Τι δουλειά έχει ο Μπιέλσα σε αυτό το ποδόσφαιρο;
Από το 2009, το γήπεδο των «λεπρών» έχει μετονομαστεί σε «Μαρσέλο Μπιέλσα», σε μια ένδειξη τιμής προς τον νυν προπονητή της Λιντς για όσα πρόσφερε στον αργεντίνικο σύλλογο, σε μια πολύ πιο ουσιώδη προσφορά κι όχι τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο και τίτλους.
Άλλωστε, ο Μαρσέλο Μπιέλσα είναι ο άνθρωπος που στην καριέρα του μέχρι και αυτή τη στιγμή έχει κατακτήσει μόλις τρεις τίτλους στην πατρίδα του κι ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το 2004, όντας προπονητής της ποδοσφαιρικής ομάδας που εκπροσώπησε τη χώρα του στους Αγώνες της Αθήνας.
Τι δουλειά μπορεί να έχει, λοιπόν, ένας τεχνικός όπως ο Μπιέλσα σε αυτό το ποδόσφαιρο της πίεσης, του τοπ επιπέδου ανταγωνισμού και της παντελούς έλλειψης υπομονής από τα μεγάλα αφεντικά που αλλάζουν τους ανθρώπους στην άκρη του πάγκου σε σύντομο χρονικό διάστημα;
Γιατί να βγάλει ο «el loco» περί τα 3 εκατ.ευρώ από τον τραπεζικό του λογαριασμό για να χρηματοδοτήσει τις νέες προπονητικές εγκαταστάσεις της Νιούελς Ολντ Μπόις και γιατί η ομάδα αυτή έδωσε τ' όνομά του στο γήπεδό της;
Από την ηλικία των 25 ετών, κατάλαβε ότι ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής δεν θα μπορούσε να καταφέρει τίποτα και ο τρόπος που διάβαζε το παιχνίδι και μπορούσε να το αναλύσει, τον έσπρωξε στην προπονητική. Ανέλαβε αρχικά την ομάδα του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες, τσεκάροντας 3.000 ποδοσφαιριστές για να καταλήξει σε ένα ρόστερ 20 ατόμων (!), για να φτάσει στην πρώτη ομάδα της Νιούελς, το 1990 και... να τα αλλάξει όλα.
Πριν φτάσει στο ανδρικό τμήμα των «λεπρών», δούλεψε στις ακαδημίες της Νιούελς κι εκεί, χώρισε έναν χάρτη της Αργεντινής σε 70 κομμάτια και επισκέφθηκε καθένα από αυτά για να παρακολουθήσει ταλέντα και νεαρούς ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να στελεχώσουν την ομάδα του. Διένυσε 5.000 μίλια με το αυτοκίνητό του, ένα Fiat 147, γιατί... φοβόταν τα αεροπλάνα!
Μεγαλώνοντας, αποφάσισε να στηρίξει και ν' ακολουθήσει τη Νιούελς, πολύ απλά για να... πάει κόντρα στον πατέρα του, ο οποίος υποστήριζε την άλλη μεγάλη ομάδα της πόλης, τη Ροζάριο Σεντράλ. Ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής σε μια οικογένεια που είχε δικηγόρους και πολιτικούς. Ήθελε να κάνει τη διαφορά. Ο αδερφός του, Ράφαελ, υπηρέτησε την Αργεντινή ως Υπουργός Εξωτερικών, επι Κυβερνήσεως Νέστορ Κίρχνερ. Η αδερφή του, Μαρία Ευγενία, έγινε αρχιτέκτονας και έφτασε μέχρι και το πόστο της Αναπληρώτριας Προέδρου της Σάντα Φε.
Ο Μαρσέλο Μπιέλσα δεν ήταν τέτοιο παιδί. Αγάπησε το ποδόσφαιρο και έφυγε από το πατρικό του μόλις στην ηλικία των 15 ετών για να μείνει στις υποδομές της Νιούελς Ολντ Μπόις. Κι ας εκδιώχθηκε από εκεί μόλις τη δεύτερη μέρα γιατί αρνήθηκε να βγάλει εκτός εγκαταστάσεων του συλλόγου τη μοτοσυκλέτα με την οποία κυκλοφορούσε.
Όταν το 1997 πήγε να περάσει από συνέντευξη στη Βελέζ Σάρσφιλντ, πήρε μαζί του... 51 κασέτες με βίντεο και στιγμιότυπα κατάλληλα κομμένα ώστε να δείξει πόσο καλύτερη μπορούσε να κάνει την ομάδα και πάνω σε ποια κομμάτι του παιχνιδιού ήθελε να δουλέψει. Ήθελε κι ερώτημα; Πήρε τη δουλειά αφού έγινε απόλυτα πειστικός.
