Εμφανίστηκαν ξαφνικά. Και τα πήραν όλα ζβάρα.

Παίζουν από πιτσιρικάδες μαζί. Από τότε, που έπαιζαν και μπάλα στις ακαδημίες του ΠΑΣ Γιάννινα...

Αλλά τους κέρδισε η μουσική. Ευτυχώς.

Οι Villagers of Ioannina City έχουν πετύχει ήδη κάτι σπουδαίο: Δημιούργησαν ένα δικό τους είδος, που, στη θεωρία, ουδείς περίμενε ότι θα πιάσει. Και όμως.

«Παντρεύοντας» το σκληρό ροκ με τα ηπειρώτικα κλαρίνα και όχι μόνο, έφτιαξαν έναν ήχο τόσο ελκυστικό, που κατάφερε να προσελκύσει από μεταλλάδες και στονεράδες μέχρι fans του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Στη συναυλία τους, τον περασμένο Σεπτέμβρη, στο Θέατρο Βράχων, μας διέλυσαν.

Μιλώντας, ωστόσο, με τον Αλέξη Καραμέτη, καταλάβαμε ότι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα, αφού... τώρα θα τα δούμε όλα: Το Σάββατο, 15 Φεβρουαρίου, στο κλειστό του Tae Kwon Do!

Ας αρχίσουμε με τα απλά: Γιατί Villagers of Ioannina City;

Μη φανταστείς ότι έπεσε και πάρα πολλή σκέψη. Με τα παιδιά παίζουμε από πολύ μικροί μαζί και το έχουμε από τότε το όνομα. Οπότε δεν θα σου πω ότι έγινε μετά από ώριμη σκέψη. Αυτό το όνομα, σκέψου, υπάρχει από τότε που ήμασταν 13-14 χρονών και παίζαμε για πάρτη μας. Μιλάμε για τόσα πολλά χρόνια πίσω. Μη νομίζει, δηλαδή, ο κόσμος ότι καθίσαμε με τις ώρες και κάναμε καμιά τεράστια ανάλυση για να καταλήξουμε σε αυτό. Για εμάς, ωστόσο, σημαίνει πολλά το Villagers of Ioannina City. Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Και απλά μας άρεσε. Είμαστε Γιαννιώτες, έχουμε μεγαλώσει εκεί, στα Γιάννενα, και καταγόμαστε όλοι από χωριά. Κάπως έτσι το είχαμε συνδυάσει τότε και το κρατήσαμε, τελικά, το όνομα μέχρι και σήμερα.

Και το κλαρίνο πώς προέκυψε;

Έγινε ό,τι και με το όνομα. Μας προέκυψε ξαφνικά. Πιο πριν παίζαμε μουσική χωρίς... κλαρίνα. Παίζαμε ροκ, metal και είχαμε μόνο κιθάρες, μπάσα και τύμπανα. Αργότερα, όμως, σε διάφορες αναζητήσεις και τζαμαρίσματα που κάναμε, και αυτοσχεδιασμούς, αρχίσαμε λίγο να πειραματιζόμαστε με παραδοσιακούς ρυθμούς και ήχους. Μετά από κάποιες συναυλίες, λοιπόν, είπαμε γιατί να μη δοκιμάσουμε να βάλουμε και παραδοσιακά όργανα. Και το δοκιμάσαμε, μας άρεσε πολύ, μας έκατσε κατευθείαν και το κρατήσαμε. Νοιώσαμε ότι έχουμε πράγματα να βγάλουμε από μέσα μας με αυτόν τον ήχο.

Φαντάζομαι, κιόλας, ότι έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι ο κόσμος φάνηκε να το γουστάρει από την αρχή αυτό το «πάντρεμα»...

Εννοείται. Σιγά σιγά βλέπαμε ότι στον κόσμο αρέσει αυτό, αλλά πάνω απ' όλα άρεσε σε εμάς. Από την πρώτη πρόβα που κάναμε, όλα τα όργανα μαζί, τζαμαρίσματα βασικά, όχι πρόβα τυπική, κατευθείαν ο ήχος έδεσε. Το νιώσαμε όλοι, δηλαδή, ότι έχουμε πράγματα να βγάλουμε. Ότι μας ταιριάζει. Μας βοήθησαν όλα αυτά τα όργανα να εκφραστούμε.

