• Γρηγόρης, 21, φοιτητής: «Έτσι πάτησα τον διαβήτη»
• Αναστασία Φαβατά, φοιτήτρια Aρχιτεκτόνων Μηχανικών Ε.Μ.Π.: «Κυνηγήσω τα όνειρά μου χωρίς όρια»
• Παναγιώτης Κουγιουμτζής, 37 ετών, φύλακας: «Γιατί να ντραπώ; Γιατί να το έχω κρυφό;»
• Μαρία Πολυχρόνη, γραμματέας Κολοσσού Ρόδου: «Μην το κρατάτε κρυφό»

Κάθε χρόνο η 14η Νοεμβρίου είναι αφιερωμένη στο σακχαρώδη διαβήτη. Διάφοροι φορείς, διάφορα μέσα προσπαθούν να σε ενημερώσουν, να σου περάσουν την πρόληψη και να σε κάνουν να καταλάβει τί, τελικά, είναι αυτό το γλυκό βάσανο.

Το Gazzetta Weekend Journal, ζήτησε από τέσσερα άτομα της καθημερινότητας να σού εξηγήσουν τί είναι τελικά ο σακχαρώδης διαβήτης. Πώς ζουν με αυτό; Πώς αντιμετωπίζουν τις ινσουλίνες; Τα συνεχή μετρήματα; Τη στάση των γύρων τους προς την ιδιομορφία τους; Ξεχωρίζουν σε κάτι από εσένα που το πάγκρεάς σου παράγει χωρίς ένεση ινσουλίνη;

Οι απαντήσεις από τον Γρηγόρη, την Αναστασία, τον Παναγιώτη και τη Μαρία. Γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα από το καθένα ενημερωτικό φυλλάδιο, από τον κάθε επιστήμονα, από τον οποιοδήποτε διατροφολόγο.

Γρηγόρης, 21, φοιτητής: «Έτσι πάτησα τον διαβήτη»

Είμαι διαβητικός 19 χρόνια, δεν έχω μάθει να ζω χωρίς αυτό! Βέβαια δεν έχω χάσει και οτιδήποτε εξ’αιτίας αυτού.

Σίγουρα όλα γίνονται πιο δύσκολα. O μικρός Γρηγοράκης δεν έτρωγε παγωτό στην πλατεία όπως τα άλλα παιδιά, ο μικρός Γρηγοράκης επίσης είχε τη μαμά του λίγο πιο κοντά από τα άλλα παιδάκια (ακόμα περνάει μια βόλτα με το αυτοκίνητο εκεί που είμαι για να τσεκάρει αν είμαι ακόμα όρθιος). Όλα αυτά με έκαναν να το δω σαν ένα ισχυρό φρένο στη ζωή μου, όταν ΠΡΟΣΟΧΗ, το νούμερο ένα πράγμα για μένα είναι το να έχω την απόλυτη ανεξαρτησία και έλεγχο του εαυτού μου! Πλέον το έχω αποδεχτεί. Tο παν στη ζωή και στις καθημερινές μάχες είναι να αποδέχεσαι τον ‘’αντίπαλο’’. Μόνο αν τον διαβάσεις θα μπορέσεις να τον νικήσεις, να βρεις όλες τις αδυναμίες του. Έτσι συνέβη και με το διαβήτη μου, τον αποδέχτηκα, είδα τι πρέπει να κάνω για να τον νικήσω και μετά τον «πάτησα»! Δεν θα με σταματήσει ποτέ! Κάθε μέρα παίζω 4 ώρες μπάσκετ με την παρέα, κι αν ο διαβήτης μου βάζει ένα βάρος παραπάνω δεν πρόκειται να με σταματήσει! Επειδή η ίδια η ζωή μου είναι ένα γήπεδο κι επειδή το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να γυμνάζομαι-αθλούμαι θα μιλήσω με αθλητικά παραδείγματα.

