«Θέλω να προσπαθήσω για το... αδύνατον και να δείξω ότι γίνεται»

Ο κλασσικός Μαραθώνιος της Αθήνας πραγματοποιείται την Κυριακή 12/11 και πολλοί άνθρωποι θα βγουν στον δρόμο να τρέξουν ο καθένας για τον δικό του μοναδικό σκοπό, με τα δικά του κίνητρα που δίνουν το κουράγιο που χρειάζεται για να φτάσει στον τερματισμό.

Δεν είναι εύκολο να μπει ο οποιοσδήποτε στην διαδικασία να προετοιμάσει το σώμα σου για έναν τόσο δύσκολο κι επίπονο σκοπό. Όσοι έχουν προετοιμαστεί για τον Μαραθώνιο της Αθήνας την Κυριακή νοιώθουν αυτό το ίδιο συναίσθημα.

Το να πάρουν μέρος και να καταφέρουν να τερματίσουν είναι ένας προσωπικό κατόρθωμα και μια μικρή κορυφή που προσφέρει μοναδικά συναισθήματα στον καθένα που την πατάει.

Έχουν δουλέψει πολύ, έχουν αλλάξει το πρόγραμμα τους, έχουν κουραστεί, έχουν γίνει πρότυπο για κάποιον και στο τέλος φτάνουν σε μια αφετηρία με μοναδικό στόχο να φτάσει ο κάθε ένας και η κάθε μια στον δικό του τελικό προορισμό.

Δεν είναι εύκολο, οι εποχές που ζούμε μας έχουν αλλοιώσει, μας έχουν απομακρύνει από την επίτευξή στόχων και κάθε μικρή επιτυχίας μας, κάθε στιγμή μας γίνεται μοναδική όταν αλλάζει πρίσμα και σκοπιά.

Το κίνητρο δεν λείπε από κανέναν, που θα βάλει τα ρούχα του, θα δέσει τα παπούτσια του και θα βγει στον δρόμο να τρέξει για τον δικό του μοναδικό σκοπό, αλλά η ιστορία του Τέρι Φοξ είναι πάντα επίκαιρη και αξίζει να την θυμόμαστε και να παίρνουμε την έμπνευση που μας λείπει.

Μια ιστορία που έχει γίνει γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο και έχει βοηθήσει άπειρους ανθρώπους, να πάρουν θάρρος και κουράγιο και ίσως τελικά να καταφέρουν να αλλάξουν με την σειρά τους κάτι μικρό σε αυτόν τον κόσμο. Η δύναμη του αποτελεί πρότυπο θάρρους και γενναιότητας.

Κοίταξε μια πολύ σοβαρή ασθένεια στα μάτια και έκανε το άρρωστο κορμί του όργανο για να ακουστεί παντού το πρόβλημα αλλά και για να αφήσει μια τεράστια παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.

Ο Τέρι Φοξ γεννήθηκε 28 Ιουλίου του 1958 στον Καναδά και πλέον το όνομα του είναι μύθος της χώρας. Ξεκίνησε τον αθλητισμό από πολύ μικρός με πολύ ενθουσιασμό για ότι έκανε αφού έπαιζε ποδόσφαιρο, ράγκμπι και baseball.

Ο προπονητής του διέκρινε σε εκείνον το πείσμα που θα τον έκανε σπουδαίο αθλητή μακρινών αποστάσεων, αλλά το μπάσκετ ήταν εκείνο που αγαπούσε.

Αρχικά δεν τα πήγαινε όσο καλά είχε φανταστεί, αλλά δεν το έβαζε κάτω μέχρι που τα κατάφερε και εκεί. Από αλλαγή, βασικός και από εκεί με τον τίτλο του καλύτερου αθλητή της χρονιάς. Τα δεδομένα άλλαξαν μετά από ένα τροχαίο ατύχημα του Φοξ.

Χτύπησε το γόνατο του, αλλά δεν έδωσε σημασία αφού ήθελε να τελειώσει την χρονιά με την ομάδα μπάσκετ. Περίπου έξι μήνες αργότερα και αφού ο πόνος επέμεινε πήγε στο νοσοκομείο όπου διαγνώστηκε οστεοσάρκωμα.

