Αγαπητέ «κύριε» Λι,

Η αλήθεια είναι ότι δεν σας ήξερα προσωπικά. Δεν είχα μιλήσει ποτέ μαζί σας, δεν σας είχα δει από κοντά, δεν είχα αυτή την ευκαιρία. Σας γνωρίζω όμως… Πολύ καλύτερα απ’ όσο θα γνωρίσω πολλούς από τους φίλους μου.

''Εδώ παίζεις στην έδρα σου και με Cash Out* '' *Ισχύουν Όροι και Προυποθέσεις

Δεν βρεθήκαμε ποτέ μαζί στο ίδιο δωμάτιο, όμως ήσασταν εκεί δίπλα μου απ’ όταν ήμουν ένας πιτσιρικάς που με το ζόρι μπορούσε να διαβάσει, όμως ξεφύλλιζε τα κόμικ σας, επειδή μου άρεσαν οι εικόνες!

Δεν παίξαμε ποτέ μαζί, όμως όταν εγώ έκανα τον Iceman, ο φίλος μου ο Χάρης τον Spider-man και η μικρή του αδερφή την Firestar, εσείς ήσασταν μάλλον ο κακός που προσπαθούσαμε να σταματήσουμε, γκρεμίζοντας το μισό σπίτι. Ο Χάρης επειδή προσπαθούσε να σκαρφαλώσει στους τοίχους, εγώ επειδή πέταγα παγάκια παντού και η μικρή Δημητρούλα επειδή… Ε, Firestar λεγόταν ο χαρακτήρας της, καταλαβαίνετε…

Όταν τα υπόλοιπα παιδάκια στο σχολείο συμπεριφερόντουσαν και μιλούσαν άσχημα κι εγώ δεν καταλάβαινα γιατί, δεν βρεθήκατε ποτέ εκεί ο ίδιος για να με βοηθήσετε. Στο σπίτι όμως μετά, διάβαζα τις ιστορίες των X-Men και του Captain America και άρχιζα να καταλαβαίνω ποια συμπεριφορά είναι σωστή και ποια όχι και πώς πρέπει να προστατεύεις τον πιο αδύναμο.

Η αλήθεια είναι ότι σας έμαθα, μεγάλος πια, όταν σας είδα στην πρώτη ταινία των X-Men το 2000. Τότε που διάβασα μετά, ότι ο δημιουργός τους έκανε ένα cameo. Τότε, δεν ήξερα καν τι είναι το cameo. Ήμουν 14, συγχωρέστε με. Μετά σας είδα και στον πρώτο Spiderman, στις υπόλοιπες ταινίες των X-Men, στα επόμενα Spiderman, στον Iron Man, στον Thor, τον Hulk, στους Avengers κλπ.

Τότε μπήκα στη διαδικασία να μάθω περισσότερα για εσάς. Μέχρι εκείνο το σημείο, ήξερα τους κόσμους που είχατε δημιουργήσει. Τους ήξερα, γιατί μεγαλώνοντας, ζούσα ανάμεσα σ’ αυτούς και στον κανονικό. Κι αυτό ήταν εντάξει. Γιατί εσείς το κάνατε να είναι εντάξει.

Γιατί, μεγαλώνοντας, δεν κωλώσατε (συγγνώμη για τη γλώσσα μου), όταν όλοι σας κοροϊδεύανε. Γιατί, ακόμα και όταν εσείς ο ίδιος ντρεπόσασταν να δηλώσετε το επάγγελμά σας, συνεχίζατε να το κάνετε. Γιατί, όταν όλα ήταν εναντίον σας και δεν είχατε αρκετά χρήματα και ήσασταν έτοιμος να πτωχεύσετε, δεν τα παρατήσατε, αλλά φτιάξατε τους Fantastic Four.

Όταν έμαθα, ότι σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες, που με τόσο πάθος ακολουθούσα τις περιπέτειές τους σε όλη μου τη ζωή, ήταν φτιαγμένοι από τον ίδιο άνθρωπο, αλήθεια δεν το πίστεψα στην αρχή. Συγγνώμη γι’ αυτό. Δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι η φαντασία ενός ανθρώπου, μπορούσε να γεννήσει τόσους διαφορετικούς κόσμους. Κι όμως, έκανα λάθος. Γιατί εσείς ήσασταν που μας μάθατε, ότι η φαντασία δεν έχει όρια.

Όταν, λοιπόν, καθόμουν πιτσιρικάς στο δωμάτιό μου και είχα στα χέρια μου μια φιγούρα του Spiderman και τίποτα άλλο, ήταν η δική σας φαντασία που έτρεφε τη δική μου και μπορούσα να παίζω για ατελείωτες ώρες! Να δημιουργώ σενάρια, να φτιάχνω κακούς από μαξιλάρια και φωτιστικά, να σώζω αδύναμους αόρατους ανθρώπους.

Όταν ήμουν εκείνος ο πιτσιρικάς, οι μεγαλύτεροι ήρωές μου, ήταν οι χαρακτήρες που φτιάξατε. Όταν μεγάλωσα κι έμαθα για εσάς, κατάλαβα ότι ο πραγματικός σούπερ ήρωας ήσασταν εσείς ο ίδιος. Και όταν πήγαινα στον κινηματογράφο να δω τις ταινίες των «παιδιών» σας, η στιγμή που περίμενα ήταν αυτά τα 10-15 δευτερόλεπτα που εμφανιζόσασταν εσείς.

Όταν έμαθα ότι πεθάνατε, στεναχωρήθηκα, αλλά όχι τόσο πολύ. Μεταξύ μας, ήσασταν και 95 ετών, το περιμέναμε κι εμείς, αλλά φαντάζομαι κι εσείς. Δεν ήταν όμως η ηλικία σας ο λόγος. Αυτό που μου προσέφερε παρηγοριά, ήταν η αγάπη που λάβατε όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν ότι προλάβατε να δείτε τους ήρωές σας παντού! Ήταν ότι οι κόποι σας και το όνειρά σας ανταμείφθηκαν! Ήταν ότι είχε happy end η προσωπική σας ιστορία! Ήταν ότι μόλις έγινε γνωστή η είδηση, άρχισε να βαράει το κινητό μου από μηνύματα φίλων. «Πέθανε ο Σταν», «Πέθανε ο αρχηγός».

Ναι, λοιπόν, κ. Λι. Δεν σας ήξερα προσωπικά. Για μένα, όμως, όπως και για εκατομμύρια παιδιά, ήσασταν μέσα στη ζωή μας από παιδάκια. Με έναν τρόπο, μας μεγαλώσατε. Ήσασταν εκείνος ο μακρινός θείος, που μας μάζευε γύρω του και μας έλεγε μαγικές ιστορίες για ανθρώπους που σκαρφαλώνανε τοίχους και πετάγανε φωτιές και διάβαζαν μυαλά και γινόντουσαν λάστιχο και και και… Και όσο μας λέγατε αυτές τις ιστορίες, τόσο περισσότερο κολλάγαμε, τόσο περισσότερο αφήναμε την φαντασία μας να τρέχει.

Νιώθω ότι ένα ευχαριστώ είναι λίγο. Αλλά θα σας το πω κι ας είναι έτσι. Σας ευχαριστώ. Για όλους τους ήρωες που δημιουργήσατε, για όλους τους φίλους που μας προσφέρατε, για όλα τα μαθήματα που μας διδάξατε.

Excelsior!