Το μεγαλύτερο pop υπερθέαμα των ημερών μας! (pics, vids)
Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά, σε ό,τι έχει να κάνει με τις συναυλίες που όλοι μας απολαμβάνουμε (συνήθως κάθε καλοκαίρι) κι αυτή έχει να κάνει με το αν βλέπουμε τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες σ' ένα φεστιβάλ ή σε ένα δικό τους event.
Στα φεστιβάλ, οι καλλιτέχνες είναι φιλοξενούμενοι. Μοιράζονται την σκηνή με άλλες μπάντες ή τραγουδιστές, με αποτέλεσμα να μην (μπορούν να) προσφέρουν το 100%, σε ό,τι έχει να κάνει με την παραγωγή των όσων βλέπουμε και ακούμε. Σίγουρα, από την πλευρά των ακροατών, αυτό λίγη σημασία έχει, αφού τα φεστιβάλ προσφέρουν τη δυνατότητα για ένα φθηνό σχετικά εισιτήριο, να δουν από κοντά μέσα σε λίγες ώρες, δύο, τρία, μπορεί και τέσσερα αγαπημένα τους συγκροτήματα.
Επίσης, αυτή η έλλειψη όλων των γύρω-γύρω, είναι που πραγματικά ξεχωρίζει τις μεγάλες μπάντες: είναι πολύ πιο δύσκολο να φέρεις στο χώρο και να κρατήσεις ενεργό ένα κοινό, αποκλειστικά και μόνο με την μουσική και τη σκηνική σου παρουσία. Γι' αυτό το λόγο, άλλωστε, και τα μουσικά φεστιβάλ, ιδίως τα μεγάλα στο εξωτερικό, αποτελούν αγαπημένο καλοκαιρινό προορισμό, για όλους τους μουσικόφιλους.
Εδώ, όμως, μπαίνει ένα αλλά. Και αυτό το "αλλά", το βίωσα για τα καλά πριν από λίγες ημέρες στη Φρανκφούρτη. Ναι, τα φεστιβάλ είναι μια γιορτή, ένα καλοκαιρινό συναπάντημα ροκάδων, μεταλλάδων, μικρών και μεγάλων, κάτω από μία σκηνή για μία ή και δύο ή και τρεις ή και τέσσερις ημέρες. Κι αυτό είναι πανέμορφο. Αν, όμως, πραγματικά αγαπάτε μία μπάντα, αν θέλετε να ζήσετε την πλήρη εμπειρία που μπορεί να σας προσφέρει, τότε θα πρέπει να τη δείτε σε μία δική της συναυλία.
Το τελευταίο εν Ελλάδι παράδειγμα που θυμάμαι, ήταν οι U2 στο ΟΑΚΑ το 2010, όταν και προσγειώθηκε στο κέντρο του γηπέδου εκείνο το εξωγήινο κατασκεύασμα και σχεδόν 80.000 άνθρωποι ταξίδεψαν μαζί με τον Bono και την παρέα του. Αντίστοιχου βεληνεκούς ήταν και οι συναυλίες του Roger Waters στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Από εκεί και πέρα, όλα τα μεγάλα ονόματα που παρελαύνουν κάθε χρόνο από τη χώρα μας, σχεδόν αποκλειστικά είναι πάντα στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ. Είπαμε, αυτό δεν είναι κακό, όμως πάντα χάνουμε ένα κομμάτι της μαγείας. Αυτή την μαγεία, στο σύνολό της, την έζησα στη Φρανκφούρτη.
Οι Coldplay βρίσκονται στο προσκήνιο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής για πάνω από 15 χρόνια. Για κάποιους, είναι τέσσερις Βρετανοί φλώροι που ντροπιάζουν τη ροκ σκηνή, για κάποιους άλλους είναι η μεγαλύτερη μπάντα των καιρών μας. Γούστα είναι αυτά. Εκεί, όμως, που (πρέπει να) τους παραδέχονται όλοι είναι στα live τους. Γιατί, αλήθεια, τέτοιο πάρτι, πολύ δύσκολα μπορεί να ζήσει κάποιος.
Πέρα από τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, τα οποία είναι εξαιρετικά και ο λόγος για την μετέπειτα πορεία εκτόξευσής τους, οι Coldplay έφτιαξαν το όνομά τους, βασιζόμενοι στην εκπληκτική ικανότητά τους να μετατρέπουν κοινότυπα έως και βαρετά τραγούδια σε ύμνους του stadium rock. Τραγούδια όπως τα Fix You, Viva La Vida και Charlie Brown, τα ακούς ευχάριστα στο ραδιόφωνο, όμως δεν θα σου σοκάρουν και τη ζωή. Μέσα σε ένα στάδιο, όμως, με 50.000 τρελαμένους να ουρλιάζουν και να χοροπηδούν τριγύρω σου, αυτά τα τραγούδια τα βιώνεις, λες και είναι (επιτρέψτε μου την ιεροσυλία) το Bohemian Rhapsody. Η προσμονή που υπάρχει γι' αυτά από το κοινό και το σόου που έχει δημιουργήσει η μπάντα γύρω τους, είναι απερίγραπτη. Και το λέω κυριολεκτικά αυτό το τελευταίο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να το περιγράψεις όλο αυτό με λόγια.