Ο Μπιέλσα, είναι ο άνθρωπος που κάποτε τον ρώτησαν για τα σχέδιά του μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων και αυτό που είχε ν' απαντήσει ήταν πως θα φρόντισε κάθε μέρα να κάνει δυο ώρες γυμναστική και άλλες 14 ώρες θα παρακολουθούσε ποδοσφαιρικά βίντεο. «Είμαι ένας μαθητής του ποδοσφαίρου. Βλέπω βίντεο, διαβάζω, αναλύω» ήταν το μότο του και κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Μεγάλο ρόλο στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας και το μυαλό του, έπαιξε ο παππούς του, ο οποίος λέγεται πως είχε 30.000 βιβλία στο σπίτι του και κάπως έτσι έμαθε ο νυν κόουτς της Λιντς να μελετάει εις βάθος και να «ρουφάει» πληροφορίες, ιστορίες και να γεμίζει τον πνευματικό του κόσμο. Όσο περίεργο κι όσο... απάνθρωπο κι αν μπορούσε να φανεί σε κάποιον, ο Μαρσέλο Μπιέλσα ανέπνεε για το ποδόσφαιρο και είχε αποδεχθεί πως η ζωή του θα τριγυρνούσε γύρω από τη μπάλα και το άθλημα, σε όποιον πάγκο κι αν βρισκόταν κατά καιρούς.
Κάτι το οποίο έχει παραδεχθεί πως ήταν πολύ άσχημο καθώς τον έβαλε σε σκέψεις για το αν τελικά το ποδόσφαιρο είναι τόσο σημαντικό όσο η ανθρώπινη ζωή, συνέβη έπειτα από πολύ βαριά ήττα με σκορ 6-0 από τη Σάντα Φε. Η περιγραφή του, κάνει τον καθένα ν' αναρωτηθεί τι διάολο συμβαίνει στο μυαλό του Μαρσέλο Μπιέλσα, αλλά έτσι είναι αυτός ο άνθρωπος και δεν τον άλλαξε ούτε η μεγάλη και σοβαρή περιπέτεια υγείας της κόρης του...
«Κλείστηκα σε ένα δωμάτιο. Έσβησα τα φώτα. Έκλεισα τις κουρτίνες και κατάλαβα πραγματικά πως αισθάνεται κάποιος όταν λέει ότι θέλει να πεθάνει. Πολλές φορές το λέμε ελαφρά τη καρδία δίχως να καταλαβαίνουμε απόλυτα το νόημα της ατάκας αυτής και δεν της δίνουμε τη σημασία που της αξίζει και που πραγματικά έχει. Έκλαψα πολύ. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Υπέφερα ως επαγγελματίας αλλά και ως οπαδός έπειτα από αυτή την ήττα με τόσο βαρύ σκορ. Και ξέρετε κάτι; Η κόρη μου χαροπάλευε για τρεις μήνες μεταξύ ζωής και θανάτου κάποιτε. Τώρα είναι μια χαρά και τη χαίρομαι. Βγάζει νόημα αυτή η σκέψη μου ότι ήθελα να με καταπιεί η γη μετά από ένα απλό ποδοσφαιρικό παιχνίδι με την πραγματική αγωνία για τη ζωή της κόρης μου και την ακροβασία μεταξύ ζωής και θανάτου;». Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω ή κάποια ανάλυση της κατάστασης που είχε βιώσει και που τον έκαναν ν' αναρωτηθεί για το ποδόσφαιρο και τη ζωή. Για τη δική του ζωή, όμως, το ποδόσφαρο παραμένει το παν...
