«Μην ξαναβάλουμε το βολεμένο κτήνος στην ψυχή μας»!

Θάνος Σαρρής 1 Σεπτεμβρίου 2018 - 17:12

Ο Φοίβος Δεληβοριάς μιλάει στο Gazzetta Weekend Journal με αφορμή τη συμμετοχή του στα «80 χρόνια Μάνος Λοΐζος» για τον ίδιο, την αγαπημένη του Αθήνα, τις μνήμες και τους φόβους, αλλά και για την ΑΕΚ και τα αυτοκόλλητα Panini.

Αποτελεί μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση δημιουργού. Για την ακρίβεια, είναι μια κατηγορία μόνος του. Τα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά σε ταξιδεύουν στην ανήσυχη εφηβεία και την πέρα χώρα, σου θυμίζουν εκείνη και τις μέρες στο ημίφως του στρατιωτικού θαλάμου, κάποια παράξενα Χριστούγεννα και ίσως τις βόλτες με τον πατέρα σου, πριν πέσεις στην παγίδα για να γίνεις πάλι χάλια.

''Εδώ παίζεις στην έδρα σου και με Cash Out* '' *Ισχύουν Όροι και Προυποθέσεις

Ανήσυχο πνεύμα, σου δίνει πάντα την αίσθηση ενός καλλιτέχνη γεμάτου έμπνευση και ταλέντο. Η ιδέα του για την Ταράτσα του Φοίβου άλλαξε τις καλοκαιρινές νύχτες στην λατρεμένη του Αθήνα, την ξενύχτισσα, ανήσυχη, επικίνδυνη, αλλά και λιγότερο ξενέρωτη, όπως μας λέει, ευρωπαϊκή πόλη. Έτσι, μετά από ένα ακόμα καλοκαίρι γεμάτο μνήμες, ο Δεληβοριάς ανεβαίνει στις 8 Σεπτεμβρίου στη σκηνή του Θεάτρου Ηρώδου Αττικού μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη και τη Γιώτα Νέγκα, για μια βραδιά αφιερωμένη στον Μάνο Λοΐζο.

Σε ένα διάλειμμα από πρόβες και δημιουργίες, ο Φοίβος απαντά στις ερωτήσεις του Gazzetta Weekend Journal για το σήμερα,το χθες και το αύριο. Μιλάει για τον Λοΐζο και τον Μάνο Χατζηδάκι, στον οποίο όταν ήταν 16 χρονών έδωσε μια κασέτα του κι εκείνος τον στήριξε στα πρώτα βήματα. Αποκαλύπτει τα όσα βλέπει στον καθρέφτη του, και θυμάται την ΑΕΚ, καθώς και την αγαπημένη παιδική του συνήθεια με τα χαρτάκια Panini.

Ας ξεκινήσουμε από τα πρόσφατα. Πώς αισθάνεσαι που θα πάρεις μέρος στο αφιέρωμα για τα 80 χρόνια του Μάνου Λοϊζου;

Πολύ όμορφα γιατί γίνεται όπως γίνεται. Εμπνευσμένα, με μουσική πρόταση, όχι «πάμε, κάνουμε μια πρόχειρη κόπια των δίσκων και εκμεταλλευόμαστε το έργο του για τις εισπράξεις». Εδω ακούγεται κάτι καινούργιο: οι συμφωνικοί απόηχοι πίσω από τα τραγούδια του. Είναι σαν ένα πικάπ να παίζει συμφωνικά έργα σε ένα φοιτητικό δωμάτιο του ’60.

Είναι για σένα έξτρα πρόκληση το να ερμηνεύεις τραγούδια μεγάλων δημιουργών και μάλιστα υπό τη συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας;

Δεν είναι καθόλου στις φιλοδοξίες μου κάτι τέτοιο. Δεν αισθάνομαι και δεν είμαι καν ερμηνευτής. Δημιουργός τραγουδιών είμαι. Έτυχε να γίνει με αγάπη και έμπνευση τόσο η δουλειά όσο και η πρόταση σε μένα, οπότε αποφάσισα να δεχτώ και να το υπηρετήσω με ενθουσιασμό και αγωνία.

Ποια δημιουργία του Λοΐζου σε συγκλονίζει περισσότερο;

Ως σύνολο «Τα τραγούδια της Χαρούλας». Είναι ένας δίσκος που δίνει λύσεις δημιουργικές σε πάρα πολλά βαθιά μας θέματα: ανατολή-δύση, λαϊκό-λόγιο, πολιτικό-προσωπικό, άνδρας-γυναίκα.