Έχετε σκεφτεί να βάλετε και κάποιο άλλο όργανο, που δεν πάει το μυαλό μας;

Έχουμε πειραματιστεί και έχουμε κάνει διάφορα. Σχεδόν τα πάντα. Μπουζούκια, μπαγλαμάδες, γκάιντες, λαούτο. Και ακορντεόν είχαμε παίξει παλιότερα. Δεν έχουμε κάποια όρια. Εγώ, προσωπικά, δεν έχω.

Δεν υπάρχει, δηλαδή, κάποιο είδος μουσικής που δεν θα πειραματιζόσασταν; Φαντάζομαι όργανο δεν υπάρχει, θα τα δοκιμάζατε όλα.

Σε όργανο, σίγουρα όχι. Και σε είδος μουσικής, όμως, πάλι όχι θα σου πω. Κοίταξε, ροκ παίζουμε. Έχουμε κιθάρες, μπάσα, τύμπανα και είναι η μουσική που ακούμε περισσότερο. Αλλά όχι, δεν έχω κανέναν φραγμό. Γιατί να έχω;

Γενικά προτιμάτε συναυλίες σε ανοικτό ή σε κλειστό χώρο;

Είναι διαφορετικά πράγματα, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω ακριβώς γιατί είναι διαφορετικά. Εγώ γουστάρω και τα δύο. Έχει άλλη γλύκα το ανοικτό και άλλη γλύκα το κλειστό. Έχει, ίσως, άλλη ενέργεια το κλειστό. Είναι λίγο πιο έντονο, υπάρχει μια άλλη σύνδεση με τον κόσμο. Το ανοικτό, από την άλλη, έχει άλλον αέρα. Απλά στο κλειστό δεν έχεις επαφή με τη φύση, δεν είσαι έξω, και μπορείς να μεταφερθείς όπου θέλεις. Στο διάστημα ας πούμε. Ενώ στο ανοικτό έχεις και μια επαφή με το περιβάλλον, κοιτάς και λίγο γύρω γύρω.

Άκουγες/ακούς δημοτικά; Όχι για να εμπνευστείς, για τη δουλειά δηλαδή, αλλά επειδή γουστάρεις να ακούσεις.

Ακριβώς. Ακούω επειδή γουστάρω, όχι για τη δουλειά. Μπορεί να κάτσουμε, που λέει ο λόγος, δυο μέρες κάτω από ένα δέντρο, να γλεντάμε, να πίνουμε και να ακούμε παραδοσιακή μουσική. Μου αρέσει πολύ το δημοτικό-παραδοσιακό τραγούδι.

Θα κάνατε κάτι ακραίο τύπου να παίξετε σε κάποιο πανηγύρι;

Πρόσεξε να δεις τι γίνεται εδώ. Το γεγονός ότι κάνουμε συναυλίες και σε χωριά, ανοικτές στον κόσμο, και στην Ήπειρο, αλλά και σε όλη την επαρχία, κατά μία έννοια είναι ένα πανηγύρι. Κυριολεκτικά, δηλαδή, μαζευόμαστε όλοι γύρω γύρω και γιορτάζουμε. Με την έννοια, όμως, που έχει ο περισσότερος κόσμος στο μυαλό του το «παίζω σε ένα πανηγύρι», είναι παράξενο (σ.σ. γέλια). Επί της ουσίας, όμως, το έχουμε κάνει. Σε θέατρα και σε πλατείες χωριών. Έχουμε μια συγκεκριμένη εικόνα για τα πανηγύρια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι έτσι μια ζωή ή ότι ήταν έτσι μια ζωή.

Θα έμενες μόνιμα σε χωριό;

Το είχα σκεφτεί παλιότερα να πάω στο χωριό και να μείνω για μια περίοδο. Για διάφορους λόγους δεν το έκανα. Αργότερα, όμως, είναι πολύ πιθανό να το κάνω. Στο χωριό μου, στα Τσερίτσανα, πηγαίνω συχνά. Έχω επαφή, δηλαδή. Άλλωστε, εκεί νιώθω ότι είμαι σπίτι. Για την ώρα, πάντως, δεν θα έμενα μόνιμα.