Μπαλόνια, φωτιές, πυροτεχνήματα, καπνοί, κονφετί, πεταλούδες, αστέρια, κανόνια κι αυτά τα xylobands, που πλέον είναι συνώνυμα με τους Coldplay, δημιουργούν μία φανταστική ατμόσφαιρα, που σε συνδυασμό με την ανεξάντλητη ενέργεια και τους θεατρινισμούς του frontman, Chris Martin, είναι αδύνατον να μην σε παρασύρουν στον χορό και το τραγούδι! Πραγματικά, πρέπει να είσαι τεράστιος κρετίνος για να μην φύγεις από ένα σόου των Coldplay, χωρίς ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη σου.
Η συναυλία άρχισε με την Μαρία Κάλας στα μεγάφωνα να τραγουδάει το O Mino babbino caro. Τα φώτα κάπου εκεί έσβησαν, καπνοί βγήκαν πάνω στη σκηνή και από την στιγμή οι Jonny Buckland, Guy Berryman, Will Champion και Chris Martin ξεκίνησαν να παίζουν, μέχρι τις τελευταίες νότες του Up&Up, δύο και κάτι ώρες μετά, το πάρτι και ο χορός δεν σταμάτησαν ποτέ!
Αυτή η συναυλία ήταν η δεύτερη συνεχόμενη sold out στη Comemerzbank Arena της Φρανκφούρτης, με 100.000 συνολικά ανθρώπους να δίνουν το παρών μέσα σε ένα 24ωρο ουσιαστικά για να δουν από κοντά τους Coldplay. Πάρα πολλοί απ’ αυτούς δεν ήταν καν Γερμανοί. Εκεί που ήμουν εγώ, σχετικά κοντά στην σκηνή, γύρω μου ήταν μόνο Ιταλοί, αν και μόλις τρεις ημέρες μετά, η μπάντα έπαιξε στο Μιλάνο. Κι αυτό είναι γενικότερα ένα πολύ συχνό φαινόμενο στις περιοδείες τόσο μεγάλων ονομάτων της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Οι συναυλίες τους αποτελούν μία εξαιρετική ευκαιρία για τουρισμό. Το επόμενο πρωί της συναυλίας, το εστιατόριο του ξενοδοχείου που έμεινα ήταν γεμάτο τουρίστες που φορούσαν ακόμα το xyloband στα χέρια τους κι ετοιμαζόντουσαν να φύγουν.
Αυτό είναι το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιώ σε όσους μου λένε ότι κοστίζει πολύ να φέρεις στην Ελλάδα ένα μεγάλο συγκρότημα και είναι μεγάλο οικονομικό ρίσκο. Ναι, μπορεί να είναι, όμως όταν μιλάμε για τα μεγαλύτερα ονόματα του κόσμου, το ρίσκο αυτομάτως μετριάζεται. Και ξανά, δεν αναφέρομαι στα φεστιβάλ, αλλά στις δικές τους συναυλίες, τις δικές τους παραγωγές. Τα εισιτήρια αυτών των συναυλιών εξαφανίζονται σε λίγες ώρες ηλεκτρονικά. Ψάχνοντας να βρω ένα για τους Coldplay τον περασμένο Οκτώβριο, απέτυχα την πρώτη φορά και κατάφερα να βρω, μόνο όταν δύο ώρες μετά το πρώτο κύμα, προσέθεσαν δεύτερες και τρίτες ημερομηνίες σε διάφορες πόλεις, όπως π.χ. η Φρανκφούρτη.
Περισσότερα από 600.000 εισιτήρια είχαν εξαφανιστεί μέσα σε δύο ώρες για συναυλίες σε ολόκληρη την Ευρώπη και υπήρχε τόσο μεγάλη ζήτηση, που «αναγκάστηκαν» να προσθέσουν επιπλέον συναυλίες για να την καλύψουν. Θέλετε να μου πείτε, ότι αν υπήρχε το όνομα της Αθήνας σε αυτές τις πόλεις, δεν θα έφευγαν τα εισιτήρια; Και στους U2, που αναφέραμε παραπάνω, το ΟΑΚΑ ήταν γεμάτο πέρα ως πέρα, μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου.
Το κείμενο αυτό δεν το γράφω για να κακίσω τις εταιρίες παραγωγής στην Ελλάδα. Ίσα ίσα που πραγματικά πιστεύω ότι κάνουν το καλύτερο που μπορούν σε αντικειμενικά πολύ δύσκολες συνθήκες. Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι πολλές φορές οι ίδιες οι μπάντες (ή καλύτερα οι εταιρίες από πίσω τους) επιλέγουν να μην συμπεριλάβουν την Ελλάδα στις περιοδείες τους για διάφορους λόγους. Είναι, όμως, πραγματικά κρίμα να χάνουμε τέτοιες ευκαιρίες, ειδικά όταν μπορούμε να προσφέρουμε ως χώρα, πολύ περισσότερα πράγματα, πέρα από μια συναυλία.
Setlist: Coldplay (Φρανκφούρτη, 1/7/2017)
1. A Head Full of Dreams
2. Yellow
3. Every Tear is a Waterfall
4. The Scientist
5. God Put a Smile Upon Your Face
6. Paradise
7. Always in My Head
8. Princess of China
9. Magic
10. Everglow
11. Clocks
12. Midnight
13. Charlie Brown
14. Hymn for the Weekend
15. Fix You
16. Viva La Vida
17. Adventure of a Lifetime
18. Trouble
19. Don't Panic
20. Us Against the World
21. Something Just Like This
22. A Sky Full of Stars
23. Up&Up