Λένε ότι το Θέατρο Ηρώδου Αττικού προσφέρει μια τελείως διαφορετική αύρα -εκτός από τους θεατές- και στους ερμηνευτές. Πόσο ρόλο τελικά παίζει ο χώρος στην ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη την ώρα του live;

Τεράστιο ρόλο. Ο χώρος ορίζει πώς αισθάνεται το κοινό μπαίνοντας, αυτό επηρεάζει πολύ τον καλλιτέχνη.

Τι είναι αυτό που σου έχει μείνει περισσότερο από τη συναναστροφή σου με τον Μάνο Χατζιδάκι;

Το ότι ζούσε την κάθε μέρα του σαν ποίημα. Με χιούμορ, οργή, ερωτισμό, δημόσιο λόγο, φίλους, αυστηρό δημιουργικό πρόγραμμα και απόλυτη έλλειψη άγχους και βιασύνης. Είχε βαθύ ποιητικό πυρήνα, μπορούσε λοιπόν να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να χάνεται, να φθίνει.Μια μέρα του ήταν σαν βδομάδα δικιά μας.

Πώς ήταν το καλοκαίρι στην ταράτσα;

Πολύ συγκινητικό. Έχουμε δεθεί κι αγαπηθεί όλοι, ο Αλευράς είναι εκπληκτικός, οι καλεσμένοι έδωσαν δώρα απροσδόκητα. Κι όλα αυτά σε ένα καλοκαίρι δύσκολο. Τον Σεπτέμβρη θα ολοκληρώσουμε το πρόγραμμά μας και ήδη αισθάνομαι περίεργα που το χειμώνα δεν θα είμαι κάθε βδομάδα με τους φίλους μου.

Μίλησε μας για την ατμόσφαιρα στην ταράτσα. Οι... αυτόπτες μάρτυρες λένε ότι ταξιδεύουν στα όμορφα του παρελθόντος. Επιβεβαιώνεις;

Νομίζω πως το παρόν είναι στην πραγματικότητα που αναδεικνύεται. Το παρελθόν είναι ένας φακός που δείχνει τι λείπει από μας, για τι στ’αλήθεια διψάμε.

Υπάρχει μια πεποίθηση γενικώς ότι τα τραγούδια σου βγάζουν νοσταλγία στον κόσμο. Ξέρω όμως ότι δεν σου αρέσει πολύ αυτή η λέξη...

Εμένα μου αρέσει να ξυπνάει η μνήμη, να σε βάζει σε κίνδυνο με τις κρίσεις και τις συγκρίσεις που εμπνέει. Η νοσταλγία απλώς ωραιοποιεί, βολεύεσαι λέγοντας «δε βγαίνουν πια ωραίοι δίσκοι» π.χ. Όχι, εγώ το αντίθετο θέλω να κάνω, να ξυπνήσω κάτι μέσα μου σήμερα από μιαν ανάμνηση.

Σου αρέσει η Αθήνα; Αν έπρεπε να της κάνεις μια αλλαγή, ποια θα ήταν αυτή;

Την λατρεύω. Παραμένει η λιγότερο ξενέρωτη ευρωπαϊκή πόλη. Ξενύχτισσα και ανήσυχη, επικίνδυνη. Την αλλαγή που οραματιζόμουν, την πρότεινα με την «Ταράτσα». Είναι μια πόλη που είχε πάντα πρωτότυπα θεάματα δικά της. Σε αυλές, σε ταράτσες. Κορόϊδευε το παρόν της κάτω από την Ακρόπολη.

Yπάρχουν φορές που δημιουργικά να αισθάνεσαι σε τέλμα; Πώς καταφέρνεις να δημιουργήσεις ξανά;

Παλιά το πέρναγα αυτό. Μόνος μου έβαζα εμπόδια στην ψυχή μου. Τώρα, τα τελευταία χρόνια, απλώς πετάω τον εαυτό μου στον κίνδυνο. Ξέρω, έχω πίστη ότι θα γράψω κάτι καλό, θα φέρω κάτι πολύ δικό μου στη ζωή.