Είναι όμορφα να κερδίζεις εσύ ή η ομάδα σου με ευκολία και πολλά γκολ-πόντους, όμως, αυτό που εξιτάρει τον αθλητή και το κοινό είναι η ανατροπή, είναι το να μην πιστεύει κανείς στη νίκη σου. Κι όμως εσύ να πας κόντρα στο ρεύμα. Για αυτό εγώ κάθε καλάθι που βάζω το πανηγυρίζω περισσότερο από τους υπόλοιπους, επειδή εγώ ξέρω πόσο αγωνίζομαι για να πάω να παίξω αυτές τις ώρες, εγώ ξέρω ότι δεν τρώω όταν πεινάω αλλά όταν πρέπει να φάω, ότι κάποιες φορές άργησα να πάω στο ανοιχτό, επειδή έπρεπε να φάω πρώτα, ή ότι άργησα να πάω μετά το μπάσκετ με την παρέα για φαγητό, επειδή έπρεπε να περιμένω να πέσει το ελαφρώς αυξημένο επίπεδο γλυκόζης, χάριν αντοχής στο παιγνίδι! Για αυτό χαίρομαι περισσότερο, επειδή τελικά εγώ κερδίζω και το διαβήτη, πραγματικά και μόνο με τη συμμετοχή.

Όπως είπε και ο Κύριος Ζούπας στη μητέρα μου πριν 19 χρόνια, ο γιατρός στον οποίο οφείλω ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ, «Αυτό δεν είναι αρρώστια, είναι αρχοντιά»!

Γι αυτό εδώ το κείμενο μού είπαν ότι έπρεπε να αφηγηθώ τα βιώματά μου. Εγώ θεώρησα ότι πιο σημαντικό από το να αναφέρω μια ιστορία από τη ζωή μου σχετική με το διαβήτη, είναι να αναφέρω τη στάση την οποία κράτησα απέναντί του, ενώ παρ’ ότι δεν τρέφω την παραμικρή συμπάθεια στους δημοσιογράφους, νομίζω αυτή τη φορά άξιζε τον κόπο να το παραβλέψω! Κάθε άποψη που έχω σχηματίσει προσπαθώ να είναι όσο το δυνατόν σωστότερη, με πολλή σκέψη, γι αυτό νομίζω ότι αναφέροντας την άποψη μου για το διαβήτη μπορώ να βοηθήσω κάποιον άλλο ‘’συνάδελφο’’!

Και επειδή πριν λίγες μέρες βρέθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου με αρκετούς άλλους διαβητικούς στον ίδιο χώρο για μία δοκιμή, τολμώ να πω ότι δεν έχω ξανανιώσει ποτέ τόσο κοντά για ανθρώπους ολότελα άγνωστους, ακόμα κι αν η άποψή μου βοηθήσει ΜΟΝΟ ΕΝΑΝ διαβητικό να δει τα πράγματα με καλύτερη ματιά, εγώ θα είμαι απόλυτα ευτυχισμένος!

Το πρώτο πράγμα είναι να προσέχουμε το σάκχαρό μας, για τον εαυτό μας και κανέναν άλλο. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την πρόβλεψη, έχεις πάντα κάτι να φας μαζί σου, ακόμα κι αν είναι ανθυγιεινό. Έχεις πάντα μια ένεση ινσουλίνης και δυο σύριγγες μαζί σου! Φροντίζεις να είσαι πάντα σε θέση να φροντίσεις τον εαυτό σου, στο 0,1 % που χρειαστεί!

Σίγουρα κάποια στιγμή θα σε πιάσει υπογλυκαιμία και σίγουρα πολλές στιγμές θα έχεις υψηλό ζάχαρο, το θέμα είναι να είσαι πάντα έτοιμος, να είσαι, με λίγα λόγια εσύ αρχηγός. Εσύ το ρυθμίζεις, ανάλογα με τις ανάγκες. Όταν εσύ είσαι σωστός και το ελέγχεις δεν μπορεί ούτε ο γονέας, ούτε ο φίλος, ούτε κανένας να σε «σταυρώσει» στο ωμό της μουρμούρας, ούτε να στο παίξει «αστυνομία διαβήτη» κι αυτό είναι και μια συμβουλή προς τους αγαπητούς γονείς: όταν εσείς μας ενοχλείτε πιο πολύ από τα επίπεδα γλυκόζης στον οργανισμό μας... εχμ, ναι, υπάρχει πρόβλημα (με πολλή αγάπη πάντα).

Αυτό λοιπόν είναι το μόνο που λέω, αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να αποδεχτούμε το διαβήτη και μετά θα τον κάνουμε να φαίνεται πιο ασήμαντος κι από το συνονόματό του γεωμετρικό του όργανο, το οποίο αναφέρω επειδή πάντα θα ελπίζω ότι στο τέλος ο μοναδικός διαβήτης θα μείνει το γεωμετρικό όργανο!!!