Μια συνεργασία που θα ήθελες να κάνετε.

Με πολλούς καλλιτέχνες θα ήθελα να συνεργαστούμε. Τώρα, στον τελευταίο δίσκο, ήθελα να συνεργαστούμε με τον Marc Lanegan. Όχι ότι έγινε κάτι. Ήταν καθαρά μια ιδέα. Δεν το επιδίωξα καν, δηλαδή, να έρθω σε επικοινωνία. Και αυτό είναι, απλά, ένα όνομα. Έχω πολλούς στο μυαλό μου. Και Έλληνες και ξένους.

Είστε και εσείς μια μπάντα της κρίσης. Παρότι παίζετε από πιτσιρικάδες, την τελευταία δεκαετία το κάνετε πιο «επαγγελματικά», να το πω έτσι. Πώς την παλέψατε;

Είναι λίγο κομβικό το σημείο της ηλικίας. Δηλαδή, τι εννοώ: Πριν την κρίση, που ήμασταν πιο μικροί, συντηρούμασταν από τους γονείς μας κατά κύριο λόγο, εκτός από κάποια εποχιακά μεροκάματα που κάναμε το καλοκαίρι. Οπότε δεν μπορώ να το συγκρίνω. Ήμασταν συνέχεια στο μεροκάματο, ούτως ή άλλως. Για εμάς, ωστόσο, υπήρχε και μια συγκυρία σχετικά με αυτό που λέμε «εν μέσω κρίσης» -το οποίο, νομίζω, πρέπει να σταματήσουμε και λίγο σιγά σιγά να το λέμε. Διότι το συγκρότημα προόδευσε, να το πω μέσα σε εισαγωγικά, ακριβώς την περίοδο της κρίσης. Δεν λέω ότι ήταν καλά για εμάς, τέλεια και εύκολα. Απλά υπάρχει μια αντιστρόφως ανάλογη πορεία. Μέσα στην κρίση βγάλαμε δίσκους και κάναμε συναυλίες. Τώρα, οικονομικά, ναι, είχαμε πολλά προβλήματα. Αλλά τα είχαμε από πριν. Για εμάς η κρίση δεν ήρθε ξαφνικά το 2008 ή το 2010. Ποτέ δεν είχαμε λεφτά. Εμείς, ο καθένας μας προσωπικά, έτσι! Προφανώς άλλος κόσμος έχασε πολλά λεφτά, καταστράφηκε, έκλεισε το μαγαζί του. Εμείς δεν είχαμε ούτε μαγαζί ούτε λεφτά. Αλλά πάντα ήταν η μουσική προτεραιότητά μας. Πάντα. Πάντα. Δίναμε, για παράδειγμα, λεφτά για να πάμε να παίξουμε σε διάφορες πόλεις. Δίναμε λεφτά για να βγάλουμε αφίσες. Δίναμε λεφτά για να αγοράσουμε όργανα. Όχι από το υστέρημά μας, δεν είχαμε! Μας έδιναν οι γονείς μας ή από τα μεροκάματα που μπορεί να κάναμε. Τα δίναμε όλα εκεί. Στη μουσική.

Φαίνεται, πάντως, ότι μέσα σε αυτά χρόνια της κρίσης, με ό,τι συνέπειες είχε για τον καθένα, ο κόσμος άλλαξε σε ό,τι έχει να κάνει με τη διασκέδασή του, αρχίζοντας να ψάχνει νέες μπάντες, να πηγαίνει σε πολλές συναυλίες. Να «την ψάχνει» λίγο διαφορετικά, αφού δεν μπορούσε να κάνει πια ό,τι έκανε προ κρίσης.

