Οι περίεργοι, κάπως... άδειοι και σκονισμένοι δρόμοι και τα ψηλά κτίρια στην La Castellane, μία περιοχή στα προάστια της Μασσαλίας, είναι γνωστοί στους Γάλλους, ως μία πολύ δύσκολη,επικίνδυνη περιοχή κι ευαίσθητη... ζώνη. Οι περισσότεροι κάτοικοι εκεί είναι πρώτης ή δεύτερης γενιάς μετανάστες.

Παίξε νόμιμα στοίχημα από υπολογιστή ή κινητό με μεγάλες αποδόσεις (21+).

Το πρώτο... κύμα ήρθε αρχικά από την Αλγερία και το Μαρόκο στις δεκαετίες των '50 και '60. Όμως τώρα έρχονται από άλλα μέρη του γαλλόφωνου κόσμου, από Αφρική και Καραϊβική. Οι άνθρωποι στην περιοχή δεν έχουν πρόβλημα στο να συνδέονται με την Μασσαλία, αλλά έχουν το να λένε για την στέρηση που βιώνουν ως προς τα δικαιώματά τους και τα όποια προνόμια.

Μπορείς να ξεχωρίσεις από εκεί το παλιό λιμάνι και την προκυμαία. Οι κάτοικοι δηλώνουν περήφανοι που έχουν τις δικές τους χαρακτηριστικές ιδιότητες, τη δική τους προφορά και διάλεκτο. Ακόμα και τώρα όμως αρνούνται να δεχθούν πως είναι 100% Γάλλοι κι ένα με την χώρα.

La Castellane, η περιοχή που ανέδειξε τον Ζινεντίν Ζιντάν. Η πόλη του και η αρχή για τις μαγικές του παραστάσεις που θα ακολουθούσαν σε όλο τον πλανήτη. Ο πιο ολοκληρωμένος και χαρισματικός παίκτης της γενιάς του.

Ο Ζακέ, ο πρώην Ομοσπονδακός τεχνικός των Γάλλων, χαρακτήριζε τον Ζινεντίν Ζιντάν ως «Φαινόμενο». Άλλωστε, κανείς δεν ξεχνά το Μουντιάλ του 1998. Ο Ζακέ είδε αμέσως πάνω του το πως έβλεπε μπροστά από το παιχνίδι, το κοντρόλ του και τον τρόπο που μοίραζε τη μπάλα και πως την έκανε ότι ήθελε. Για τον Ζακέ ο Ζιντάν ήταν 100% το ποδόσφαιρο. Όλη η έννοια του αθλήματος σε έναν παίκτη.

Ο Ζακ Σαντινί, άλλοτε τεχνικός της Εθνικής Γαλλίας, έλεγε τα ίδια πράγματα για τον Ζιντάν τονίζοντας πως είναι ο αρχηγός που είχε λείψει από τους Τρικολόρ. Ένας μεγάλος ηγέτης και τρομερός παίκτης που δε φοβήθηκε ποτέ.

Οι συμπαίκτες του στην Εθνική, αλλά και στις ομάδες τον λάτρευαν. Ο Λουίς Φίγκο και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ μίλαγαν με θαυμασμό για εκείνον. Ο Μπέκαμ τον είχε αποκαλέσει τον κορυφαίο στον κόσμο. Ο Τιερί Ανρί αν και έχασε τον τίτλο του παίκτη της χρονιάς στη FIFA... εξαιτίας του είχε να λέει για την ακεραιότητά του, την ποδοσφαιρική του αξία και το πως μπορεί κανείς να τον εμπιστευθεί απόλυτα.

Εάν υπήρχε μία κριτική για τον Ζιντάν ήταν πως δεν αντιδρούσε σωστά, και δεν είχε τόσο την απαιτούμενη διαχείριση στην αποτυχία ή τις ήττες. Όμως η τεχνική του κατάρτιση, η εξυπνάδα και ευφυΐα του και το πως χειρίζεται τα πράγματα δεν μπορεί να υποτιμηθεί ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές του. Υπάρχει ο τελικός του 2002, το τρομερό του χτύπημα και η γκολάρα με την Μπάγερ Λεβερκούζεν. Είναι οι νίκες και οι τίτλοι όπου οδήγησε τις ομάδες που έπαιξε. Με τα επιτεύγματά του και τα όσα έκανε ως παίκτης και ως προπονητής ακόμα και οι πιο σκεπτικοί οπαδοί της Ρεάλ άφησαν πίσω τις εποχές Ντι Στέφανο και Μπουντραγκένιο και επικεντρώθηκαν στην εποχή «Ζιντάν».