Αναστασία Φαβατά, φοιτήτρια Aρχιτεκτόνων Μηχανικών Ε.Μ.Π.: «Κυνηγήσω τα όνειρά μου χωρίς όρια»

Σίγουρα θα σκεφτεί κανείς ότι η ζωή με διαβήτη είναι κάτι δύσκολο. Είναι μια σκέψη που οι περισσότεροι από εμάς θα έκαναν. Πολλοί ίσως έχουν στο μυαλό τους ότι η συγκεκριμένη πάθηση μπορεί να σου στερήσει ευκαιρίες και όνειρα. Ισχύουν όμως όλα αυτά;

Είμαι 19 και πριν 2 χρόνια περίπου διαγνώστηκα με διαβήτη τύπου 1. Ήταν κάτι που αν και με προβλημάτισε, δεν με δυσκόλεψε όσο περίμενα. Ξεκίνησα τη θεραπεία χωρίς προβλήματα. Σε αυτό με βοήθησε αρκετά ο γιατρός μου αλλά κι ο πατέρας μου ο οποίος πάσχει από την ίδια ασθένεια τα τελευταία 25 χρόνια.

Το ανακοίνωσα στα κοντινά μου άτομα και είχα την κατάλληλη στήριξη. Ενας προβληματισμός που είχα ήταν το αν έπρεπε να το μάθουν περισσότερα άτομα. Πίστευα ότι είναι ένα ζήτημα που θα μπορούσε πολύ εύκολα να παρεξηγηθεί και να σχολιαστεί αρνητικά, λόγω της άγνοιας που υπάρχει. Ενα ακόμη πρόβλημα που προέκυψε στη συνέχεια ήταν η ψυχική κούραση που ένιωθα προσπαθώντας να ακολουθήσω τις συμβουλές του γιατρού μου:

Ενεση ινσουλίνης για κάθε γεύμα και μέτρηση του σακχάρου 3-4 φορές την ημέρα. Οπως είπα πριν, στην αρχή συμβιβάστηκα εύκολα. Στη συνέχεια όμως, η όλη διαδικασία άρχισε να γίνεται αρκετά κουραστική. Ιδιαίτερο πρόβλημα είχα όταν βρισκόμουν έξω και χρειαζόταν να μετρηθώ ή είχα υπογλυκαιμία. Ηταν και τα δυο περιπτώσεις που με έφερναν σε δύσκολη θέση. Παρ’ όλα αυτά, με την πάροδο του χρόνου τα περισσότερα απ' αυτά τα προβλήματα έφυγαν.

Αυτό έγινε όταν άρχισα να συνειδητοποιώ καλύτερα πως ο διαβήτης δεν θα με εμποδίσει σε τίποτα. Μπήκα στη σχολή που πάρα πολύ ήθελα και ξεκίνησε ένας καινούριος κύκλος. Γνώρισα καινούρια άτομα και παρέες με τις οποίες αποφάσισα να είμαι άνετη σχετικά με την πάθησή μου. Δεν υπήρξε ποτέ αρνητικό σχόλιο περί του θέματος και ποτέ κανείς δεν με έκανε να νιώσω άβολα. Αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε να δω τα πράγματα πιο θετικά. Σταμάτησα να σκέφτομαι αν πρέπει να το μάθει ο κόσμος αφού κατάλαβα ότι δεν έχω τίποτα να ντρέπομαι. Οσο για τις μετρήσεις ή τις υπογλυκαιμίες σε δημόσιους χώρους, είναι καταστάσεις που πλέον δεν θα μπορούσαν να με κάνουν να νιώσω άβολα.

Ενα θέμα που απασχολεί τις περισσότερες γυναίκες με διαβήτη τύπου 1 είναι η εγκυμοσύνη γιατί υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες το παιδί που θα γεννηθεί να κληρονομήσει την ασθένεια. Είναι κάτι που έχω σκεφτεί αρκετές φορές και δεν μπορούσα να καταλήξω κάπου. Ομως κατάλαβα ότι τελικά η πάθηση αυτή δεν μπορεί να μου στερήσει τίποτα. Μπορώ να κυνηγήσω τα όνειρα μου χωρίς εμπόδια ή όρια. Ηδη έχω ξεκινήσει δυναμικά στη σχολή μου και συνεχίζω όπως όλοι οι άλλοι. Με τη λογική αυτή, είμαι σίγουρη πως αν κάποια στιγμή φέρω στη ζωή ένα παιδί, θα έχει την κατάλληλη στήριξη και θα καταφέρει να κάνει οτιδήποτε θελήσει στη ζωή του.