Μίας μορφής καρκίνου που συχνά ξεκινά κοντά στα γόνατα. Οι γιατροί διαφώνησαν για το αν συνδέεται το ατύχημα και το χτύπημα με τον καρκίνο, αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.

Ο Τέρι έπρεπε να ξεκινήσει χημειοθεραπείες, αφού του ακρωτηριάσουν το πόδι, με τις πιθανότητες επιβίωσης τότε να ήταν στο 50% . Η αποκατάσταση του φαινόταν εξαιρετική.

Περπάτησε, με το πρόσθετο μέλος που του τοποθετήθηκε, μόνο τρεις εβδομάδες μετά την εγχείρηση και ξεκίνησε πάλι αθλητισμό. Άμεσα μπήκε στην ομάδα μπάσκετ με καροτσάκι και κέρδισε τρεις εθνικούς τίτλους με την ομάδα.

«Ο Μαραθώνιος της Ελπίδας»

Ο Τέρι το βράδυ πριν εγχειριστεί διάβασε ένα άρθρο σχετικά με τον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης και εντυπωσιάστηκε. Όταν είδε και το πόσα λίγα χρήματα έχουν δοθεί για την έρευνα του καρκίνου πείσμωσε.

Δεν ήθελε και πολύ μέσα στο μυαλό του να συνδέσει πράγματα και καταστάσεις και να πάρει την απόφαση να κάνει το κάτι γι' αυτό. Ξεκίνησε προετοιμασία άμεσα με στόχο να αφυπνίσει τον κόσμο σχετικά με τον καρκίνο.

Η προπόνηση του ήταν ιδιαίτερα επίπονη. Το υγιές του πόδι καταπονούνταν και ο πόνος ήταν αφόρητος.

Τελικά τον Αύγουστο του 1979 ολοκλήρωσε τον Μαραθώνιο του Πρίγκηπα Γεωργίου στον Καναδά. Τερμάτισε τελευταίος και δέκα λεπτά αργότερα από τον προηγούμενο, αλλά η προσπάθεια του γράφτηκε στην ιστορία. Αυτό που κατάφερε δημιούργησε αίσθηση και πλέον ο Τέρι έβαζε στόχο για κάτι μεγαλύτερο, κάτι που έφερνε μια αλλαγή στον κόσμο.

Έτσι του μπήκε η ιδέα να μαζέψει χρήματα για τον καρκίνο. Ο τελικός στόχος ήταν να μαζέψει 1 δολάριο για κάθε Καναδό, δηλαδή να μαζέψει 24 εκατομμύρια δολάρια.

Τον Οκτώβριο του 1979 έστειλε γράμμα στο κέντρο κατά του καρκίνου του Καναδά, όπου και έκανε γνωστό τον σκοπό του, o οποίος ήταν να τρέξει όλο τον Καναδά, ενώ υποσχέθηκε ότι θα το ολοκληρώσει ακόμα και αν χρειαστεί αν συρθεί για να τερματίσει.

Ήξερε ότι δεν μπορούσε να δώσει υποσχέσεις, αλλά έκλεισε το γράμμα του με την εξής φράση:

«Χρειαζόμαστε την υποστήριξη σας. Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε ογκολογικές κλινικές σε ολόκληρο τον κόσμο χρειάζονται ανθρώπους που πιστεύουν σε θαύματα. Δεν είμαι ονειροπόλος και δεν λέω ότι αυτό θα είναι κάτι οριστικό ή απάντηση στην θεραπεία του καρκίνου.

Πιστεύω όμως στα θαύματα. Πρέπει να το κάνω...»

Οι συνθήκες που συνέχιζε να βιώνει στα κέντρα χημειοθεραπείας τον πείσμωναν ακόμα περισσότερο.

Να σημειωθεί ότι όταν τον πλησίασαν χορηγοί τους έδιωξε χωρίς καν να συζητήσει, αφού δεν ήθελε καμία εταιρεία να κερδίσει χρήματα από την προσπάθεια που κάνει.

Όταν η προσπάθεια γίνεται έμπνευση...

Ο Μαραθώνιος του Φοξ ξεκίνησε 12 Απριλίου 1980. Στην αρχή δεν είχε τη αποδοχή που θα ήθελε, αλλά με τον καιρό ο κόσμος αυξάνονταν. Η στήριξη ήταν μεγάλη,αλλά ο Φοξ άρχισε να καταπονείται ιδιαίτερα.

