλοντας να πραγματοποιήσει το περασμένο καλοκαίρι ένα παιδικό μουσικό όνειρο του ταξίδεψε στο Λος Άντζελες για να συναντήσει τον Lemmy.

Η πρώτη απόπειρα στο «θρυλικό» Rainbow, όπου περνούσε τον περισσότερο χρόνο της ζωής του ο Lemmy όταν δεν βρισκόταν σε περιοδεία, δεν στέφθηκε από επιτυχία.

Η σερβιτόρα του περιώνυμου bar & grill στη Sunset Boulevard μας εξήγησε πως ο «chief» απουσίαζε.

«Αν ερχόσουν προχθές θα τον πετύχαινες, καθόταν στην αγαπημένη θέση του δίπλα στο μπαρ».

Αρκετές εβδομάδες πριν γίνει η σέντρα στο Βορειοαμερικάνικο σκέλος της (τελευταίας όπως αποδείχθηκε) περιοδείας των Motorhead μου είχε καρφωθεί η ιδέα της συνάντησης με τον «θείο».

Το mail της… απελπισίας εστάλη στον επί 23 χρόνια μάνατζερ της μπάντας, Todd Singerman, ο οποίος όχι μόνο ανταποκρίθηκε διαβάζοντας πως ένας Έλληνας θα ταξιδέψει στο Λας Βέγκας για τον παρακολουθήσει την «θρυλική» μπάντα εν δράσει, αλλά δεσμεύθηκε πως θα κάνει το παν για να εξασφαλίσει πρόσκληση αλλά και ένα after show pass, το οποίο θα άνοιγε την πόρτα του παραδείσου για μία συνάντηση με τον Lemmy.

«Θα το προσπαθήσω αλλά να ξέρεις δεν εξαρτάται από μένα, ούτε από την παραγωγή των Motorhead. Είναι καθαρά θέμα Lemmy. Δεν σου υπόσχομαι τίποτα», ήταν η ατάκα του ultra cool κουμανταδόρου των Motorhead που εξήγησε πως όλοι χωρούν στην οικογένεια του συγκροτήματος.

Αφού τον ρώτησα εάν υπαινίσσεται πως η αβεβαιότητα έχει να κάνει με την υγεία του Lemmy, αποκρίθηκε πως «κάθε βράδυ είναι διαφορετικό. Εάν βρει κανένα κορίτσι ο Lemmy καταλαβαίνεις πως δεν θα μπορέσεις να τον προσεγγίσεις».

Έντιμη στάση αν μη τι άλλo. Άραγε μάνατζερ αντίστοιχου συγκροτήματος θα έμπαινε στον κόπο να απαντήσει σε οπαδό χώρας, η οποία δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κινητήριος δύναμη για την μπάντα.

Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει. Στις 21 Αυγούστου, οι τρεις θορυβοποιοί πραγματοποιούν την δεύτερη στάση τους στο φετινό tour.

Λας Βέγκας, House of Blues. Ένα club χωρητικότητας 1.800 ατόμων, το οποίο στεγάζεται στα ενδότερα του Mandalay Bay.

Το τελευταίο συνιστά ένα μαμούθ ξενοδοχειακό συγκρότημα, το οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνει 3.309 δωμάτια, 24 εστιατόρια, 11 μπαρ, αχανή αίθουσα καζίνο.

H κεντρική πόρτα του House Of Blues αποτελεί την προέκταση ενός αχανούς καζίνο. Αρκετές ώρες πριν το live, μία γνώριμη φιγούρα κάνει την εμφάνιση της.

Είναι ο Mickey Dee, ο οποίος κατευθύνεται στον συναυλιακό χώρο. «Μη φοβάσαι για την υγεία του Lemmy, είναι καλά αυτές τις μέρες. Πιστεύω πως θα παίξουμε στην Ελλάδα. Είναι πάντα στο μυαλό μου, το πρόβλημα είναι με τους promoters, αλλά είμαι αισιόδοξος», εξήγησε ο άλλοτε drummer της μπάντας του King Diamond.

Λίγα λεπτά αργότερα έκανε την εμφάνιση του ο ιδιαίτερα προσιτός και συνεχώς στην «τσίτα» Phil Campbell τονίζοντας πως ο Lemmy έχει κατέβει από νωρίς στα καμαρίνια προκειμένου να συγκεντρωθεί για το show. «Περίμενε τον μετά το live».

Οι hard rockers από την Πενσιλβάνια, Crobot και εν συνεχεία οι σπουδαίοι Saxon προϋπάντησαν τον Lemmy και τους συνοδοιπόρους του.

Η αψεγάδιαστη εμφάνιση των Saxon δημιούργησε ακόμη περισσότερες προσδοκίες, το κοινό αδημονούσε Οι ιαχές «Lemmy, Lemmy» ταρακουνούν το House of Blues, σηκώνοντας την άμμο της ερήμου Nevada με την θερμοκρασία εκείνες τις μέρες να αγγίζουν τους 45 C.

Ο larger than life ηγέτης με αργό αλλά σταθερό βήμα έπαιρνε θέση πίσω από το μικρόφωνο. Μέσα σε αποθέωση με την χαλικογδαρμένη φωνή του προκαλούσε παροξυσμό με το ρητορικό ερώτημα του.

«How are you, Vegas? We are Motorhead, and we play rock & roll». Όλα κυλούσαν ρολόι πριν από τέσσερις μήνες. Μπάσιμο με «Damage Case», συνέχεια με «We are Motorhead» και Metropolis. Η βραδιά είχε πάρει τον δρόμο της.