Παναγιώτης Κουγιουμτζής, 37 ετών, φύλακας: «Γιατί να ντραπώ; Γιατί να το έχω κρυφό;»

Καλησπέρα σας.

Ονομάζομαι Κουγιουμτζής Παναγιώτης είμαι 37 χρόνων και πάσχω από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 (κοινώς σάκχαρο), από ηλικία 8 χρόνων. Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μέρα που το ανακαλύψαμε εγώ και οι γονείς μου.

Είχα τελειώσει το μάθημα των αγγλικών και επειδή ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου, έμενε μια συμμαθήτρια μου ερχόταν και μας έπαιρνε ή ο ένας από τους δικός μου γονείς ή ένας από τους δυο του κοριτσιού. Το φροντιστήριο αγγλικών βρισκόταν σε απόσταση ούτε δέκα λεπτών από το σπίτι μου. Αυτό τα 10 λεπτά εκείνη την ήμερα μου φάνηκαν απόσταση 2 ωρών. Το αποκορύφωμα ήταν κάτι σκαλάκια (περίπου στα 15) τα οποία ανεβαίνοντας κόβαμε δρόμο. Εκείνη τη φορά ήταν λες και τα μαζί με 2 σακούλες πέτρες γεμάτες τσιμέντο. Ένα 8χρονο αγόρι και να ήθελε δεν μπορούσε να τα σηκώσει (γέλια).

Στο δρόμο θυμάμαι περπατούσα εντελώς μηχανικά. Με ρώτησε ο πατέρας της κοπέλας θυμάμαι αν ήμουν καλά και του είχα απαντήσει «ναι μια χαρά». Λογικά, θα υπέθεσε ότι σε αυτήν την ηλικία μπορεί να κάναμε αστεία.

Με το που φτάνω σπίτι μου ανοίγω την πόρτα, με καλωσορίζουν οι γονείς μου και το πρώτο πράγμα που βλέπω πάνω στο τραπέζι, είναι ένα μπολ χαλβά σιμιγδάλι. Θυμάμαι πρόλαβα να φάω μια κουτάλια και μετά ξύπνησα την άλλη μέρα στο Παίδων.

Διακομίστηκα με σάκχαρο 410, μου έκαναν όλες τις εξετάσεις και εκεί βρήκαν ότι πάσχω από νεανικό διαβήτη. Νοσηλευτικά για ενάμιση μηνά μέχρι να με σταθεροποιήσουν και να εξηγήσουν στους γονείς μου πώς θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα μου από εκείνη τη μέρα και μετά. Να σημειωθεί πως κληρονομικά δεν είχε κάνεις στο σόι μας.

Από τότε ξεκίνησε ένας Γολγοθάς για τους δικούς μου γιατί είχαν να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση η οποία ήταν εντελώς άγνωστη σ' αυτούς. Ρωτούσαν να μάθουν και να πάρουν πληροφορίες γεμάτοι φόβο, ίσως και τρόμο.

Θυμάμαι ακόμα το πρώτο μηχάνημα μέτρησης σακχάρου στο αίμα το οποίο σε κάθε τσίμπημα πονούσε το δάχτυλό σου για μία ώρα, όπως και κάθε φορά που όπου και αν ήμουν, έπρεπε να φάω ακολουθούσαν οι δικοί μου ώστε να μου κάνουν την ινσουλίνη με την τότε μορφή φιαλιδίου και τη σύριγγα με τη βελόνα. Φυσικά, πάντοτε έπρεπε να βάζω την ινσουλίνη στο ψυγείο για να διατηρείται.

Θυμάμαι, επίσης, την απαγόρευση των δικών μου σε οτιδήποτε ήταν γλυκό. Θυμάμαι ότι έπρεπε να ζυγίζουν το καθετί πριν το φάω και γενικά σαν μικρο παιδί το ότι δεν είχα την ελεύθερη ζωή που είχαν τα άλλα συνομήλικα παιδιά. Γενικά, δεν είχα τη ζωή τους.