Πώς καταφέρνεις και δεν βγαίνει στα τραγούδια σου η μαυρίλα της εποχής;

Ε, κοίταξε, τόσο ο «Αόρατος άνθρωπος» όσο και η «Καλλιθέα» στο σκοτάδι εκτυλίσσονται. Η ψυχή μου όμως είναι πάντα σαν απόγευμα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Ό,τι και να φτιάξω, παραστάσεις, δίσκους, η ψυχική ώρα είναι αυτή. Δεν είμαι ούτε του «πρωί-πρωί», ούτε παραδομένος στο σκοτάδι. Επίσης πιστεύω πως δεν πρέπει η εποχή να μας καθορίζει, αλλά εμείς την εποχή. Ένας-ένας, αλλά και όλοι μαζί. Να πηγαίνουμε κόντρα σ’αυτό που θέλει η κεντρική αφήγηση.

Ο καθρέφτης που έχεις συνεχώς μπροστά σου τι λέει τούτες τις μέρες;

Ότι η αγωνία δεν σταματάει και δεν πρέπει να σταματήσει. Αλίμονο αν ξαναφήσουμε το βολεμένο κτήνος της δεκαετίας του 2000 να ξαναμπεί στην ψυχή μας.

Τι σε τρομάζει περισσότερο;

Η αρρώστια που διαρκεί πολύ.

Τι άκουσες τελευταία και σε εντυπωσίασε;

Τους δίσκους του Benjamin Clementine.

Εσείς δεν είχατε το ίντερνετ, αυτοί έχουν την κρίση. Θεωρείς ότι είναι δυσκολότερο για έναν νέο μουσικό να κάνει καριέρα τώρα από ότι όταν ξεκινούσες εσύ;

Είναι πολύ δυσκολότερο, τον κλέβουν και τον υποτιμούν όλοι με το καλημέρα. Τζάμπα οι ακροατές, τζάμπα και οι κολοσσοί οι ψηφιακοί ρουφάνε τα νιάτα και το αίμα του, που αυτός τα προσφέρει γιατί αυτό θα έκανε σε κάθε εποχή. Η εκμετάλλευσή του είναι στυγνότερη τώρα.

Η κόρη μου κοντεύει ενάμιση και ξέρει ότι ο ποντικός τρώει τυρί από το τραγούδι σου. Πώς αποφάσισες να γράψεις παιδικά τραγούδια; Θα το συνεχίσεις;

Μου ζητούν από το χώρο του θεάτρου. Και υπάρχει πάντα ένα παιδί που λέει «ναι» και είναι έτοιμο να πει κάτι καινούργιο.

Είσαι ΑΕΚ. Παρακολουθείς; Ασχολείσαι ή σε έχει απομακρύνει το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Με έχει απομακρύνει το τραγούδι από το ποδόσφαιρο. Από τα 13 μου είμαι αλλού. Ξέρω μόνο το Σαραβάκο, τον Αναστόπουλο και το Μαύρο. ΑΕΚ έγινα αμέσως στο σχολείο γιατί ήταν μόνο άλλος ένας κι ήθελα να τον στηρίξω.

Μικρός μάζευες αυτοκόλλητα Panini. Έχεις ακόμα τις συλλογές; Θέλεις να μας διηγηθείς κάποια σου ανάμνηση από αυτή την... τελετουργία;

Με ενδιέφεραν πιο πολύ από την ίδια τη μπάλα. Θυμάμαι πώς μύριζε το άλμπουμ, θυμάμαι να τσακώνομαι με ένα παιδάκι που μου πήρε τη σειρά στο ψιλικατζίδικο και πρόλαβε τον Μπατσινίλα ή τον Ρουμενίνγκε. Τώρα παίζω με την κόρη μου παιχνίδια με φάρμες στο Ipad και τσαντίζομαι όταν προλαβαίνει και μου τελειώνει τις ντομάτες.

Τι να περιμένουμε μετά την Καλλιθέα;

Έχω αρχίσει και γράφω τα επόμενα επεισόδια. Θα έχει ανατροπές ο όγδοος κύκλος. Είναι κύκλοι επεισοδίων οι δίσκοι μου, που ο πρωταγωνιστής ακολουθεί τις ηλικίες του. Τώρα θα δούμε τι κάνει στα 45.

ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ - 80 ΧΡΟΝΙΑ

Διεύθυνση ορχήστρας: Μίλτος Λογιάδης

Ενορχηστρώσεις: Αντώνης Σουσάμογλου και Λάζαρος Τσαβδαρίδης

Τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη

Τραγούδι: Φοίβος Δεληβοριάς

Τραγούδι: Γιώτα Νέγκα

Πρόγραμμα:

Τραγούδια του Μάνου Λοΐζου

Αντώνης Σουσάμογλου: Loizos Recomposed - Συμφωνική σουίτα

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΖΩΝΗ - 85€

Α ΖΩΝΗ - 65€