Mέχρι και το τέλος της καριέρας του διεκδίκησε κάθε κορυφαία τιμή που έχει να προσφέρει το παιχνίδι. Το πιο σημαντικό, για τους κατοίκους της La Castellane, είναι πως ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του. Οι γονείς του δε θαμπώθηκαν από τα εκατομμύρια, συνέχισαν να ζουν κοντά στην περιοχή σε ένα μεγάλο σπίτι, ελαφρώς πιο ανακαινισμένο. Ακόμα και όταν ήρθε η τεράστια μεταγραφή, αλλά και οι τίτλοι με τη Ρεάλ ο αδελφός του, Φαρίντ προπονούσε την τοπική ομάδα, Nouvelle Vague, η οποία είχε τον Ζιντάν ως πρόεδρό της. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά ο κόσμος δεν ξεχνά και τα παιδιά της περιοχής έμαθαν να ονειρεύονται «Όταν λέμε ότι είμαστε από την La Castellane οι άνθρωποι συνήθως φοβούνται. Όταν όμως επισημαίνεις ότι παίζεις για μια ομάδα του Ζιντάν, ξαφνικά σου δείχνουν σεβασμό» υποστηρίζουν παίκτες της τοπικής ομάδας

Στην υπόλοιπη Γαλλία, ο Ζιντάν, που ονομάζεται «Ζίζου» από το κοινό, θαυμάζεται για την ευπρέπεια του, καθώς και για το μοναδικό ταλέντο του. Οι δημόσιες προτεραιότητές του είναι το ποδόσφαιρο, η οικογένεια και οι φίλοι. Η οικογένειά του είναι Αλγερινοί μετανάστες. Η παρουσία του Ζιντάν υπερβαίνει το θρησκευτικό και φυλετικό χάσμα σε μια από τις πιο τεταμένες πολυεθνικές κοινωνίες στην Ευρώπη. Το 2004 ήταν αυτός που έχει αναδειχθεί ο δημοφιλέστερος Γάλλος όλων των εποχών, αφήνοντας πίσω του μεγάλες μορφές, όπως τον Hallyday και τον Sardou. «Η αναγνώριση από μια ολόκληρη χώρα είναι απίστευτη. Είναι κάτι τεράστιο. Η Γαλλία έχει αλλάξει και αλλάζει. Είναι ένα μήνυμα προς όλους - τους πολιτικούς, τα παιδιά με τα οποία μεγάλωσα, τους συνηθισμένους Γάλλους - για το τι μπορεί να γίνει » είχε πει σε συνέντευξή στον Guardian πριν μερικά χρόνια.

Κι όμως αυτή η επιτυχία του Ζιντάν σηματοδότησε μια νέα πολιτική ωριμότητα στη Γαλλία. Οι Γάλλοι διανοούμενοι που… περιφρονούσαν τον αθλητισμό και ειδικά το ποδόσφαιρο, έκαναν στροφή! Ποιος θα ξεχάσει τη στιγμή που ο διάσημος μυθιστοριογράφος Philippe Sollers είχε τονίσει: «Ζιντάν για… Πρωθυπουργός». Αλλωστε, και ο εξαιρετικός συγγραφέας, Pascal Boniface είχε χαιρετίσει τη δημοτικότητα του Ζιντάν, λέγοντας πως μπορεί να μεταφέρει όσο λίγοι σωστά μηνύματα στα παιδιά. Το 1998 η Γαλλία θα κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Ζιζού θα γίνει σύνθημα στα χείλη εκατομμυρίων Γάλλων, ενώ και οι πολιτικοί θα προσπαθήσουν να κερδίσουν από τη δόξα του! Ο Ζιντάν όμως ήξερε που πατούσε...

«Δεν έχω κανένα μήνυμα», τόνισε επανειλημμένα μετά τον θρίαμβο του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998. Ο Γάλλος, και όσοι βρίσκονται κοντά του, ισχυρίζονται ότι σπάνια μιλάει επειδή είναι μετριόφρων, αλλά και χωρίς μεγάλη τόλμη. Δεν είναι όμως μόνο αυτοί οι λόγοι. «Υπάρχουν πολλοί… καρχαρίες γύρω από τον Ζινεντίν. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν για πολιτικούς σκοπούς» είχε τονίσει ο αδελφός του, Νόρντιν. Κατά συνέπεια, ο δημόσιος χαρακτήρας του ήταν τόσο προσεκτικά κατασκευασμένος και υπερασπισμένος με υπευθυνότητα όσο και οι πιο μαγικές κινήσεις του.

Σε μια χώρα που αγωνίζεται εσωτερικά με την ουτοπική έννοια της μετανάστευσης και την άσχημη πραγματικότητα του ρατσισμού, το πρόσωπό του είχε βρεθεί στην Αψίδα του Θριάμβου (μαζί με τις λέξεις "Ζιζού σε αγαπάμε"), σε ένα σύμβολο της γαλλικής φιλοπατρίας!