Θυμάμαι την ήμερα που έκανα ολομόναχος την πρώτη φορά ινσουλίνη όπου από εκείνη τη μέρα μπορούσα να πάω κάπου μόνος μου, πάντα με προσοχή χωρίς την παρουσία των γονιών μου. Κύριο ρόλο στην αντιμετώπιση του προβλήματος έπαιξε η παρακολούθηση από τον διαβητολογικό μου ο οποίος με παρακολουθεί μέχρι και σήμερα. Εκείνος το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πει στους δικούς μου ότι δεν πάσχω από κάτι το οποίο ήταν τρομερό και φοβερό άλλα από μια χρόνια πάθηση η οποία ήταν αντιμετωπίσιμη - αρκεί να ακολουθούσα τις οδηγίες του.

Ο κ Χρίστος Ζουπάς πιστεύω έπαιξε, παίζει και ελπίζω/εύχομαι να παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου για την αντιμετώπιση του διαβήτη μου του ως σήμερα. Συνιστώ σε όλους που πάσχουν από την ίδια πάθηση να έχει ο καθένας το δικό του γιατρό.

Είναι πολύ διαφορετικό να έχεις κάποιον που γνωρίζει πιστοποιημένα το πρόβλημα σου ώστε να σε κουράρει. Κακά τα ψέματα ο διαβήτης είναι μια χρόνια πάθηση. Αντιμετωπίσιμη φυσικά, η οποία αν την αφήσεις και δεν την προσέξεις θα σε αφήσει και εκείνη με πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις στον οργανισμό σου.

Όσον άφορα στην επιστήμη αν συγκρίνω την εποχή που το διέγνωσαν σε μένα, από το 1988 μέχρι σήμερα το 2017 τα πράγματα έχουν αλαλάξει ριζικά.

Η ινσουλίνη που από διάλυμα σε φιαλίδιο με ξεχωριστή σύριγγα έχει γίνει στύλος μιας χρίσης με περισσότερη ανθεκτικότητα σε ζέστη και κρύο που μπορείς να την κουβαλάς πάντα πάνω σου.

Η αντλία ινσουλίνης που τη χρησιμοποιούν πάρα πολλοί, η οποία ρυθμίζει μονή της μονάδες ανάλογα με τη ζωή σου, το μηχάνημα μέτρησης γλυκοκοιταγμένης που γίνεται με τσίμπημα από το δάχτυλο, το ανώδυνο τσίμπημα για την μέτρηση του σακχάρου σου, τα μηχανήματα μέτρησης στο αίμα που από κουτιά τεράστια έχουν γίνει μικροσκοπικά σε μέγεθος αναπτήρα ή το καινούργιο μηχάνημα που φοράς στο χέρι αυτοκόλλητο και κουβαλώντας το μικρο μηχανηματάκι το περνάς το από το χέρι σου και μετράει ανά πάσα στιγμή το αίμα σου προειδοποιώντας σε για υπογλυκαιμίες, υπεργλυκαιμία ή αν σου παραμένει σταθερό.

Πλέον, μπορώ να πω πως όποιος πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη είναι το πιο εύκολο παιχνίδι στη σημερινή εποχή και ευελπιστώ ότι τα επόμενα χρονιά θα γίνει ευκολότερο.

Το παν, θα ξαναπώ για άλλη μια φορά, είναι η σωστή αντιμετώπιση από τον εαυτό μας προς τον διαβήτη ώστε να έχουμε τον έλεγχο εμείς και όχι από τον διαβήτη στον εαυτό μας γιατί τότε θα έρθουν δυσάρεστες εκπλήξεις και θα χουμε χάσει τον έλεγχο.

Ο γιατρός μας, μας δίνει οδηγίες για το πως πρέπει να κινούμαστε με τον σωστό τρόπο, είναι αυτός που μας ενημερώνει για ό,τι νέο και πάντα πρέπει να έχουμε επαφή με αυτόν συχνά.