Ο Lemmy που είδα έμοιαζε κάποιες στιγμές εξόχως στατικός σαν μαρμαρωμένος βασιλιάς. Το τρεμάμενο δεξί του χέρι κρατούσε σφιχτά το Rickenbacker προκειμένου να μην αποκαθηλωθεί ο μύθος του αλύγιστου.

Παρέμενε «ψαρωτικός» μολονότι έχει χάσει την αμεσότητα που διέκρινε. Η φωνή σε κάποιες περιπτώσεις τον πρόδιδε, αλλά ο κόσμος ζητωκραύγαζε το όνομα του.

Λίγο πριν το φινάλε ξεσπάει: «Hey, don’t forget us, we are Motorhead and we play fucking rock n’ roll».

Κατάθεση ψυχής! Ακόμη και οι βαριές ανάσες του προκαλούν δέος.

Με το αυτοκόλλητο πάσο (να’ναι καλά ο Todd Singerman) περιμέναμε εναγωνίως τον θρύλο του Rock N' Roll, όπως συνήθισε ο ίδιος ο Lemmy να χαρακτηρίζει την μουσική των Motorhead.

Η «πόρτα» είναι σκληρή και φρουρείται καλά. Την ίδια στιγμή καμιά 15αριά νοματαίοι περιμέναν νεύμα για την εισβολή.

Ανάμεσα μας ένας «κλώνος» του Lemmy, τα μεγαλύτερα στήθη της υφηλίου το οποία φοράει η Cathy Metal, μερικές στρίπερς και κάποιοι ταπεινοί metal heads.

Ο Lemmy υποβασταζόμενος από τον assistant αλλά και με την βοήθεια μπαστουνιού, με συγκλόνισε στη θέα του και μόνο αλλά την ίδια στιγμή με σόκαρε!

Μετά βίας περπατούσε, ενώ έδειχνε υπερβολικά καταπονημένος. «Lemmy ήρθα από την Ελλάδα. Έχει πολύ καιρό να έρθεις στη χώρα μου». «Από πού είσαι;», ρώτησε εμφανώς απορημένος με τον συνεργάτη του να του εξηγεί.

Στη θέα ενός βιβλίου για την «Μάχη της Κρήτης», το πρόσωπο του έδειχνε να λάμπει.

«Lemmy να προσέχεις, σε χρειαζόμαστε δυνατό», ήταν μία από τις κουβέντες που πρόλαβα να του ψελλίσω με τον ίδιο να γνέφει καταφατικά απαντώντας: «Μη φοβάσαι, δεν θα με ξεφορτωθείτε τόσο εύκολοα». To ιερό τέρας της σκληρής μουσικής παρά την κόπωση του δεν αρνήθηκε να υπογράψει μερικά αυτόγραφα, τα οποία πλέον λαμβάνουν χαρακτήρα ιερών κειμηλίων.

Ο επίλογος στο Λας Βέγκας γράφτηκε κοιτώντας το ιερό τοτέμ της μουσικής μας να αποχωρεί χωλαίνοντας. Σίγουρα όχι η εικόνα που είχα στο μυαλό μου για τον Lemmy από τα σχολικά μου χρόνια.

Λίγες μέρες αργότερα το υψόμετρο του Σολτ Λέικ είχε ως συνέπεια να διακοπεί άδοξα το live των Motorhead, ενώ στο Όστιν του Τέξας τον εγκατέλειψε η θεϊκή υπόσταση του, αφού παραδέχθηκε πως δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο live!

Ο άνθρωπος που παρέδωσε μαθήματα rock n' roll στις 28 Δεκεμβρίου πέρασε στην απέναντι πλευρά προκειμένου να ανταμώσει με τους παλιόφιλους του, Ronnie James Dio και Joey Ramone.

«Τα μόνα που έχεις στη ζωή σου είναι η τιμή σου και ο αυτοσεβασμός σου! Αν τα χάσεις, αν τα πετάξεις από πάνω σου ή τα ξεπουλήσεις, τότε δεν έχεις τίποτα πια. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Το να μετανιώνεις είναι ανούσιο! Είναι πάντα αργά για δάκρυα, έκανες κάτι, έζησες τη ζωή σου, δεν υπάρχει νόημα στο να εύχεσαι να άλλαζε κάτι. Γεννήθηκα να χάνω, έζησα για να νικάω».

Στο τελευταίο album των Motorhead (Bad Magic) είχε φροντίζει μεταξύ άλλων να γράψει ένα τραγούδι που περιέγραφε το μεγαλείο του...

Till The End

Don't tell me what to do my friend, you'll break more hearts than you can mend
I know myself like no one else, nothing to defend
My life is full of good advice and you don't have to tell me twice
Living here in paradise, no rules that I should bend

In my ears my life has changed, I can turn back the time
I can't tell you just what made me change
All I know is who I am, I'll never let you down
The last one you can trust until the end

There ain't no rules to follow, you can't predict tomorrow
I know just who my friends are, the rest can turn to stone
Your memories are yours alone, they're yours until your dust and bones
I know the things I'm looking for, I know just what I want

In my life the times has changed, I'm still the man I was
I don't want to hear your fairy tales
All I know is who I am, I'll never let you down
The last one you can trust until the end, until the end

Go

In your life you'll be amazed at all the love you lose
You can never live that life again
The one thing you will never lose is the singing in your head
That will still be with you until the end