Ο Ζινεντίν «Yazid» Ζιντάν αποκαλείται "un héros", ο ήρωας των Γάλλων που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο! Ξεχάστε τις πολιτικές και ιδεολογικές συνέπειες της επιτυχίας του, ήταν απλά ο πιο λαμπρός και επιτυχημένος ποδοσφαιριστής που είχαν δει ποτέ. Τους είχε κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τους είχε οδηγήσει στη δόξα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Με τη Ρεάλ Μαδρίτης το Champions League.

O Ζιντάν δεν έχει σχολιάσει ποτέ τις Βερβερικές του καταβολές (Οι Βέρβεροι είναι οι ιθαγενείς της Βορείου Αφρικής δυτικά της κοιλάδας του Νείλου), είναι όμως ευτυχής που η ταυτότητα αυτή δεν παραβλέπεται. «Η οικογένειά μου είναι πολύ περήφανη για μένα, αλλά κι είμαι πολύ περήφανος για αυτούς και από πού προέρχονται. Είμαι υπερήφανος που προέρχονται από την Kabylie. Είναι ένα ιδιαίτερο μέρος και οι ρίζες μου είναι σημαντικές για μένα. Συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στο χωριό του πατέρα μου όταν ήμασταν νέοι» τονίζει ο Γάλλος.

Ο πατέρας του, Smail εγκατέλειψε το οικογενειακό χωριό Taguemoune στους απομακρυσμένους λόφους της Αλγερίας, πρωτοεμφανίστηκε στο Παρίσι και, όπως πολλοί από τους συμπατριώτες του, κατευθύνθηκε προς τις σκληρές βόρειες περιοχές Barbès και Saint-Denis. Υπήρχε λίγη δουλειά και ακόμη λιγότερα χρήματα. Ετσι, η οικογένεια μετακόμισε στη Μασσαλία, η οποία ήταν πολιτιστικά και γεωγραφικά πλησιέστερη στην πατρίδα τους.

Κατά την άφιξή του στη Μασσαλία, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Smaïl εργάστηκε ως αποθηκάριος, συχνά στη νυχτερινή βάρδια. Αλλά ήταν ένας προσεκτικός πατέρας. Δεν θα ξεχάσει ποτέ όμως τις… εφιαλτικές στιγμές που έζησε στο σπίτι, όταν ο Ζινεντίν έσπαγε με τη μπάλα τα φώτα του διαμερίσματος

«Είμαι πολύ εμπνευσμένος από αυτόν. Ήταν ο πατέρας μου που μας δίδαξε ότι ένας μετανάστης πρέπει να δουλεύει δύο φορές πιο σκληρά απ ότι οποιοσδήποτε άλλος, ότι δεν πρέπει ποτέ να το εγκαταλείπει τη μάχη» λέει ο Ζιζού για τον πατέρα του!

Ο πατέρας του δε βρέθηκε ποτέ στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998, αφού φρόντιζε τον γιο του Ζινεντίν, Λούκα. Ο Smail έμαθε στους γιους του να λατρεύουν τη Γαλλία, να σέβονται τη νέα τους πατρίδα και η μεγαλύτερη του ευχαρίστηση ήταν όταν είδε τη σημαία της Αλγερίας μαζί με αυτή των Τρικολόρ στη Champs-Elysées.

Κανείς Γάλλος όμως δεν θα ξεχάσει τις ρατσιστικές κορώνες του Ζαν Μαρί Λε Πεν, του ηγέτη του Εθνικού Μετώπου, όταν επαίνεσε τον Ζιντάν ως «γιο της γαλλικής Αλγερίας». Φυσικά, ο όρος «γαλλική Αλγερία» δεν είναι ποτέ ουδέτερος στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης: επιστρέφει αναπόφευκτα στο αποικιακό κράτος που έκλεισε το 1962 μόνο μετά από έναν μακροχρόνιο και εφιαλτικό πόλεμο. Το συμπέρασμα ήταν ότι «ως γιος της Γαλλικής Αλγερίας», ο Ζιντάν ήταν είτε αποικιοκράτης είτε προδότης στη χώρα της γέννησης του πατέρα του. Απίθανα πράγματα…

Τον Οκτώβρη του 2001 ο Ζιντάν θα ζήσει μια από τις πιο οδυνηρές στιγμές της σταδιοδρομίας του! Το φιλικό της Γαλλίας με την Αλγερία από ματς που χαρακτηρίστηκε ως μια ιστορική στιγμή συμφιλίωσης μεταξύ δύο εθνών μετατράπηκε σε εφιάλτη. Ο ίδιος είχε δεχθεί απειλές για τη ζωή του, ενώ στη διάρκεια του ματς υπήρχαν αποδοκιμασίες και συνθήματα «Zidane-Harki» (Harki: Αλγερινοί που πολέμησαν στο πλευρό των Γάλλων στον οκταετή πόλεμο). Το εφιαλτικό σενάριο ολοκληρώθηκε με τη διακοπή του ματς από νεαρούς Γάλλους Άραβες που τραγουδούσαν υπέρ του Μπιν Λάντεν και εναντίον του γαλλικού κράτους. Η πολυπολιτισμική περιπέτεια που ξεκίνησε η ομάδα της Γαλλίας του 1998 ήταν σε αμηχανία και οι ακροδεξιοί είχαν πάρει ασίστ…