Ισχύει αυτό. Πιστεύω είμαστε σε καλό δρόμο σε ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική στην Ελλάδα. Υπάρχει πολύς κόσμος που ακούει μουσική, χωρίς κόμπλεξ, πηγαίνει σε συναυλίες, αγοράζει δίσκους. Είμαστε σε πολύ καλή κατάσταση. Καλύτερα, μάλιστα και από πάρα πολλές χώρες του εξωτερικού. Δεν ξέρω αν έγινε τυχαία ή εξαιτίας της κρίσης, αλλά όλα αυτά κάνουν ένα... ανακάτεμα στη σούπα. Ο κόσμος άρχισε να ψάχνει εναλλακτικές, όχι μόνο για να δει πώς θα περάσει τον χρόνο του, αλλά ακόμη και για το τι θα κάνει στη ζωή του. Βλέπει ξαφνικά ότι αυτό που υπήρχε πριν από 15 χρόνια, ότι, δηλαδή, «θα σπουδάσω, θα πάρω πτυχίο και θα μπω στη δημόσιο», ή «θα σπουδάσω και τέρμα, αυτό θα κάνω δουλειά», και ας μην τον ενδιαφέρει αυτός ο τομέας καθόλου, απλά έτυχε να μπει εκεί από τις Πανελλήνιες, πάει, τελείωσε. Δεν σημαίνει κάτι πια ότι θα πάρεις πτυχίο και άρα θα δουλέψεις πάνω σε αυτό που έχεις σπουδάσει, σε όλη σου τη ζωή. Τα χρόνια της κρίσης, νομίζω, έδειξαν ότι πρέπει να κάνεις αυτό που πραγματικά γουστάρεις να κάνεις. Και να κάτσεις να ασχοληθείς με αυτό, να δώσεις τα πάντα. Οπότε ο κόσμος άρχισε να λέει «ωραία, αφού άμα σπουδάσω δεν θα δουλέψω» ή και «άμα δουλέψω θα πάρω ξεφτίλα λεφτά, τι κάνω; Τι θέλω να κάνω εγώ σαν άνθρωπος;». Και τον έκανε όλον αυτόν τον κόσμο να καθίσει και να σκεφτεί ότι «εγώ δεν θέλω να γίνω ούτε γεωπόνος, ούτε γιατρός, ούτε δικηγόρος. Θέλω, για παράδειγμα, να γίνω δημοσιογράφος. Ή θέλω να διοργανώνω συναυλίες». Κάπως έτσι, πάρα πολύς κόσμος ασχολείται, πλέον, με τελείως εναλλακτικά πράγματα, που πριν από 10 χρόνια δεν υπήρχαν καν στον νου μας. Ένα από αυτά είναι και η μουσική.

Έχουν βγει, άλλωστε και πάρα πολλές μπάντες.

Πάρα πολλές. Και όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν καταπληκτικές δουλειές από καταπληκτικά συγκροτήματα. Γίνεται χαμός. Αυτό δεν έχει να κάνει αυτόματα με την κρίση. Ήταν και λίγο συγκυρία. Συνέβη.

Τι μπάντες ακούς από Ελλάδα;

Πάρα πολλές. 1000mods, Nightstalker, Planet of Zeus, Naxatras, Puta Volcano... Ξεχνάω πάρα πολλές, σίγουρα. Υπάρχει πολύ καλή μουσική. Και το λέω και για τον κόσμο. Να ακούσει. Υπάρχουν εξαιρετικές μουσικές, και σε παραγωγή. Όχι μόνο συνθετικά. Μπάντες εξαιρετικές, που ασχολούνται με μεράκι και αφοσίωση. Έχουμε πολλές και ωραίες μπάντες στην Ελλάδα. Και έχουμε και πολλές μπάντες που δεν έχουν την απήχηση που θα έπρεπε να έχουν με βάση τη μουσική τους. Αλλά όλα είναι σχετικά. Είναι θέμα γούστου.