Επηρεασμένος από τη σχολή του Άγιαξ τη δεκαετία του '70 με τον Ρίνους Μίχελς, αλλά και με επιρροές από τον Αρίγκο Σάκι αργότερα, «κουμπώνοντας» επιπλέον στοιχεία από τους Μενότι και Μπιλάρδο, φέρνοντας σε ακόμα μεγαλύτερη κόντρα τις... αντίπαλες παρατάξεις των Αργεντινών οπαδών που υποστηρίζουν τους προπονητές που κατέκτησαν το Μουντιάλ του 1978 και του 1986 με πολύ διαφορετική νοοτροπλια, ο Μπιέλσα έφερε τα πάνω – κάτω στη Νιούελς Ολντ Μπόις όταν ανέλαβε το κλαμπ του Ροζάριο. Κλεινόταν με τις ώρες στο γραφείο του, ανέλυε τους αντιπάλους, έβλεπε τα παιχνίδια τους και μοίραζε... ντοσιέ στους παίκτες του για να μάθαίνουν κάθε φορά τα πάντα για την ομάδα κόντρα στην οποία θα «μάχονταν» κάθε λίγες μέρες. Ατελείωτο τρέξιμο, πίεση, παγίδα οφσάιντ και το αργεντίνικο ποδόσφαιρο παρακολουθούσε κάτι που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του. Και αυτό, οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1991 και το 1992. Την τελευταία χρονιά, η Νιούελς έφτασε και μέχρι τον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες, εκεί όπου ηττήθηκε από τη Σάο Πάουλο στα πέναλτι και ο Μπιέλσα παραιτήθηκε, έχοντας εξαντληθεί πνευματικά, όπως είχαν εξαντληθεί σωματικά και οι ποδοσφαιριστές του από αυτή τη ... χρυσή, αλλά σύντομη εποχή για τον σύλλογο.
«Το εφικτό έχει ήδη γίνει. Οπότε κάθε φορά πάμε να κάνουμε το ανέφικτο» έλεγε συνεχώς ο Μαρσέλο Μπιέλσα και το υπηρετούσε ως στάση ζωής. Στη Βελέζ, την οποία επίσης οδήγησε σε έναν τίτλο, τον τρίτο και τελευταίο της καριέρας του, εμφανίστηκαν ξανά τα σημάδια απόλυτης εξάντλησης έπειτα από ένα διάστημα κατά το οποίο η ομάδα παρουσίαζε εξαιρετικό ποδόσφαιρο και το απολάμβαναν οι οπαδοί. «Αν οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν άνθρωποι, τότε δεν θα έχανα ποτέ. Ωστόσο, είναι άνθρωποι και χάνουμε...» ήταν τα λόγια του νυν 63χρονου προπονητή, πράγμα που φανέρωνε ότι αντιλαμβανόταν πλήρως την πίεση και τις δυσκολίες με τις οποίες έρχονταν αντιμέτωποι οι παίκτες του για να εφαρμόσουν στον απόλυτο βαθμό τις προπονητικές του μεθόδους. «Όταν έφυγε, αφού είχε καταλάβει ότι ο κύκλος του είχε κλείσει, όσο κι αν είχε προσπαθήσει τότε να τον πείσει ο Χεράρδο Μαρτίνο, παλεύαμε να γλιτώσουμε τον υποβιβασμό. Ήταν άθλιο... Τόσο χαμηλά είχαμε πέσει δίχως τον Μπιέλσα» είχε αναφέρει ο παλαίμαχος μέσος, Χουάν Μανουέλ Λοπ.
Ο Μπέντζαμιν Μεντί, νυν αριστερός μπακ της Μάντσεστερ Σίτι, θυμάται τη συνύπαρξή του με τον Αργεντινό προπονητή στη Μαρσέιγ, και είχε γράψει στο «ThePlayersTribune»: «Την πρώτη φορά που τον είδαμε, δεν χαμογελούσε. Όταν όμως μιλούσε για στρατηγική στο παιχνίδι και για τακτική, έλαμπε. Καταλάβαινες την τρέλα του, το πάθος του. Ζούσε για το ποδόσφαιρο, για να εξηγεί κάθε λεπτομέρεια. Ένας συμπαίκτης μου, τότε, μου είχε πει “δεν είναι φυσιολογικός ε;” και του είχα απαντήσει θυμάμαι “ναι αλλά ποιος το θέλει το φυσιολογικό;”».
Αυτός ο... μη φυσιολογικός άνθρωπος, λοιπόν, χρηματοδότησε με 3 εκατ.ευρώ τις νέες προπονητικές εγκαταστάσεις της Νιούελς Ολντ Μπόις για να έχουν οι ποδοσφαιριστές ανέσεις και πολυτέλειες στο ξενοδοχείο όπου θα διαμένουν και τα γήπεδα όπου θα προετοιμάζονται για τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις. Τα εγκαίνια έχουν προγραμματιστεί για την 3η Νοεμβρίου, ανήμερα των 115ων γενεθλίων των «λεπρών». Ο Μπιέλσα είναι καλεσμένος. Έχει όμως να καθοδηγήσει τη Λιντς στο ματς απέναντι στη Γουίγκαν. Η τρέλα του, θα τον κρατήσει στην Αγγλία. Εκεί όπου πλέον είναι η δουλειά του. Όλη του η ζωή... Φρόντισε τουλάχιστον να είναι χαμογελαστοί οι φίλοι του, πίσω στο Ροζάριο και τη μεγάλη του αγάπη. Τη Νιούελς...