Όταν άρχισα να κάνω την ινσουλίνη μόνος που ντρεπόμουν και πήγαινα σε κρυφά μέρη. Λανθασμένα βεβαία γιατί παλιά αυτό μου είχε βγει μέσα μου ακόμα και από δικά μου άτομα. Στην πορεία το απόβαλλαν και συνιστώ να το κάνουν όλοι. Πριν 4 χρονιά έτυχε να βρεθώ με την ίδια μου την αδελφή για διακοπές (εκείνη δεν είχε παρέα, εγώ είχα το ταίρι μου χαχα) και είχαμε πάει σε μια ταβέρνα για φαγητό. Στην καρεκλά που καθόμουν κάνω την ινσουλίνη κανονικά.

Με κοιτάει η αδελφή μου και με ρωτάει: «Καλά μέσα στον κόσμο την κάνεις δεν ντρέπεσαι»;

Γυρνάω την κοιτάω και της απαντάω: «Γιατί να ντραπώ; Δεν έχω κάτι για το οποίο θα πρέπει να ντρέπομαι και ούτε να κρύβομαι απ' αυτό. Το ίδιο πρέπει να νιώθεις και εσύ για τον αδελφό σου». Συνέχισε να με κοιτάζει απορημένη.

Το να μην ντρέπεσαι και να φανερώνεις τί έχεις, σε βοηθάει. Ιδίως όταν έχεις γύρω σου άτομα δικά σου ή ακόμα και άγνωστους που για παράδειγμα σε μα κατάσταση υπογλυκαιμίας θα ξέρουν πώς να σε βοηθήσουν.

Σας ευχαριστώ πολύ και μην ξεχνάτε :

ΕΙΝΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙΣ,

Ο ΔΙΑΒΗΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Μαρία Πολυχρόνη, γραμματέας Κολοσσού Ρόδου: «Μην το κρατάτε κρυφό»

Ήμουν 9 ετών όταν οι γονείς μου παρατήρησαν ότι έχανα κιλά (είχα φτάσει στο σημείο να ζυγίζω 20 κιλά) και το μόνο που έκανα ήταν να πίνω νερό, να πηγαίνω τουαλέτα και να κοιμάμαι. Οι επισκέψεις στον γιατρό μου τότε, ο οποίος διέγνωσε ίωση και μου έδινε αντιβίωση, ήταν άκαρπες. Τότε επισκεφθήκαμε το νοσοκομείο, σχεδόν σε κατάσταση κώματος, όπου μάθαμε ότι έχω Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1.

Ένιωσα ότι άλλαξε από τη μία μέρα στην άλλη. Δεν μπορούσα να φάω ότι έτρωγαν οι υπόλοιποι, έπρεπε να προσέχω περισσότερο τη διατροφή μου, την άσκησή μου και τις δραστηριότητες μου, κάτι που σαν παιδί, ήταν περίεργο για μένα. Η πάθηση δεν ήταν αρκετά διαδεδομένη εκείνα τα χρόνια. Αντιμετώπισα δυσκολίες στο σχολείο. Με ρωτούσαν γιατί κάνω ενέσεις, αν κολλάει, με απέφευγαν.

26 χρόνια μετά, αυτό που έχω να πω είναι ότι ο Σακχαρώδης Διαβήτης είναι στη ζωή μου και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Είχα, έχω και θα έχω τα ups & downs, υπογλυκαιμίες, αλλαγή στη διάθεση από τη μια στιγμή στην άλλη, ψυχολογική πτώση.

Χρειάζεται σίγουρα προσοχή στη διατροφή και στην άσκηση. Παρ’ όλα αυτά δεν χρειάζεται να «κόψεις» πολλά από την καθημερινότητα σου. Θα φάω τα μακαρόνια μου, το γλυκό μου, θα πιω το ποτό μου, αλλά όλα με μέτρο και με μέτρηση του σακχάρου. Σημαντικά επίσης είναι η ψυχολογία και το άγχος, μπορεί να ανέβει το σάκχαρό μου χωρίς να έχω φάει τίποτα, μόνο και μόνο γιατί είμαι στενοχωρημένη ή αγχωμένη.

Όταν είσαι τυπικός με την ινσουλίνη σου, τη διατροφή σου και τις επισκέψεις στον γιατρό σου, η ζωή σου θα είναι απόλυτα φυσιολογική, όπως και των υπολοίπων. Οι ενέσεις γίνονται συνήθεια πλέον και δεν έχεις να ζηλέψεις τίποτα από κανέναν.

Ο Διαβήτης δεν είναι ντροπή. Μην το κρατάτε κρυφό. Ίσως κάποιος να σας σώσει.