Τι θα άλλαζες στην ελληνική κοινωνία;

Τα πάντα! Δυστυχώς, τα πάντα. Είναι λίγο χάλια η κατάσταση. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Παντού, σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχουμε πάρει τελείως λάθος κατεύθυνση, τελείως λάθος δρόμο. Όλα πρέπει να τα σβήσουμε και να τα πάρουμε από την αρχή. Όλα. Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο θεμελιώδη. Από τον τρόπο με τον οποίο μιλάμε και συμπεριφερόμαστε στον δρόμο με τον άνθρωπο μέχρι και τον θεσμό της δικαιοσύνης. Είναι σάπιος και μαύρος. Το πολιτικό σύστημα, τα ίδια. Ο καπιταλισμός, επίσης. Δεν γίνεται 2.000 άνθρωποι στον κόσμο, όπως διάβαζα σήμερα, να συγκεντρώνουν στα χέρια τους παραπάνω από το 60% του παγκόσμιου πλούτου. Αυτό το πράγμα είναι παράλογο. Πρέπει να το πιάσουμε όλο από τη αρχή με γνώμονα μόνο τον άνθρωπο, τη φύση και την ευημερία. Και τίποτα άλλο. Όλα τα υπόλοιπα είναι ψέμα, για τα σκουπίδια. Αυτήν τη στιγμή καταστρέφουμε τα πάντα. Τον άνθρωπο, τη φύση, τον πλανήτη. Για ποιον λόγο; Για να λειτουργεί ο καταναλωτισμός και να συντηρείται ένα σύστημα; Είναι δράμα η κατάσταση. Είμαστε τόσο λάθος, που δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει όλο αυτό. Από πού να το πιάσεις, αφού δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά. Όταν σε μια χώρα και σε ένα σύστημα, στον πλανήτη ολόκληρο, κάποια πράγματα θεμελιώδη είναι σάπια, όπως είναι η δικαιοσύνη, όπως είναι η υγεία, όπως είναι ακόμα και η δημοσιογραφία, δεν ξέρω ποια θα πρέπει να είναι η αντίδραση. Ή θα ψοφήσουμε όλοι και θα γίνουμε σκουλήκια ή δεν ξέρω και εγώ τι. Σίγουρα, πάντως, δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι. Το καράβι είναι ξεκάθαρα έτοιμο να πέσει στα βράχια. Λέω αυτά που νοιώθω, πολλά χρόνια τώρα. Και νομίζω δεν είμαι μόνος. ​

Υπάρχει κάποιο είδος μουσικής που δεν ακούς;

Αυτό που λέγαμε πριν, για τα πανηγύρια... Υπάρχει μια συγκεκριμένη προσέγγιση στην ηπειρώτικη μουσική και στην παραδοσιακή, την οποία, η αλήθεια είναι, δεν μπορώ να την ακούσω. Όπως, επίσης, δεν μπορώ να ακούσω και αυτό το ελληνικό ποπ-ελαφρολαϊκό.

Και μιας και είμαστε στο Gazzetta, δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω: Μπάλα βλέπετε;

Βλέπουμε. Ειδικά παλιότερα, βέβαια, βλέπαμε. Παίζαμε κιόλας ποδόσφαιρο!

Πού παίζατε;

Παίζαμε στις ακαδημίες του ΠΑΣ Γιάννινα! Ο Άκης, ο μπασίστας μας, μάλιστα, ήταν εξαιρετικό αριστερό μπακ/χαφ! Έπαιξε στη συνέχεια σε κάποιες αυτοοργανωμένες ομάδες, στον Απείθαρχο Ιωαννίνων. Όσο είχαμε χρόνο ασχολούμασταν και παρακολουθούσαμε. Ειδικά με το αυτοοργανωμένο πρωτάθλημα, με το οποίο ασχολείται πάρα πολύς κόσμος. Υπάρχουν πολλές ομάδες, σε όλη την Ελλάδα. Από την Κρήτη μέχρι τη Μακεδονία. Πολύς κόσμος έχει βρει διέξοδο εκεί. Πλέον, δεν μας εκφράζει και τόσο πολύ να ασχοληθούμε με το ποδόσφαιρο. Το γυρίσαμε και λίγο στο αυτοοργανωμένο. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μού αρέσει!

Τσακώνεστε μεταξύ σας;

Όχι όχι. Διαφωνούμε, δεν τσακωνόμαστε. Διαφωνίες υπάρχουν σε διάφορα θέματα, άνθρωποι είμαστε. Αλλά μέχρι εκεί.