Αρνούμενος να σταματήσει η κατάσταση του επιδεινωνόταν μέρα με τη μέρα. Με τον κόσμο να έχει αγκαλιάσει για τα καλά πια την προσπάθεια του γινόταν όλο και πιο δύσκολο για εκείνον να σταματήσει ώσπου την 1η Σεπτεμβρίου αναγκάστηκε να αφήσει στην άκρη την προσπάθεια του, αφού υπέφερε από έντονο βήχα.

Και πάλι όμως δεν μπορούσε να σταματήσει. Πλέον αυτό που είχε δημιουργήσει ήταν κάτι μεγαλύτερο, κάτι ανώτερο.

Ο κόσμος τον ενθάρρυνε και έτσι συνέχισε κι άλλο, αλλά λίγο αργότερα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου η τελική διάγνωση έγινε η αρχή του τέλους.

Τ ανακοινώθηκε ότι έχει πια καρκίνο και στους πνεύμονες, γράφοντας τον επίλογο ενός ταξιδιού διαφορετικού από τα συνηθισμένα.

Έτρεξε 143 μέρες συνεχόμενα κάνοντας 5,373 χιλιόμετρα. Αρνήθηκε οποιαδήποτε προσφορά για να τελειώσουν εθελοντές την προσπάθεια του και επέμενε να το κάνει ο ίδιος.

Όταν πλέον το πόδι του και το σώμα του τον εγκατέλειψαν, άρχισε να το επικοινωνεί με άλλους τρόπους. Η φήμη του εξαπλώθηκε και μέχρι τον Απρίλιο είχε μαζέψει πάνω από 23 εκατομμύρια δολάρια.

Το τέλος έγινε η αρχή...

Αν και οι γιατροί έκαναν τα πάντα για να τον βοηθήσουν ο καρκίνος είχε προχωρήσει πολύ και οι πειραματικές θεραπείες τότε δεν βοήθησαν τον Τέρι.

Ο Τέρι Φοξ πέθανε 28 Ιουνίου 1981 με όλο τον κόσμο στο πλευρό του. Η κυβέρνηση του Καναδά διέταξε να κυματίζουν μεσίστιες οι σημαίες προς τιμήν του. Η προσπάθεια του άφησε βαριά παρακαταθήκη στην ιστορία.

Η ιδέα, το πείσμα και η δύναμη του έχουν συμβάλει αποφασιστικά στην ιατρική.

Ο γιατρός Τζέι Γουόντερ δήλωσε τον Σεπτέμβριο του 2013 ότι οι επιστημονικές έρευνες για το οστεοσάρκωμα έχουν αυξηθεί πάρα πολύ. Μέσα σε λίγες δεκαετίες το ποσοστό επιβίωσης στους νέους ανθρώπους είναι σχεδόν στο 80% και σε όλους τους ασθενείς κοντά στο 70%.

Η φήμη του νεαρού Τέρι Φοξ ακόμα και σήμερα βοηθάει στο να δίνονται μεγάλες προσφορές για τις έρευνες για τον καρκίνο με το ίδρυμα του «The Terry Fox Run» και κάνει σπουδαία δουλειά.

Ο Τέρι Φοξ ήταν ένας άνθρωπος που μέσα από την ασθένεια του δίδαξε τι πάει να πει δύναμη, αποφασιστικότητα και προσήλωση σε έναν στόχο σκεπτόμενος την δυστυχία των άλλων.

Αυτή σήμερα φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ κάτι και αν το είχαμε λίγο παραπάνω θα ξεπερνούσαμε ίσως ευκολότερα προβλήματα που μας ταλανίζουν.

Όσοι σηκωθείτε το πρωί της Κυριακής για να τρέξετε και να φτάσετε στον μοναδικό προορισμό σας θυμηθείτε ότι οι στόχοι μας μπορούν να κάνουν την διαφορά, η δύναμη είναι μέσα μας και κάθε εμπόδιο βρίσκεται μπροστά μας μπορεί να γίνει η έμπνευση μας.

O Tέρι Φοξ έγινε η ελπίδα που χρειαζόμαστε πριν κάνουμε κάθε μας βήμα...