Η απάντηση του Ζιντάν σε αυτό το φιάσκο ήταν να σπάσει τη σιωπή του και να μιλήσει για την ταυτότητα του πατέρα του. «Το λέω αυτό για μια ακόμη φορά: ο πατέρας μου δεν είναι χάρκις. Ο πατέρας μου είναι αλγερινός, περήφανος για το ποιος είναι και είμαι περήφανος που ο πατέρας μου είναι αλγερινός. Το μόνο σημαντικό πράγμα που πρέπει να πω είναι ότι ο πατέρας μου δεν πολέμησε ποτέ ενάντια στη χώρα του». Η δήλωση αποδείχθηκε λυτρωτική, αισθάνθηκε ελεύθερος και «δάνεισε» το πρόσωπο του σε καμπάνιες για τη μετανάστευση.

«Ήμουν τυχερός που ήρθα από μια δύσκολη περιοχή. Δε σε διδάσκει μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά και τη ζωή. Υπήρχαν πολλά παιδιά από διαφορετικές φυλές και φτωχές οικογένειες. Οι άνθρωποι έπρεπε να αγωνιστούν για να περάσουν τη μέρα. Η μουσική ήταν σημαντική. Το ποδόσφαιρο ήταν το εύκολο κομμάτι». Ο Ζιντάν ταλαιπωρούσε τα αδέλφια του με τις περίτεχνες ντρίμπλες του στο χαλίκι της La de la Tartane, στην κεντρική πλατεία της La Castellane.

Βέβαια, όλα όσα έκανε δεν ήταν καθαρά και όμορφα, αφού υπήρχαν φορές που δεν μπορούσε να ξεφύγει από τους δαίμονές του και ήταν τόσο καταστροφικός για τους άλλους, όπως ήταν για τον εαυτό του. Αλλωστε, η ψυχή του διαμορφώθηκε στους δρόμους της La Castellane και ήταν παιδί με πολλές ανησυχίες. Εύστοχα είχε τονίσει ο διάσημος Γάλλος τραγουδιστής Jean-Louis Mura: «Κανείς δεν ξέρει αν ο Ζιντάν είναι άγγελος ή δαίμονας. Χαμογελάει σαν την Αγία Τερέζα κι έχει… γκριμάτσες σα να είναι παρανοϊκός δολοφόνος»

Όπως και ο ίδιος ο Ζιντάν είπε κάποτε: «Αν κοιτάξετε τις 14 κόκκινες κάρτες που είχα στην καριέρα μου, δώδεκα από αυτές ήταν αποτέλεσμα προκλητικότητας. Αυτό δεν είναι δικαιολογία, αλλά το πάθος, η ιδιοσυγκρασία μου και Το αίμα μου με έκανε να αντιδράσω». Για μερικούς, όμως, ήταν χειρότερος από έναν δαίμονα. Ήταν αυτό που στη γλώσσα των Βερβερών είναι γνωστό ως «cit cmata»

Ο Ρόι Κιν πήρε 11 κόκκινες, ο Πατρίκ Βιεϊρά 12. Οι πρώτοι προπονητές του Ζιντάν στην Καέν το είχαν καταλάβει γρήγορα και φρόντισαν να του αλλάξουν τον τρόπο που θα παίζει. «Πρώτα θα σκέφτεσαι, μετά θα παίζεις». Βέβαια, αυτή η ακατέργαστη ευαισθησία να μη φιλτράρει ήταν ακόμα πίσω από το κεφάλι του όταν έγινε επαγγελματίας! «Είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά έχω ανάγκη να παίζω έντονα κάθε μέρα, για να αγωνίζομαι σκληρά σε κάθε αγώνα.

Κι αυτή η επιθυμία να μην σταματήσω ποτέ να αγωνίζομαι είναι κάτι που έμαθα στον τόπο όπου μεγάλωσα. Και, για μένα, το πιο σημαντικό είναι ότι εξακολουθώ να γνωρίζω ποιος είμαι. Κάθε μέρα σκέφτομαι από πού έρχομαι κι εξακολουθώ να είμαι περήφανος που είμαι αυτός που είμαι: Προέρχομαι από την Kabyle και μεγάλωσα στη La Castellane. Είμαι ένας Αλγερινός από τη Μασσαλία και στη συνέχεια Γάλλος» τονίζει ο Ultimate Maestro!