Ένα συναυλιακό απωθημένο; Μια μπάντα, δηλαδή, που θα ήθελες να δεις στην Ελλάδα.

Θα σου πω System of a Down, που δεν έχουν έρθει ποτέ και Rage Against The Machine, που δεν κατάφερα να τους δω όταν είχαν έρθει.

Κάποιος χώρος ή φεστιβάλ που θα θέλατε να παίξετε;

Θα θέλαμε να αρχίσουμε να παίζουμε στα μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης. Μακάρι να το καταφέρουμε κάποια στιγμή. Για την ώρα, το καλοκαίρι δηλαδή, δεν το βλέπω, αλλά ελπίζω σύντομα. Θα παίξουμε, βέβαια, σε κάποια φεστιβάλ το καλοκαίρι στην Ευρώπη, αλλά όχι σε κάποιο μεγάλο.

Εδώ στην Ελλάδα σε κάποιο φεστιβάλ;

Θα κάνουμε σίγουρα συναυλίες το καλοκαίρι, αλλά για την ώρα δεν γνωρίζω τίποτα. Ξέρω ότι 17 Ιουλίου θα παίξουμε σίγουρα στο Long Beach Festival, στην Κατερίνη κοντά, με τους Rotting Christ. Για τα υπόλοιπα, δεν ξέρω τίποτα. Δεν έχουμε κλείσει κάτι. Ακόμα.

Με τα social media ασχολείστε; Μπαίνετε, δηλαδή, στη διαδικασία να τσεκάρετε τι γράφει ο κόσμος για εσάς εκεί; Υπάρχει, για παράδειγμα, μια σελίδα στο Facebook, η Επιτροπή Σωτηρίας Χατζημεταλλάδων, στην οποία γίνεται τρελό πανηγύρι και πέφτει και αρκετό κράξιμο...

Παρακολουθούμε, εννοείται. Και κάπου την έχει πάρει το μάτι μου την εν λόγω σελίδα. Είναι 2-3 σελίδες βασικά. Κάτι ΚΨΜ, κάτι Επιτροπές... Μας στέλνουν πού και πού διάφορα, που γράφονται για εμάς. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι, αλλά έχω καταλάβει ότι παίζει ένα τρολάρισμα.

Το οποίο, φαντάζομαι, δεν σας ενοχλεί;

Όχι όχι. Ο καθένας μπορεί να κάνει και να λέει ό,τι νομίζει.

Μπήκαμε πριν από λίγες μέρες σε νέα δεκαετία. Πώς φαντάζεσαι την μπάντα στο τέλος της επόμενης δεκαετίας;

Ελπίζω να είμαστε γεροί και δυνατοί, να παίζουμε μουσικές παντού, σε ολόκληρο τον κόσμο. Να παίζουμε σε μεγάλα φεστιβάλ, να βγάζουμε ωραίες μουσικές. Μακάρι.

Τελευταία ερώτηση και πιο σημαντική: Τι μας ετοιμάζετε για το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου στο κλειστό του Tae Kwon Do;

Ετοιμάζουμε πολύ ωραία πραγματάκια. Και όσο ο κόσμος μας στηρίζει και έρχεται στις συναυλίες, εμείς προσπαθούμε αυτό το πράγμα να του το ανταποδώσουμε. Δεν βάζουμε όλα τα λεφτά στην τσέπη. Επενδύουμε σε αυτό το πράγμα. Θέλουμε να φωνάξουμε και άλλο κόσμο να δουλέψει μαζί μας, να βάλουμε video wall, να κάνουμε, τέλος πάντων, ό,τι ονειρευόμαστε και έχουμε στο μυαλό μας. Και σε αυτό μας βοηθάει ο κόσμος. Όλα από αυτόν εξαρτώνται. Διότι, ιδέες υπάρχουν, αλλά αν δεν υπάρχει ο κόσμος να σε στηρίξει, δεν μπορείς να τις κάνεις πράξη. Στο Tae Kwon Do τώρα, ετοιμάζουμε μια συναυλία που θα μας μείνει χαραγμένη, θα τη θυμόμαστε για πάντα.